Morgunblaðið - 21.03.1963, Blaðsíða 3

Fimmtudagur 21. marz 1963
MORCIJ'NBLAÐIÐ
3
ÞAÐ er enigu líkara en allt
kerfi náttúrunnar hafi farið
úr skorðum nú í vetur og veð
urfar og tímatal allt breyzt
frá því, sem menn eiga að
venjast mann fram af i .anni.
Menn eru kvíðandi fyrir sumr
inu og vitna óspart í forn spak
mæli um það, hvernig veðrið
muni verða í sumar og verða
ekki á eitt sáttir, því þorrinn
var góðviðrasamur og spóinn
er kominn og stangast þar á
forsendur fyrir veðurspám
öldunganna fyrir sumarið.
Það er ekki aðeins, að spó-
inn sé kominn löngu fyrir tím
ann, heldur hafa lagardýrin
komið öllu á ringulreið. Loðn
an kom hálfum mánuði fyrr
en hún er vön, og fyrir nokkru
varð vart við fyrstu vorsíld-
ina, stóra og feita hafsíld.
leika vorsins.
I*cir vildu ekki viðurkenna að þeir léku sér að skeljum
Skyldu synirnir eiga eftir að sækja sjóinn síðar meir.
Við skruppum suður á Álfta
nes fyrir nokkrum dögum en
þaðan munu fyrstir hafa lagt
rauðmaganet sín í ár. Þegar
við erum komnir suður a nes
ið rétt eftir klukkan níu um
morguninn, sjáum við þrjá
báta skammt undan landi en
í fjörunni eru nokkrir strák-
ar að leika sér í sandinum.
Við göngum til þeirra og
spyrjum þá hvenær von sé á
bátunum að landi.
— Hann pabbi kemur, þeg-
ar hann er búinn að draga
netin, segir svolítill strák-
hnokki, sem kveðst heita Gulli
en þegar hann er spurður nán.
ar, — Guðlaugur.
— Þykir ykkur gaman að
leika ykkur í fjörunni?
— Já, það er voðalega gam
an. Við erum helzt alltaf niðri
í fjöru, segir stærri strákur,
Ólafur, sem tekur að sér að
verða talsmaður hópsins.
Strákarnir halda áfram að
Loks er svo vert að nefna rauð
magann, sem húsmæðurnar
bíða eftir með óþreyju, og hef
ur löngum verið eitt fyrsta
áþreifanlega markið um fersk
leika sér og láta eins og við
séum hvengi nærri. Við sjáum
mikið af skeljum í fjörunni
og spyrjum strákana hvort
þeir safni ekki skeljum og
leiki sér, eins og við gerðum
í okkar ungdæmi.
— Nei, svarar Ólafur stutt.
En rétt hjá sjáum við krot
að í sandinn og í myndina hef
ur verið raðað mörgum skelj
um. — En hvað er þetta spyrj
um við.
— Þetta eru litlu strákarn
ir með, svarar Ólafur, en ekki
eins viss og fyrr, enda stend-
ur á einum jaðarskantinum
„Ólafur.“
Einn báturinn er nú nærri
kominn upp á land og við
göngum niður í flæðarmálið.
— Hverniig var í netunum,
spyrjum við.
— Þetta var sáralítið. miklu
minna en var fyrir helgi.
Hann fer að setja bátinn,
ekur dráttarvél með vagni aft
an í, út í sjóinn og rennir trill
unni upp á vagninn. Það er
djúpt far eftir netin á öðrum
kinnungi bátsins, svo líkleiga
hefur þessi bátur flutt marg-
an rauðmagann á land.
Þegar báturinn er kominn
upp á malarkambinn spyrjum
við eigandann, Einar Ólafsson
í Gestshúsum, hvenær hann
hafi lagt.
— Við fórum tveir út með
netin 8. marz og það brást
ekki að við fengum talsverð-
an rauðmaga í þau strax dag
inn eftir. Síðan var góð veiði
alla síðustu viku en mun lak
ari núna tvo síðustu dagana.
Náttúrlega fórum við með
rauðmaga með okkur í bæinn,
því þrátt fyrir rýran afla var
Einar aflögufær.
Báll út at vestan
viS Haln arij örð
VOLKSWAGENBÍLL fór út af
skammt vestan við Hafnarfjörð
é fimmta tímanum aðfaranótt
miðvikudags. Skemmdist bíllinn
mikið, en f jórir piltar, sem í hon-
um voru, sluppu omeiddir.
Þegar slysið varð var bílnum
ekið eftir vegi, sem liggur frá
Hafnarfirði út á Álftanes. Lenti
hægra framhjól út af veginum í
gjótu með þeim afleiðingum, að
bíllinn stakkst á endann, valt á
bægri hlið og svo á þá vinstri.
í bílnum voru fjórir piltar á
aldrinum 17—18 ára, en þá sak-
eði ekki. Bíllinn skemmdist tölu-
vert mikið.
f gærmorgun fundu vegfar-
endur bílinn fyrir utan veginn.
Piltarnir voru horfnir, en lög-
reglan náði þeim fljótlega í
Reykj avík.
Bíllinn var frá bílaleigu í
Reykjavík og samkvæmt bókum
hennar var annar sem ók, en sá,
sem hafði tekið bílinn á leigu.
La Paz, Bólivíu, 19. marz
TAUGAVEIKIFARALDUR
hefur gengið í héruðunum á
landamærum Bolívíu og Brasi
líu. í borginni San Joaquin i
Bólivíu hafa 170 manns látizt
úr veikinni.
Einar setur bátinn
STAKSTEIHAR
Uppgjöfin í la idhelgis-
málinu
Framsóknarmenn hafa nú ger
samlega gefizt upp í landhelgis-
málinu. Þeir segja nú, að þeir
hafi aldrei haldið því fram, að
rifta ætti samkomulaginu við
Breta, heldur hyggist þeir bara,
ef þcir fá aðstöðu til, spjalla um
það við brezk yfirvöld, hvort þau
vilji ekki sjálf lýsa því yfir, að
þau hafi beitt okkur nauðung og
séu þar af leiðandi fús til að af-
nema samninginn !! Hin tak-
mörkuðu réttindi, sem Bretar
njóta samkvæmt samningnum,
renna sjálfkrafa út innan eins
árs. Út frá því sjónarmiði er
raunar hreint ekkert ólíklegt, að
Bretar mundu vilja afnema samn
inginn, ekki sízt ef þeim gætl í
í staðinn tekizt að fá lögfesta 12
mílna reglu, því 12 mílurnar eru
nú orðin staðreynd og Bretar ótt-
ast að bariz.t verði fyrir frekari
friðun.
Umræðurnar um
Efnahagsbandalagið
Segja má, að deilurnar um
landhelgissamninginn við Breta,
sem risið hafa í blöðunum að
undanförnu, hafi verið fyrsti á-
fanginn í kosningabaráttunni.
Þær fóru svo, að Framsóknar-
menn lögðu upp laupana og
sjaldan hefur sézt kátbroslegri
uppgjöf. En eitt atriði er rétt að
menn hafi hugfast. Framsóknar-
menn lýstu því yfir, að þeir
teldu, að stjórnarflokkarnir
mundu halda svipað á málefnum
okkar varðandi viðskiptatengsl,
eins og þeir gerðu í landhelgis-
málinu. Þessari yfirlýsingu unir
Viðreisnarstjórnin vel, og Mbl.
telur sérstaka ástæðu til að undir
strika hana og jafnframt það, að
Framsóknrmenn vinna í Efna-
hagsbandalaginu á sama hátt og
þeir gerðu í landhelgismálinu.
Uppgjöfin í landhelgismálinu er
því í raun og veru líka uppgjöf í
Efnahagsbandalagsmálinu. Þar
hafa Framsóknarmenn margsinn-
is farið í gegnum sjálfa sig, svo
að alþjóð er nú Ijóst, að það eru
ekki málefnin, ekki þjóðarhags-
munir, sem ráða gerðum þeirra,
heldur eru þessi mál eins og
önnur, notuð til að reyna að
efna til æsinga og ná flokkspóli-
tískum árangri.
Vikið að viðreisninni
En nú, þegar Framsóknarmenn
hafa gefizt upp í landhelgismál-
inu og Efnahagsbandalasmálinu,
er eðlilegt að umræður hefjist
um viðreisnina, og ekki harmar
Mbl. það heldur. Þegar viðreisn-
arráðstafanirnar hófust fyrir
þremur árum ,var því spáð, eins
og menn minnast, að miklar
þjáningar myndu ganga yfir
landslýðinn. Hér átti að verða
samdráttur, kreppa og móðu-
harðindi af mannavöldum.
Skömmu eftir að viðreisnarráð-
stafanirnar voru gerðar, sögðu
Framsóknarmenn, að viðreisnin
væri hrunin, nokkru síðar að
hún væri að hrynja, og enn síð-
ar að hún myndi hrynja, en þeg-
ar þessar spáir rættust ekki var
gripið til annarra vopna. Þá var
samið við kommúnista um það,
að þeir gerðu víðtæk verkföll
þegar í stað og svo miklar kaup-
kröfur, að viðreisnin gæti ekki
staðið undir þeim, þar sem efna-
liagurnn var rétt að byrja að
treystast. Framsóknarmenn lof-
uðu því svo, að þeir mundu láta
SÍS gera svikasamninga við
kommúnista, eins og kom á dag-
inn. Þar með átti að sjá fyrir
viðreisninni. En þetta fór á ann-
an veg, því Viðreisnarstjórnin
hafði manndóm til þess að gera
nauðsynlegar ráðstafanir til að
treysta viðreisnina að nýju.
Þess vegna búa menn nú við
batnandi hag.