Morgunblaðið - 18.08.1962, Blaðsíða 16

16
MORGVVBLAÐIÐ
Laugardagur 18. ágúst 1962
HOWARD SPRING:
17
RAKEL ROSING
sjálí eini draugurinn, sem þar
var á ferli. Hún leit fram og aft-
ur eftir götunni í síðasta sinn
og svo upp í himinn, sem var
lítið betri. Og síðan var eins
og hún tæki boði guðs og menn
inn í bsenir sínar, bölvaði hún
öllu þessu, sem hún sá. Nei,
aldrei framar, sagði bún við
sjálfa sig. Heldur skal ég ljúga,
svíkja og hórast. Allt er heiðar-
legt, sem getur losað mann við
þetta. Allt! Síðan gekk hún burt
úr Cheetham, í síðasta sinn.
Hún hefði gjarna viljað fá sér
leiguibíl til járnbrautarstöðvar-
innar, en það má vera merkileg
tilviljun, ef slíkur fyrirfinnst á
aðalgötunni í Cheetham. Hún
vissi, að ekki mundi vera mann-
margt á þessum tíma dags í spor-
vögnunum, sem óku til miðbæjar
ins, svo að hún steig upp í einn
þeirra og settist inn niðri, þar
sem loftið var tiltölulega sæmi-
legt. Henni varð hugsað til Mau-
rice og enn fann hiún broddinn,
sem rak hana til að reyna að
nota sér hann eftir föngum. Það
var rétt eins og allt þetta, sem
hún var að flýja, rétti nú hend-
urnar eftir henni og við það
greip hana ný og áköf löngun
eftir öryggi. En svo róaðist hún
smámsaman. Um að gera að
hleypa sér ekki í neinn æsing.
Hún hafði sagt Cheetham mein-
ingu sína, en nú var kominn
tími til að snúa sér að hagrænni
hlutum. Og um leið og hún steig
út úr vagninum, birtust þessir
hagrænu hlutir í mynd fallegra
blóma, sem hún sá í körfu hjá
götusala.
Það var hugsanlegt, að Mau-
rice hefði ánægju af að fá nokk-
ur í herbergíð sitt. Henni hafði
aldrei dottið það í hug fyrr að
gefa horium blóm til að hafa hjá
sér. Hún tók því fullt fangið af
blómum og skundaði inn í fyrsta
farrýmis vagn í lestinni.
Um leið og hún lagði blómin
upp í netið tók hún eftir andliti
sínu í speglinum fyrir neðan það.
Guð minn góður, sagði hún við
sjálfa sig. Og þegar lestin var
komin af stað, lokaði hún glugg-
unum, til þess að hafa notalega
hlýju, tók af sér hattinn og fór
að laga á sér andlitið. Hún var
lengi að því. Það var hvort sem
er ekki annað að gera, hugsaði
hún. Gat hún haft annað þarfara
fyrir stafni nú er hún átti að
hitta Maurice innan skamms?
Hún kunni þessu verki vel. Hún
leit á sjálfa sig í speglinum frá
ýmsum hliðum. öll merki geðs-
jhræringar voru vandlega þurrk-
uð út.. Já, þetta ætti að duga,
sagði hún við sjálfa sig.
Svo kyssti hún blómin. Veriþ
þið mér góð, sagði hún. Látið
hann verða hrifinn af mér.
3.
Þetta var slæmur dagur hjá
Maurice. Allt gekk á afturfótun-
um. Fyrst hafði hann reynt að
halda áfram með skáldsöguna
sína. Það fór sæmilega um veika
fótinn og ekkert var til að trufla
hann. Þetta var í fyrsta sinn,
sem hann hafði getað gefið sig
almennilega að verkinu, síðan
kvöldið góða í Manchester. En
útkoman varð hin sama. Loksins
fleygði hann frá sér ritblokkinni
yfir þvert herbergið.
Svo tók hann upp skáldsög-
una hans Julians Heath. Hún
snerist um hina fornu þjóðtrú,
að handan við súlur Heraklesar
fyndust ýmislegir dýrðlegir hlut-
ir, og þarna var reynt að færa
nútímatrú manna heim sanninn
um það, sem lægi á mörkum
hins raunverulega lífs og reynslu
manna. Maurice þreyttist skjótt
á lestrinum Og fleygði bókinni
sömu leið og pappírnum. Honum
fannst þessi heimur, sem hetja
Julians Heath lifði í, vera tál og
ginningar. Fólk reyndi að komast
inn í þann heim, ekki af því að
þessi venjulegi væri því of lítill,
heldur af því að hann væri of
stór. Hann hræddi fólkið. Hann
gat ekki skilið, hvernig svona
alvanalegur bíladelluí>ési eins og
Julian Heath — því þannig kom
hann honum fyrir sjónir — gæti
farið að því að hugsa alvarlega.
Eða gerði hann þá það? Nei,
hugsaði Maurice. Hann gerði það
ekki. Þess vegna var bókin það
moð, sem hún var. Maðurinn
trúði, ekki vitleysunni í sjálfum
sér. Hann var bara ungur og
metorðagjarn. En hvað sem
því leið, þá gat mannfjandinn
skrifað: Og upp úr þessari vit-
leysu mundi hann vaxa og senni
lega verða eitthvað. Það gat ver-
ið ómaksins vert að þekkja hann.
Þarna kom nokkuð, sem hann
gat gert fyrir Rakel Rosing. Ef
hann þekkti eitthvert fólk, sem
hann kom henni í kyni við
gefið bókina, eða svo hlaut að
það. Og honum datt í hug, að
hún þekkti þegar Julian Heath.
Það var henni, sem hann hafði
gefið bókina, eða svo hlaút að
vera, úr því að hann sjálfur
hafði fengið hana úr hendi Rakel
ar. Hann þekkti hana þegar svo
vel nú þegar, að hann vissi, að
hún hefði aldrei farið að kaupa
bók. Og eini tíminn, sem hann
vissi, að þau hefðu verið saman,
var þessi stund frá árekstrinum
Og til Blackpool. Honum þótti
það ólíklegt, að jafnvel ungir
rithöfundar gengju með bækurn-
ar sínar á sér til þess að gefa
þær þeim, sem þeir hittu á förn
um vegi. Og svo var náunginn
ekki einusinni í sínum bíl, datt
honum snögglega í hug, heldur
í fína bílnum hans sjálfs! Þá
hlaut hann að hafa hitt Rakel
síðan, og það hafði hún ekki
nefnt á nafn.
Ef Maurice hefði nú haft tvo
fætur til að ganga á, hefði hann
stikað fram og aftur um herberg
ið. í stað þess lét hann sér nægja
að hafa hugann fullan af ringl-
uðum hugleiðingum. Hann sakn-
aði Rakelar — já, saknaði henn-
ar illilega. Þetta var í fyrsta
sinn síðan slysið, sem hann hafði
verið einn síns liðs, og það sýndi
honum bezt hvaða þýðingu þessi
þögla nærvera hennar hafði fyr-
ir hann, nú orðið. Líka þjáðist
hann af iðjuleysinu, sem hann
var svo óvanur. Hann hafði sagt
skilið við önnum kafinn frama-
feril og leið illa meðan hann var
að venjast hinu nýja lífi. Að öllu
samanlögðu leið hönum fjanda-
lega og nú snerust allar hugsan-
ir hans upp í von og þrá, eftir
að Rakel kæmi bráðlega til hans
aftur.
Hann hringdi á járnbrautaáætl
un til að sjá hvenær lestir kæmu
frá Manchester. Hann gerði ráð
fyrir, að hún myndi taka fyrstu
? lest eftir tetíma. Og stæði það
\ heima, gat hún komið á hverri
stundu. Hann gaf fyrirskipun:
Þegar ungfrú Rosing kemur aft-
ur, biðjið hana að tala við mig.
Að því búnu fannst honum hann
eins vel geta lagt sig aftur á
bak og hvílt sig og jafnað sig.
Hann vildi ekki líta út eins og
taugaveiklaður bjáni þegar hún
kæmi.
Hann var vakinn af þjónustu-
stúlku, sem spurði, hvort hann
vildi leggja drög fyrir kvöldverð.
Hann leit á úrið sitt Og sagði:
Er ungfrú Rosing komin?
Eg skal vita um það.
Ungfrú Rosing var ekki kom-
in. Hann tók aftur ferðaáætlun-
ina. Síðasta lest, sem var komin
til borgarinnar, hafði komið fyrir
tuttugu mínútum — ekki hafði
hún komið með henni. Þá kæmi
hún ekki fyrr en eftir klukku-
stund.
Nei; hvæsti hann. Eg kæri mig
ekki um mat. Segið þeim að
senda bíl á stöðina eftir ungfrú
Rosing, þegar næsta lest kemur
frá Manchester, og ef hún er
ekki í þeirri lest, þá við hverja
lest eftir það.
Sjálfsagt.
Og gerið svo vel að rétta mér
bókina þá arna.
Stúlkan sótti „Súlur Herakles-
ar“ út í horn, og Maurice athug-
aði bókina, til þess að sjá, hvort
þar væri nokkur áritun, sem sér
hefði sézt yfir. Nei, ekkert af
því tagi. En hann hélt áfram að
hleypa brúnum. Hann var klaufi
í því að blekkja sjálfan sig. —
Hann lifði í heimi raunveruleik-
ans. Hann vissi vel, að hann var
að verða fertugur, að hann var
farinn að fitna og að margir
mundu freistast til að kalla hann
Júða-afskræmi. En svo var hins
vegar þetta fína nafn: „Sonur
Upavöns lávarðar“. Það var
aldrei að vita, hvaða hégóma
kvenfólk gat sótzt eftir.
Aðalsnafn, þó þó. Eins og hann
hefði ekki getað keypt sér það
fyrir einnar viku vasapeninga.
En Maurice átti eftir að fræð-
ast talsvert um Rakel Rosing. —
Hún hefði getað afþakkað há-
sætið í Saba, ef ekki fylgdu þvi
nógu margir apar, fíla'beinsgrip-
ir og páfagaukar.
Hún var í rólegum sigurvegara
—• ham, þegar lestin lenti í
Blackpool. Hótelbílstjórinn heils-
aði. Hr. Bannermann er orðinn
langeygður eftir yður, ungfrú.
Alveg að sleppa sér.
Hún svaraði engu en smeygði
sér inn í bílinn, berandi blómin
eins og gullbúinn veldissprota.
Ekki hafði húh gert ráð fyrir, að
töf hennar hefði svona mikil
áhrif. Hvaða áhrif? Jú, einhver
áhrif, vonaði hún. Og þá ekki
síður þegar hótelstjórinn endur-
tók ummæli bílstjórans og sagði,
að hr. Bannermann væri orðinn
mjög óþolinmóður.
Þakka yður fyrir, sagði Rakel
og brósti með sjálfri sér. Samt
þaut hún ekki beint til herbergis
Maurice, heldur til síns eigin
herbergis, tók ofan hattinn,
burstaði hárið og horfði á spegil-
mynd sína með kunnáttusamri
athugun þess, sem vit hefur á.
Þetta er allt í lagi, sagði hún
við sjálfa sig. Síðan tók hún upp
blómin, rétt eins Og þau væru
dagskrá, sem hún ætlaði að bera
inn á nefndarfund. En jafnskjótt
sem hún var komin út í ganginn,
fór um hana hrollur og titringur
og hún tók blómin í fangið, aug-
un blikuðu eins og stjörnm-, rétt
eins og þeim hefði öðlazt leyfi til
að horfa á kraftaverk. Hún barði
dyrnar og leið síðan inn, án þess
að bíða eftir svari hans.
Rakel! Þú kemur svo seint, og
ég hef verið svo hræddur um þig.
Hún staðnæmdist skammt frá
honum og brosti með blómin i
fanginu.
Þetta hefur verið svo yndis-
legur dagur, en yndislegast af
öllu er, þó, að þú skulir hafa
saknað mín. Þú sérð hvort ég hef
ekki líka hugsað til þín, sagði
hún og rétti fram blómin. Láttu
mig finna vasa undir þau.
Nei, nei. Settu þau þarna og
kömdu hérna, sagði Maurice. Eg
hef verið að hugsa mér þig und-
ir strætisvögnum og í alls konar
vandræðum.
Hún staðnæmdist við stólinn
og hann greip hönd hennar og
strauk hana blíðlega.
Og allan þenna tíma, sagði
hún, var ég í heimsókn í Chet-
ham.
Cheetham? Guð minn almátt-
ugur! Hvað varstu að gera þang-
að?
Eg var bara að kveðja. Eg fann
það á mér, að ég myndi aldrei
koma þangað oftar.
Hann togaði mjúklega í únlið-
inn á henni, þangað til hún féll
á kné við stólinn. Þá lagði hann
arminn utan um hana og dró
hana að sér. Þú þarft ekki að
sjá þann stað oftar, Rakel, sagði
hann. Þú skalt ekki þurfa að sjá
neitt ruddalegt og Ijótt framar.
Eg vildi geta gert þér lífið eins
fagurt og þú ert sjálf. Hverju
svaraðu því?
Hann hélt henni svo fast að
sér, að hann gat séð augnahárin
bera við rafgula kinnina, en sjálf
augun gat þann ekki séð. Hún
hafði vit á að loka þeim, svo
að hann skyldi ekki sjá sigur-
glampann, sem út úr þeim skein.
Hverju svaraðu? sagði hann og
herti á takinu.
Hún svaraði engu, en djúpt
andvarp leið frá henni um leið
og hún horfði upp, án þess að
opna augun og andlit hennar
lagðist fast að hans andliti. Hann
slökkti á borðlampanum svo að
þarna var ekkert ljós inni nema
birtan frá arninum. Það léði
andliti hennar svo annarlega og
dásamlega fegurð, að hann bauð
henni varirnar eins og ósjálfrátt.
gHÍItvarpiö
Laugardagur 18. águst. ^
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — Tón*
leikar — 8.30 Fréttir. — 8.35
Tónleikar. — 10.10 Veðurfregnir)
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.55 Óskalög sjúklinga (Ragnheiður
Ásta Pétursdóttir).
14.30 í umferðinni (Gestur Þorgríms*
son).
14.40 Laugardagslögin. — (15.00 Frétt*
ir).
16.30 Vfr. — Fjör í kringum fóninnf
Úlfar Sveinbjömsson kynnir nýjustu
dans- og dægurlögin.
17.00 Fréttir. — Þetta vil ég heyra:
Frú Ólöf Húnfjörð velur sér
hljómplötur.
18.00 Lög fyrir ferðafólk.
18.55 Tilkynningar. 19.20 Veðurfregn*
ir.
19.30 Fréttir.
20.00 Smásaga: „Systrabrúðkaup" eftir
Guðmund Frímann. Höfundur
les.
20.20 Tónleikar:
a) Forleikur að „Kátu konurnar
frá Windsor* eftir Otto Nicolai.
— Óperuhljómsveitiin í París
leikur. Stjórnandi: Pierre Der-
vaux.
b) ,.Sögur úr Vínarskógi" eftir
Johann Strauss. — Konung-
lega fílharmoníuhljómsveitin í
Lundúnum leikur. Sir Malcolm
Sargent stjórnar.
20.40 Leikrit: „Morðinginn og verj-
andi hans" eftir John Mortimer.
Þýðandi: Bjarni Benediktsson
frá Hofteigi. Leikstjóri: Lárua
Pálsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Ranelög.
24.00 Dagskrárlok.
— Ef þú verður þægur, skal ég gefa þér byssu með venju-
legum skotum.

X- X- *
GEISLI G EIMFARI
X- X- X-
GJOW Bl/CK'S FR/EHDS FACE AH AEOH/Z/HG ÞE-
CISION,,, WWCH COULD COST WS L/FE
•— Herrar mínir. Ég skil ,að þið
eruð áhyggjufullir vegna Geisla, sem
er um borð í skipinu ....
< En Draco hefur eldflaugaáætlan-
imar í sínum höndum. Takist hon-
um að láta smíða eldflaugina, mun
hann fara með gjöreyðingarstríð á
hendur okkur öllum, en ég stöðvað
hann.
Og nú verða vinir Geisla að taka
þungbæra ákvörðun, sem gæti kost-
að hann lífið.