Morgunblaðið - 21.10.1962, Page 20

20
vortcrnvnr 4Ð1Ð
Sunnudagur 21. október 199J
---HOWARD ' SPRING:^
_ 62
RAKEl ROSING
Hún velti fyrir sér í huganum
því seni Maurice hafði sagt. í»au
voru hjón. Þetta blindskot, sem
hún hafði hleypt að Julian Heath
til þess að vinna samúð hans,
hafði geigað. En það var engin
ástaeða til að Julian fengi að
vita allan sannleikann í málinu
— ekki fyrst um sinn, að minnsta
kosti. Hún reikaði um stofuna
ókyrr. Ef Julian væri bara í
borginni og þau gætu farið eitt-
hvað saman —gert eitthvað. Á
borðinu hennar lá bréf, sem hún
hafði ekki tekið eftir, þegar hún
kom frá Markhams. Það var frá
ljósmyndara í Bond Street, sem
tjáði, að sér mundi verða það
ánægja að taka mynd af henni —
ókeypis. Eitt eintak yrði sent
henni sjálfri — líka ókeypis.
Þetta kitlaði hégómagirnd henn-
ar. Ljósmyndarar gerðu ekki
svona tilboð öðrum en þeim,
sem frægir voru. Hún 'hringdi og
fékk að vita, að myndina væri
íhægt að taka klukkan hálffjögur,
og svo lagði hún af stað til ljós-
myndastofunnar. Það var að
minnsta kosti að hafa eitthvað
fyrir stafni, og auk þess hefði
'hún ánægju af því. Sýningar-
kassarnir þarna úti fyrir voru
fullir af myndum. Þar þekkti
hún andilitin á ýmsum frægum
leikkonum og athugaði þær gaum
gæfilega. Þær gerðu hana ekkert
órólega, eftir að hún hafði litið
á þær. Svo tók hún spegilinn og
athugaði vandlega sitt eigið and-
lit. Hún var ánægð með það, sem
hún sá. Hún brosti með sjálfri
sér á leiðinni upp í ljósmynda-
stofuna.
En brosið var farið af andlit-
inu þegar hún kom augliti til
auglitis við ljósmyndarann. Þá
var hún köld og þóttaleg eins og
drottning. Ljósmyndarinn kunni
handverk sftt og reyndi ekki að
fá hana til að brosa. Hann hafði
séð svo mörg fræg andlit um
dagana, að hann vissi, hvernig
með þau skyldi fara. Hann sá
vel, að þessi kaldi drottningar-
svipur var höfuðeiginleiki þessa
andlits. Þessarar tilvonandi leik-
konu. Háu, slavnesku kinnbein-
in og slétt fílabeinsguít hörundið
á þeim, svörtu augun, sem voru
svo sérkennileg og leyndaydóms-
full undir plokkuðum augnabrún-
unum og svo hárið, blásvart eins
Og hrafnsvængur, rauða strikið,
sem var varirnar, ekki þykkar en
þó lostafullar: allt þetta naut sín
bezt undir þessum fjarræna virðu
leikasvip, sem fór andlitinu betur
en nokkur aðalskóróna hefði
gert.
Já, guð skal vita, að hún er
falleg! hugsaði hann með sjálfum
sér. Það var langt síðan hann
hafði haft svona andlit til með-
ferðar. Það var bara eitt, sem
honum fannst að. Eitt ofurlítið
djásn, sem mundi fullkomna
myndina, sem hann langaði að
fá. Hann leyfði sér því að segja
andvarpandi: Ef þér bara hefðuð
háan kamb í hárinu, ungfrú
Rosing..
Ég hef hann í töskunni minni,
sagði Rakel. Ég veit, að hann fer
mér vel.
Hann neri saman höndunum.
Ég sé, að þér skiljið þetta allt.
Já. það geri ég, sagði hún blátt
áfram.
Og enda þótt hún hefði aldrei
verið áður mynduð hjá neinum
ljósmyndara, sem nokkuð kvað
að, þá var þetta ekki nema satt,
að hún hafði vit á þessum hlut-
um.
Hafið þér nokkurntíma heyrt
nefndaii mann, að nafni August-
us John? spurði ljósmyndarinn.
Nei.
Jæja, ég vona, að hann heyri
yðar einhverntíma getið. Þá
fengjum við að sjá mynd, sem
eitthvað kvæði að.
Rakel fékk sér te í einrúmi
í veitingaihúsi þarna í götunni,
en þegar hún fór þaðan aftur
og labbaði heim á leið, fór hún
framlhjá glugga, þar sem voru
nokkrar olíumyndir. Hún fór að
skoða þær og sá, að þær voru
eftir einhvern Augustus John.
Guð minn góður, hugsaði hún.
Þetta eru dásamlegar myndir.
En hún var viss um, að mynd-
irnar frá Ijósmyndaranum henn-
ar yrðu miklu betri.
Meðan Rakel var hjá ljósmynd
aranum, var Maurice önnum kaf-
inn hjá beinalækninum sínum.
Hann var ánægður með batann.
Ég þarf ekki að hitta yður
oftar, hr. Bannermann og ég býst
ekki við að þér kærið yður um
að hittá mig.
Nei, það geri ég ekki, sagði
Maurice af_ fullri hreinskilni.
Jæja þá. Nú er ekki annað
eftir en full varúð og þá verðið
þér orðinn alveg jafngóður áður
en sumarið er á enda. En lítið
'þér nú eftir honum, hr. Hartigan.
Héðan af get ég ekkert gert, sem
þér ekki getið sjálfur.
Þegar Maurice var orðinn einn,
sat hann um stund og hugsaði,
en síðan kallaði hann á Mike,
Bright og Oxtoby.
Hafið þér nokkurntíma komið
til Ohichester, Oxtoby?
Nei, herra.
Jæja, þá fáið þér að fara þanig-
að eftir klukkutíma. Hafið þér
bílinn tilbúinn og takið saman
það sem þér þurfið að hafa með
yður. Þér verðið þar í sumar.
Þér farið þangað með Bright og
Hartigan í kvöld, en á morgun
komið þér aftur eftir mér. Verið
þér svo tilbúinn eftir klukku-
tima, Bright. Og þú líka, Mike.
En fyrst þarftu að hrinigja til
Chichester og segja þeim þar,
að þú sért að koma. Og svo sjáið
þið Bright um, að allt sé í lagi
þar, áður en ég kem.
Mike Hartigan ýfði á sér
hrokkna hárið og þaut út, en
Bright fylgdi á eftir honum með
öllu meiri virðuleik. Guði sé
lof! sagði Mike, þegar þeir voru
komnir út. Napóleon er kominn
til heilsu aftur! Skipar nú her-
sveitunum fyrir. Þetta verður
eins og í gamla daga, Bright!
Heldurðu, að frú Bannermann
komi líka? spurði Bright.
Æ, vertu nú ekki að eyðileggja
þetta aUt fyrir mér, sagði Mike.
Hann greip síðan köttinn Omar,
bar hann fram í eldhús og skellti
honum þar í stóra ferðatösku,
sem þar var. Gerðu svo vel, kall
minn, sagði hann. Bíddu þarna
eftir honum Mike frænda. Þú
færð eitthvað betra að elta í
Chichester en þessa horuðu spör-
fugla.
Þegar Rakel kom heim voru
þeir allir farnir, Oxtoby, Bright,
Mike og Omar. Við kvöldverðinn
sagði Maurice henni, að sjálfur
mundi hann fara á morgun. Hann
veik álls ekki að samtali þeirra
við hádegisverðinn, en spurði að-
eins: Fannstu þér eitthvað til
— Mamma! Baunasúpan þín hefur sigrað ilmvatniS mitt.
skemmtunar í eftirmiðdag, elsk-
an mín?
Já, það er búið að taka mynd
af mér. Það var voða gaman,
ekki sízt vegna þess, að það
kostaði ekki neitt.
Nú, já! Það þýðir sama sem,
að þú ert orðin fræg.
Maðurinn sagði mér, að ég
ætti að láta einhvern, sem hann
kallaði Augustus John, mála
mynd af mér.
Maurice brosti og kinkaði
kolli. Það kostar nú ekkert smá-
ræði, en það gæti verið athug-
andi samt. Hann skoðaði andlitið
á henni gaumgæfilega. Já. John
mundi geta gert eitthvað úr þér.
Ég sá nokkrar andlitsmyndir
eftir hann í glugga í ferðinni.
Mér fannst þær alveg hræðileg-
ar.
Ég ætla nú að hugsa um þetta
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov 19
Brackett gerði uppkast að
morðsögu, þar sem hann lýsir
kvenhetjunni sem „fallegri ungri
stúlku með skær augu og ró-
semdarsvip þeirrar, sem kærir
sig kollóttan um allt siðferði"
Brackett og samverkamaðuir
hans, Harthaway, voru sannfærð-
ir um að þeir gætu fengið Mari-
lyn til að sýna áhrifamikinn leik,
ef þeir aðeins gætu fengið hana
til að vera örugga um sjálfa sig.
Þessvegna hittu þeir hana oft,
áður en vinnan hófst og ræddu
við hana ýms vandamál viðvíkj-
andi handritinu og hlutverkaskip
uninni. Þeir höfðu stungið upp
á laglegum ungum leikara til að
leika á móti henni, og hann var
prófaður ásamt henni. Morg-un-
inn eftir hringdi hún í Brackett.
,,Ég held hann geti ekki leikið
þetta hlutverk" sagði hún.
„Hversvegna?“
Það var eins og hún kæmist í
hálfgexð vandræði. -,,Ja-a“ svar-
aði hún loksfns, „ég held bara að
'hann geti alls ekki leikið. ástar-
atriðin almennilega“.
„Mér fannst hann nú samt
nokkuð góður, þegar við reynd-
um hann“.
„Hann er ekki nógu karlmann-
legur“.
„Hvað áttu við?“
„Ég á við. . jæja. .ég á við, að
hann er hinsegin".
Brackett fullyrti, að henni
skjátlaðist. En þegar hann hafði
spurzt fyrir um þetta í tiltekn-
um hópum manna, komst hann
að því að þessi grunur hjá Mari-
lyn átti við rök að styðjast „Það
er alveg greinilegt, að hennar eig
in kirtlastarfsemi er í fullkomnu
lagi“, sagði Brackett.
Brackett lofaði, að Natasha
Lyttess skyldi hafa frjálsan að-
gang að allri upptökunni, og að
Marilyn skyldi fá eins margar
emdurtekningar og hún vildi.
Hann samþykkti meira að segja,
að hafa hana með í ráðum um
rnotkun hinna daglegu sýnis-
hornamynda. Auðvitað átti hún
ekki að hafa neitt úrslitaatkvæði
um það, hvaða myndir yrðu not-
aðar að lokum — því ræður leik-
stjórinn. En útkoman varð sú,
að Marilyn samþykkti allar á-
kvarðanir þeirra félaga. En svo
kom Zanuck og heimtaði að feilla
burt nokkur af helztu atriðunum,
og það telur Brackett, að hafi
verið gert. Þeir Brackett og
Zanuck rifust heiftarlega út af
myndinni, en auðvitað varð
Zanuck par' yfirsterkari.
Marilyn flaug til New York,
til að hitta _>i Maggio. Hann fór
með hana út og kynnti hana vin-
um sínum og viðskiptamönnum.
Síðan flaug hún til Buffalo.
Marilyn lék unga konu, sem
er gift geðbiluðum uppgjafaher-
manni. Konan er sjálf ekki laus
við geðbilun. En fyrstu atriðin
gefa til kynna, að Joseph Cotton
— sem lék eiginmanninn — hafi
konuna grunaða um ótrú-
mennsku og hafi uppi ráðagerðir
um að myrða hana. En raunveru-
lega á Marilyn sér ástmann, sem
situr um líf eiginmannsins.
Spenningin í leiknum byggist á
áformum þessara tveggja manna,
sem báðir hafa morð í huga, og
hvor um sig vill myrða hinn áð-
ur en hann verði myrtur sjálfur.
Þegar hér var komið sögu, var
Marilyn ekki orðin nein Bette
Davis, auk heldur Greta Garbo.
En þar fyrir varð leikur hennar
talsvert sannfærandi í Niagara.
Röddin hafði öðlazt nokkurn
myndugleik Ljósmyndunin tókst
afarvel, hvort sem um var að
ræða fegurð Marilynar með foss-
ana sem baksvið, eða skjanna-
lega upplýst bílahótel og knæpur
samt, sagði Maurice. En svo veif-
aði hann hendi, eins og hann
vildi með því afgreiða allt þetta
umtalsefni. Þetta getur annars
allt saman beðið — allar þessar
myndatökur. Þegar „Veikur ís“
er kominn á fjalirnar í septem-
ber, skaltu vera viss um, að allt
slíkt verður sæmilega mikil
plága á þér. Þá færðu nóg að
gera, en þangað til verðurðu að
hvíla þig. Ég vildi helzt, að þú
værir ekki í London yfir sumar-
ið. Það er ekki gott fyrir þig.
Of heitt og loftþungt. Þú ert
enn ekki farin að sjá húsið mitt
í Chichester. Þar geturðu dregið
andann. Þar færðu nóg loft. Og
þaðan geturðu svo komið vel
upplögð undir leikstarfsemina.
og sölubúðir, og eltingaatriðin
UPP og niður stiga í klettunum,
voru stórkostleg. Undir stjórn
Hathaways náði myndavélin feg-
urð Marilynar betur en nokkru
sinni hafði áður verið gert. Hún
hafði ávallt verið fögur í kvik-
myndum, en þarna var hún eng-
ilfögur.
Byrj unaratriðin gefur til kynna
stemninguna, sem er yfir aldri
myndinni — fjarsýnimyndir af
fossunum, en þá kemur Cotten
framsviðs — einmanalegur, geð-
veikur maður, sem horfir á foss-
ana af svölum bílahótelsins. En
svo hverfur þessi útimynd og
leikurinn færist inn í skuggalegt
svefnherbergi, þar sem Cotten
er að raka sig í baðherberginu.
Hver einasta hreyfing hans er
óhugnanleg og svipurinn er
skuggalegur. í rúminu er Marilyn
og sefur — eða þykist sofa.
Myndavélin nær vel hinni villtu
fegurð hennar og úfnu hárinu og
rúmfötunum, sem eru öll í ó-
reiðu. Munurinn er opinn og ber-
ar axlirnar gefa til kynna, að
hún sé nakin í rúminu — sem
hún líka raunverulega var. Hún
sagði Hathaway, að hún gæti
ekki leikið þetta af neinni sann-
færingu öðruvísi.
Það var í þessari mynd, sem
Hathaway lét taka mynd af
lengstu göngu, sem leikkona hef-
ur nokkurntíma gengið í sögu
kvikmyndanna. Hún var tekin
aftan frá. Bakhlutinn á Marilyn,
íklæddur þröngu satíni, var alls-
ráðandi á sviðinu, þar sem hún
labbaði niður eftir steinlögðum
stígnum að járnbrú, þaðan sem
útsýni var yfir Niagara-ána.
Myndin var 116 fet á lengd og
tók 16 sekúndur að sýna.
Einhver lét einhverntíma svo
um mælt, að glæsilegasta inn-
ganga hennar væri útgangan.
Harmon Jones, sem stjórnaði
„Young as You Feel“, lét svo um
mælt: „Hún getur fengið meiri
meiningu út úr fáeinum skrefum,
en flestar leikkonur út úr sex
blaðsíðum af leikriti". Marilyn
hefur verið kölluð leikkonan með
lárétta göngulagið. Hún lætur
sem hún skilji þetta ekki. „Ég
veit ekki, hvað menn eiga við
með láréttu göhgulagi. Vitanlega
veit ég, hvað göngulag er, því að
það vita al'lir. Og lárétt er sama
sem ekki lóðrétt. Og hvað svo.
Hún sagði við Fete Martin:
,,Ég hef aldrei gert neitt vísvit-
andi til að breyta göng-ulaginu
mínu. Fólk er að segja, að ég sé
með vagg og rykki, en ég skil
bara ekki, hvað það á við með
því. Ég hef aldrei vaggað vilj-
andi á ævi minni, en rifizt alla
ævi við fólk, sem segir, að ég
geri það. í gagnfræðaskólanum
sögðu stelpurnar við mig: „Hvers
vegna gengurðu svona eftir gang
inum?“. Líklega hafa strákarnir
verið að horfa á mig og þær
orðið afbrýðisamar, en ég sagði
bara: „Ég lærði að ganiga, þegar
ég var tíu mánaða gömul, og hef
aldrei síðan gengið öðruvísi en
svona“.
Samt var það svo, árið lífol,
að hún trúði einhverjum auglýs-
ingamanni, sem átti að skrifa um
mynd, sem hún var að leika í
fyrir því. að hún veitti göngu-
lagi leikkvénna athygli og fynd-
ist franskar leikkonur hafa falleg
ast göngolag. „Þær stika ekki
eftir götunni eins og hross held-
ur vagga þær sér, kippast, óg
ganga í bylgjum, líða og svífa —
og eru lifandi". Þegar Marilyn
er ein, getur hún vel gengið án
þess að svífa í bylgjum. Kvik-
myndagöngulagið er utanbókar-
lærdómur Og því einn þáttur í
leik hennar, enda þótt hún vilji
ekki við það kannast. En með
því að neita þessu. gerir hún það
ennþá dularfyllra. Annars ganga
allar mögulegar skýringar á
þessu einkennilega göngulagi
hennar í Hollywood. Mér hefur
verið sagt, að það stafi af slysi,
sem hún varð fyrir á sundi,
Emaline Snively sagði mér, að
bún væri með gallaða hnjáliði,
og þegar hún gengi, kæmu hnén
saman, svo að hún gæti ekki
slappað þau og þessvegna sýnd-
ust mjaðmirnar á henni vagga,
þegar hún kemur ii.n.