Morgunblaðið - 18.01.1963, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
FSstu'dagur 18. Janúar 1963
PATRICIA W E NTWORT H :
MAUD SILVER
■
— Hvað er það, elskan mín?
Hún heyrði sjálfa sig segja
þetta og fann, að hann skalf.
— Slepptu mér ekki.
— Hvað gengur að þér, Carr?
Þá sagði hann henni frá öllu
saman og röddin var lítið meira
en hvísl, enda var hann svo
móður, að hann kom varla upp
orðunum.
— Þessi maður .... sem ég
sagði sér frá .... sá sem tók
Marjorie frá mér .... og yfirgaf
hana svo .... ég sá myndina af
honum .... í blaði. Það er James
Lessiter ....
Hún greip andann á lofti.
— Hvað hefurðu gert, Carr?
— Eg hef ekkert gert .........
en ég held, að ég hefði gert
það, ef ég hefði orðið kyrr.
Óttinn, sem hafði gripið hana
ar enn eins og kuldi um hjart-
að.
— Hvað kom fyrir?
— Henry Ainger kom til okk-
ar og hafði með sér eitthvað af
blöðum handa Eiettu. Á eftir
vörum við Fancy að líta í þau
— Rietta hafði farið í símann.
Eg sá þarna mynd af manni og
nafnið hans undir: James Lessi-
ter. Eg sagði þér, að Marjorie
hafði geymt myndina af honum
—• og þetta var sami maðurinn.
Rietta kom inn aftur og ég
spurði hana: „Er þetta James
Lessiter?" Eftir það veit ég illa,
hvað gerðist. Hún sagði já og
ég þaut út úr. húsinu. Eg vildi
ná í hann — og ég vissi, að ég
myndi drepa hann ef ég næði í
hann. Svo hef ég verið á rangli
.... ég veit ekki hvað lengi ....
Hún leit yfir öxl hans, á stóru
gólfklukkuna, sem tifaði hægt
og hægt.
— Hún er að verða hálftíu.
— Eg get ekki hafa verið
klukkutíma þangað .... en lík-
lega hefur það verið .... ég
fór lengri leiðina .... en þá datt
mér þú í hug. Og síðan hef ég
ekki hugsað um annað en að
komast til þín. Eg hef hagað
mér eins og bölvaður asni.
— Það gerir ekkert til.
Hann áttaði sig á því, að orð
hennar voru einmitt sjálfur
kjarninn í öllu sambandi þeirra.
Það var sama, hvað hann sagði
eða gerði, eða hvort hann
fór burt eða kom aftur, í hvaða
veðri sem var, dag eða nótt,
árið út og árið inn, þá hélt þetta
band, sem tengdi þau saman.
Hann gat sagt: „Það gerir ekk-
ert til“, og svo lagt höfuðið upp
að öxl hennar aftur.
Æsingin, sem hann hafði ver-
ið í síðasta klukkutímann var
horfin, og virtist vera langt í
burtu.
Loksins sagði hún: — Fólkið
veit ekki, hvar þú ert, og fer
kannski að undrast um þig.
Heimur Elísabetar var kom-
inn í samt lag aftur. í honum
var annað fólk. Rietta Cray,
sem hlaut að vera afskaplega
áhyggjufull, og Jónatan Moore,
sem hlaut að fara að koma heim,
eftir að hafa verið að tefla skák
við Craddock lækni. Hún stóð
upp og fór að hita te, sótti ket-
ilinn fram í eldhús og fór að
snúast við þessi smávægilegu
innanhússtörf, eins og hún gæti
þannig sýnt ást síná og þjónustu
vilja. Þeta var ef til vill ham-
ingjusamasti klukkutíminn, sem
hún hafði lifað. Að heimta aftur
það, sem hún hafði misst og
verið orðin .vonlaus um og fá
aftur, að gefa það, sem hún hafði
geymt, var ósegjanleg gleði.
En hún hafði engin orð um það.
Carr var líka þögull. Hann
hafði ferðazt langa leið — ekki
þessa hálfa þriðju mílu frá Mell
ing, heldur hafði það tekið hann
fimm ár að komast hingað aftur.
Þegar hún sagði: „Þú verður að
fara“, faðmaði hann hana að sér
og hefndi nafn hennar.
— Elísabet!
— Carr!
— Elísabet .... viltu fá mig
aftur?
— Viltu það?
— Það veiztu.
— Geturðu komið aftur?
Það varð nokkur þögn áður
en hún sagði.
— Áttu við, vegna hennar
Fancy?
— Þú sagðist ekki vita, hvort
þú værir trúlofaður henni eða
ekki.
Hann rak upp skjálftahlátur.
— Það vair nú ekki nema Orðin
tóm. Við gerðum upp sakirnar
á heimleiðinni. Hún er bezti
krakki í rauninni — vel greind
og forsjál. Það er allt í lagi með
hana. Eg er kominn endursend-
ur eins og hver annar falskur
peningur.
Viltu taka við mér?
Elísabet svaraði: „Eg get ekki
annað“.
XV.
Hann gekk rólega til baka til
Melling. Þessi tilfinning, að
hann væri að berjast við tíma
og rúm, var horfin. Hugurinn
lá við fast og vair öruggur. Allt,
sem var handan við storminn,
sem hann hafði vaknað - f, þeg-
ar bjart er orðið. Þetta hefði
getað komið fyrir einhvern ann-
an, endur fyrir. löngu. Hann
átti Elísabetu aftur. Honum
fannst það furðulegast af öllu,
að hann skyldi nokkurn tíma
hafa sleppt henni. Og nú fór
hann að gera áætlanir um fram-
tíð þeirra, á göngu sinni.
Hann var nú kominn rétt að
grasvellinum og sá hann sem
dökkan mjúkan blett undiæ næt-
urhimninum. Það var hvorki
tungl né stjörnur, en þarna var
tiltölulega bjart, að koma út af
stígnum, þar sem trén voru til
beggja handa. Hann gat séð smá
húsaröðina handan við völlinn,
og móta fyrir dökkri kirkjunni.
Hann tók stíginn til vinstri og
kom móts við Hliðhúsið. Þar
var ljós í glugga. Xatrín var þá
enn á fótum.
Lítil atvik geta gert út um
mikla atburði. Ef Katrín Welby
■hefði farið ofurlítið fyrr í hátt-
inn, hefði margt getað farið
öðruvísi. Ljósið í glugganum
beindi hugsun Carrs frá fyrra
umhugsunarefni hans. Ef Katrín
var á fótum, mundu fleiri vera
á fótum. Og í einu vetfangi, urðu
þessir „fleiri“ sama sem Jémes
Lessiter. Hann gat heyrt Réttu
segja: „Frú Lessiter fleygði
aldrei neinu“. James kemur til
að þurfa að fara gegn um mikið
af skjölum“.
James Lessiter mundi vera á
fótum. Þá gat hann gert upp
þessa göróttu reikninga þeirra
og svo byrjað upp á nýtt. Nú
var hann ekki lengur hræddur
við sjálfan sig. Hann gat gengið
þarna inn, sagt svíninu fáein
örð í fullri meiningu, og gengið
út aftur. Það sat fast í huga
hans, að það yrði hann að gera
áður en hann gæti lagt þessa
sorglegu hjónabandssögu sína
til hliðar fyrir fullt og allt. Hún
hafði rænt hann öllum draum-
um, allri hamingju. En Marjorie
var dáin. Hann varð að gera
upp reikninga hennar við James
Lessiter. Hvað snerti að koma
við hann, þá var það sama í
augum hans og að snerta hræ.
Hann beygði inn á milli háu
stólpanna og inn í stíginn.
Veggklukkan í Hvítakofa sló
lágt, og Rietta Cray leit upp,
eins og hún tryði ekki sínum
eigin augum. Henni fannst það
hrein vitleysa, að klukkuna
skyldi enn vanta kortér í ellefu.
Það var klukkustund síðan Fancy
hafði farið í rúmið Og tveir tím-
ar og stundarfjórðungur betur
þó síðan Carr hafði þotið út úr
húsinu. Á hverju venjulegu
kvöldi hefði tíminn liðið of
fljótt. Hún kepptist við að vinna
á daginn, en jafnskjótt sem bú-
ið var að ganga frá eftir kvöld-
matinn, gat hún stigið út úr
þessu eftirstríðaheimi og orðið
iðjuleysingi, sem þurfti ekki
annað ei> skrúfa frá til þess að
geta hlustað á leikrit eða hljóm-
leika, eða þá sezt við bók, sem
gat flutt hana, hvert sem var í
heiminum. En í kvöld var ekki
neinu slíku til að dreifa. Engir
töfrar megna að hafa áhrif á
sál, sem þjáist. Hún mundi ekki
til að hafa nokkurn tíma áður
þjáðzt af svona mögnuðum ótta.
Þar komst engin skynsemi að;
hún gat ekki losað sig við hann.
Hún sagði við sjálfa sig, að á
KEMUR I HEIMSOKN
morgun mundi hún bara hlæja
að þessu — en morgundagurinn
fannst henni svo langt í burtu.
Húsið var óhugnanlega þögult.
Hún saknaði gamla hundsins,
sem hafði drepizt mánuði áður,
en hafði vprið vinur hennar og
félagi í fimnltán ár. Hún yrði að
fá sér hvolp, en hún hafði dreg-
ið það, vegna gamla hundsins.
Það var of þögult að vera svona
ein á kvöldin.
En þá heyrðist fótatak gegn
um þögnina — ekki frá stígnum
fyrir framan, sem lá upp að
grasvellinum, heldur bakatil,
utan úr garðinum. Eins og hjá
Katrínu, tók stofan alla lengd-
ina á húsinu. Hún heyrði skella
í garðshliðinu, og fótatak, sem
kom að dyrunum og inn í húsið.
Hún var vön að læsa dyrunum
áður en hún fór í rúmið, en nú
var hún ekki búin að því. Hún
gerði það aldrei meðan hún var
á ferli heima.
En nú varð hún hrædd við
þetta fótatak. Það hafði komið
gegnum skóginn, rétt eins og
hún sjálf, hálfri annarri klukku-
stund áður. Það kom frá Mell-
ing-húsinu. Nú var það í gang-
inum, Og dyrnar opnuðust. Carr
kom inn og lokaði á eftir sér.
upp að hurðinni og sagði:
— Hann er dauður.
Rietta stóð kyrr og starði á
hann. Andlitið var fölt og með
hörkusvip. En augun voru ekkert
æðisgengin. Þau horfðu á hana
og hún horfði á móti, og það
var eins og hún væri að frjósa.
Þegar hún sagði ekkert, brýndi
Carr röddina, rétt eins og hún
væri heyrnairdauf, og mælti:
— Heyrirðu það? James Lessi-
ter er dauður.
Hún svaraði neitandi — ekki
af því, að hún tryði honum ekki,
heldur einmitt vegna þess, að
hún trúði honum. Þetta var eins
og slðustu andmæli — vonlaus
þó — gegn nokkru, sem var of
hræðilegt til að trúa því.
Og næstu orðin skáru gegn
um dofna meðvitund hennar,
eins og hnífur:
— Hvers vegna gerðirðu það?
— Carr!
Hann kom nær henni, og hún
sá, að hann var með regnkáp-
una hennar samanvöðlaða á
handleggnum. Þetta var það
fyrsta, sem henni datt kápan í
hug síðan hún skildi hana eftir
á stólnum í skrifstofunni í Mell-
ing-húsinu. En nú fór hún að
hugsa um hana og mundi jafn-
KALLI KUREKI
* - *
1 6UESS WE'VE &OT EM
TAMED, EED/ X WðS IN
A I2EAL JAM.-MFYOU
HADWT BOT YOUC.
HOOKS IWTO ACE-'
Teiknari; Fred Harman
AN’ IF YOU HADW’T LEFT THAT
PAWTINO OF HIM |N YOUR TENT,
r D NEVEE H/WE STOPPED HIM
ON TK' TEAIL t THAT PI6TUEE
TALKEP AS PLAINAS WORPSf
framt, að hún hafði skilið hana
þar eftir.
Carr ýtti kápunni að henni.
— Hvers konar bjáni geturðu
verið að skilja hana þar eftir
með öllu þessu blóði á?
Rietta leit upp. Þetta var eins
og martröð — það var ekki hægt
að botna í neinu. En dofinn var
að hverfa.
Snaran herðist að Ása, sem hendist
( upp í loftið.
' •— Ég geri nú ráð fyrir, að við höf-
um náð valdi á þeim. Ég væri í lag-
legri klípu, er þú hefðir ekki klófest
Ása.
— Og ef þú hefðir ekki skilið eftir
krassið hans í tjaldinu þínu, hefði ég
aldrei getað elt hann uppi.
SHUtvarpiö
Föstudagur 18. janúar.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
13.25 „Við sem heima sitjum".
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í esper-
anto og spænsku.
18.00 „Þeir gerðu garðinn frægan":
Guðmundur M. Þorláksson
talar um Skúla Magnússon
landfógeta.
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Harmonikulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Erindi: 17. allsherjarþingið —
kyrrlátt þing í skugga Kúbu
og Kína (Sigurður Bjarnason
ritstjóri frá Vigur).
20.25 Kórsöngur: Rússneskur bama
kór syngur.
20.35 í ljóði: Listir (Baldur Pálma-
son sér um þáttinn).
20.55 Tónleikar: Fúga (Ricercare)
úr „Tónafórn" eftir Bach.
21.05 Leikhúspistill (Sveinn Einars-
son fil. kand.).
21.30 Útvarpssagan: „Felix Krull".
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Efst á baugi.
22.40 Á síðkvöldi: Létt-klassísk tón
list .
23.25 Dagskrárlok.
Laugardagur 19. janúar.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 Óskalög sjúklinga.
14.40 Vikan framundan: Kynning
á dagsskrárefni útvarpsins.
15.00 Fréttir — Laugardagslögin.
16.00 Veðurfregnir.
16.30 Danskennsla.
17.00 Fréttir — Æskulýðstónleikar.
18.00 Útvarpssaga barnanna.
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga.
18.55 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Aldraðir söngvarar taka lagið
21.00 Leikrit: „Ég og senditækið"
eftir Pier Benedette Bertoli.
22.00 Fréttir og veðuríregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
16250 VINNINGAR!
Fjórði hver miði vinnur að meðaltali!
Hæstu vinningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5.*hvers mánaðar.