Morgunblaðið - 02.11.1962, Blaðsíða 20

MOXCUNBLAÐIÐ
Fostudagur 2. nóvember 1962
36
-„^HOWARD 72 _
i RAKEL ROSING
— Þú átt sjálfur ferðatösku.
Hún vissi vel, hversu mikill
þáttur fegurð hennar var í
frammistöðu hennar á sviðinu,
°g þagar hún gekk inn í bað-
herbergið og lét fötin detta á
gólfið, _ athugaði hún sjálfa sig
vanalega eins og hólm,göngumað-
ur athugar blaðið á sverðinu
sínu fyrir bardagann. Hún var
ánægð með það, sem hún sá.
Þar var hvorki blettur né
brukka. Engin kona önnur hafði
þessa eðlilegu ósvífni til að bera
og þessa yfirnáttúrlegu yfir
burði, sem koma ekki fyrir nema
annanlhvorn mannsaldur. Hún var
snögglega gripin einlhverri þakk-
látsemi og hallaði sér að speglin-
um með þanda arma, og þrýsti
andlitinu að glerinu, svo að and-
litin mættust. En um leið varð
'hún vör við það eina, sem allri
þessari fullkomnun var áfátt:
það vöru hvítu örin eftir klórið
frá kettinum Omar. Hún hleypti
brúnum — það var eins og þetta
væri fyrirboði jessa refsivandar
allra tíma, sem átti eftir að eyða
þessari ævintýralegu fegurð.
hennar.
2.
Dagurinn silaðist áfram og
loksins tók ofurlítið að bregða
birtu. Julian Heath stóð við
gluggann í íbúðinni sinni og
horfði niður í skemmtigarðinn,
þar sem ofurlítið var farið að
rjúka upp úr bökuðum grasverð-
inum, svo að allt umhverfið sýnd
ist einhvernveginn svo óeðlilega
fagurt. En Julian skynjaði þetta
alls ekki. sem fyrir augum hans
var. Hann óskaði þess heitast, að
hann yrði búinn að jafna sig,
þegar kvöldið kæmi, því að það
sem af var deginum, hafði hann
ekkert verið nema eintómar taug
ar.
Honum hundleiddist að þurfa
að bursta skóna sína sjálfur og
þvo upp eftir morgunverðinn og
búa um sitt eigið rúm. Þ-að var
sannarlega tími til kominn, að
skósveinninn hans tæiki til starfa,
og það var gott dæmi um hans
eigið hugsunarleysi og heimsku
að hafa samið við hann að byrja
ekki fyrr en á morgun. En það
var ekkert undanfæri: hann varð
að taka til í íbúðinni. Hún var
full af hinu og þessu, sem til-
heyrði Rakel Rosing, og hann
langaði ekkert til. að skósveinn-
inn byrjaði á því að finna kven-
buxur og því um líkt í skúffun-
um hjá sér. Hann varð að koma
öllu þessu dóti niður í tös'Ku. og
bafa hana tilbúna til að senda
henni í fyrramálið.
Hann skálmaði inn i svefnher-
'bergið og aorfði á alla óreiðuna
sem þar var. Rúmið óumbúið og
náttfötin út um allt. Rakel hafði
alls ekki verið þarna síðan dag-
inn góða, þegar hún þaut til Chi-
chester. Krukkur og glös, sem
hún átti, stóðu á snyrtiborðinu
hans. Burstarnir hennar voru
þarna líka og rauðir inniskór
stóðu við einn stólinn.
Hann vissi, að skúffurnar voru
fullar af dóti, sem hún átti.
Hann opnaði þær og tók að tæma
iþær. Náttkjóll úr gagnsæju silki
lenti á rúminu við hliðina á nátt-
fötunum hans, en silkisokkar
héngu fram af rúmstokknum og
niður á gólf. Hann rétti sig upp,
bölvandi og leit í spegilinn. Hon-
um fannst hann sjálfur vera
andstyggileg sjón; hann var ekki
einu sinni rakaður — hann var
rétt eins og hann kæmi beint
úr rúminu. Og svo var ilmvatna-
stækja um allt.
Jæja, ég ætla að fara I bað
og raka mig og svo ljúka við
þetta andstyggilega verk, sagði
hann við sjálfan sig. Hann tók
einhverjar silkiflíkur með tveim
fingrum, eins og þær væru eitt-
hvað viðbjóðslegit og lét þær
'falla á stól. Síðan fór hann úr
'jateka og vesti flibba og bindi
og fór í slöpp. En þá var barið
að dyrum. Er nokkur heima?
var spurt úti fyrir.
Þetta setti kórónuna á allt hitt,
hugsaði Julian, og fölnaði af
reiði. Ekki nema það þó að hekn
sækja karlmann á þessum tíma!
Kom inn! öskraði hann reiðilega,
eins og slátrari, sem er að bjóða
nauti undir rotsleggjuna.
Mina kom inn en staðnæmdist
eins og stirðnuð. Au.gun runnu
yfir það, sem þarna var inni,
Hún nennir ekki að læra hlut-
verkin, og ef ekki hefði verið
Natasha Lytess, hefði hún engin
hlutverk lært. Sjálfur var ég feg-
inn að hafa Natasha á næstu grös
um, því að til hennar varð ég
oft að hlaupa til þess að láta
hana útskýra einföldustu hluti
fyrir Marilyn. Og framsagan
hennar — hún er gölluð. Einhver
hefur kennt 'henni framsögn.
Hún reynir að vera hæversk við
mann og útkoman verður hlægi-
leg. Hún hefur hitt konuna mína
nokkrum sinnum og hvenær sem
ég hitti hana, segir hún: ,,Hvern-
ig liður yðarindælu konu núna?“
og framiburðurinn er eins og í
gamaldags stofuleikriti frá Eng-
landi“. Hann vissi ekki um ensku
leikarana, sem JVfarilyn hafði al-
izt upp með um nokkurt skeið.
Um þessar mundir hafði John-
son ekki hugmynd um, að Mari-
óumbúna rúmið, náttfötin nátt-
kjólinn og undirfötin. Andlitið
breyti lit frá þessum venjulega
hvíta í hárauðan, en svo föln-
aði hún smám saman aftur. Þau
horfðu hvort á annað orðlaus,
stundarkorn, en þá sagði Mina:
(Fyrirgefðu Julian: Ég vissi ekki,
að þú værir að koma á fætur.
Hugur Julians var í uppnámi:
Ttil hvers ætti ég að fara að gefa
henni nokkrar skýringar? Hvað
koma mín mál henni við? Nei,
svei því ef ég fer nokkuð að
útskýra! Ekki að nefna!
Hann sagði því ekkert, en stóð
bara í sörnu sporum, rauður og
'ofsareiður og hélt að sér sloppn-
um með skjálfandi hendi.
Allt í einu sagði Mina með
rámri og hálfbrostinni rödd.
Ðræsan sú arna! Bölvuð dræsan!
Og ég sem hélt, að þessu væri
öllu lokið! Ég hélt að það væri
búið að vera og svo hefur það
haldið áfram, eins og neðanjarð-
arstarisemi!
Hún sneri sér að honurn, más-
andi og var á svipinn eins og
hún ætlaði að lemja hann. En
þess í stað stikaði hún að snyrti-
borðinu, greip púðuröskju úr
slípuðu gleri, lyfti henni með
báðum höndum og skellti henni
síðan í gólfið. Púðrið rauk upp
eins og ilmandi ský og fyllti loft-
ið milli þeirra.
Hvernig geturðu þetta? geisaði
hún! Hvernig dirfistu..! Og hún
lyn hefði neina raunverulega leik
gáfu .. „Ég held ekki, að hún
geti leikið sig gegn um handrit
af hlutverki. Hún hefur enga
töfra, tilfinningasemi eða smekk.
Enginn kemur til að kalla hana
„kærustu allrar Ameríku". Hún
er ekkert annað en hrokafullt
skrípi, sem er að láta bera á sér.
Hún hefur lært að láta mann
vita, hvers kyns hún er“.
„Það er sama, hvað oft maður
hefur verið kynntur henni —
maður er aldrei viss um, hvort
hún þekkir mann. Hún gengur
fram hjá manni, með þessi gler-
bláu augu, rétt eins og hún sé í
dásvefni. Hún gaf mér hugmynd-
ina að aðallhlutverkinu í „How
To Be Very Popular“. Það var
um stúlku, sem lætur dáleiða sig.
Mér datt í hug að búa þar til
hlutverk handa Monroe.“
„Marilyn er náttúrufyrirbæri
kona mannsins, sem hefur sett
peningana sína í að gefa þér
tækifæri. Þú vissir það, var ekki
'Svo? Jæja, þú veizt það þá núna,
og mátt roðna, ef þú annars
kannt að roðna!
En Julian sinnti engum for-
tölum. Allt, sem systir hans
sagði var eins og olía á eld á
tilfinningar hans. Hann langaði
til að særa hana og auðmýkja,
eftir því sem gæti. Hann svaraði
rólega og með háðsglotti: Við
þekkjum öll, Mina, þessa djúpu
aðdáun þína á hr. Bannermann.
Og vissulega er það fréttir, hvað
mig snertir, að hann sé að kosta
sýninguna. Það kann að vera
rétt, en ég held nú, að það sé
ágizkun hjá þér. Hvað sem öllu
öðru líður, þá kemur hann ekki
til að tapa neinu á því. Og svo
eins og Grand Canyon og Nigara-
fossarnir. Það er ekki hægt að
tala við þau og þau geta ekki
talað við mann. Það eina, sem
hægt er að gera, er að horfa á
þau í hrifningu“.
í hlutverki Polu skapaði Mari-
ilyn persónu, sem var geðug,
■klaufalega elskuleg, girnileg og
skrítin. En að vöxtunum til var
ihlutverk hennar ekkert stærra
en hin, sem ungfrúrnar Grable
og Backall fengu. Engu að síður
var hún sett efst á persónu-
skrána. Betty Grable sá samn-
inginn hennar og skildi við 20th
í sátt og samlyndi þó, og kom þar
ekki aftur, en Marilyn hlaut bún-
ingsherbergi M, þar sem Betty
Grable hafði hafzt við undanfarin
tíu ár, við mikla frægð og að-
dáun.
Árið 1953, þegar Marilyn
Monroe komst í hóp stjarnanna,
ein frétt handa þér: Þinn vold*
'Ugi herra Bannermann, er all3
ekki eiginmaður Rakelar. Ég er
því ekki að tala neina dyggðuga
eiginkoniu. Hann hefur sjálfur
tælt hana. Hann átti aðra konu
fyrir!
Aftur hvarf allur litur úr kinn-
um Minu, og það var eins og hún
igengi öll saman og minnkaði. Er
það satt? spurði hún.
Þér er bezt að spyrja Rakel. '
Já, það ætla ég líka að gera.
Aftur var hún farin að tala I
hvísli, og Júlian heyrði ekki í
röddinni neina aðvörun eða bend
ingu um að hafast eitthvað að —-
ihvorki nú né síðar. Han hélt, að
'hann hefði sigrað í þessu ein-
vígi, og sneri aftur inn í stofuna,
ánægður með sjálfan sig, en hún
dróst út eins og sært dýr.
var einnig byltingarár í fram-
leiðslu kvikmynda — þá kom
breiðtjaldið til sögunnar. Fyrsta
myndin, sem þannig var tekin
var biblíumyndin „Kyrtillinn".
En velgengni myndarinnar-
„How to Marry a Millionaire" —
'bæði tæknilega séð og með tilliti
til ágóða, var mikilvægt í síðari
ára sö'gu kvikmyndanna, og
'sýndi, að einnig myndir í smærra
formi gátu verið heppilegar fyrir
Cinemascope-upptöku.
Di Mag,gio vildi ekki koma
með Marilyn á fyrstu frumsýn-
inguna, sem fór fram í Wiltshire-
kvikmyndahúsinu, en það tók
um 5005 á'horfendur. Og ekki nóg
með það, heldur fann hann að
lönigun hennar til að fara sjálf
og benti henni á, að hún þættist
vera alvarleg leikkona, Og þenti
henni einnig á allan hégómann í
Hollywood. Og hvað væri meiri
hégómi heldur en svona frum-
sýning!
En Marilyn þjáist ekkert af
Iþessari bjánale'gu samkvæmni
vi'ð sjálfa sig, sem Emerson
segir, að sé húsdraugur lítilla
sálna. Einn daginn gat hún sagt
af fullri sannfæringu, að hún
fyrirliti Hollywodd með öllu sínu
hégómaglysi, og næsta dag, að
hún nyti þessa hámanks Holly-
wood-framleiðslunnar: heims-
frumsýningar. Var hún þarna að
löðrunga sjálfa sig? Gott og vel.
Þá gerði hún það bara. Hún var
margar persónur, eins og Walt
Whitman sagði einhverntíma um
'sjálfan sig. Whitman var líká
uppáhaldsskáldið hennar.
Joe flaug til New York. Það
var látið í veðri vaka, að þessi
•aðskilnaður þeirra ætti rót sín&
að rekja til ,,annríkis“. Skolsky,
sem annars var vanur að vera
allsstaðar nálægur, gat nú ekki
að staðið að fylgja henni — hafði
lofað sér annarsstaðar. Hún ætl-
aði að fara ein.
En að morgni hins mikla dags,
4. nóvember 1953, vaknaði Mari-
iyn lasin. Það var þessi venju-
lega vel'gja, og taugarnar voru
'allar í ólagi. Hún tók inn kvala-
stillandi meðal, en kastaði öllu
upp aftur, og henni varð að ósk
sinni. Hún tók tvo belgi í viðbót
af kvalastillandi meðali. Síðan
fór hún í ilmvatnsbað og klæddi
■sig svo með nokkrum hvíldUm.
Gekk svo út í húsagarðinn þar
'Sem bilarnir v^ru geymdir og
steig upp í Cadillacbílinn sinn.
* * *
3^
8AGA B£ RLINAR

* * -x
2. maí, 1945, eftir margra vikna framið sjálfsmorð tveim dögum áður. istana. Ameríkumenn og Bretar sam-
harða bardaga í Berlín, réðust her- Stríðinu í Evrópu var í raun réttri þykktu að Rússar tækju Berlín, en
flokkar Rauða hersins inn í rústir lokið. þeirra eigin hermenn voru stöðvaðir,
stjórnarseturs Hitlers, þar sem Hitl- . Bretland, Rússland, Bandaríkin og yfir 100 mílum vestar.
er og frilla hans, Eva Braun, höfðu bandamenn þeirra höfðu sigrað naz-
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov E3