Morgunblaðið - 13.09.1961, Síða 20

20
MORCVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 13. sept. 1961
eitthvað, láta mig klæðast og fara
til annarrar skrifstofu.
Þegar að því kom, að ég skyldi
mæta fyrir rétti, gat ég ekki einu
sinni gengið. Ég var ófær um að
mæta hjá dómara. Þess vegna
samþykktu þeir að gefa mér
sprautu til að hindra að ég yrði
veik. í henni reyndist vera mor-
fín.
Þá tók dómarinn til máls: „Hef
ur þessi kona nokkru sinni fengið
lögfræðilega aðstoð?“
Saksóknarinn svaraði: „f dag
hringdi í mig maður, sem sagðist
hafa verið lögfræðingur hennar,
og ég útskýrði málin fyrir hon-
um, og hann hringdi síðan aftur
og lýsti yfir því, að hann hefði
ekki áhuga á að mæta, og vildi að
mál hennar gengi sinn gang.“
Ég get grátið af að lesa þessa
setningu núna. „Hann hafði ekki
áhuga á að mæta, og vildi að mál
hennar gengi sinn gang.“ Það
þýddi sem sagt, að enginn maður
hefði áhuga á að rétta mér hjálp-
arhönd á þessari stundu.
Ef kona drekkir barni sínu, og
það er eitthvað það versta, sem
hægt er að brjóta af sér, hefur
hún þó rétt á að fá verjanda, og
ég mundi hjálpa henni til þess ef
ég gæti.
Ég gat ekki búizt við, að Lög-
fræðiaðstoðarfélagið kæmi þjót-
andi til að hjálpa stelpu, sem
hafði yfir áttatíuþúsund á viku.
Ég vissi, að ég varð að bjarga mér
sjálf. Glaser var búinn að segja
mér þetta áður. „Stúlka mín,“
hafði hann sagt, „þetta er það!
bezta, sem fyrir þig gat komið.“ í
Ég þurfti að komast í sjúkra-
hús Og hann hafði sagt mér, að
fangelsið væri betra.
Síðan réttu þeir mér hvítt blað
til að undirskrifa. „Þetta er neit-
un þess að verða færð fyrir kvið
dóm, ungfrú Hoiiday." Þeir höfðu
aldrei haft það jafn rólegt. Ég
skrifaði undir þetta blað, þeir
máttu sjá um allt hitt. ég var eins
og hvert annað húsdýr.
„Eruð þér sek eða saklaus?"
spurði réttarritarinn.
„Ég játa sekt mína Og vildi
helzt vera send á sjúkrahús,"
sagði ég.
Síðan hóf saksóknarinn mál
sitt. „Herra dómari, þetta er mál
eiturlyfjaneytanda,-en er þó alvar
legra en flest þau mál, sem við
fáum í hendur. Ungfrú Holiday
er skemtikraftur að atvinnu, og
meðal hinna tekjuhæstu í þeirri
stétt. Hún hafði verið í Philadelp
birtist mynd af þeim saman.
hia og komið fram á Earle-leik-
húsinu, en þar hafði hún verið
ráðin í viku. Eiturlyfjalögregl-
unni hafði verið tilkynnt frá Chi
cagoskrifstofu okkar, að hún
væri heroinneytandi og hefði án
efa heroin á sér.“
„Þessar upplýsingar komu frá
Chicago?“ spurði dómarinn.
„Rétt er það,“ svaraði saksókn
arinn. „Hún hafði verið ráðin áð
ur í Chicago. Þeir rannsökuðu
málið nánar og komust að því, að
er hún fór úr Earle-leikhúsinu,
eða bjó sig undir að fara þaðan,
hafði hún á sér nokkur hylki....
og fékk þeim síðan manni, sem
er talinn framkvæmdastjóri henn
ar, að nafni James Asundio.
Skömmu síðar, meðan James
Asundio og Bennie Tucker voru
að láta niður í töskur, komu lög-
reglumennirnir og gáfu til kynna
hverjir þeir væru og hvers vegna
þeir væru þarna. Asundio sagði
þetta vera sitt herbergi. Þeir leit-
uðu í herberginu með leyfi hans
og fundu silkivafinn böggul, er
innihélt nokkur hylki....
Síðar var ungfrú Holiday tekin
höndum'í New York,“ hélt hann
áfram. „Hún hefur sagt lögreglu
mönnunum sögu sína í öllum at-
riðum og kom hingað í síðustu
viku, ásamt ráðningarstjóra sín-
um (Glaser) og bar fram ósk um
að verða læknuð af þessum lesti.
Til allrar óhamingju hefur fylgt
henni hin versta gerð sníkjudýra
og blóðsugna, sem hugsanleg er.
Við höfum komizt að því, að á
síðustu þrem árum hefur hún unn
ið sér inn nærri tíu milljónir, tekj
ur hennar síðastliðið ár munu
hafa verið nærri 2 Vi úr milljón,
og ekkert af þeim periingum er
ennþá í hennar eigu. Menn þesis-
ir, sem ferðazt hafa með henni,“
hélt þessi ungi saksóknari áfram
með leikrænum tilbruðum,
höfðu fyrir venju að útvega lyfin
og greiddu tvöhundruð kr. fyrir
þau, en kröfðust fimm til tíuþús-
und króna af henni fyrir þetta
magn. Skoðun okkar er sú, að
henni væri bezt gert með því að
verða send á sjúkrahús, þar sem
henni yrði gefin rétt meðferð og
hún hlyti ef til vill fulla lækn-
ingu.“
Þá tók dómarinn við. Hann
spurði mig um aldur, hvort ég
væri gift, hversu lengi væri síð-
an ég hefði slitið samvistum við
eiginmann minn, hvort við hefð
um átt einhver börn, hvar hann
ynni, og sömuleiðis um ævi mína
og feril sem söngkonu.
Hann spurði mig, hvort ég
vissi ekki, að rangt væri að
ihafa eiturlyf undir höndum.
Hvað bjóst hann við að ég segði?
Ég sagði honum, að ég hefði ekki
igetað ráðið við þetta eftir að það
var byrjað. Síðan spurði hann
imig, hversu mikils ég hefði neytt
iÞegar camtoandslögreglumaður-
inn Roder sagði honum það, vildi
hann fá að vita, hvort þetta væri
mikið magn. Roder sagði honum,
að það væri nærri nóg til að
ganga af manni dauðum.
Síðan vildi hann fá að vita,
hversu mikið ég hefði tekið í
byrjun. Þá versnaði í því, því
ég var ekki meiri lyfjafræðingur
en hann. Ég var orðin hundleið
á að fullorðnir menn skyldu hafa
igaman af að spyrja svona. Þeir
höfðu sagt mér, að þeir myndu
senda mig á spítala, ef ég ját-
aði. Ég var veik og vildi komast
iþangað sem fyrst. Það hvorki
igekk né rak.
Ég greip nú fram í og talaði
við dómarann. „Ég er fús að fara
á sjúkrahús, herra dómari,"
sagði ég.
„Ég veit það,“ svaraði hann
stuttur í s: una.
„Ég vil læknast," sagði ég hon
um.
„Þér standið hér ákærð fyrir
glæpsamlega meðferð eitur-
lyfja,“ sagði hann og horfði
hvasst á mig. Síðan fór dómar-
inn og lögreglumennirnir að
'halda langar ræður hver yfir öðr
um og þar var ég heldur ekki
nefnd á nafn. Yfirmaður Phila-
delphiuskrifstofunnar kom fram
og gaf dómaranum upplýsingar
um, hversu mikið þeir ynnu. „Ég
álít, að mjög lítið og sennilega
ekkert gagn verði af að fang-
elsa hana, annar en sá ávinning-
ur sem hún sjálf hefur af því,
nema við fáum einhverjar upp-
lýsingar um hvaðan hún hefur
fengið eiturlyfið.“
Dómarinn virtist álíta að þeir
væru að gera mér greiða. Og
hann hélt áfram að tala um inni
'lokun og dómsúrskurð, en eng-
inn varð til að mótmæla honum.
Síðan byrjaði dómarinn að
spyrja mig á ný, hvar ég hefðii
komið fram, hver hefði verið
með mér, hversu háan tekjur
mínar hefðu verið og hvar fengm
ar. Svona hefði þetta getað halct
ið átram til eilífðar, hefði ekkil
einhver komið inn og farið að
'þrasa við dómarann. Hann hlýt-
ur að hafa verið frá einhverri
líknarstofnun, fangahjálpinnil
eða öðrum þess háttar stofnun-
um. i
Dómarinn tók nú til máls:
„Þér skuluð gera yður Ijóst, að
þér eruð, eins og ég gaf til
kynna áður, stödd hér sem á-
kærð í glæpamáli. Þótt kringum
stæður yðar séu hörmulegar, er
um vér í engum vafa um, að þér,
sem hafið unnið í leikhúsum í
9 ár, vitið vel hvað rétt er, þvi
fremur sem þér hafið orðið fyrir
margskonar reynslu að því er
mér er sagt.
Ég vil, að þér gerið yður ljóst,
að athafnir yðar hafi verið glæp
samlegar. Þér eruð ekki fyrst og
fremst sendar á sjúkrahús tili
lækninga. Þér munið fá læknis-
hjálp, þér skuluð minnast þess,
að þér eruð dæmd fyrir afbrot.
Hverjir hafa tekið þátt í þessumi
afbrotum með yðtA, kemur ekki
til kasta réttarins að skera úr
um nú.
Þér munuð komast að í fanga-
vist yðar, að þér fáið þá beztu
læknishjálp, sem mögulegt er að
veita. Það er hluti af hinni góð-
viljuðu afstöðu stjórnarinnar J
þessu máli.
Ég tel ekki, að þér háfið sagt
allan sannleikann um eiturlyfja
notkun yðar..,. Liðan yðar J
íangavistinni mun að mestui
leyti verða undir yður sjálfri
komin, eftirlitsmönnunum og y£
irvöldunum yfirleitt. Vér von-
um, að þér munið ná yður á þeim
tíma sem þér verðið innilokuð,
og komið aftur til þjóðfélagsins
sem þarfur einstaklingur og tak-
ið til starfa við köllun yðar, sem
'þér sjálf hafið valið yður og skar
að fram úr í.
Rétturinn dæmir yður til fanga
vistar í eitt ár og einn dag. Dóms
málaráðherrann mun tilnefna
fangelsið, sem þér munuð dvelj
ast í.“
★
Nokkrum mínútum seinna var
þessu lokið, ég fékk aðra sprautu,
svo ég yrði ekki veik í lestinni,
og klukkan 9 sama kvöld var ég
í efri koju í lest á leið til kvenna
fangelsis sambandsstjórnarinnar
í Alderson í Vestur-Virginíu.
Tvær stórar og feitar, hvítar
gæzlukonur héldu vörð yfir mér.
Þær létu eins og þær væru
aiíltvarpiö
Miðvikudagur 13. sept.
8:00 Morgunútvarp (Bæn. — 8:05 Tón
leikar — 8:30 Fréttir. — 8:35 Tón
leikar. — 10:10 Veðurfregnir).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12:25 Fréttir og tilk.).
12:55 „Við vinnuna": Tónleikar
15:00 Miðdegisútvarp. (Fréttir. — 15:05
Tónleikar. — 16:00 Fréttir og tilk
— 16:05 Tónleikar. — 16:30 Veð-
urfregnir).
18:30 Tónleikar: Öperettulög.
18:55 Tilkynningar. — 19:20 Veðurfr.
19:30 Fréttir.
20:00 Islenzk tónlist:
a) Þjóðleikhúskórinn syngur lög
eftir Jón Laxdal. Stjórnandi:
Dr. Hallgrímur Helgason.
b) Hljómsveit Bíkisútvarpsins
leikur forleik op. 9 eftir Sig
urð I»órðarson; Hans Anto-
litsch stjórnar.
20:20 Farið í fjárréttir; síðari hluti:
Stafnsrétt — frásöguþáttur eftir
Þormóð Sveinsson á Akureyri —•
(Andrés Björnsson flytur).
20:50 Tónleikar: Strengjakvartett nr.
11 í f-moll op. 95 eftir Beethoven
(Schweiger-kvartettinn leikur).
21:10 UpplestúTr: „Langþráðir endur-
fundir“, smásaga eftir Gilbert
Wright (þ>ýðandi, Ingólfur Þor-
kelsson kennari, les).
21:20 Einsöngur: Rita Streich syngur
lög eftir Hugo Wolf og Richard
Strauss.
21:35 Samtalsþáttur: Fjörutíu ár 1
Fannardal (Ragnar Jóhannesson
cand. mag. ræðir við Ragnhildi
Jónasdóttur).
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Kvöldsagan: „Smyglarinn*4 eftir
Arthur Omre; VII. (Ingólfur
Kristjánsson rithöfundur).
22:30 Djassþáttur (Jón Múli ArnasonX
23:00 Dagskrárlok.
— Ég mæli með þessu húsi — og skólinn er hér alveg
við hliðina!
— Andy! Andy! Hvað kom fyr- fengið höfuðhögg . . . En það ur . . . Þú ert enn dasaður!
ir kallinn? ... Þú hlýtur að hafa sjást engir áverkar! Vertu róleg- , . . Heyrðu, hvað er þetta?
Louis Armstrong og Billie Iéku saman í kvikmyndinni „New
Orleans"; einnig komu þau fram á sama prógramminu í Earle-
leikhúsinu í Philadelpiu og við mörg önnur tækifæri. Hér