Morgunblaðið - 10.01.1963, Qupperneq 20

20
MORCVIS BL ifílÐ
Fimrritudagur 10- janúar 1963
PATRICl A WENTWORTH:
MAUD SILVER
KEMUR í HEIMSÓKN
— Ég var við kennslu í tutt-
ugu ár.
Eitthvað hreyfði sig í huga
Riettu, en hvarf svo samstundis
í skuggann aftur. Og skömmu
seinna kom það aftur — rétt að-
eins, að hún gat ekki komið því
fyrir sig. En svo varð það allt í
einu, þegar Katrín fór eitthvað
að fjasa um dýrtíðina, og frú
Voycey hélt góðgjörðunum ákaft
að gestunum, Og Maud Silver
tók fram í einhverja tilvitnun í
Tennyson, mundi hún eftir því,
og sagði snögglega:
— Eruð þér sú ungfrú Silver,
sem Randall Maroh er að tala
um?
Maud Silver brosti með ánægju
svip. — Já, hann og systir hans
eru gamlir nemendur mínir, og
mér er það gleði, að ég hef alltaf
haldið kunningsskapnum við þau.
Þekkið þér fjölskylduna?
— Já, ég var í skóla með ísa-
bellu og Margréti. Þær voru þá
orðnar stórar stúlkur en ég lítil.
Ungfrú Atkinson var alltaf að
tala um, hvað þær væru vel að
sér. Randal var vitanlega yngri
— eitthvað á aldur við mig. Hann
er nú lögreglustjóri hérna í hér-
aðinu.
— Já, ég hafði þá ánægju að
borða með honum, ekki alls fyrir
löngu, í borginni. ísabella er
gift, vitið þér. Það er ekkjumaður
með eitthvað af börnum — mjög
viðeigandi. Að minni reynslu eru
svona giftingar á efri árum Oft
velheppnaðar. Fólk hefur þá
lært að meta félagsskap. Margrét
giftist náttúrlega ung, en það
hefur líka farið vel.
Þær héldu svo afram að tala
um March-fólkið.
Katrín og Rietta urðu samferða
heim. Það var tekið mjög að
skyggja. Þegar þær voru komnar
dálítinn spöl sagði Katrín allt
í einu með snöggum ákafa:
— Rietta, hvað sagði James við
þig í gærkvöldi? Talaði hann
nokkuð um mig?
Rietta hugsaði sig um. Henni
fannst engin ástæða til að þegja.
Hún sagði:
— Hann spurði mig, hvaða
ráðstafanir mamma sín hefði gert
við þig, viðvíkjandi Hliðhúsinu.
— Og hvað sagðir þú?
— Ég sagðist ekkert vita um
það.
Katrín greip andann á lofti.
— Ekkert annað?
— Hann spurði mig um hús-
gögnin.
— Og hvað um þau?
— Hvort þau væru gefin eða
léð.
— Og hverju svaraðirðu því?
— Því, sem ég var að segja:
að ég vissi ekkert um það.
Katrín greip saman höndum
með gremjusvip.
— Mildred fraenka gaf mér
húsgögnin — það veiztu — enda
hef ég sagt þér það hvað eftir
annað. Hversvegna gaztu ekki
sagt honum það?
Rietta svaraði snöggt: — það,
sem þú kannt að setja mér, gildir
ekki sem neinn vitnisburður.
— Þú átt við, að þú trúir mér
ekki, þegar ég segi þér, að hún
hafi gefið mér þau?
— Nei, en ég á við, að þó að
þú hafir einhverntíma sagt mér
það, þá verður það ekki tekið
gilt sem neinn vitnisburður.
— Og hvaða Vitnisburð viltu
fá?
9
En hvað það gat verið lítot
Katrínu að gera veður út úr
engu. Riétta fór að hugsa um —
eins og hún hafði reyndar áður
Oft gert — hvort það væri í raun
inni ómaksins vert að vera að
viðhalda þessari vináttu þeirra.
En það er nú svona, að þegar
maður hefur verið næsti ná-
granni einhvers, frá því að mað-
ur man eftir sér, þá er ekki ann-
að að gera en reyna að stilla sig.
Hún svaraði því, eins rólega og
hún gat:
— Það er ekki um að ræða,
hvað ég vil fá, heldur hvað Jam-
es vill. Og það, sem hann vill fá,
eru upplýsingar um, hvað móðir
hans vildi vera láta. Hann spurði,
hvort hún hefði nokkurntíma
sagt nokkuð um þetta.
— Og hvað sagðir þú? Orðin
komu snöggt og reiðilega.
— Ég sagði, að mamma hans
hefði sagt við mig: „Ég ætla að
láta hana Katrínu hafa Hliðhús-
ið. Ég hef sagt henni, að hún
gæti látið sameina herbergin tvö
niðri, og ég verð víst að láta
hana hafa eitthvað af húsgögn-
um líka“.“
— Þarna sérðu. Og hvað sagði
hann við þessu?
— Að það mætti skilja það á
ýmsa vegu, svaraði Rietta þurr-
lega.
— Ó! Það var eins og hún
gripi andann á lofti af reiði, og
bætti síðan við, hvasst. — Hvílík
andskotans ósvífni!
Þær voru nú staddar á miðjum
grasvellinum, á mjóu götunni,
sem lá þvert yfir hann. Rietta
stanzaði.
— Þú veizt, Katrín, að þú
mátt alls ekki snúast svona við
honum James. Það gerir bara illt
verra. Hann lítur á þetta allt,
eins og hver önnur verzlunarvið-
skipti....
Katrín greip fram í, Og röddin
var kuldaleg:
— Það var svo sem auðvitað,
að þú myndir taka svari hans.
Ætli maður þekki það ekki!
Rietta varð reið, en stillti sig.
— Ég er alls ekki að taka
svari hans — heldur er ég aðeins
að segja þér, hvernig hann snýst
við málinu. Öll andstaða gerir
hann bara þveran. Ef hann er
eitthvað líkur því, sem hann var,
gerir þú réttast í því að leggja
spilin hreinlega á borðið, og
segja honum hreinan sannleik-
ann.
— Hvað heldurðu að ég hafi
verið að segja honum — lygar,
eða hvað?
— Eitthvað svona mitt á milli,
sagði Rietta kuldalega.
— Hvernig dirfiztu! Hún stik-
aði áfram, en Rietta náði í hana.
— Jæja, það varst þú, sem
spurðir mig. Sjáðu nú til, Katrín.
Hvaða gagn er þér í að snúast
svona við þessu. Við vitum báðar
jafn vel, hvernig Mildred frænka
var, og það sem meira er: James
veit það líka. Það greip hana ein-
stöku sinnum að koma reglu á
hlutina, en lengst af nennti hún
ekkert um það að hugsa. Hún var
harðstjóri fram í fingurgóma og
kvik eins Og vindhani. Ef hún
hefur sagt þér, að þú mæittir
hafa eitthvað, þá gt hún átt við
það sem gjöf í dag, en ekki á
morgun, eða jafnvel hefur hún
aldrei ætlað það þannig. Og ef
þú vilt vita, hvað ég held, þá
álít ég, að hún hafi aldrei ætlað
að gefa þér þetta fyrir alvöru —
sumt af því er mjög verðmætt og
of verðmætt til þess. En það
sagði ég ekki við James.
— Þá gerirðu það bara seinna.
— Nei. Hann spurði mig ekki,
og ég hefði heldur ekki sagt það
við hann, þó hann hefði spurt.
Þetta er bara mitt álit Og ekki
annað eða meira.
Þær gengu saman þöglar, í
eina eða tvær mínútur. Þá greip
Katrín í handlegginn á Riettu og
sagði með skjálfandi rödd:
— Ég veit ekki, hvað ég á að
gera.
— Gerðu það, sem ég sagði
áðan. Leggðu öll spilin á borðið.
— Ég get það ekki.
— Hversvegna geturðu það
ekki?
— Ég get það ekki. Hann
gæti orðið vondur.
Röddin í Riettu gaf fyrirlitn-
ingu hennar til kynna:
— Hvað gæti hann svo sem
gert? Ef þú gerir hann vondan,
tekur hann sennilega til sín
þessa fáu hluti, sem eru verð-
mætir og lætur þig hafa hitt.
Katrín herti takið í örvænt-
ingu.
— Rietta. . ég verð að segja þér
það. Þetta er verra en þú heldur.
Ég er búinn að selja sumt af því.
— Ó!
Katrín hristi handlegginn, sem
hún hélt í.
— Þú þarft ekki að æpa svona
að mér. Ég átti þessa hluti og
máfti gera við þá, hvað ég vildi.
Mildred frænka gaf mér þá —
'þú mátt trúa því, að hún gaf mér
þá.
— Hvað var það, sem þú seld-
ir?
— Það voru norkkrar smá-
myndir... .og tóbaksdósir.... Og
tesamstæða úr silfri. Ég fékk
þrjú hundruð pumd fyrir eina
smámyndina. Það var Cosway-
mynd .... verulega falleg .. ég
hefði gjarna viljað eiga hana
áfram. Og tesamstæðan var frá
tímum Önnu dröttningar. Ég
fékk talsvert mikið fyrir hana.
— Katrín!
Katrín sleppti takinu og ýtti
henni frá sér. — Vertu ekki
svona tepruleg... .maður verður
'þó að minnta kosti að geta klætt
sig! Ef þú ætlar að áfellast ein-
hvern, því þá ekki að nefna
hann Edward, sem sagði mér
aldrei, að hann væri skuldunum
vafinn, og skildi mig svo eftir
algeran öreiga. Og nú ætlarðu
sjálfsagt að segja James frá öllu
saman?
— Það dettur þér ekki sjálfri
í hug, auk heldur meira, sagði
Rietta kuldalega.
Katrín færði sig nær henni
aftur.
— Hvað heldurðu, ab James
geri?
— Mér þætti líklegt, að það
færi allt eftir því, sem hann
kemst að um málið.
— Hann veit, að þessir hlutir
eru horfnir, sem ég nefndi..
ég á við, að hann veit, að þeir
eru ekki lengur í húsinu, og frú
Mayhew sagði honum, að gamla
frúin hefði látið mig hafa te-
samstæðuna. Hann sagði í gær-
kvöldi, að vonandi gerði það mér
ekki nein óþægindi, en þetta
væri erfðagripur og hann mundi
vilja fá hana aftur. Eins og það
stæði ekki á sama, hvort það
væri erfðagripurinn eða ekki....
hann, sem engan erfingjann á!
Eftir andartaks þögn, sagði
Rietta. — Þú hefur komið þér í
slæmt klandur þarna, er ég
hrædd um.
— Það er óþarfi að segja mér
það. En hvað á ég að gera?
— Það hef ég þegar sagt þér.
ailltvarpiö
Fimmtudagur 10. janúar
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Á frívaktinni": sjómanna-
þáttur (Sigríður Hagalín)
14.40 „Við, sem heima sitjum" (Sig
ríður Thorlacius).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í frönsku
og þýzku.
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna.
(Margrét Gunnnarsdóttir og
Valborg Böðvarsdóttir).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Óperettulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Af vettvangi dómsmálanna
(Hákon Guðmundsson hæsta
réttarritari).
20.20 Kórsöngur: Karlakórinn f
Köln syngur. Söngstjóri: Wil
helm Pitz.
20.30 Erindi: Smokkfiskar (Ingi-
mar Óskarsson náttúrufræð-
ingur).
21.00 Tónleikar Sinfóníuhljómsveit
ar fslands í Háskólabíói, fyrri
hluti. Stjórnandi: William
Strickland. Einsöngvari: Kim
Borg.
21.45 Upplestur: Stefán Ágúst
Kristjánsson á Akureyri les
frumort kvæði.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr ævisögu Leós Tolstojs,
ritaðri af syni hans, Sergj;
IV. (Gylfi Gröndal ritstjóri).
22.30 Djassþáttur (Jón Múli Árna-
son).
23.00 Dagskrárlok.
Föstudagur 11. janúar
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
13.25 „Við, sem heima sitjum";
Jóhanna Norðfjörð les úr
ævisögu Grétu Garbo (4).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í esper-
anto og spænsku.
18.00 „Þeir gerðu garðinn frægan'*
Guðmundur M. Þorláksson
talar um Brynjólí biskup
Sveinsson.
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Harmonikulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Erindi: Ókunni maðurina
(Grétar Fells rithöfundur).
20.25 Píanómúsík eftir Brahms;
Walter Gieseking leikur rap-
sódíu nr. 1 í h-moll og nr,
2 í g-moll op. 79.
20.35 í ljóði, — þáttur í umsjá
Baldurs Pálmasonar. Lárus
Pálsson les kvæði eftir Örn
Arnarson og Guðbjörg Vig-
fúsdóttir eftir Kristján frá
Djúpalæk.
20.55 Tónleikar: Konsert nr. 1 I
F-dúr fyrir flautu og
strengjasveit op. 10, eftir
Vivaldi.
21.05 Úr fórum útvarpsins: Björn
Th. Björnsson listfræðingur
velur efnið.
21.30 Útvarpssagan: „Felix Krull"
eftir Thomas Mann; XX.
(Kristján Árnason).
22.00 Fréttir og veðurfregnir. i
22.10 Efst á baugi (Björgvin Guð-
mundsson og Tómas Karls-
son).
22.40 Á síðkvöldi: Létt-klassísk tón
list.
23.15 Dagskrárlok.
KALLI KUREKI

Teiknari: Fred Harman
YOJ'ee WOT THAT DUMB/ ,
YOU DOK'T Fl&s-EE I'D J
TAKE ACHAWCE OM <
TURNIM' YOU LOOSe ? )
THE >CHOT AT
HAMPTW'S WE/STS
BE&WS TOe/VE--'
— Hvað ætlarðu að gera við mig,
á meðan þú ferð til fundar við Ása?
— Þú ert ekki svo vitlaus, að þú
getir ekki eytt tímanum við það að
reyna að leysa af þér böndin.
Hnútarnir á ristum Halla eru þeg-
WHAT IF I PKOMISE
TO TELL NO OWE ABOI
THE KIDWAPFINö- “
WOW, Y0U KWOW WE
COULDW’T TEUST
YOU/ I'LL MAICE
IT EASYOW YOU---1
ONE OUICK SHOTfJ
coMM'm&rrup, Jon»f
TH' BEST WE OOT.' BACOW
AM'BEAMS, AWAHCALI
WATER T'WASH IT POWNf
ar teknir að losna.
— Hvað nú, ef ég lofa því að segja
engum, að ég hafi verið fangaður?
— Þú veizt að við getum ekki
treyst þér, en ég skal gera þér auð-
veldara fyrir með pönnunni þessari.
— Hvernig væri að fá eitthvað að
borða. Dæmdur maður fær þó alltaf
síðustu máltíðina.
— Já, sjáðu bara, ha, hér er indælis
flesk og baunir, sem alls ekki er ó-
nýtt að renna niður m«ð vínL