Morgunblaðið - 25.10.1963, Blaðsíða 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
Föstudaguí 25. okt. 1963
BRJÁLAÐA HÚSID &
ELIZABETH FERRARS
Georg hafði komið þarna inn
og eins Eva, en frú Fry hafði
ekki komið með þeim, heldur
hafði hún setzt að í setustofunni
Og héU höndum um höfuð sér.
— Blóð á höndum mínum,
tautaði Fry, — blóð . . ég hef
aldrei þolað að sjá blóð. Það
er mitt eigið blóð, er það ekki,
Widdison læknir?
-— Auðvitað er það úr sjálfum
þér, sagði Chariie hressilega.
•— Þetta er Ijótur skurður, en
ekkert til að hafa áhyggjur af.
Hvernig veizu það?
— Ja, ég get fullvissað þig
um, að það er ekkert hættulegt.
Það sem þú þarft núna er að
leggja þig fyrir og . . .
— Nei, neí, nei! Hvernig
veiztu, að það sé mitt eigið blóð?
Allt blóð lítur eins út.
— Þú mátt ekki hafa allar
þessar áhyggjur, Dolphie frændi,
sagði Eva. — Þetta verður allt í
lagi og ^yanessa kemur aftur . . .
Röddin var óvenju blíð. Hún
hvíslaði. að Charlie: — Getum
við ekki gefið honum eitthvað
til að sofna af?
Fry gamli æpti í örvæntingu:
— Börn mín hafa yfirgefið
mig . .
Loks gátu þau komið ofan í
hann einhverjum svefntöflum
og Eva fékk hann til að leggjast
fyrir. Hann var enn að tauta eitt
hvað fyrir munni sér um blóð,
synd» og refsingu, þegar hann
loksins sofnaði. Eva sat hjá hon
um og hélt um heilu höndína.
En hann hafði látið sem hann
tæki ekki eftir þessari umhyggju
hennar og virtist engan áhuga
hafa á nærveru hennar.
Þegar Eva leit upp, sá hún,
að Toby horfði á hana.
Henni fannst hún verða að
gera einhverja grein fyrir sér.
— Mér þykir afskaplega vænt
um Dolphie frænda, sagði hún.
— Já, því ekki það? sagði
Toby.
— Mér þykir það, sagði hún
með áþafa, rétt eins og hann
Eefði-verið að rengja hana. —
Hann er góður . . afskaplega góð
ur. Afskaplega heimskur er hann
líka, aumingja karlinn, en hann
hefur aldrei átt neina möguleika
Ekki fremur en ég hef. Og þetta
eru bara taugarnar, skilurðu.
Hann er ekki raunverulega brjál
aður. Alls ekki . . alls ekki.
Þeir yfirgáfu hana, þar sem
hún sat.
Úti fyrir dyrum sagði Toby við
Charlie: — Hefurðu nokkurn
tíma komizt í svona áður, Widdi
son? •
— Jæja, dálítið, en ekki oft.
— Geturðu sagt, hvort það er
uppgerð eða ekki?
Charlie stanzaði. — Mér hafði
nú ekki dottið í hug, að það
kynni að vera uppgerð.
— Jæja, það gæti stundum
komið sér vel að sleppa, sér
*vona.
— Náttúrlega hefur hann feng
ið svona köst áður, sagði Char-
lie, — svo að hann ætti að
„kunna“ þau, ef svo mætti segja.
Sennilega gæti hann hermt raun-
verulegu einkennin nákvæmlega
eftir, en hinsvegar er ekki hægt
*ð grípa hann í því, nema hafa
hann undir athugun dálítinn
tíma.
— Ég skil, sagði Toby, — en
vildi bara vita, hvort þig
hefði grunað nokkuð. Eftir á að
hyggja . . . hann rótaði í vösum
•ínum. — Þú skrifaðir þennan
lyfseðil fyrir frú Clare, var ekki
•vo.
— Charlie tók blaðið, sena
Toby rétti honum.
— Hver fjandinn er þetta?
Allt í einu varð þessi meinleysis-
legi eigingirnisvipur á honum
harður og tortrygginn.
— Fyrirgefðu, sagði Toþy. —
I
Ég fékk þér skakkt blað. Hérna
er lyfseðillinn. Hann hélt á öðru
blaði við hliðina á lyfseðlinum
í hendinni á Charlie. — Mér sýn
ist þetta hvorttveggja vera með
þinni hönd, eða er ekki svo,
Widdison?
Charlie stóð fast við hann og
horfði framan í hann. — Hvað-
an kemur þér þetta? Mér finnst
þú ættir að gera grein fyrir því
— Það geta fleiri þurft að
að gera grein fyrir ýmsu.
Kannski þú segir mér, Widdison,
hversvegna þú tókst ávísunina
mína úr veskinu hennar Lou. —
Og . . bætti Toby við . . — hvers-
vegna þú hringdir til mín og
baðst mig um að koma hingað?
11. kafli.
— Vlð skulum koma inn í her-
bergið mitt, sagði Charlie.
Þeir fóru þangað allir þrír og
settust.
En Toby stóð strax upp aftur
og tók að ganga um gólf. — Jæja,
sagði hann og var óþolinmóður,
— hversvegna tókstu ávísunina?
Augun í Charlie höfðu elt
hann. — Hvernig vissirðu, að
það var ég?
— Það hlaut að vera annað
hvórt þú eða morðinginn, sagði
Toby.
—•- Jafnvel þó að það kæmi
í ljós, að þeir væru einn og sami
maðurinn, þá gat ekki hjá því
farið.
(IV) Þau leggja af stað
til Spánar.
Þau fóru í bíl og voru þrjú
saman, Paul Mann, Christine
Keeler og Kim Proctor. Þau
kváðust hafa haft mjög takmörk
uð auraráð. Christine Keeler átti
20 pund, sem hún afhenti Paul
Mann, og Kim Proctor lagði
einnig fram peninga. Ég spurði
Paul Mann, hvaða peningaráð
hann haf: haft um þessar mund
21
ir. Hann sagði: „Ég hafði eigin
peninga, duldar tekjur. Þar sem
við fórum á föstudagskvöld, ætl-
uðum við að komast í vandræði.
Ég býst við, að við höfum öll
þrjú haft til samans 100 pund
og nokkra dollara, en ég hafði
tryggingaiávísun upp á 175
pund. Tryggingarfélagið hafði
skrifstofu á Spáni, svo að ég hélt,
að engin vapdræði mundu verða
að selja hana þar, en þegar til
kastanna kom, tók það heilar
fjórar vikur að fá ávísunina
selda“. Hversu lítið sem skot-
silfur þeirra hefur verið, þá óku
þau um Frakkland og inn í Spán
og hurfu þar. Þau fóru til af-
skekkts fiskiþorps við ströndina,
og enginn vissi, hvar þau væru
niðurkomin fyrr en þau komu
til Madnd, um helgina 23.—24.
marz 1963.
(V) Blöffin finna þau.
Sunnudaginn 24. marz 1963
hringdi Paul Mann í brezka
sendiráðið. Snemma mánudag-
inn 25. marz kom Christine Keel
er í lögreglustöð eina og beidd-
ist húsaskjóls yfir nóttina. Hún
kvað blaðamenn sitja um íbúð-
ina þar sem hún dvaldi. Og raun
verulega fundu blaðamenn þau,
og voru fljótir að gera samning
— Við skulum koma inn í hei
berið mitt, sagði Charlie.
— Hversvegna?
Toby snarsneri sér að honum.
— Ávísunin var í veskinu henn-
ar Lou. Og Lou hélt um það
dauðahaldi allan daginn. Við
vitum, að morðinginn hefur ein-
hverntíma náð í það, og hefði
getað tekið ávísunina um leið og
hann k^m eitrinu fyrir. En þú
hefðir líka getað náð í það þegar
þú klifraðir inn um gluggann og
varst í nokkrar mínútur einn í
herberginu hennar. Þá hélt Lou
ekki á veskinu, Nema ókkur
hafi verið sagt skakkt frá, og
Lou hafi.skilið veskið eftir hér
og þar, en ég get samt ekki skil-
ið, hver annar hefði getað náð
í það.
Charlie kinkaði kolli. — Já,
,ég tók hana þá.
— Hversvegna tókstu hana?
Charlie þagði, en sagði síðan:
— Ég held ég fari nú ekki að
segja þér það, þrátt fyrir allt.
Þú verður að afs^ía. En svo
bætti hann við í afsakandi tón
og hikaði: — Þú skilur . . það
yrði ómögulegt að útskýra þettá
nema koma að öllu mögulegu
öðru . . . sem mér er óviðkom-
andi.
—• Er það honum Gillett óvið-
komandi?
Augnlokin á Charlie titruðu
og einbeittnin hvarf úr svipn-
við hana, um að selja þeim sög
una af hvarfi hennar. Paul Mann
sá um samningagerðina. Hún
átti að fá 2000 pund, en af því
átti fjórðungur — 500 pund —
að ganga til Paul Mann. Svo út-
veguðu blaðamennirnir henni
dvalarstað, þar eð hún var vita
auralaus. Þeir fengu Paul Mann
45 pund fyrir bráðustu útgjöld-
um. Afgangurinn var greiddur
þeim, er þau komu til Englands.
Hinn 28. marz komu þeir til Eng
lands með Christine Keeler og
fóru með hana beint til Scotland
Yard. Hinn 1. apríl 1963 kom hún
fyrir sakadómstólinn og 40 punda
trygging hennar var gerð upp-
tæk, sökum þess að hún hafði
ekki mætt í réttinum. Paul
Mann kom ekki heim fyrr en
seinna, og ekki fyrr en 12. júní
1963.
Ef tilgangurin hjá Paul Mann
og Christine Keeler hefur verið
sá, að losa hana við vitnaleiðsl-
una Edgecombemálinu, þá tókst
það til íullnustu. Réttarhöldin
hófust 14. marz 1963 og þeim var
lokið dagínn eftir. Auðvitað var
Christine Keeler hvergi nærri.
Sækjandinn hefði auðvitað get-
að sótt um frest, hefði hann vilj
að, og hann hefði líklega verið
veittur, af því að hún var mikil-
vægt vitni En hann sótti ekki
um frest, og heldur ekki verj-
andinn, svo að málið gekk sinn
gang.
Auðvitað gaus upp orðrómur
um það, áð mikilvægu vitni
hefði verið komið burt af póli-
tískum ástæðum. Út af þeim orð
rómi hef ég gert mér far um að
komast að því, hvort nokkur
hafi borið fé'á Paul Mann fyrir
að fara burt með Christine Keel
er. Það hafa verið .jnikil heila-
brot um það, hvort Astor lávarð-
ur og Profumo hafi greitt fé
fyrir að láta hana hverfa. Það
mál hef ég athugað gaumgæfi-
lega.
' — Ég var að tala við hann
Gillett, sagði Toby.
Charlie rétti úr öxlunum, én
svo sigu þær aftur.
— Gott og vel. Ég býst við, að
þú vitir það mikið, að ég sé
ekki að ljóstra upp um neinn.
— Það er gott, sagði Toby og
settist aftur.
— Þú skilur, sagði Charlie. —
Ég vissi fyrri nokkrum vikum,
að Lou var með barni. Meira að
segja kom hún einmitt til min,
til þess að fá vissu sína um það.
Ég hafði grun um, að það væri
Colin, sem um var.að ræða. Hún
sagði mér það ekki, en hún
spurði hvort aukin þekking á líf
inu gæti ekki hjálpað vísinda-
manni við verk hans, alveg eins
og listamanni . . og mér skild-
ist meining hennar með þessu
hafi venð sú, að hún sæi eftir
, (VI) Hr. Profumo
Profumo neitar því harðlega
að hafa nokkurt fé greitt. Hann
afhenti mér fúslega alla banka-
reikninga sína og hlutabréfavið-
skipti sín. Ég hef látið reyndan
endurskoðanda, útnefndan af
mér sjálfum, yfirfara þessa
reikninga. Hann rannsakaði þá
nákvæmlega og athugaði í
smæstu smáatriðum, og öll svör
við því voru fullnægjandi. Ég
hef sjálfur farið yfir skýrslu
hans og get vottað, að þess sjást
engin merki, að nokkurt fé hafi
verið greitt Ward, beint eða
óbeint, frá Profumo, og heldur
ekki Christiné Keeler eða Paul
Mann, eða neinum, sem hugsan-
lega hafi getað átt þátt í hvarfi
hennar. Full greinargerð er fyrir
öllum útborgunum Profumos á
þeim tímum, sem máli skipta.
Því tel ég þennan orðróm gjör-
samlega ógrunaðan.
(VII) Astor lávarffur.
Astor lávarður tók líka þvert
fyrir að hafa greitt neitt fé.
Sjálfur var hann í Bandaríkjun-
um, þegar hún hvarf. f þeirri
ferð var hann frá 27. febrúar til
12. apríl 1963. Hann lagði einnig
mjög fúslega fram yfirlit yfir
bankareikninga sína og fjármála
viðskipti, og þær hef látið sama
kunnáttumann í endurskoðun
rannsaka. Öllum spurningum
hefur verið svarað á viðunandi
hátt. Ég hef farið yfir skýrsluna
og aðeins eftirfarandi útborgan-
ir Astors lávarðar til Stephen
Wards eða hans vegna er ástæða
að nefna:
(1) Ávísun, 100 pund, sem Step-
hen Ward er sagður hafa af
hent húsráðanda leiguíbúð-
ar í Comeragh Road. Þetta
var snemma árs 1961, og er
þá auðvitað án alls sam-
bands við hvarf Christine
Keeler.
(2) Ávísun, 500 pund, 6. febrú-
að hafa átt mök.við hann, þegar
hún elskaði hann ekki, og vildi
sannfærast um, að hún hefði
gert honum gagn með þessu,
fyrir vísindastarf hans eða eitt-
hvað annað — að minnsta kosti
fannst mér allt benda á Colin.
Toby kinkaði kolli. Georg var
að hringla teningunum og virtist
með furðumikinn athyglissvip
af heyrnarlausum manni að
vera. 4
— Jæja, sagði Charlie, —
þegar(ég nú var þarna inni í her-
berginu hjá henni dauðri, og
vissi, að þetta mundi reynast
vera morð, þá hugsaði ég með
mér: — Nú kemst Colin í bölv-
un. En þú skilur, að mér kom
aldrei til hugar, að Colin hefði
gert það sjálfur. Það er ekki af
því að ég þekki hann sérstak-
lega vel, eða við séum neinir
ar 1963, sem áður er getið.
Eins og þar segir var ekk-
ert af því fé notað til að
láta Christine Keeler hverfa.
(3) Ávísun, 200 pund, 8. mal
1963. í apríl s. á. hafði Ward
hætt við leigu á sumarbú-
staðnum. Astor lávarður
greiddi Ward þessa upphæð
fyrir viðgerðir,. sem hann
hafði gert á húsinu og Ward
notaði hana til að ífreiða lög
fræðingi sínum þjónustu
hans. Ekkert af fénu gekk
til þess 'að láta Christina
Keeler hverfa.
Yfirleitt sér þess engin merki,
að Astor lávarður hafi greitt
nokkrum manni nokkurt fé 1
sambandi við hvarfið. Gerð hef-
ur verið fullnægjandi grein fyr-
ir öllum útborgunum. Ég tel því,
að einnig í þessu tilfelli sé orð-
rómurinn á engum rökum reist-
ur.
(VIII) öryggishólf Paul Manns.
Paul Mann neitaði harðlega að
hafa tekið við nokkru fé. Hann
á nokkrar eignir, en þær eru
hvorki frá Profumo né Astor lá-
varði. Þegar ég spurði hann um
bankareikning hans, svaraði
hann mér: „Ég á ein tvö öryggii
hólf, sem enginn veit neitt um.
Ég held öllu mjög leyndu . . ,
hólfin eru ekki á minu nafni,
algjörlega leynileg. Ég vil bein-
línis ekki, að neinn viti neitt um
mig.á því sviði . . . en þau hafa
ekki inni að halda neinar upp-
hæðir, sem mér hafi verið boðn-
ar eða gefnar eða verið taldar
gefnar mér. Það sem ég á, það
á ég algjörlega sjálfur. Og þesa
hefur ekki verið aflað á neinn
óheiðarlegan hátt.“ Ég hef enga
ástæðu til að vefengja þessi um-
mæli hans.
um.
Skýrsla Dennings um Profumo-máliö