Morgunblaðið - 25.10.1963, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fostudagur 25. okt. 1963
Starfsliði fækkað á Kefla-
þær, að fjárveiting til fiotans
hefur verið skorin niður um 28
millj. dollara. Um 100 íslenzkum
og um 30 bandarískum borgur-
um mun verða sagt upp á næst-
unni. — Tilkynningin fer hér á
eftir.
1. Tiigangur. ^Með tilkynn-
ingu þessari tilkynnist öllu starfs
fólki flotastöðvarinnar um fyrir-
hugaða fækkun á bandarísku og
íslenzku starfsliðL
2. Ástæður.
(a) Fjárveiting til rekstrar og
viðhaldsdeilda flotans fyrir fjár-
hagsárið 1964 var skorin niður
um nálega 28.000.000,00 dollara-
Þess vegna verður flotinn nú að
gæta sparnaðar í efni, innkaup-
um og vinnukrafti til allra stöðva
sinna, hvar sem þær eru stað-
setfar.
(b) Þessi, stöð hefir einnig
ónóg fjárráð til að halda allt
það starfslið, sem nú er i þjón-
ustu hennar, og þrátt fyrir ítrek-
aðar beiðnir um aukna fjárveit-
ingu hefir oss verið tilkynnt, að
litlar líkur séu til þess, að vér
fáum umbeðna fjárhagslega að-
stoð.
(e) Kauphækkanir þær, sem
undanfarið hafa orðið á íslandi,
gera oss einnig erfiðara um vik
í þessum efnum. Þar eð varnar-
liðinu er skylt samkvæmt samn-
'ingum að greiða kaup í samræmi
við íslenzkar kaupgreiðslur, hef-
ir ekki verið um annað að ræða
en að hækka kaupið í samræmi
við þær. En með því að oss hafa
eigi verið látin í té aukin fjár-
ráð til að standa straum af kaup-
hækkununum, er nauðsynlegt að
fækka starfsfólki voru í sam-
ræmi við fjárúthlutun til stöðv-
arinnar. •
víkurflugvelli
MBL. hefur borizt tilkynning frá I son, þar sem skýrt er frá fyrir-
yfirmanni flotastöffvarinnar á hugaffri fækkun starfsfólks
Keflavíkurflugvelli, S. E. Elli- | varnarstöffvarinnar. Ástæffur eru
Helga Davíffsdóttir og skúringafatan
krónur; hin missti tösku
sína með gleraugum og öðr
um persónulegum hlutum,
en í buddu hennar voru
aðeins þrjár krónur.
Við hittum Helgu Davíðs-
dóttur Freyjugötu 36, sem
er 75 ára gömul, í Fálkanum,
þar sem hún skúrar gólf,
Helga sagði:
„A mánudagskvöldið lauk
ég við skúringamar um hálf
níu leýtið, eins og vanalega.
Ég gekk upp Skólavörðustíg-
inn, á gangstéttinni hægra
megin. Gatan var mannlaus
eins og svo oft á þessum
txma, og engir bílar sjáan-
legir, því öll umferð er bönn
uð um götuna að kvöldlagi
vegna Hvítabandsins. Þegar
ég koma að Bjarnastíg veit
ég ekki fyrri til en þrír ná-
ungar koma aftan að mér,
þrífa töskuna úr hendi mér,
og sá ég þá síðast hverfa
að þeir höfðu lítið upp úr
krafsinu af lausum aurum,
því ég var aðeins með þrjár
krónui*' í buddunni, en að
sjálfsögðu var ýmislegt í
töskunni, sem mér þótti leitt
að missa, svo sem gleraugun
mín.“
„En þeir hafa ekki barið
þig og beitt þig hörðu?“
„Nei, þeir létu það nú vera
en það hefði þeim svo sem
verið í lófa lagið. Mér finnst
lúalegt af svo frískum piltum
að veitast að. gamalmennum.
Þeir sáu og að ég er hölt, og
gat ekki veitt þeim eftirför".
„Heldurðu þetta hafi verið
gert af ævintýramennsku eða
af fjárskorti?"
„Þeir voru örugglega eftir
aurunum mínum. Eins og ég
sagði áðan voru þetta ungling
ar, líklega skólapiltar, og þá
hefur vantað peninga fyrir
bíó, sælgæti eða jafnvel
brennivíni, um það skal ég
Þeir réðust á mig, haita og gamla
— en höfðu aðeins þrjár krónur upp úr krafsinu

Þjófnaðir, rán, líkams-
meiðingar og aðrir óknytt
ir virðast fara vaxandi hér
í höfuðborginni og líður
varla svo dagur að ekki
megi lesa um slíkt á
síðum dagblaðanna. Frá
því var skýrt í Morg
unblaðinu í gær, að
tvær konur hefðu lent í
þjófahöndum nú í vikunni,
og brá blaðamaður Mbl.
sér á þeirra fund í gær og
bað þær segja sögu sína.
Önnur varð fyrir allmiklu
tjóni, því þjófurinn hafði
á braut með sér aleigu
hennar í lausu fé, 11,600
niður Kárastíginn."
„Voru þetta ungir piltar?“
„Já, ungir og vel klæddir
piltar á aldrinum 17-18 ára.
Þeir gættu þess vel að láta
mig ekki sjá framan í sig.
Ég varð logandi hrædd og
gat varla komið upp hljóði,
enda hefði það þýtt lítið, þar
sem enginn var á næsta leiti.
Ég get huggað mig við það,
Ég svaf fyrir ólæstum dyrum
og aleigan í tösku á stól i stofunni
Jóna Ólafsdóttir, Baróns-
stíg 53, heitir hin konan, sem
varð fyrir barðinu á þjófum
s.L miðvikudag. Hún er 64
ára gömul og vinnur að saum
um heima hjá sér. Hún var
einmitt að pressa drengjabux
ur, þegar okkur bar að garði.
Jóna fór með okkur inn í
stofu benti á dívan og sagði:
„Ég lagðist þarna og fékk
mér smáblund um hálfþrjú
leytið, eins og ég hef alla tíð
gert. Tvær handtöskur, sem
ég á, voru á stól við dyrnar,
alveg á sama stað og þær eru
núna. Klukkustund síðar
vaknaði ég og sá þá hýar
töskurnar voru frammi á
gangi, sitt hvoru megin við
hurðina. „Hvérnig stendixr á
þessu,“ hugsaði ég og hugaði
að peningum þeim, sem ég
geymdi í annarri töskunni.
Þeir voru horfnir, og síðan
hefur ekkert til þeirra spurzt"
„Varð enginn í húsinu var
ekki fullyrða. Nú á dögum
virðist allt snúast um pen-
inga og skemmtanir."
„Hvað ertu búin að vinna
hér lengi, Helga?“
„í sextán ár, og alltaf við
skúringar. Ég varð ekkja fyr-
ir 12 árum og síðan hef ég
þurft að vinna fyrir mínu
brauði, og skammast mín ekk
ert fyrir það, nema síður sé.“
við mannaferðir?"
„Jú, konan uppi á lofti
mætti karlmanni í stiganum,
þegar hún fór út í búð; hann
var þá á uppleið. Þegar hún
kony til baka aftur var hann
á leiðinni niður stigann. En
hún tók ógjörla eftir honum,
enda farin að eldast, og al-
gengt að mæta ókunnugu
fólki hér í stiganum."
„Hlýtur þetta ekki að hafa
verið kunnugur maður, fyrst
hann gekk svona rakleitt að
peningunum?“
„Ekki get ég ímyndað mér
það. Hingað koma ekki marg
ir nema viðskiptavinir í sam
bandi við saumaskapinn. En
eitt er víst að hann hefur
ekki bankað, því þó ég sofi
fast vakna ég alltaf ef ein-
hver knýr dyra. Hins vegar
býr systir mín hér í húsinu
og hún gengur út og inn, án
þess ég vakni.“
„Þetta er ef til vill mátu-
legt á mig,“ hélt Jóna áfram,
„fyrst ég er svo kjánaleg að
sofa fyrir ólæstum dyrum
með alla aleiguna í tösku á
stól við dyrnar. En ég er bú-
in að eiga hér heima í tutt-
ugu ár og aldrei saknað neins
þó dyrnar hafi ekki alltaf
verið læstar. Og þó ég hafi
nú misst alla peningana mína
hef ég svo sem oft verið fá-
tækari. Ég var ein með fjögur
börn og þá var ekki alltaf
björgulegt um að litast. Nú
eru þau öll orðin uppkomin
og barnabörnin farin að txú-
lofa sig. — Svo fæ ég bráð-
um peninga fyrir buxurnar
sem ég er nú að pressa."
Hg
(d) í þeim tilgangi að fyrir-
fram ákveða ofangreinda fækk-
un starfsliðs, var forstöðumönn-
um allra deilda falið að endur-
skoða gaumgæfilega sérhvert
starf, er borgaralegir starfsmenn
inna af hendi, til þess að ganga
úr skugga um, hvort unnt væri
að láta aðra starfsmenn taka við
skyldum viðkomandi starfs-
manns, eða hvort leggja mætti
stöðuna niður, án þess að slíkt
hefði í för með sér alvarleg
áhrif á nauðsynlegar fram-
kvæmdir.
3. (a) Fækkun bandarískra
starfsmanna verður framkvæmd
samkvæmt tilvísun (a). Þeim
borgaralegu starfsmönnum, er
sagt verður upp starfL verður
veittur eins mánaðar uppsagnar-
frestur í starfi., Ef viðkomandi
óskar eftir að taka út frí sitt
eftir ofangreindan mánaðar
tíma, er honum það heimilt, en
þó eigi síðar en innan næstu
tveggjy mánaða. Starfsmönnum
þeim er hafa í hyggju að segja
upp starfi hér á landi, og ætla
að dvelja á íslandi eftir þann
tíma, er heimilt að gera það
Avenær sem er áður en tilskyld-
ur þriggja mánaða uppsagnar-
frestur rennur út.
(b) Starfsliði skrifstofu starfs
mannahalds hefir verið falið að
veita fólki því, sem fækkun þessi
tekur til, alla þá aðstoð er við
verður komið, svo sem að ráð-
stafa heimferð, útvega annað
starf, o. s. frv. Frekari leiðbein-
ingar verða látnar í té einstak-
lingum þeim er ofangreind fækk
un í starfsmannahaldi nær til.
(c) íslenzku starfsfólki verð-
ur sagt upp starfi eftir því sem
þörf krefur innan sérstakra
starfsgreina. Uppsagnir starfs-
fólks mimu að sjálfsögðu miðast
við slík atriði sem lögheimili,
starfsaldur í þjónustu varnai>
liðsins, starfshæfileika og hæfni
og aðrar kröfur samkvæmt ís-
lenzkum lögum og venjum.
(d) íslenzku starfsfólki, er
sagt verður upp starfi, verður
veittur uppsagnarfrestur sam-
kvæmt íslenzkum lögum og/eða
viðeigandi samningum.
(e) Ráðningarstjóri varnar-
máladeildar utanríkisráðuneyt-
isins mun halda skrá yfir þá
einstaklinga, sem sagt er upp
starfi vegna framangreindrar
Framh. a bls. 22