Morgunblaðið - 27.07.1962, Blaðsíða 6

Morgunblaðið - 27.07.1962, Blaðsíða 6
6 MORGUTSBLAÐIÐ Föstudagur 27. júlí 1962 \ . Alltof litlu fé variö til vegaviöhalds Skortur d nauðsynlegum tækjum Samtal við Lýð Jónsson, verkstjóra 1 TILEFNI af frétt, sem birtist hér í biaðinu nýlega, um siæmt ástand og lélegt viðhald veg- anna við utanvert fsafjarðar- djúp, hefur fréttaritari Mbl. í Bolungarvík, Friðrik Sigur- björnsson, átt símtal við Lýð Jónsson, yfirverkstjóra Vega- gerðarinnar á Vestfjörðum og innt hann eftir helztu tölum um viðhald vega þeirra, sem í frétt- inni voru nefndir á þessu vori, og sýna þær, að rangt er að segja að ekkert hafi verið unn- ið í vor á vegum þessum. Til viðhalds Hnífsdalsvegar og Bolungarvíkurvegar, voru veitt- ar kr. 195 þús., segir Lýður Jóns- son. Frá áramótum hefur hins vegar verið unnið fyrir kr. 440 þús. og þar af kr. 260 þús. í maí og júní, enda var vegurinn í mjög sæmilegu ástandi fyrir Stórrigningar þær, er komu í júní og ollu vegaskemmdum víða um land. Til Súðavíkurvegar voru veitt ar kr. 90,000, en í maí og júní unnið fyrir kr. 96 þús. Til Álfta- fjarðarvegar voru veittar kr. 20 þús. en í maí og júní unnið fyr- ir kr. 27 þús. f sambandi við þennan veg vildi Lýður verkstjóri spyrja, hvort búið væri að skila Fjarða- vegi fullgerðum, ef svo væri ekki, hvort rétt sé þá að tala um vegaviðhald. Sömu spurn- ingu mætti leggja fyrir fjárveit- ingarvaldið varðandi óshlíðar- veg út í Bolungarvík, hvort hann væri raunverulega fullgerður eða hvort ekki þyrfti til hans hýbyggingafé. Vegurinn frá fsa- fjarðarkaupstað og niður fyrir Skógarbrekkur, þar með talin Breiðadalsheiði, sem er þriðji hæsti fjallvegur landsins, fær aðeins kr. 70 þús. til viðhalds. I>ar hefur samt verið unnið fyr- ir af brýnni nauðsyn kr. 250 þús. í maí og júní og þar af í snjómokstur og vegaskemmdir kr. 160 þús. Þetta er mjög erfið- ur vegur að ölu viðhaldi, kemur seint undan snjó og hefur ekki undanfarin ár fengið nýbygging arfé. Lýður upplýsti það, að vega- gerð hér í nágreninu ætti vdð mjög lélegan vélakost að búa, sem iðulega væri í lamasessi og tefði víða framkvæmdir. Til marks um skilning fjárveitinga- valds Alþingis á endurnýjun vegagerðartækja vakti hann at- hygli á því, að á fjárlögum eru aðeins veittar 2,7 millj. kr. til vélakaupa fyrir Vegagerð ríkis- ins um allt land og sjá þá allir, hver stórvirki hægt er að vinna með því. Hér vestra hafa vega- framkvæmdir svo sem víða ann- ars staðar á landinu tafizt og jafnvel eyðilagzt, þar sem áð- ur hafði verið gert gott, vegna stórrigninga, sem hér komu í júnímánuði. Eftir samtal þetta • við Lýð Jónsson átti fréttaritari Mbl. tal við Þorkel E. Jónsson í Bolung- arvík, en hann hefir með hönd- um sérleyfi á leiðinni Bolungar- vík — ísafjörður. Spurði frétta- ritari Þorkel, hvað honum fynd- ist um vegaviðhald Bolungarvík urvegar. Sagðist honum svo frá, að sl. tvö ár hafi aldrei verið hér betra eða meira viðhald á veg- inum. Það væri ótrúlegt hvað vegagerðarmennirnir undir á- gætri stjórn Sveinbjarnar Vet- urliðasonar hefðu getað afkast- að miklu og haldið Óshlíðarvegi ENN ÞÁ er höggvið skarð í þá fjölskyldu er ég kynntist fyrst hér í Reykjavík árið 1908. Það má segja að það sé eðlilegt á þetta mörgum árum, en mig set- ur hljóðan í hvert skipti er ég missi einhvern í þeim góða vina- hóp, sem ég ávallt kalla í þröng- um hring Jóns Þórðarsonar fjöl- skylduna. Þegar ég kyntist fyrst Birni Arnórssyni var hann 18 ára ég nokkuð eldri, kom hann frá Akureyri og byrjaði nám í verzlunarskólanum, en bjó hjá hinni velþekiktu læknisekkju Frú Margréti Olsen frá Stórólfshvoli, en ég var einn af þeim sem borð uðu hjá henni, og var oft glatt á hjalla í því litla húsi við Skóla- vörðustíg, sem Frú Margrét nefndi Litla-Hvol. Frú Margrét hafði yndi af gleði unga fólksins, fylgdist vel með þess gáska því hann var • Eltingaleikur við eina tösku Þjóðverji sem var að koma til íslands með konu sinni, hafði sent ferðatösku sína, sem var nokkuð þung, með Eimskip, en hjónin tóku flug- vél. Það kom í minn hlut að ná í umrædda tösku, og svo hefst ferðasagan. Fyrst var farið upip í Arnarhvol og skýrsla útfyllt, þá var manni sagt að fara niður í Hafnar- hús, og er þangað kom var manni tjáð að umrædd taska væri inni í Borgarskála, sem Lýður Jónsson vel við í vetur með lélegum tækjum og oft lagt sig í mikla hættu við að halda veginum opn um. Hitt væri svo annað mál, að vegurinn væri langt frá því að vera fullgerður og nánast ekki einu sinni undirbyggður. Vegur- inn hafi verið orðinn mjög góð- ur í vor, áður en stórrigningarn- ar byrjuðu og veginum yfirleitt aldrei áður verið sýnt betra vega viðhald. Það beri að skrifa á kostnað einhverra annarra en þarna mættustum við Björn í fyrsta sinn, vorum við þá báðir ungir framtíðin blasti við oibkur, og höfum við oft átt unaðslegar stundir saman, þessa löngu leið, sem við höfum gengið hefur aldrei komið snurða á okkar vin- áttu. Ég fann það fljótt að Björn var traustur og góður félagi fyrir utan hans glæsimennsku, sem var mjög áberandi og ávaltl síðar. Að loknu námi í verzlunarskólanum vann hann bæði að verzlunar- störfum og ýmsu öðru, sem að höndium bar því þá var ekki svo auðvelt að fá ákjósanlega vinnu eins og nú til dags. Nökfcrum ár- um síðar gekk hann í Firrnað Johann Ólafsson & Co og ráku þeir félagar eitt hið stærsta inn- flutnings- og umiboðsfyrirtæki hér í bæ, höfðu hin ágætustu samibönd bæði í Evrópu og Amer íku. Svo kom stríðið þá breýttist er góður spölur! Þar hitti ég á mann, sem bað mig að fara út í skála nr. 2 og láta finna töskuna, kom aftur með þau skilaboð að taskan væri fundin og féfcfc að launum einn stimp- il á pappírana, síðan aftur nið- ur í vöruskoðun í Hafnarhúsi og fékk einn stimpil í viðlbót. Nú þurifti að greiða um kr. 20. hjá Eimskip, og 'kom ég við þar til þess að geta farið beint inn eftir að ná í töskuna, því ég þurfti að koma aftur á tollstjóraskrifstofuna í Arn- arhivoli og fá stimpil nr. 3. En ekki gat ég fengið að vegagerðarmanna hvernig veg- urinn varð eftir nýfallin skriðu- hlaup. Við þessar upplýsingar Þor- kels sem þekkja mun veginn manna bezt í Bolungarvík, mætti bæta því að í fleiri ár vantaði biú á Skeljadalsá, en hún var byggð á þessum umræddu tveim árum, að mestu fyrir viðhalds- fé, fyrir utan kr. 30 þús., sem aukið var við þá upphæð. Vegna þessa hefur vegurinn verið breikkaður víða og hættuleg horn aftekin og blindum hæð- um, t. d. á Hnífsdalsvegi, verið komið í gott horf og er ekki að efa að það eru verk þeirra Lýðs og Sveinbjarnar og hafi þeir þökk fyrir. Það er nauðsynlegt að vekja ráðamenn þessara mála til um- hugsunar og grein þessi er ekki skrifuð í þeim tilgangi að segja, að við Vestfirðingar séum ánægð ir með vegina. Síður en svo. Þeir mættu og ættu að vera miklu betri. Staðreyndin er sú, að vegagerðarmenn hér eru dug andi menn og reyna að gera það sem þeir geta með lélegum tækj um og litlu fé. Það er ekki þeirra sök að ekki er hægt að gera meira. margt samibönd slitnuðu allt skauzt á ringulreið og nýir tímar miynduðu nýtt viðhorf, og tók langan tíma að fá öruggt við- skiftalíf aftur. Fyrir 10—12 árum fór að brydda á þeim lasleika í Birni, sem síðar ágerðist svo mjög að hann varð ekki vinnufær þrátt fyrir margar tilraunir hjá hin- um ágætustu læknum bæði hér og erlendis, en allt án árangurs, fanst honum að hann vildi draga sig í hlé enda líka oft sárþjáður. Fluttu þau hjónin sig þá í Hvera gerði byggði þar lítið og þægi- legt hús við hliðina á Elliheim- ilinu en því stjórnar tengdason- ur Björns, Gísli Sigurbjörnsson þau hjónin voru ætíð í nánu samibandi við fjölskyldu sína og dvöldu þarna í meiri kyrrð en hér í bæ þar til yfir lauk laugar daginn 21. þm. að Björn kvaddi þennan heim. Um all mörg ár kynnti Björn sér ýms dulfræði las mikið um þau mál og gerði sér ljósa grein fyrir framhaldslífinu því hann var trúhneigður og gjörhugsaði þau mál, ef til viiil fór hann ekki greiða 20,00 krónurnar hjá Eimskip fyrr en allir 3 stimpl arnir voru bomnir, og var ég þvi að fara upp í Arnarhvol og svo aftur niður á Eimskip, og svo að lokum gat ég ekið inn í skála og tekið ferða- töskuna með heim. Eg var á bíl en þeta ferða- lag tók samt 1—Vz klst. og hvergi þurfti að greiða eyri, nema hjá Eimskip. • Allt á sama stað Við erum að auglýsa ísland sem ferðamáhnaland, en þetta er eitt sem þarf að laga. Út- Friðrik Sigurbjörnsson. Bjöin M. Arnórsson stórkaupmaður — minning sönn fyrirmynd í öllum Skilningi, leiðir fjöldans í þeim efnum, en honum var fullkomlega ljóst að hverju stefndi og var viðbúinn því, sem verða vildi og kveið ekki umskiftum um þótt hann viður- kenndi sinn ófullkomleika, hann var hjartanlega sáttur við alla og þafckaði í hjarta sínu hinum mikla leiðtoga fyrir allt er hon- um var gefið, svo marga ástvini, sem báru hann á höndum sér þegar mest lá á í hinni hörðu baráttu er hann varð oft að heyja all mörg ár. Ég minntist Frú Margrétar Ol- sen á Litla-hvoli í sambandi við vin minn Björn og er það ekiki af ástæðulausu, því í húsi henn- ar sá hann fyrst þá ungu blóma rós sem síðar, varð hans eigin- kona Guðrún Jónsdóttir Þórðar- sonar kaupmanns, en þau gift- ust 23.12 1911 og hefi ég vart séð fríðari brúðhjón en þau Björn og Guðrúnu. Þessi ungu hjón byrjuðu bú- skap á eignarjörð móður Björns í Húnavatnssýslu en eftir ár fluttu þau aftur til Reykjavíkur og hafa átt indælt heimili hér síðan eða þar til heilsa hans brast og þau fluttu í Hveragerði. j Þau Guðrún og Björn eignuð- ust 6 börn tvö dóu mjög ung en hin öll eru vel þekfctir borgarar glæsileg í sjón og raun, og er vart að líta glæsilegri fjölskyldu en börn og barnabörn þessara á- gætu hjóna. Nú er vegferð þessa vinar míns, á enda í þessum heimi og ljós hins eilífa leið- toga upplýsir hina nýju braut, þegar jarðnesku augun eru lok- uð. Framhald á bls. 19, lendingar, sem vilja ferðast um landið, senda oft viðlegu- útbúnað á undan sér með ekipi, og oft hefi ég vorkennt útlendingum sem eru að vill- ast á milli ofangreindra staða. Þetta er ekki stanfsfólkinu að kenna, bæði tollmenn og af- greiðslufólk Eimskip er kurteist fólk, en skipun um breytingu þarf að fcoma frá tollstjóra og forstj. Eimskip. Væri ekki ihægt að !hafa svona ferðatöskur allar geymdar á sama stað og þó sem næst skrifstofu Eimskip t. d. í Gamla pakkfhúsinu, eða í Hafn anbúsinu, burtséð frá með hvaða skipi farangurinn kem- ur, en viss skip vdðast haifa vissa geymslusfcála. Og síðast en ekki sízt, sameina 3 stimpla í 1 timpil (hann mætti vera stór). • Úr síldinni á Raufarhötn S. Á. sendir mér vísur úr síldinni: Hér fyllist nú allt af fólki senn það er fjarskaleg ósköp að gera. Og hér eru bæði minkar og menn og meyjar sem eiga að vera. Þeir fella sig allvel við flöskunnar stút og fallegar meyjar að jaga, En elska þá sömu allt sumarið út þeim sj álf sagt er iheldur til baga. S. A.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.