Morgunblaðið - 25.01.1963, Side 16

16t'i
Monc HNnr. AÐJÐ
2p, ianúar, 1963 ^
Fyrir sjávarútveginn
Stórir pottar og pönnur. —-
Drykkjarmálin með grænu röndinni. —
Þykkir skipsdiskar. —
Auk fjölda annarra búsáhalda. —
KÓPAVOGIiR
Skattframteljendur í Kópavogi eru minntir á að
frestur til að skila skattframtölum ársins 1963
rennur út 31. þ. m. — Aðstoð við framtöl er veitt
þeim, sem þess óska á skrifstofunni, Vallargerði 40
kl. 16.00 til 22.00 e. h. alla virka daga til mánaða-
mótá. Sömuleiðis n. k. laugardag og sunnudag kl.
13.00 til 19.00 e. h.
Umboðsmaður skattstjóra.

4ð auglysmg i stærsva
og utbreid.dasta blaðinn
borgar sig bezt.
Tapað - Úr
Armbandsúr úr stáli, tegund: „Lusina no: 221007“,
tapaðist sl. miðvikudag. Finnandi vinsamlegast
hringi í síma 17888, fundarlaun.
Til sölu
er veiðiskáli við Miðfjarðará í V-Húnavatnssýslu.
Húsið er um 100 ferm. að stærð með miðstöðvarhita-
kerfi, raflögn og nýrri innréttingu í eldhúsi. —
Húsið er byggt úr samsettum flekurrt og því auðvelt
til brottflutnings og uppsetningar, hvar sem er. —
Upplýsingar gefa: .
FRIÐRIK ÞÖRÐARSON eða
FINNBOGI GUÐLAUGSSON,
Símar 44 og 18, Borgarnesi.
UTSALA KVENSKÓR með hæl og flatbotnaðir. DRENGJASKÓR með nælon- og gúmmísólum. SKÚFATNADUR 25 — 50°/o afsláttur TELPNASKÓR ÚTSALA KARLMANNASKÓR margar gerðir. KVENBOMSUR flatbotnaðar og fyrir hæl, úr rifsi og flauel.
ALLT NÝLEGAR OG ÓGALLAÐAR VÖRUR — S TENDUR YFIR AÐEINS FÁA DAGA.
Skóverzlun PÉTURS ANDRÉSSONAR Laugavegi 17. SKÓVERZLUNIN Framnesvegi 2.
2 LESBÓK BARNANNA LESBÓK BARNANNA 3
Atlasonu og felldu Hólm-
stein og annan bróður
hans. Fyrir það voru þeir
fósbræður gerðir útlægir
úr Noregi, og þannig
varð, þessi heitstrenging
óbein orsök að landnámi
þeirra á íslandi.
f skáldsögunni „Fóst-
bræður", eftir Gunnar
Gunnarsson, eru margar
skemmtilegar frásagnir
Javid Severn;
Saman gengum við upp
þrepin. „Dick tautaði eitt
'hvað um, hvexs konar hó
kus-pókus ætti nú að láta
okkur gera. Undir þess-
um bjarta glerhjálmi lá
opin bótk ofan á gullsaum
uðum purpurakodda, rétt
eins og hún væri kóróna.
Bókin var gömul og blöð
in gul og blettuð. Letrið
á forsíðunni var mjög
máð, en kom okkar samt
undarlega kunnuglega
fyrir sjónir. Með skelf-
ingarblandinni undrun
skildist mér, að ég þurfti
ekki að hafa fyrir því að
lesa orðin, sem þar stóðu.
Ég kunni þau utan að.
Frumatriði stærðfræð-
innar eftir Dr. Adrian
Perry.
Dick rak upp hálfkæft
hljóð. „Pétur, þetta er
eins og á vitfirringahæli.
Reikningsbókin eftir dr.
Perry, sem við lásum í
skólanum. Br okkur að
dreyma?“
„Svo að hann stendur
um þá Ingólf og Hjörleif,
bæði þegar þeir ólust
upp saman ungir drengir,
og síðar, er þeir námu
land á íslandi.
Þar er sagt frá veizl-
unni, þegar Hólmsteinn
vann hið fræga heit sitt,
sem við gætum hugsað
okkur, að farið hafi fram
á svipaðan hátt og sýnt
er á þessari mynd.
þá á bak við þetta“, sagði
ég. „Mig grunaði lengi,
að hann ætti einhvern
þátt í þessu.“
Okkur var ýtt út af
pallinum inn í fremur
lítið herbergi, þar sem
stólum og hægindum var
faðað með fram vaggjun-
um. Þar var okkur sagt
að setjast og bíða. Varð
mennirnir tveir stóðu hjá
okkur, en yfirmaður
þeirra í hvíta kuflinum
var horfinn.
Við hvísluðumst á. Báð
ir vorum við mjög niður-
dregnir og skildum ekki
framar upp né niður í
neinu. Reikningsbók dr.
Perrys hafði rekið smiðs
höggið á undrun okkar
og gert okkur gersamlega
ringlaða.
Að skammri stund lið-
inni, kom maðurinn í
hvíta kyrtlinum inn aft-
ur, og fór með okkur í
annað herbergi, sem var
hálfrökkvað. Við geng-
um hljóðlega inn. Okkur
var ýtt inn í horn og þar
féll hvítkuflungur á kné
og benti okkur að gera
eins. Hann var svo tauga
óstyrkur, að við gátum
okkur þess til, að nú vær
um við að ganga fyrir
foringjann.
Við hinn enda salar-
ins sat maður nokkur á
stól, sem stóð á upphækk
uðum palli. Að honum
var beint mildu silfur-
litu Ijói, þótt herbergið
væri að öðru leyti rökkv-
að. Hann leit til hliðar
og við sáum greinilega
vangasvip hans, hvassa
brúnina, beint nef, þunn-
ar varir og framstæða
höku, sem gaf honum
harðan og ákveðinn svip.
Hann hafði það stærsta
höfuð, sem ég nokkru
sinni hafið séð. Sérstaka
athygli vakti firnastór,
krúnurakaður hvirfillinn.
Eftir því sem augu mín
vöndust rökkrinu, greindi
ég nokkra krúnurakaða
menn, — líklega eina sex
— sem krupu í skuggan-
um allfjarri hásæti For-
ingjans. Enginn þeirra
virtist hafa veitt komu
okkar nokkra athygli.
Þeir vóru ásamt For-
ingjanum niðursokknir í
að fylgjast með stærð-
fræðitáknum, sem birt-
ust eins og í kvikmynd á
dökkum veggnum gegnt
þeim. Formúlurnar og
táknin breyttust stöðugt
meðan við horfðum á og
hópurinn beið hverrar út-
komu með eftirvæntingu
sem gefin var til kynna
með fagnaðar- eða óá-
nægjukliði. öðru hverju
heyrðist rödd Foringjans
djúp og bjóðandi. Ljós-
geisli beindist frá fingr-
Við hurfum inn
í framtíðina
um hans og dansaði um i
meðal stærðfræðitákn- j
anna á veggnum, þegar
hann benti á þau og
skýrði þau.
Og þá heyrðum við
Dick báðir greinilega, að
hann nefndi nafn dr.
Perrys.
Rétt eins og þetta hefði
verið merki, sem hann
beið eftir, tók vörður okk
ar nú að skríða innar eft-
ir gólfinu í afkáralegum
og hlægilegum stelling-
um. Jafnframt sönglaði
hann fyrir munni sér
nokkur af tignarheitum
Foringjans: „Höfðingi
talnameistaranna; Yfir-
stjórnandi talnahallarinn
ar! Æðstiprestur hjóls-
ins!“ tónaði hann af miik-
illi andakt. Ég átti bágt
með að trúa, að þetta auð
mjúka skriðdýr væri
sami maðurinn, sem rudd
ist inn í fundarsalinn
hálfri stundu áður, og
hafði okkur mótmæla
laust á brott úr hópi
fjölda manna, sem voru
vinir okkar.
Loks hætti hann söngl-
ir\u og lá grafkyrr með
ennið við gólfið, unz For
inginn snéri sér að hon-
um og leyfði honum að
tala. Okkur var skipað
að koma nær.
Dipk reis hiklaust á
fætur og gekk fram og
eftir augnabliks hik
fylgdi ég dæmi hans. Við
gengum upp að hásætis-
pallinum og mættum þar
ísköldu augnaráði For-
ingjans, sem eins og
knúði okkur til að láta
fallast niður á hnén.
Okkur gafst nú færi á
að athuga hann nánar.
Eitt þeirra dýra, sem
menn vita með vissu að
náð hefur mjög háum
aldri, er risaskjaldbaka
í dýragarði Lundúnaborg
ar. Hún var veidd á
eyju í Ind'landshafi árið
1737 og vísinda-meni»
töldu að þá væri bún
100 ára. Hún lifði fram
yfir árið 1920.
Krókódílar verða líka
mjög gamlir. Þeir vaxa
Hann var í gullofnum
kyrtli, sem glitraði á í
silfurlitri birtunni, er féll
á hann.
Hvítkuflungur flutti nú
mikla rseðu og meðan
Foringinn hlustaði á hann
virti hann okkur kæru-
leysislega fyrir sér, nag-
aði neglurnar og sló fingr
um hinnar handarinnar
óþolinmóðlega í stólbrík-
ina. Vald og stærilæti var
markað í hvern andlits-
drátt. Hér var sýnilega
maður, sem aldrei myndi
hika við að framkvæma
vilja sinn. Mér tók að líða
illa undir þessu stranga,
kalda tilliti. Hann virtist
líta á okkur sem vesæla,
skríðandi orma, sem hann
gæti án mihnstu misk-
unnar kramið undir hæl
mjög hægt, en eru lengi
að því og þeir elztu geta
orðið allt að tiu metra
langir.
Stór dýr eins og hval-
ir og filar lifa tiltölu-
lega stutt, hvalir ca. 50
ár og fílar um 70 ár.
Af fuglum lifa fálkar
og páfagaukar, hvað
lengst, þeir geta orðið
yfir hundrað ára.
sínum.
Hvítkuflungur var
greinilega að afsaka
þann drátt, sem hafði
orðið á handtöku okkar.
Foringinn gerði smell
með fingrunum til að
þagga niður í honum. -
Svo ávarpaði hann okk-
ur í fyrsta sinn.
— Nafn, hreytti hann
út úr sér.
Tungan Ioddi við góm
inn, svo orðin þvældust
upp í mér. „Pé-tur T-
Tomlinson Lunt,“ tókst
mér að stama fram,
„Ríkharður Bateman,**
svaraði Dick hátt og
skýrt og ég gat heyrt á
hljómfallinu í rödd hans,
að hann var ákveðinn I
að láta ekki lítillækka
sig. Framhald næei.