Morgunblaðið - 26.10.1962, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 26. október 1962
^HOWARD SPRING’.
66
RAKEL ROSING
Þú ert eitthvað grunsamlega
óákveðinn í öllu. Nú, en hins
vegar veit ég náttúrlega álíka
lítið og þú. Það er víst bezt að
bíða átekta. Ertu eitthvað ákveðn
ari í sambandi við morgunkaffi.
Ef svo er, þá langar mig í sopa.
Og mætti ég svo — meðan þú
ert að búa til kaffið — ganga
um íbúðina og þefa betur af
henni?
Þefaðu eins og þú vilt, sagði
Julian og hvarf fram í eldhúsið.
Þegar hann kom aftur með
kaffið á bakka, fóru þaiu út á
litla þakið úti fyrir glugganum
og horfðu út yfir skemmtigarð-
inn.
Jæja, sagði Mina, ég hef verið
að þefa og alls staðar finn ég
iiminn af skarlatsklæddu kon-
unni.
Viltu sykur?
Hvað er eiginlega með þessa
konu?
Mina, hvað sem þú annars
kannt að vera, þá ertu enginn
bjáni, og ættir þess vegna ekki
að vera að koma með bjána-
spurningar.
Það er ekki nema satt, að hún
er glæsileg — þannig séð.
Þér dettur víst ekki í hug, að
auðkýfingur eins og Banner-
mann hefði annars tekið hana
upp úr göturæsinu, svo að segja?
Mina, sem var berhöfðuð, rétti
snögglega úr sér, og andlitið
skalf, og hefði einhver horft á
hana neðan af götunni, hefði
þeim hinum sama sýnzt rauða
hárið vera fáni, sem blakti út af
svölunum. Þarftu að draga nafn
hr. Bannermanns inn í þetta?
sagði hún með miklum ofsa. Mér
hefur skilizt af skáldsögum, sem
ég hef lesið, að það þyki aldrei
drengilegt að nefna nafn eigin-
mannsins, sem er kokkálaður.
Þakka þér fyrir. Eg skal muna
það.
Mina settist niður aftur og boll
inn glamraði við tennurnar í
henni, þegar hún saup á honum,
enda voru allar taugar hennar í
uppnámi. Eg veit ekki, hverrar
afstöðu þú ætlast til af mér í
þessu máli. Julian sagði hún.
Líklega ætti ég að vera umburð-
arlynd eða þá yfirlætisfull og
biðja ykkur bara blessunar. En
það get ég bara ekki. Það vill svo
til, að ég hef mikið álit á Mau-
rice Bannermann og þess vegna
get ég ekki skoðað þetta sam-
band ykkar í sama ljósi og al-
gengast er í kvikmyndum og
skáldsögum. Mér finnst þessi
Rakel ekki vera annað en gráðug
dræsa..........
Hún hafði staðið upp, skjálf-
andi af reiði og Julian hafði líka
staðið upp.
Þetta er nóg, Mina, sagði hann.
Við skulum láta þetta gott heita
Þetta kemur þér alls ekkert við.
Eg skal sjá um, að það komi
mé<r fljótlega vjð, svaraði hún
ögrandi. Eg vara þig við þvi, Og
þú Skalt ekki láta þá aðvörun
eins og vind um eyrun þjóta.
Hún stikaði inn í íbúðina og í
áttina til dyranna en Julian stóð
eftir á miðju gólfinu. Með hönd-
ina á hurðarlæsingunni, sagði
hún: Ef þú vilt ræða um leikrit-
ið, þá veiztu hvar mig er að
finna, en hingað kem ég ekki
framar. Eg kann ekki við þefinn
hérna, og svo hef ég ó'beit á
þessu drasli, sem hér er á veggj-
unum. Ef þig hefur langað til að
hafa myndir á þeim, hvers vegna
spurðirðu þá ekki einhvern ráða,
sem vit hefur á?
Hurðin skall í lás á eftir henni.
Julian lét fallast á legubekkinn
og horfði niður í gólfábreiðuna
milli hnjáa sér. Guð forði mér
frá þessu kvenfólki, sagði hann.
Sama hvort það er illskufullt
eða dyggðugt — ég veit ekki,
hvort verra er.
3.
Rakel fékk sér hádegisverð í
krá við veginn. Klukkan var þrjú
þegar marraði í mölinni undir
bílnum hennar fyrir framan hús
Maurice. Á grasbletti í garðinum
stóð stóll og í honum sat Maur-
ice með gleraugun á nefinu.
Hann hafði verið að lesa, en bók
in hafði fallið á grúfu á hné hans
og hakan var niðri í bringu. —
Hann var sofandi.
Bright kom til dyra, og Rakel
stakk löngum, silkiklæddum fæti
út úr bílnum. Góðan daginn, —
Bright, sagði hún ‘og var hin
altilegasta. Viljið þér fara inn
með töskuna mína. Eg verð hér
í nótt.
Síðan gekk hún hljóðlega yfir
grasflötina og stanzað' fyrir aft-
an stólinn, sem Maurice sat á.
Hún lagði hendurnar léttilega
yfir augu hans, laut niður og
hvíslaði í eyru hans: Gettu hver
þetta er.
Maurice snarvaknaði og dró
til sín rauðyddu hendurnar.
Rakel, sagði hann og staulað-
ist á fætur. Rakel.
Hann sneri nú að henni og
vafði hana örmum og án þess að
sýna nokkra tregðu kyssti hún
hann beint á munninn. Hann
dró hana að sér og lagði kinn
sína að hennar kinn. Eg varð að
koma og sjá, hvernig þér liði,
elskan mín, sagði hún.
Maurice horfði á hana innilega
glaður og eins og hann vissi
ekki, hvaðan á hann stóð veðrið.
Hann minntist kvöldsins áður en
hann fór að heiman og hinnar
hreinskilnislegu játningar hénn-
ar, að hún elskaði hann ekki.
En hún var nógu glögg til að
skynja hvað hann var að hugsa.
Manstu, elskan mín sagði hún,
hvað þú sagðir við mig — að
mér mundi þykja vænna um þig
ef þú sæir mig oftar og við vær-
um meira saman. Nú sérðu,
hvað þér skjátlaðist. Það sem þú
þurftir raunverulega var að fara
alveg að heiman til þess að fá
mig til að sakna þín. Hún ýtti
honum aftur niður í stólinn.
Seztu niður, Maurice. Þú mátt
ekki þreyta þig ofmikið.
Já, en nú er ég að verða hraust
ur aftur, sagði hann. Og ég er
að kynnast kvenþjóðinni betur
en áður. Svo að þú saknaðir mín?
Það var afskaplega einmana-
legt í húsinu, sagði hún.
Og nú verðurðu hér kyrr?
sagði hann.
Henni varð hverft við. Já, í
nótt, sagði hún. En ég hef þræl-
að einhver ósköp undanfarið, en
— Gráttu ekki elskan mín. Ég kaupi nýtt kökukefli handa
þér á morgun.
ég varð nú samt að koma bara
til að sjá hvernig þér liði.
Jæja, jæja, sagði Maurice.
Hvort sem þú vilt standa við
lengur eða skemur, þá er jafn
ánægjulegt að sjá þig aftur.
Komdu nú inn og við skulum
athuga, hvort fólkið er að gera
allt til reiðu að taka móti þér.
Mig langar að hafa fataskipti,
sagði Rakel. Ég kom með þunnan
kjól með mér í töskunni minni.
Hann fylgdi henni inn í svefn-
herbergi, sem vissi út að gras-
flötinni. Sjáðu til, sagði hann.
Við höfðum þetta tilbúið, ef þú
skyldir koma.
Hún brosti glettnislega til
hans. Þú ert meiri piparkarlinn!
Ætlarðu að fara með mig eins og
ég væri einhver aðalsfrú í heim-
sókn? Hún tók upp töskuna -ína.
Og þau eru ekki búin að taka
upp úr henni enn. Við skulum
gera það inni í herberginu þínu.
Dökkföla andlitið á Maurice
fékk snögglega roða í sig. Hann
horfði á hana andartak alveg
arðlaus. Svo sagði hann: Mitt
herbergi er hérna — bara gegn
um þessar dyr.
Bíddu andartak meðan ég
skipti, sagði hún.
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov C3
að rúmið, sem Marilyn fékk í
blöðunum í sambandi við þetta,
hefði kostað hundrúð þúsunda
dala undir auglýsingar. Og þetta
iþótti afskaplega sniðugt. Enda
er það svo, að í þessum heimi
uppgerðarinnar gruna allir alla
um græsku.
XVIII.
Karlmenn vilja þær ljóshærðar. .
í bili gerði Marilyn sér að góðu
hlutverk það, sem guð eða Daryl
'Zanuck — hjá kvikmyndafélag-
inu eitt og sama hugtakið —
vildu úthluta henni.
Hinn 11. maí 1953 komst hún
upp í 1500 dala kaup á viku,
samkvæmt samningi. Og af þeim
samningi voru fimm ár eftir. Það
var ergileg tilhugsun, að ýmsir
leikarar, sem félagið græddi ekki
líkt því eins mikið á, voru á
5000—10000 dala vikukaupi.. íún
nauðaði nú á Morris-skrifstof-
unni, sem hafði umboð fyrir
hana, að losa sig undan þessum
samningi. En hún fékk það svar,
að það væri ekki hægt. Þeir
skyldu reyna að fá kaupið hækk-
að við hana, en ef aðalskrifstof-
an neitaði, væri ekkert við því
að gera! Hún sagði, að það væru
ekki peningarnir éinir, sem
vekti fyrir sér, heldur vildi hún
vera tekin alvarlega eins og al-
mennileg manneskja, en í Holly-
wood og öðrum kapítalistaborg-
um þýddi það sama sem hækkað
kaup.
í þessum vandræðum sínum
gerði Marilyn það, sem stöllur
hennar gera venjulega: Hún
kenndi umboðsmanninum um.
Hún yfirgaf Morris-umboðið. Af
þessu leiddi heila skriðu af há-
degisverðarboðum og allskonar
tilboðum frá öðrum umboðum,
sem sendu henni blóm á hverj-
um degi. Það var Charles K.
Feldman, sem varð hlutskarpast-
ur en hann reyndist samt ófær
um að beygja Zanuck, sem hélt
því fram, að samningur væri
samningur, og að Marilyn yrði
að gera svo vel að standa við
hann.
Síðan talmyndirnar komu, 1928,
voru söngleikir með miklu
skrauti aðalútflutningsvaran frá
Hollywood, eða sú, sem gaf mest
í,aðra hönd. Um 1950 var fram-
leiðslukostnaður þeirra frá tveim
ur upp í fimm milljónir dala.
„Gentlemen Prefer Blondes"
varS sú mynd, sem Marilyn fékk
*að reyna sig á. Howard Hawkes
var leikstjóri, en hann þótti snill-
ingur í því að stjórna stórum
hópum Og láta þá hreyfa sig á
réttan hátt. Jack Cole var dans-
meistarinn og Hal Shaefer var
söngkennari Marilynar. Svo átti
að bæta þarna inn í nokkrum
söngvum. Charles Coburn, sem
var frægur fyrir-bros sitt, átti
að leika Sir Francis Beekman,
vingjarnlegan kvennamann og
nautnasegg.
Það var tilkynt, að ungfrú
Monroe ætti að syngja þarna —
raunverulega og í alvöru — sömu
söngvana, sem Carol Channing
hafði sungið í Broadway-útgáf-
unni af leiknum. Þegar Zanuck
sá fyrstu sýnishornin, neitaði
hann algjörlega að trúa því, að
Marilyn væri að syngja sjálf, en
hélt því fram, að einhver væri
látinn gera það fyrir hana. Hún
varð að syngja fyrir hann sjálf,
til þess að hann tryði því. Svo
þegar eitt lagið kom á plötum,
fylgdi því vottorð Zanucks, opin-
berlega staðfest, að röddina ætti
Marilyn Monroe sjálf, en ekki
einhver atvinnusöngvari.
Eftir að hafa séð sýnishornin,
sem fyrir lágu eftir fyrstu vik-
una, gaf Zanuck út tilkynningu,
svo hljóðandi: „Ef einhver hefur
efazt um framtíð Marilynar
Monroe í kvikmyndaheiminum,
þá er þessi mynd svarið við þeim
efasemdum. Rétt eins og góð leik
konar getur aldrei gert gróða-
fyrirtæki úr vondri mynd, mun
þessi mynd sanna það, að þegar
góður höfundur og góð stjarna
leggja saman, getur ekkert sigr-
að þau“. Marilyn fannst nú
sjálfri, að einmitt Zanuck hefði
verið eini maðurinn, sem hingað
til hefði efazt um framtið henn-
ar. Hún vildi ekki viðurkenna þá
staðreynd, að, þegar frá voru tal-
in Lytes, Chekov og fáeinir
aðrir, teldi allur heimurinn hana
ekki vera annað en sálarlaust
ketstykki, enda vissi hún betur.
Zanuck var alltaf hennar höfuð-
óvinur. Hún bar enga virðingu
fyrir dómgreind hans, enda þótt
hann hefði fengið svo eða sVO
mörg kvikmyndaverðlaun. Zan-
uck var dæmigert allt það, sem
hún hataði í Hollywodd.
Félagið hafði greitt Howard
Hughes of fjár fyrir lánið á Jane
Russel til þess að leika þá dökk-
hærðu í „Gentlemen Prefer
Blondes". Nú skorti ekki spádóm
ana um allar þær sprengingar,
sem verða myndu milli þessara
keppinauta. Fyrstu dagana við
upptökurnar tautuðu þær kurt-
eislegar kveðjur hvor til ann-
arrar, en svo var það Marilyn,
sem tók af skarið, með því að
neyta sinnar venjulegu sálfræði-
legu aðferðar. Hún var fátæk,
ósjálfbjarga og ringluð. Hún
þarfnaðist ráðlegginga' Starfs-
mennirnir við sviðið urðu brátt
hissa að sjá þær í vinsamlegum
viðræðum.
Þær töluðu um ást og hjóna-
band. Jane hafði verið í ham-
ingjusömu hjónabandi með Bob
Westerfield í nokkur ár, en hann
var frægur atvinnumaður í knatt
spyrnu.
Eitt kvöld kom Jane úr mat-
stofunni með brófpoka, sem
hafði inni að halda tvær pylsur
og mjólkurhyrnu handa Marilyn,
sem sökkti sér oft svo mjög í
drauma sína, að hún gleymdi al-
veg að borða. Marilyn sagðist
mundu borða seinna. en nú vildi
hún lesa fyrir hana nokkrar setn
ingar úr Spámanninum eftir
Kahlil Gibran. „Gefið hjörtu yð-
ar, en ekki í hvors annars vörzlu,
því að aðeins hönd lífsins getur
haldið hjörtum yðar. Og standið
saman, en ekki of nænri hvort
öðru, Því að súlur hofsins standa
aðskildar og eikin og kyprustréð
vaxa ekki hvort í annars skugga“
„Þetta er falleg hugsun", sagði
Jane.
„En er þetta satt? Ég á við:
þarf maður að halda sér aðskild-
um frá öðrum?“ spurði Marilyn.
Ungfrú Russel hefur sjálf un-
un af því, sem dulrænt er. „Hvað
áttu við með aðskilin? Aðskilin
frá Guði?“
„Nei, ekki átti ég við það. En
ég á við, að ef kona elskar mann
— hvort hún þurfi að afsala sér
sínum eigin persónuleika?“
Marilyn sagði ekki berum orð-
um, að hún væri kýprustréð og
Joe Di Maggio eikin, eða að þau
væru aðskildar hofsúlur.
Jane svaraði henni af sann-
færingu, að ef kona elskaði mann
og maður kann, gætu þau orðið
hamingjusöm í hjónabandi, án
þess að afsala sér hvort sínum
persónuleika.
Við annað tækifæri spurði
Marilyn ungfrú Russel, hvernig
hún fengi tíma til að annast hvort
tveggja, listina og heimilislíf
sitt. „Ég gæti ekki hugsað mér
það mögulegt", sagði hún.
„Þegar ég kem heim á kvöld-
in“, svaraði Jane. „loka ég kvik-
myndaverið algjörlega úti úr hug
anum. Vitanlega þarf maðuir að
hafa góða ráðskonu og eldabusku
til að sjá um heimilið, og þá hef-
ur maður líka nógan tíma til að
snúa sér að heimilinu, af alhug,
þegar heim er komið. Ég þekki
margar konur í Hollywood, sem
hafa látið sér takast þetta,
Marilyn".
Marilyn spurði hana, hvort hún
héldi, að hægt væri að vera ham-
ingjusöm með manni, sem hefði
allt önnur áhugamál en konan.
„Vitanlega, sagði ungfrú Russ-
el'l. ,,Þú skilur, að þegar maður-
inn og konan hafa hvort sín
áhugamál, þá gefa þau hvort
öðru alltaf eitthvað, og þá er
óhugsandi að láta sér leiðast.“
Di Maggio kom til Los Angeles
í september. Marilyn flutti úr
Bel-Aiir-hótelinu og í einbýlishús,
sem var á afskekktum stað i
Brentwood. Hún sagði Russell,
að hún eldaði spaghetti, hvenær'
sem Joe kæmi til kvöldverðar.
En hún eldaði nú ekki lengur
gulrætur og baunir. Hún hafði
komizt að því, að karlmenn vom
ekkert hrifnir af gulrótum og
baunum. En svo bætti hún því'
við í trúnaði við Jane, að sjálf
'hefði hún örgustu ~beit á spag-
'b~Ui. " “