Morgunblaðið - 21.03.1963, Blaðsíða 10

10
MORCVNBL AÐIÐ
Fimmtudagur 21. marz 1963
Þessi mynd er frá markaðinum í Kano, þar sem kaup og sala á úlföldum fer fram.
bíl, er maður vegalaus á flug-
vellinum 17 km. frá borginni.
Þetta gekk eins og í sögu. Vin-
ur Ómars, Betb Wall, sem hafði
verið í 10 ár á Keflavíkurflug-
velli, hafði þurft að bregða sér
til Ghana, en sendi annan í sinn
stað, sem ók mér að húsi Óm-
ars rétt hjá flugvellinum.
Tengdapabbi tók dótturina
aftur.
Þarna hafði ég yndislegt lítið
einbýlishús til umráða og þjónn
inn Salomon horfði á mig aug-
um, sem eru eins og svartar
perlur og sagði: — Já, madaml
við hverju sem var. Að vísu
gekk mér ekki vel að skilja
„pidginenskuna" hans, sem að
þarlendra sið var borin fram
nær eingöngu á háu nótunum,
en það hvarflaði ekki að mér að
hann skildi ekki alltaf mína
fínu ensku, úr því hann sagði
eftir Elínu Pálmadóttur
„FERÐIN gekk að óskum. Hér
er dásamlegt. Sól og sumar,
þjónn til að þvo af mér og elda
ofan í mig, einkabílstjóri til að
aka mér þangað sem ég vil fara
og lífið leikur við mig.“ Eitthvað
á þessa leið hljóðaði póstkortið
frá Afríku til fjölskyldu minnar,
sem beðið hafði með öndina í
hálsinum eftir að vita hvernig
þetta æfintýri mitt, að flækjast
suður undir miðbaug, færi.
Þetta var nú samt ekki svona
einfalt og þegar ég fer að fylla
inn í eyðurnar eftir heimkom-
una, vill fólk gjaman heyra
meira um fyrstu viðbrögð ferða
konu af íslandi, þegar hún svo
að segja dettur ofan úr skýjun-
um í svo framandi umhverfi.
Ég fór að heiman eins vel und
irbúin og mér gat hugkvæmzt,
bólusett gegn gulu, stífkrampa,
taugaveiki, blettataugaveiki og
guð má vita hverju, búin að
finna Nígeríu á landakortinu í
krikanum þar sem Afríka mjókk
ar og meira að segja að lesa hina
400 síðna bók Gunthers „Inside
Africa“. Svo ég þóttist heldur
góð. Frá honum hafði ég fengið
þá hugmynd að skoða gömlu
eyðimerkurborgina Kano, nyrst í
Nígeríu, alveg í jaðri Sahara-
eyðimerkurinnar, í bókinni var
jafnvel getið um hið ágæta flug
vallarhótel. Ég gat því einfald-
lega sent skeyti þangað, pantað
herbergi og stigið þar af þotunni
frá London. Ákaflega einfalt!
Enska konan, sem sat við hlið
ina á mér í flugvélinni, hafði
búið í Afríkulöndunum í mörg
ár og hún lét mér fúslega í té
góð ráð: 1) Skildu aldrei nokk-
urn hlut við þig í ólæstri hirslu
þjónarnir eru elskulegir, en ef
þú ert svo mikill kjáni að láta
hlutina liggja á glámbekk, þykir
þeim ekki nema sjálfsagt að
hirða þá. 2) Drekktu aldrei vatn
sem þú ekki veizt að er soðið
og borðaðu sem mest soðinn mat.
Annars færðu í magann og verð-
ur veik. 3) Stingdu flugnanet-
inu þínu vel undir dýnuna, þegar
þú ferð upp í og gættu þess að
moskitófluga leynist ekki fyrir
innan. Annars verðurðu öll bit-
in og bólgin að morgni. 4)
Gleymdu ekki að taka kíníntöfl-
urnar þínar á hverjum degi.
Annars bera moskítóflugurnar í
Næturvörðurinn var ávallt
reiðubúinn með bogann sinn
fyrir utan húsið til að verja
það fyrir innbrotsþjófum.
þig malaríu. ... Það virtist margt
að varast. Og sú góða kona skildi
ekki við mig fyrr en maður
hennar hafði ekið mér að dyrum
hótelsins og gefið mér síma-
númerið á skrifstofu sinni,
ef ég þyrfti á hjálp að halda dag
inn eftir.
Hótelherbergið braggi úti í
skógi
Ég man að ég var hin bratt-
astasta þegar þau kvöddu. En
þegar ég lít í vasabókina mína,
sem ég var að krota í mér til
dundurs um 10 leytið um kvöldið
á barnum á Airport Hótel, þá
sé ég að ég hefi ekki verið eins
upplitsdjörf: „Hræðilegur stað-
ur. Þetta er ekkert venjulegt
hótel. Einhver lág smáhús út um
allt, langt frá aðalbyggingunni.
Surtur einn hefur vísað mér á
herbergi í smáhúsi inn á
milli trjánna, þar sem ekki er
nokkur sála í nánd, rimlar í
dyrum, gluggarnir festir aftur
með hengju og úti I myrkrinu
heyrðist þvaðrið í negrunum og
hávært skordýrasuð."
Eftir að hafa tekið bað, ákvað
ég að vita hvort. ég sæi ekki
eitthvert hvítt fólk í þessu svarta
myrkri. í aðalbyggingunni var
notalegur bar, borðsalur og setu
stofa, allt fullt af svörtum þjón-
um malandi tungu sem ég ekki
skildi, og þegar ég skrifaði nafn-
ið mitt í gestabókina, sá ég að
ég var eini gesturinn er komið
hafði þann daginn. En hvert
höfðu aðrir farþegar af flugvél-
inni farið. Með eftirgrennslan
komst ég að því að annað hótel
í svipuðum stíl hefur verið
byggt inni í bænum, og senni-
lega er gamla, góða flugvallar-
hótelið brátt úr sögunni. Ég sat
ósköp vesæl yfir glasinu mínu
í barnum, eigandi eftir að eyða
nóttinni þarna einhvers staðar
inni í skógi, með enga mögu-
leika á flutningi þaðan og með
allan minn ferðaeyri í illa læst-
um kofa. Fjarska var ég fengin
þegar ég sá ensk hjón með tvo
krakka aka upp að dyrunum og
taka hús skammt frá mínu. Og
mikið gerði ég gys að sjálfri
mér, þegar ég vaknaði í glaða
sólskini daginn eftir, meira að
segja, algerlega óbitin af moski-
tóflugum því ég hafði nælt vand
lega saman öll götin á flugna-
netinu mínu með hárnálum og
sett báðar vifturnar á fullan
hraða uppi yfir rúminu. Og allir
surtarnir voru bara þetta hlátur
milda, síþvaðrandi fólk, sem ég
átti eftir að kynnast og læra að
meta. Ég leigði mér bíl og eyddi
deginum í þessari skemmtilegu
eyðimerkurborg, þar sem kyn-
legum leirhúsum er hrúgað sam
an, en gömul emírshöll og falleg
indigólitararnir sitja og dýfa
klæðinu í litarbrunninn og berja
svo gljáa á efnið með trésleggj-
um, þar sem vefararnir hafa set
ið í þúsund ár í húsgörðunum
við vefinn sinn, þar sem eyði-
merkurbúar með vefjahetti
koma með úlfalda og nautgrip-
ina með stórum hornum á mark-
aðinn og þar sem er að finna
reglulegan Afrlkumarkað með
öllu því lífi og fjöri sem honum
fylgir. En það er önnur saga.
Þegar ég lagði af stað frá
Kanó næsta kvöld með flugvél,
var allt í himnalagi. Nú var
ég á leið til höfuðborgarinnar
Lagos, þar sem Ómar Tómasson,
fugmaður, hafði ætlað að biðja
kunningja að taka á móti mér
og lána mér húsið sitt, bílinn og
þjóninn meðan hann væri með
fjölskyldu sinni í Evrópu. Og
jafnvel þó enginn kæmi, yrði
mér ekki mikið að vanbúnaði í
stórborginni. Þá vissi ég ekki, að
í Afríkulöndunum tekur maður
ekki bara áætlunarvagn af flug-
vellinum inn í borgina, því þeir
eru engir. Ef hótelið ekki sendir
alltaf já. Salomon bjó, eins og
siður er, í þjónahúsinu í bak-
garðinum, þar sem hann hafði
hjá sér bróður sinn og konu
sína. Þ.e.a.s. tengdapabbinn hafði
tekið hina réttu konu hans og
frumburðinn aftur heim til sín
í sveitina, af því Salomon borg-
aði ekki það sem hann skuldaði
honum fyrir hana. Og öðru
hverju skrifaði hann svo Salom-
on hótunarbréf, þar sem hann
tjáði honum að ef hann borgaði
ekki fengi hann ekki konuna.
En Salomon lét bara krók koma
á móti bragði. Þegar Patricia,
kona Ómars, rak eina barnfóstr-
una eftir viku, tók Salomon
hana að sér. Og hann sagði mér
að hann ætlaði að giftast henni
í alvöru um jólin.
Áður en vinur Ómars kvaddi,
spurði hann hvort ég hefði nokk
urt vasaljós eða barefli við rúm
ið. Það væri svo mikið brotizt
þarna inn og hirt allt lauslegt. Þó
járnnet væru fyrir öllum glugg-
um og bæði hurðir og gluggar
læst, þá væri gott að hafa bar-
efli sagði hann. Þessir innbrots-
þjófar hefðu það þannig, að þeir
færu úr fötunum og smyrðu sig
olíu, svo ómögulegt væri að
Framhald á bls. 15.
Garðyrkjumennirnir halda hverjum grasbletti og öllum vega-
köntum snöggslegnum, svo að slöngurnar hætti sér ekki út á
þá. Þeir neita alveg að nota nýtízku tæki eins og garðsláttu-
vélar, en beita tveimur löngum hnífum, sem þeir sveifla á
grasið, svo auga verður vart á fest.