Morgunblaðið - 04.07.1963, Blaðsíða 20

20
MORCUISBLAÐIB
Firrnntudagur 4. iúlí 1963
HlilBMT FOOTIVIER:
H
Æ
T
T
U
L
E
G
U
VI
FARMUR
26
— í>ú talar eins og þetta væri
greiði við mig, sagði hún hóg-
lega. — Mitt starf er að vernda
þi.g. Því meir sem við nálgumst
höfn, því meiri hættu e tu í
staddur. Fantarnir geta ekki
hugsað til rannsóknarinnar.
— Ég skal loka hann inni,
tautaði hann. — En með hinum.
Ég segi honum að halda sig inn-
an veggja hjá sjálfum sér.
— í>að væri nú eins gott að
láta hann gan.ga alveg lausan.
Þjónarnir hafa þjófalykla að öll-
um hurðum á A-dekkinu, að und
antekinni þinni íbúð.
— Hvað get ég þá gert við
hann?
— Settu hann á B-dekkið. Þar
er-u öll herbergi með stáihurðum,
og ekki til nema tveir lyklar að
hverri, annar í skráargatinu Og
hinn í vörzlu vaktmannsins. Þeg-
ar við vorum að tala um, hvað
við ættum að gera við hina fan.g-
ana, minntist Farman á herbergi
aftan við eldhúsið, sem mat-
reiðslumennirnir hafa. Það er
hægt að flytja þá til.
— Gott og vel, urraði hann.
Eftir fáar mínútur komu Far-
man og Adrian inn. Adrian var
hlæjandi og áhyggjulaus á svip
eins og hann var vanur, en aug-
un litu samt með nokkrum á-
kyggjusvip til Horace, til þess að
vita, hvað hann vildi honum.
— Við Soffía höfum verið í
hári saman, sagði hann. — Ég
er að reyna að koma kellu til,
en___
— Hættu þessum bjánaiátum,
sagði Horace. — Ég vil fá að vita,
hversvegna þú slepptir Grober
og Niederhoff út, eftir að ég
hafði látið taka þá fasta.
Þetta kom svo óvænt, að allur
vindur fór samstundis úr Adrian.
Andlitið varð algjörlega svip-
laust, Og munnurinn gapti. Það
leið andartak áður en hann gat
komið upp orði. — Hvað, hvað..
hvað. . stamaði hann.
— Og reyndu ekki að Ijúga
neinu, sagði frú Storey. — Við
kunnum alla söguna. Þú skarst á
böndin á Grober með pennahnif,
sem var í skúffunni, en í flýtin-
un. skarstu þig á fingri.
Adrian giápti á hana vandræða
legur.. — Ég ætlaði ekki að
fara að ijúga neinu. Ég leysti þá,
það er ekki nema satt.
Horace stökk á fætur. — Hel-
vískur svikahrappurinn!
Við héldum, að hann ætlaði að
ráðast á Adrian og höfðum þvi
góðar gætur á honum. En þegar
Adrian náði andanum aftur, varð
hann málugur og óðamála eins
og kvenmaður.
— Hvernig átti ég að vita
þ-itta kveinaði hann. — Þú segir
mér aldrei neitt. Ég heyrði, að
það var öskrað eitthvað um upp-
reisn á brúnni, og ég hljóp fram
eftir. Ég sá skipstjórann bund-
inn og ósjálfbjarga í kojunni
sinni. Auðvitað leysti ég hann.
Mér fannst, að ef þarna væri
uppreisn um borð, stæði það hon
um næst að fást við það.
— Og hversvegna sagðirðu
mér þá ekki strax frá því?
Sagði Horace.
Adrian varð niðurlútur. Nú..
ég var hræddur. Ég er engin
hetja. Og þegar ég sá, 'að þetta
hafði verið misskilningur hjá
mér, var ég hræddur við að segja
frá því.
Horace leit á frú Storey. —
Hvað heldur þú um þetta? urr-
aði hann.
Ég held, að hann sé að ljúga,
svaraði hún rólega.
— Það held ég líka. Ég ætla
að læsa hann inni.
Hún gekk að símanum Og
hringdi í stýrishúsið. Spurði Les,
hvort hann hefði tíma til að
koma niður í nokkrar mínútur.
Adrian öskraði eins og villidýr.
— Nei, Horace, nei! Hlustaðu
ekki á hana. Ég sver, að ég hef
aldrei gert þér neitt í móti, vilj-
andi. Ég er bróðir þinn!
— Jú, heldur betur bróðir
minn! tautaði Horace gremju-
lega.
— Mér er sama þó ég sé lok-
aður inni, sagði Adrian. — Ég
mundi gera hvað sem væri fyrir
þig. En ég gæti dáið af tilhugs-
ur.inni, að þú haldir, að ég sé
að svíkja þig. Ó, guð minn góður,
ég vildi, að þú hefðir aldrei eign
azt þessa skítugu peninga! Við
vorum hamingjusamir forðum,
þegar við vorum fátækir. Þegar
við vorum strákar saman, eima
hjá okkur. Manstu hvernig ég
elti þig og hafði allt eftir, sem
þú sagðir og gerðir? Hvað ég var
glaður, þegar þú lofaðir mér að
koma að veiða með þér. Þú varst
hetjan mín þá!
Horace gekk burt og greip
h "ndum um höfuðið. — Æ,
hættu þessu, í herrans nafni!
tautaði hann.
Þessu vandræðaástandi lauk,
þegar Les kom inn.
— Læstu hann bróður minn
inni! sagði Horace.
— Sjálfsagt, sagði Les, án þess
að depla augum.
— Setjið þér hann í klefann á
B-dekkinu, sem þér sögðuð mér
frá, sagði frú Storey.
— Á ég að setja hann í járn.
eins og hina?
— Nei.'æpti Horace.
— Ég legg það nú samt til,
sagði frú Storey.
— Ég vil það ekki. Hvað getur
hann gert af sér ef hann er inni-
lokaður? Fáið þér mér svo annan
lykilinn að klefanum og geymið
sjáifur hinn.
— Allt í lagi. Les benti á
hurðina. — Komið þér þá!
Horace var orðinn ræfilslegur,
þegar öllu þessu var lokið. Ég
gat séð, að húsmóðir mín vor-
kenndi honum, en vildi bara ekki
3áta hann sjá það, af hræðslu
við, að hann mundi ieggja of
mikla merkingu í það. —Komdu,
þú þarft að fá þér einn gráan,
sagði hún.
Við fengum okkur hressingu
í ganginum, af því að við héld-
um, að hitt fólkið væri í vetrar-
garðinum, og vildum ekki hitta
það. Á eftir gengum við öil fjög-
ur um þilfarið. En brátt sendi
frú Storey mig niður.
Ég fór ekki að hátta, af því
að mig grunaði, að verki okkar
væri enn ekki lokið. Og það stóð
líka heima, þvi að eftir tiu mín-
útur komu frú Storey og Horace
inn í setustofuna okkar. Undir
eins og ég var farin frá þeim,
sendi Horace Martin burt, í þeirri
von að geta verið nokkrar mín-
útur með henni einni. Þannig
hafði hún losnað við Martin, án
þess að á því bæri. Síðan bauð
hún Horace niður til okkar.
Hann setti upp vonbrigðasvip,
þegar hann sá mig þar. — Nú,
þarna er Bella! Ferðu aidrei í
rúmið. Bella?
— Það gerir ekkert til, sagði
frú Storey. — Við þurfum að
tala alvörumál.
— Eru nú fleiri alvörumál á
ferðinni? tautaði hann.
— Já, ég hef leiðinlegt mál að
leggja fyrir þig.
— Jæja, það getur aldrei verið
eins bölvað og það, sem komið
er. Láttu mig heyra!
Hún kveikti sér í vindlingi til
aö fá tóm til að hugsa út, hvern-
ig hún gæti komizt _hjá því að
gera hann reiðan. — Ég vil halda
því fram, að við höfum ekki
komizt til botns í þessu máli enn
sem komið er, sagði hún hægt
— Hversvegna ekki?
— Af því að mér finnst ekki
Adrian hafa mannsmóð í sér til
að halda neinu til streitu hjálpar
laust, gegn svo mörgum erfið-
leíkum. Mig grunar, að einhver
standi að baki honum og spani
hann upp. Ef til vill kona.
— Ha? Áttu við Soffíu? æpti
Horace. — Það er ekki nema
satt, að það hefur ekki gengið
hnífurinn milli þeirra upp á síð-
kastið. En það ætti nú að batna,
þegar hann er lokaður inni.
— Já. Annaðhvort Soffía eða
Adela, sagði hún?
— Adela át hann eftir og
glápti.
— Það gæti hugsazt, að hún
vildi festa hönd á þessum arfi,
áður en þú gerir nýja erfðaskrá.
Eða þá hún sé hrædd um, að þú
neyðir hana til að skila aftur
þessum demanti. Hver sem til-
gangurinn kann að hafa verið í
fyrstunni, er hún nú utan við sig
af afbrýðisemi og hefndarþorsta,
svo að hún veit ekki sitt rjúk-
andi ráð.
— Hvað áttu við með hefndar-
þorsta?
— Hún elskaði manninn slnn
— á sinn hátt.
— Ekki þarf hún þessvegna
að vera afbrýðisöm vegna þess,
að ég hef yfirgefið hana.
— Býstu við, að svona kona sé
sjálfri sér samkvæm? spurði frú
Storey þurrlega.
Hann starði aðeins og saug
vindilinn sinn og hleypti brún-
um.
— Það þarf að losa hana frá
Tanner, hélt húsmóðir mín á-
fi m — Hann er alveg kominn
á hennar vald, og guð má vita,
hvað þau eru að brugga í félagi.
— Hann má hafa hana fyrir
mér.. Hvað viltu, að ég geri í
málinu?
— Loka báðar konurnar inni
í herbergjum sínum þangað til
við komum til New York. Eða, ef
þú vilt það heldur, þá að loka
alla gestina inni, svo að þeim
sé gert jafnt undir höfði.
— A ég að fara að fangelsa
gestina mína!? sagði Horace og
glápti. — Þú hlýtur að vera al-
veg frá þér. Hugsaðu þér bara,
h að yrði, þegar blöðin næðu í
það!
— Það getur ekki hjá því far-
ið, að þetta veki athygli, hvort
sem er, og þá munar þetta engu
til eða frá. Ef þú kemst að því
seinna, að þú hefur gert ein-
hverjum rangt til, er alltaf hægt
að bæta þeim það.
Horace varð eldrauður af reiði.
— Það geri ég aldrei! sagði hann.
Þú ert farin að ganga nokkuð
langt!
Frú Storey fyrtist líka. — Ég?
Mitt hlutverk er ekki annað en
það, að sjá um, að þú komizt
heill á húfi heim. Eftir það verð-
urðu að sjá um þig sjálfur.
— Jú, ætli maður viti það ekki
svaraði Horace gremjulega. — Ég
veit, að þú hatar mig. En hvers
vegna þarftu að vera að endur-
taka það æ ofan í æ? Ef þú færir
almennilega með mig, gætirðu
fengið mig til hvers sem er.
Frú Storey andaði djúpt með-
an hún var að átta sig. En allt í
einu brosti hún. — Ég hata þig
ekki. En það er ómögulegt að
umgangast þig. Þú fyrirlítur þá,
sem smjaðra fyrir þér og rifst
við hina, sem gera það ekki.
Hann tók ekki eftir þessu. —
Ég fer ekki að berjast við kven-
fólk, sagði hann önuglega. — Ég
ætla að hætta á það, sem Soffía
og Adela kunna að taka upp á.
— Gott og vel, sagði hún og
veifaði hendi til merkh um, að
þá væri málið útrætt. — En svo
er annað atriði....
— Annað? sagði hann og var
sýnilega hræddur við það, sem
hún ætlaði að segja.
— Já, það er hann Martin,
svaraði hún festulega.
Hann roðnaði aftur. — Ertu nú
farin að ofsækja Martin? Má ég
engan vin eiga í friði fyrir þér?
Ég vil ekki hlusta á eitt orð....
— Þegiðu! skipaði hún og svO
einbeittlega, að hann stanzaði i
miðri setningu og horfði á hana
með galopinn munn.
Hún opnaði dyrnar og gægðist
fram í ganginn. — Til allrar
hamingju var enginn þarna til
að hlusta, sagði hún. — Þú ættir
ekki að hafa of hátt.
— Ég vil ekki heyra eitt orð
Martin til hnjóðs, hélt hann á-
fram, ólundarlega. — Við Martin
s’.iljum hvor anna. Ég mundi
trúa honum fyrir síðasta skild-
ingnum mín-um. Hann er svei
mér miklu meira en vinnukind
hjá mér. Hann er vinur minn, og
stundum finiist mér hann vera
eini vinurinn, sem ég á. Að
minnsta kosti er hann eina sálin
um borð í þessum óheilladalli,
sem er ekki sama um mig. Hinir
hafa ekkert annað í huga en aur-
ana mína. Martin sækist ekki eft-
ir peningum. Hann vildi ekki
láta mig nefna sig í erfðaskránni
minni. Martin er sá eini, sem tal-
ar hreinskilnislega við mig....
— Allt er það nú í hófi, taut-
aði hún.
— Hvað áttu við?
SUÍItvarpiö
FIMMTUDAGUR 4. JÚLÍ:
8:00 Morgunútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
13:00 Á frívaktinni, sjómannaþáttur.
15:00 Síðdegisútvarp.
18:30 Danshljómsveitir leika. — 18:9§
Tilkynningar. — L8 50 Veðuríx.
19:30 Fréttir.
20:00 Úr ferðaminningum Sveinbjarn«
ar Egilssonar.
20:20 Samsöngur: Kórinn Concordia f
Minnesota syngur bandarísk íög.
20:40 Erindi: Lúðvíg Harboe og störf
hans á íslandi.
21:10 Haydn: Sinfónía nr. 45 í fis-moll,
21:35 í heimsókn hjá Salla sérvitringi,
smásaga eftir Jón Kr. ísfeld.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Kvöldsagan: Keisarinn í Alaska,
eftir Peter Groma; VII.
22:30 Djassþáttur (Jón Múli)
23:00 Dagskrárlok.
FÖSTUDAGUR 5. JÚLf:
8:00 Morgunútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
13:15 Lesin dagskrá næstu viku.
13:2a5 Við vinnuna: Tónleikar.
16:00 Síðdegisútvarp.
18:30 Harmonikulög — 18:50 Tilkynn*
ingar. — 19:20 Veðurfregnir.
19:30 Fréttir.
20:00 Efst á baugi.
20:30 Himsky-Korsakov: Píanókonsert
í cis-moll, op. 30.
20:46 í ljóði: Um sumardag er sólin
skín, — þáttur í umsjá Baldur*
Pálmasonar.
21:10 íslenzk sumarlög, eungin og
leikin.
21:30 Útvarpssagan: Alberta og Jakob,
eftir Coru Sandel; XII.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Kvöldsagan: Keisarinn í Alaska,
eftir Peter Groma; VII.
22:30 Menn og músik; I. báttur; Ohopi#
23:15 Dagskrárlok.
KALLI KUREKI
— * — —
Teiknari* Fred Harman
th'oc-timek hit sam œ
TH’JAW AW' SRABBED SAW S ,
.45 AW' SH0T HIM1 ^
— Gamli maðurinn sló Sam á
kjálkann, náði byssu hans, sem var
nr. 45, og skaut Sam.
— Þetta gerði ég ekki!
— Nú vil ég fá botn í þetta mál.
Ég skal leika Sam Aiken og þú gamla
manninn. Síðan sýnir þú mér ná-
kvæmlega hvernig þetta gekk fyrir
sig.
— Jæja, fyrst sló hann Sam, skil-
urðu? Síðan....
— Gættu þín Kalli!
— Þegar Sam féll greip gamli mað-
urinn til byssu hans.... svona!