Morgunblaðið - 27.09.1961, Blaðsíða 3

Miðivkudagur 27. sept. 1961
MORGVJSBLAÐIÐ
Skipbrotsmennirnir Helgi Símonarson
ára, Gunnar 18 ára.
og Gunnar Ásgeirsson við heimkomuna. Helgi er
„Eg gleymi aldrei þeirri hæn“
Sdmtal við skipbroismennina af Helga
kring um sívalninginn, sem
gúmmíbáfurinn var í, en það
var erfitt að athafna sig, því
að öldurnar færðu okkur allt-
af í kaf.
— Við fundum ekki spott-
ann, sem kippa á í til þess að
losa bátinn og blása út. Eg
hélt, að hann hefði slitnað af.
— Við töluðumst lítið við
þtrna í sjónum. Einbeittu'n
okkur að bátnum, en skip-
stjrrinn kallaði til Okkar og
bóð okkur að reyna að naldl
hópinn. Annars köfnuðu köi' •
in mikið til i veðurofsanum.
• Óviðrið greip bátinn
— En það vo/u ekki ótta-
merki á neinuir.. Það vir.ust
r'.iii róiegir, end.a vorum við
íneð gúmmíbátinn í höndun-
im. En svo sökk Helgi skymii
lepa og nokkrir soguðust mí-
Ux með skipinu. Eg sá þá.
— Eg tók á öllu, sem ég átti,
kafaði — og fann snúruna á
1 ylkinu. Mér tókst að bregða
h^nni um ökia..n og síðan to.v
aði ég í af öllu afli. Þá gerðist
það, gúmmíbáturinn tútnaði
út.
— Eg komst fljótlega upp
í hann — og Gunnar kom þá
syndandi til mín — og ég dró
hann upp í. Eg sá skipstjór-
ar.n álengdar. Hann var sá
ehii. sem eftir vár. En það
vai ekkert hægt að gera. Of-
Viðrið greip bátinn strax og
feykti honum af stað yfir
öldurnar. Við vorum bara
tveir.
• Eg fékk nýja skyrtu
—Eg bað fyrir okkur. Eg bað
guð um hjálp — og hún kom.
Eg mun aldrei gleyma því, ég
gleymi aldrei þeirri bæn, því
að ég hef aldrei beðið eins
i
MARGT manna var saman
komið niður við höfn í gær-
morgun, er Hekla kom úr Nor
egsförinni. Mörgum farþeg-
anna var vel fagnað í vina
hópi, en tveir fen.gu þó inni-
legastar móttökur. Það voru
skipbrotsmennirnir af Helga
frá Hornafirði, Helgi Símonar-
son og Gunnar Ásgeirsson.
Eiginkona og sonur Helga voru
komin frá Hornafirði til þess
að taka á móti hon.um, sömu-
leiðis höfðu foreldrar Gunnars
komið „suður.“
• Bara tveir
Enda þótt lesendur Mbl. hafi
þegar fengið frásögn af slys-
inu í stórum dráttum töldum
við rétt að eiga tal við skips-
brotsmennina. Þeir voru báð-
ir vel hressir og voru búnir
a<5 jafna sig vel.
— Þáð er dálítið undarlegt
að vera kominn heim, sagði
Helgi. Við fórum níu að heim-
an. Nú erum við bara tveir.
En þetta er víst gangur lífs-
ins og það tjáir ekki að deila
við dómarann. Þeir sem fórust
voru allt beztu vinir mínir,
en margir misstu þarna miklu
meira en góða vini.
• Siglurnar námu við
sjávarflöt
— Við vorum þrír frammi
í lúkarnum, þegar fyrsti brot-
sjórinn kom, skipstjórinn,
Bragi og ég. Skipstjórinn hafði
staðið við stýrið allan morg-
uninn, því vindurinn stóð
beint á hlið og hann var
varkár. Hann skrapp aðeins
fram í til þess að borða. Hin-
ir voru búnir að borða.
— Við fórum um Færeyja-
banka til þess að stytta okkur
ieið. Á útleiðinni sigldum við
milli Færeyja, því að á bank-
anum má oft búast við krapp-
ari öldu. — Hann rauk upp
þarna um hádegið, 10—12 vind
stig, og öldurnar voru fjall-
háar.
— Við fyrsta brotsjóinn hall
aðist Helgi töluvert, við stukk
um allir á fætui- og þutum upp
í brú. Það var reynt að snúa
skipinu upp í vindinn, en áður
en það hafði tekizt kom annar
sjór Og setti skipið á stjórn-
borðshliðina svo að siglurnar
námu við sjávarflötinn. Þá
drapst á vélinni og frekari til-
raunir voru þýðingarlausar.
• Köllin köfnuðu
— Við vorum á bakborðs-
hliðinni, sem upp sneri, í
nokkrar mínútur. Þrír okkar
losuðu björgunarbátinn, sem
var á stýrishúsinu. Þegar skip
ið hvolfdi alveg stukkum við
í sjóinn — og héldum áfram að

Sex ára sonur Helga fagnaði pabba á hafnarbakkanum.
reyna að blása út gúmmíbát-
inn. Við vorum þarna allir í
Gunnar með foreldrum sínum, Maren Þorkelsdóttur og Ásgeiri Guðmundssyni.
heitt. — Mér fannst ég fá nýj-
an styrk og innra með mér
varð ég viss um að okkur yrði
bjargað.
— Eg var í sokkum, þunn-
um buxum, en hlýrri peysu.
Ef ég hefði ekki verið í peys-
unni, hefði ég sennilega krókn
að. Við héldum á okkur hita
með því að ausa bátinn. Við
þurftum alltaf að vera að ausa,
fjórum sinnum hvolfdi, en við
gátum alltaf rétt bátinn við
með því að kasta okkur út í
hliðina á honum. Okkur skol-
aði aldrei útbyrðis.
0 Töluðum aldrei um
dauðann
— Við töluðum lítið, reynd-
Framhald á bls. 22.
STAKSTEIMR
Flokksdýi-kim
I gærdag átti einn þeirra
manna, sem kommúnisminn hef-
ur valdið hvað mestum vonbrigð-
um af öllum íslendingum, fimm-
tugsafmæli. Er það Eggert Þor-
bjarnarson fyrr-
um framkvstj.
Sósíalistaflokks-
ins. Af því til-
efni skrifar for-
maður FLOKKS
INS, Einar OI-
geirsson, afmæl-
isgrein um Egg-
ert, en af sam-
suðunni mætti
frekar ætla, að það væri FLOKK-
URINN, sem ætti fimmtugsaf-
mæli, því að eftir ávarp Einars
,,Kæri Eggert!“, heldur greinin
svona áfram:
„FLOKKUR þinn, Sósíalista-
flokkurinn .......
FLOKKURINN þakkar ...
FLOKKURINN þakkar þér . ..
FLOKKUR vor mun aldrei
gleyma því..
FLOKKUR vor hefur alltaf
vitað.......“
Einhvern veginn finnst manmi
sem þessi skrif komi kunnuglega
fyrir sjónir, og þegar betur er a®
gáð minna þau óþægilega á
margar ræður Krúsjeffs, þar sem
önnur hver setning byrjar svona:
,,FLOKKUR alþýðunnar, Komm
únristaflokkurinn“, „FLOKKUR
hins mikla leiðtoga, Leníns",
„FLOKKUR vor“, o. s. frv., o. S.
frv.
Hrópa á frelsi
Um þær mundir, sem Allsherj-
arþing Sameinuðu þjóðan.na kom
saman í New York, var að ljúka
þar í borg, rétt handan við
byggingu SÞ, ársþingi annarra
samtaka, þingi „litlu Sameinuðu
þjóðanna", eims og 'þau eru stund
um kölluð. Eru þetta samtök
landflótta manna frá 9 Austur-
Evrópuríkjum, sem nú eru á valdi
Ráðstjórnarinnar, „Assembly of
Captive European Nations“. Sendi
þing þeirra m. a. fri sér áskorun
til Sameinuðu þjóðan.na að
gleyma ekki örlögum þeirra
þjóða, sem nú stynja undir Ráð-
stjórnaroki og að leggja þeim lið
i baráttu þeirra fyrir endurheimt
frelsis síns. Voru þetta fulltrúar
Albaníu, Búlgariu, Eistlands,
Lettlands, Litháen, FóIIands,
Rúmeníu, Tékkóslóvakíu og Ung-
verjalands. En. allar þessar þjóðir
eru nú annað hvort undir beinni
hernaðarstjórn Ráðstjórnarinnar
eða stjórnað af kommúnískum
leppstjórnum hemnar.
í ályktunum sínum létu hin-
ir laiudflótta lýðræðissinnar í ljós
mikinn kvíða vegna hinnar nýju
sóknar Krúsjeffs, „arftaka Hitt-
ers“ til heimsyfirráða og vax-
andi umtal í lýðræðisríkjunum
um nýjar tilslakanir.
Þeir báðu þó ekki um, að Ráð-
stjórnin yrði beitt valdi, sem gæti
tortímt sjálfum Iþeim sem öðrum.
En þeir fóru fram á siðferðilegan
stuðning. Sérstaklega hvöttu þeir
Allsherjarþingið til þess að taka
sjálfsákvörðunarrétt Austur-
Evrópuþjóðanna á dagskrá sína.
Þá mæltust þeir til þess við Alls-
herjarþingið, að það skoraði á
Ráðstjórnina að leyfa frjálsar
kosningar í þessum löndum.
Bandaríska stórblaðið New
York Times birti nýlega forystu-
grein um þing samtakanna, og
lauk greininni á þessa leið:
„Allsherjarþingið veitir áheyrn
jafnvel hinum smæstu af nýju
ríkjunum í Asíu og Afríku. Það
getur því ekki látið, sem það
heyri ekki raddir fornra menn-
ingarþjóða í Evrópu, sem hróM
á frelsi sitt.“