Morgunblaðið - 18.08.1962, Blaðsíða 8

8
MORGUNBtJÐIÐ
Laugardagur 18. ágúst 1962
Sigmundur Sveinsson
Minningarorö.
Sigmundur Sveinsson er að
minni hyggju einn okkar sérstæð
ustu og merkustu manna.
Lífsorka hans var mikil og
hugsunin frjó. Hann var glögg-
ur að sjá verkefni, er vinna
þurfti, og manna fúsastur sjálf-
ur til að leggja það lið, er hann
mátti. Líknarmál og mannúðar
voru honum mál málanna og afl
vaki þróttmiklu trúarlífi hans.
Fegurst þótti mér störf hans fyr-
ir _ fávitana að Sólheiifium í
Grímsnesi. Hann kvaðst vera
sannfærður um það, að ókleift
væri að nálægjast Guð nema með
því að læra fyrst að unna hver
öðrum.
Trú hans á kærleikann var
svo heit og sterk, að hún hóf
hann hærra og hærra upp yfir
allan klíkuskap og kreddur.
Kristur var æðsta hugsjón
'hans. Á 'hann trúði hann af öllu
hjarta. En hvað er það að trúa
á Krist? Sigmundur segir um
það sjálfur: „Er það að hafa á-
íkveðnar skoðanir á vissum atr-
iðum í Nýja tes. imentinu og
samsinna játningum kirkjuþinga?
Eða er það að 'yllast úlfúð og
ónotum við þá, er ekki hafa
sömu skoðun á þessum atriðum
og við sjálfir? Nei, er það ekki
■heldur hitt að ástunda öllu fram
ar að láta líf okkar öllum stund-
um og í öllu dagfari sýna trú
okkar á Krist“.
Kristur birti okkur kærleika
Guðs að dómi hans. Því þoldi
hann ekki kenninguna um eilífa
útskúfun og ætlaði sér að skrifa
gegn henni. Hvílík fásinna, að
algóður, alvitur og almáttugur
Guð varpi nokkru barna sinna
í eilífa glötun. Og mundi ekki
eitthvað gott búa í öllum mönn-
um? Hann trúði fagnaðarerindi
Guðs, sem skáldið lýsti svo:
Mitt kærleiksdjúp á himins
víðar hallir.
í húsi mínu rúmast allir, allir.
Sigmundur vildi vera boðberi
kærleikans, 'hvar sem hann fór,
og fram á tíræðisaldur hafði hann
ærið að starfa hvern dag.
Eins og Franz frá Assisi unni
hann mjög dýrunum, svo að
Atvinna — Afgreiðslustörf
Reglusamur maður óskast til afgreiðslustarfa í bíla-
varahlutaverzlun hér í bæ. Bílpróf æskilegt. Um-
sókn ásamt uppiýsingum óskast send . afgreiðslu
blaðsins fyrir 23. þ.m. merkt; „Atvinna — 7682“.
Málverkasýning
pORSTEINS hannessonar
í Ásmundarsal Freyjugötu 41 verður opnuð í dag.
Opin daglega frá kl. 14—22 dagana írá 17.—27. þ.m.
óskast
til eldhússtarfa.
Veitingahusið MAUST
íbúð
Efri hæð og ris við Grettisgötu til söiu ný standsett
og laus til íbúðar. — Upplýsingar í síma 33714.
Tilboð óskast í byggingarlóð fyrir tveggjahæða
íbúðahús á íógrum stað í Austurbænum. Tilboð send
ist Morgunblaðinu fyrir 22. þ.m. merkt: „Hornlóð
— 7030“.
Sendisveinn óskast
Virmutími kl. 9 — 6.
Þarf að eiga skellinöðru.
iðtttMiú
hann taldi það t.d. eina af gæfu-
stundum lífs síns, er hann bjarg
aði uppi á heiði soltinni haga-
mús frá hungurdauða. Hann
vann einnig með líkum hætti af
frábærri eljan að því, að kapell
ur yrðu reistar.
Hann lagði ennfremur kapp á
það að vera manna sættir.
í sjúkrahúsum var hann tíður
gestur til þess ' að hressa og
gleðja. Og á kvöldin áður en
hann fór að sofa bað hann mál-
efnum Guðs sigurs, og blessunar
hundruðum manna, sem hann
nefndi hvern og einn með nafni;
Margir eiga houm mikið að
þakka, því að hann hafði bæt-
andi á'hrif á þá, sem hann var
með. Þeim var það blessun, að
hann skyldi biðja og iðja.
Þannig gegndi hann hinum al-
menna prestsdómi, sem haldið
hefir uppi starfi kirkjunnar um
iiðnar aldir. Hann var, eins og
komizt er að orði í Nýja testa-
mentinu, „máttarstoð í húsi
Guðs“.
Kristni fslands gleymir aldrei
þessum góða syni.
Asmundur Guðmuhdsson.
HIN heilaga stund er komin, að
kveðja þennan vin vorn hér á
jörðu. Hanr. lc-itaði og fann veg-
inn til Guðs, ekki aðeins fyrir
sig, heldur fjölda annarra manna,
sem hann af alúð og áhuga leit-
aðist við að hjálpa á rétta braut
í andlegum efnum. Hann hafði
því náð hámarki lífsins, að finna
fullnægju þess í viðleitni sinni
að hjálpa öðrum. Þjónustustarfið
var honum hið æðsta takmark og
fulisæla.
Sigmundur Sveinsson andaðist
á borgarsjúkrahúsinu 12. þ.m.
í dag verður hann jarðaður að
Voðmúlastöðum, hið hlið konu
sinnar.
Sigmundur var fæddur í Gerð-
um, Garði, 9. apríl 1870 og varð
því 92 ára og er það óvenju hár
aldur, einkum þegar þess er gætt
hve vel hann hélt sér lengi og
sínu dásamlega fjöri. Foreldrar
hans voru Sveinn Magnússon frá
Grund undir Eyjafjöllum og
Eyvör Snorradóttir prests að
Desjarmýri, Sæmundssonar
prests að, Útskálum, hin mestu
sæmdarhjón. Sveinn smiður góð
ur og ft'ábær atorkumaður, en
Eyvör vel aö sér og trúkona.
Hefur Sigmundi því kippt í kyn-
ið til beggja. Htyin ólst upp hjá
foreldrum sínum og á áttunda
ári byrjaði hann að fara á sjó
og sjómertnsku stundaði hann,
meðan hann dvaldi á Suðurnesj-
um.
Árið 1901, kvongaðist hann
Kristínu Símonardóttur úr Land-
eyjum, hinni ágætustu konu og
taldi Sigmundur það eina af náð
argjöfum Guðs. Hjónaband
þeirra varð langt og farsælt. Börn
in urðu 8. 4 synir og 4 dætur, sem
öll lifa nema 1 sonur er andaðist
fyrir allmörgum árum. Voru þau
hjón fyrst í Hafnarfirði og fluttu
þá að Brúsastöðum í Þingvalla-
sveit og ráku þar búskap til 1919
og jafnframt veitingasölu í Val-
höll. Nutu þau þar björtustu
sólskinsstunda ævinnar. Frá 1920
til 1941 var hann umsjónarmað-
ur Miðbæjarbarnaskólans. Eftir
það hafði Sigmundur ekki fast
starf á hendi, en vann að ýms-
um áhugamálum sínum.
Ein dóttir þeirra, Sesselja, fekk
snemma áhuga á því að líkna
vangefnum börnum og koma á
fót hæli fyrir þau. í því skyni,
að kynna sér þau mál, dvaldi
hún um hríð á barnaheimilum
og spítölum í Þýzkalandi. Upp. úr
því spratt barnaheimilið Sólheim
ar sem Sesselja hefir stjórnað
síðan. Naut hún til þess öflugrar
hjálpar foreldra sinna og syst-
kina og hefir Sigmundur alltaf
stutt heimilið af ráði og dáð.
Árið 1944 missti Sigmundur
konu sína og var hún jörðuð að
Voðmúlastöðum í Landeyjum, en
þar var hún fermd. Þar var áður
kirkja, en var lögð niður 1910.
Kristínu þótti mjög fyrir því og
síðasta áhugamál hennar fyrir
andlátið var, að þar yrði reist
kapella. Og nú hófst einn dá-
samlegasti þáttur í lífi Sigmund-
ar. Hann taldi það' helga skyldu
sína, að koma þessu áhugamáli
sinnar ástríku eiginkonu í fram
kvæmd. Með sigursælum dugn-
aði og áhuga hófst hann þegar
handa, að safna fé til kapellunn
ar og undirbúa byggingu henn-
ar. Og þó oft horfði óvænlega,
var smíðinni lokið og kapellan
vígð, áður en 2 ár voru liðin
frá andláti konu hans og allt
skuldlaust Nú er kapellan orðin
vel efnuð og á mikið fé.
Sigmundur hefir lokið löngu
og merku líísstarfi,. fyrir náð
Guðs og kærleika.
Nafn hans mun lengi verða
uppi í þakklátum huga hinna
mörgu er kynntust honum og
nutu kærleika hans og vináttu.
Drottinn blessi þig og varð-
veiti þig.
Steindór Gunnlaugsson.
ÞEGAR ég talaði við Sigmund
síðast, sagði hann- við mig: „Ég
er orðinn ósköp slappur, ég er
hræddur um það fari að styttast
hjá mér“. „Það getur ekki verið,
Sigmundur niinn, þú sem ert svo
ungur etmþá“. „Já, það segirðu
satt“, var hann fljótur að svara,
„það hefur aldrei amað neitt að
mér, en nú er ég hræddur nm —
ég má bara ekki fara strax, ég
á eftir að gera svo margt“ bætti
hann við. Þó ég hefði grun um,
að Sigmunduv vinur minn, ætti
ekki langt eftir ólifað, harkaði
ég af mér: „Við megum ekki
missa þig, strax“, sagði ég. „Þú
átti eftir að vera hjá okkur lengi
enn“. „Ég vona það“, sagði hann.
Svo kvöddumst við. Síðan hef
ég ekki hitt Sigmund. Og nú er
hann farinn.
Ég sá Sigmund fyrst ungur
drengur í Miðbæjarskólanum og
Stálgrindahus
Bjóðum frá Bretlandi tilbúin til afskipunar nokkur
ný bogaiöguð stálgrindahús með öllu tilheyrandi
efni og útbunaði til samsetningar. Nánari uppl. gefa
E. ÞORKELSSON og GÍSLASON
símar 20345 og 13501.
man vel eftir honum frá þeim
dögum. Líklega hefur hann í senn
verið vinur okkar og þjáningar-
bróðir í þessari stóru útungunar-
vél menntunar og þroska, sem
stóð ómáluð en reisuleg við
Tjörnina, í senn áminnandi og
kröfuhörð eins og gömul kennslu
kona. Það var á þeim árum, þeg-
ar orðið atómsprengja var ekki
til, en lífsævintýrið mikla fólst
í setningu eins og þessari: „Við
förum í jakahlaup í dag strákar“.
Það var áður en jakahlaup lífs-
baráttunnar og þeirra óvissu
tíma sem fylgdu í kjölfar styrj-
aldarinnar varð partur af hvers
dagslegum störfum okkar.
Leiðir okkar Sigmundar skildu
fljótt á þessum árum, ég fór í
Landakotsskólann, hann að
kanna ökunna heima þeirrar
ósönnuðu staðreyndar, sem við
köllum iíf eftir dauðann. En við
áttum eftir að hittast aftur og
ég að fá hlutdeild í þessari könn-
unarferð Sigmundar. Það * var
mikið ævintýri og ég er þakk-
látur fyrir að hafa fengið að
kynnast honum betur, skoðunum
hans, reynslu og trú. Fáum
mönnum hef ég kynnzt, sem hafa
orðið mér sá styrkur, sú hjálpar
hella, sá viti sem Sigmundur var.
Óbilandi trú hans á guð og fram
haldslífið var það frækorn sem
hann sáði í brjóst okkar allra,
hvort sem okkur líkaði betur eða
verr. Það er trúa mín að Sig-
mundur hafi gefið hverjum
manni nýtt hjarta, sem honum
kynntist.
Mér eru ávallt minnisstæð
þessi orð sem hann sagði við mig
í samtali, sem birtist hér í blað-
inu 9. október 1960: „Útskúfunar
kenningin er djöfull og ekkert
annað“. Ég spurði: „En er hún
ekki samkvæmt biblíunni?“
Hann svaraði: „Þeir segja að
þetta sé allt þaðan, jú það segja
þeir. En ég hef bara ekki rekizt
á það, hvað segir Páll postuli?
„Frá Honum, fyrir Hann og til
Hans eru allir hlutir“. Og hvað
segir hann um kærleikann? Og
samt á þessi algæzka að vera
svo grimm að hún sendir fólk,
sem dæmt er til að flækjast á
. henni jarðarboru beina leið til
f helvítis. Nei, þetta var hægt 1
gamla daga, en — “.
Sigmundur þurfti ekki á slík-
um fullyrðingum að halda fyrir
sjálfan sig. Þetta var skoðun
hans, byggð á langri reynslu,
byggð á þeirri trú, sem heitir
kærleikur. Nú veit ég að hann
hefur reynt þessi orð sín að sann
sögli. Ef einhvers staðar er fall-
egur blettur á astralplaninu, þá
er ég þess fullviss, að þar situr
Sigmundur nú á tali við Kristínu
konu sína. Eða kannski hann
megi ekki vera að því, kannski
hann unni sér engrar hvíldar frá
því að hjálpa öðrum, koma með
yl og ljós inn í líf lifandi og
dauðra. Það mundi mér þykja
honum líkast. Hann sagði ein-
hverju sinni við mig: „Þegar við
erum hættir að halda í þann
jarðneska munað sem okkur
þykir girnilegastur, erum við
eiginlega fyrst dauðir fyrir
alvöru. Og þá byrjar nýtt líf“,
Þetta líf hefur nú komið til hans
eins og lamb á vori með nýja
sól og nýjan bláan himin. Astral-
^ bláan himin, getum við sagt.
Ég þakka Sigmundi fyrir upp-
eldið, fyrir öll þessi elskulegu
orð, fyrir bænirnar og þessa
hlýju hugsun, sem gat gert krafta
verk, svo sterk var hún, svo
ójarðnesk og góð. Leiðsögustefið
ið í lífi hans voru þessi órð: „Ef
fólk vissi bara hvað mér líður
vel, gæti það margt af lífi mínu
lært. Guð er mér svo góður‘%
Lífshamingja Sigmundar og bak
hjarl hennar ætti í sénn að vera
íhugunarefni og leiðarljós þeirri
kynslóð sem nú lifir í kvíða og
ótta við þann vísindalega guð,
, sem hún hefur keppzt við að
jhylla í kapphlaupinu mikla um
heimsyfirráð. ^
j Mattliías Johannessen.