Morgunblaðið - 17.01.1964, Blaðsíða 6

6
MORGU N B LAÐIÐ
Fostudagur 17. jan. 1964
Björgunarbáturinn aðeins
2-3 metra frá Hringver
— er skipið sökk
Vestmannaeyjum 15. jan.
í DAG lauk hér sjóprófum
vegna bátanna Ágústs og Hring
vers sem sukku á síldarmiðun-
um snemma s.l. mánudagsmorg-
un, og verður hér á eftir rakið
það helzta, sem fram kom varð
andi mál þessi.
í réttinum kom fram að Á-
gústa hafði lagt í róður á sunnu
daginn og stefnt á síldarmiðin,
þar sem flotinn hélt sig, um 25
sjómílur SA af Ingólfshöfða. Var
þá ágætt veður, og skipið komið
á miðin á áttunda tímanum um
kvöldið. Kastað var um kl. 8, og
fékkst sæmilegt kast.
Úr því voru háfaðar um 400
tunnur og var búið að ganga
frá þeim afla um kl. 1 um nótt-
ina. Kl. 02:40 var aftur kastað og
fékkst enn gott kast, og voru háf
aðar úr því ca. 200 tunnur, og
með því fylltist lestin. Var síð-
an haldið áfram að háfa, og
síldin nú sett á miðdekkið. Við
þetta unnu allir skipverjar nema
matsveinn, sem var í lúkar.
Kl. 5 um morguninn kom
matsveinninn upp og segir skip-
stjóra að sjór sé kominn í Lúk-
arinn upp fyrir gólf. Skipstjóri
þaut þá til og leit niður í vél-
arrúm. Sá hann að þar var einn-
ig kominn sjór og náði upp und-
ir skrúfuöxul. Skipaði hann þá
að nótin yrði leyst niður, kallaði
í togarann Þorstein þorskabít,
Skipstjóri á Ágústu var Guð-
og skýrði frá því hversu komið
væri. Skipaði hann síðan skip-
verjum að ryðja fram af þil-
farinu og gera gúmmíbátana
„klára“.
Á þessum tíma voru báðar
dælur skipsins í gangi, en engu
að síður jókst sjór í því. Enn-
fremur voru menn við þilfars-
dælu, sem er handknúin, og jafn
framt var ausið úr lúkar með
fötum, en ekkert stoðaði.
Gúmmíbátarnir voru báðir í
góðu lagi. Sá nýrri, 12 manna
far, blés út á svipstundu, en
hinn varð aðeins seinni til. Skip
stjórinn tók sérstaklega fram í
réttinum að seinni báturinn hafi
engu að síður verið fuUkomið
björgunartæki.
Mb. Elliði, sem var nálægur,
hafði fylgzt með öllu því, sem
fram fór, og hafði látið skipstjóra
vita að hann væri til taks.
Brátt kom þar að að báðar
vélar skipsins stöðvuðust, og
jókst þá sjór mjög í því. Var þá
ákveðið að fara í bátana, en síð
an renndi Elliði að og tók skip-
brotsmenn upp. Voru þeir um
borð í Elliða í hálfa klukkustund
en eftir aðhlynningu fóru þeir
tun borð í mb. Kóp, sem flutti
þá til Vestmannaeyja. Telja þeir
að Ágústa hafi sokkið á sjöunda
tímanum um morguninn.
Skipstjóri á Ágústu var Guð-
jón Ólafsson, en hann hefur ver
ið með það skipið undanfarin sex
ár. Tók hann fram í réttinum
að skipið hefði verið í ágætu
lagi í haust og vetur. Þá bað
hann fréttaritara Mbl. í Vest-
mannaeyjum að skila þökkum til
skipverja á Elliða og Kóp fyrir
góða aðhlynningu.
Varðandi Hringver, var lögð
fram í réttinum sjóferðaskýrsla
skipstjórans, Richard Sighvats-
sonar, og kemur eftirfarandi
fram af henni.
Kl. 3 aðfaranótt mánudags
var skipið statt á Síðugrunni, og
hafði fengið 700 tunnu kast. Var
síldin sett í lest. Skömmu síðar
var kastað aftur, og var búið að
háfa um 400 tunnur úr því. Var
sú síld einnig sett í lest, nema
nokkur slatti, sem settur var
bakborðsmegin á þilfar til þess
að vega upp á móti þunga nót-
arinnar. Veður var gott, en tals-
verð kvika og veltingur.
í einni kvikunni tók skipið
snögga veltu og lagðist skyndi-
lega á stjórnborða. Brá skipstjóri
þá við og kallaði á hjálp. A
meðan gekk skipshöfnin að því
að loka lestaropum, svo og hurð
á hvalbak, sem var opin.
Lestin var að fyllast af síld,
er skipið lagðist. Var hún orð-
in full að framan, en talið er
að fremsta stía stjórnborðsmegin
hafi ekki verið alveg full. Við
það að skipið kastaðist á Stjóm-
borða er talið að síldin hafi kast
ast yfir í þá stíu með þeim af-
leiðingum að skipið lagðist á
hliðina.
Skipti það engum togum að
skipið hallaðist svo mikið að
lestarhlerar héldust ekki á lúgu
opinu vegna hallans, og sjór
rann í lestina. Skipstjóri gaf þá
skipun um að gúmmíbátur bak-
borðsimegin skyldi gerður ,,klár“.
Um þetta leyti tók skipið að
sökkva, og kallaði skipstjóri þá
Framhald á bls. 19
Arndís BjörnsdóttKr
Minning
í DAG verður gerð útför frú
Arndísar Björnsdóttur frá Aðal-
dal við Nýbýlaveg í Kópavogi.
Arndís var fædd 27. septem-
ber í Vatnsfirði við ísafjarðar-
djúp.
Foreldrar hennar voru Ólafía
Lárusdóttir prófasts í Selárdal og
Björn Magnússon, Steindórsson
ar frá Hnausum í HúnaþingL
Arndís ólst upp í Reykjavík
hjá afa sínum og ömmu, Guð-
rúnu Jasonardóttur og Magnúsi
Steindórssyni. Hún stundaði
nám í Kvennaskólanum í Reykja
vík og vann síðan að verzlunar-
störfum þar til hún giftist 3.
apríl 1926 eftirlifandi eiginmanni
sínum Sigurgeir Jónssyni, bif-
vélavirkja. Eignuðust þau þrjá
syni.
Magnús bifreiðarstjóra, kvænt
ur Elínu Ágústsdóttur, eiga þau
3 dætur.
Baldur vélstjóri, kvæntur
Hrönn Jóhannesdóttur eiga þau
einn son.
Gunnlaugur prentari ókvænt-
ur.
Þau Arndís og Sigurgeir voru
í hópi fyrstu landnema Kópa-
vogs og búin að eiga heima hér
yfir 20 ára skeið.
Það var mjög fróðlegt að ræða
við Arndísi um fyrstu ár hinn-
ar vaxandi byggðar í Kópavogi.
Þá vantaði þar mörg þeirra þæg
inda, sem í dag eru talin sjálf-
sögð. En það kom glöggt fram
• Nóg komið
af sundbolum
Þær rússnesku hafa hingað til
ekki látið mikið á sér bera á
Langasandi eða öðrum kapp-
mótum, sem okkar stúlkur hafa
tekið þátt í erlendis. Að dæma
eftir íslenzkum blaðafrásögnum
hefur heldur ekki verið mikið
rúm fyrir rússneskar stúlkur
fremur en aðrar óislenzkar á
fegurðarmótum, því manni
skilst, að þær íslenzku hafi bor
ið svo af öllum öðrum allt fram
til þessa, að flestar hafi fallið
í skuggann.
í skiptum höfum við látið
þeim rússnesku eftir geimferð-
ir, kúluvarp og annað því um
líkt — en ekki þar með sagt,
að við látum þeim allt annað
eftir.
Nú virðist kominn tími til
að rumska. Rússarnir hafa sem
sagt sent okkur skákkonu —
og er ekki ólíklegt, að margur
skák-karlinn vildi heldur, að
íslenzkar stúlkur mættu þeirri
rússnesku við skákborðið frem
ur en að eiga á hættu að tapa
fyrir henni sjálfur. Enda er það
skiljanlegt, að fremstu skák-
menn íslands séu ekkert sólgn-
ir í að láta rússneska stúlku
máta sig. Rússarnir eru vist
nógu sterkir fyrir í karlaflokki.
En nú dugir okkar kontun
ekki að sýna sig á sundbol.
Það er kominn tími til að þær
sýni svolitla fjölbreytni, því
óneitanlega er þetta snyrtiskóla
og „fegurðarsnakk“ nokkuð ein
hæft og leiðigjarnt til lengdar.
Eftir mánaðar dagblaðalestur
og útvarpsauglýsingar á Islandi
hefur maður það á tilfinning-
unni, að skóli lífsins sé ein-
hvers konar snyrtiskóli.
• Skrílmennska
Góðkunningi Velvakanda,
F.E., sendir honum þetta bréf:
„Sunnudaginn 12. þ.m. fór ég
ásamt karli og konu á fimm-
sýningu í Tónabíói, til þess að
sjá margumrædda verðlauna-
kvikmynd, „West Sids Story“.
Ég ætla ekki að dæma mynd-
ina, heldur segja frá fjórum
ungum piltum, sem sátu næst
fyrir aftan okkur, nánar tiltek-
ið á 8. bekk 1-4.
Þessir „herrar“, sem voru
milli fermingar og tvítugs,
hófu sígarettureykingar í sæt-
um sínum, nokkru eftir að sýn
ing hófst.
Þá Vttrð mér á sú ósvífni
(í þeirra augum) að benda
þeim kurteislega á, að ekki ætti
að reykja í sýningarsal. Svanð
við því lét ekki á sér standa:
Sígarettureyknum var blásið
fyrir vit mér eftir það. Kunni
ég því illa að vonum, en hafð-
ist þó ekkert að, fyrr en ég
rakst á dyravörð hússins í hlé-
inu. Skýrði ég honum frá trufl-
un þeirri, sem við hefðum orðið
fyrir. Sagðist hann ætla að tala
við piltana, sem hann og gerði.
Þegar sýningu var lokið, og
við stóðum upp, sendu ungu
„herrarnir“ okkur tóninn með
miður prenthæfum orðum, sem
við létum lönd og leið. En nú
kemur að því, sem mér hefði
aldrei dottið í hug, að gæti átt
sér stað. Þegar við ókum á brott
frá kvikmyndahúsinu, gengu
þessir synir foreldra sinna upp
að bifreið minni. Einn þeirra
teygir sig að hálfopnum glugg-
anuim og hrækir, HRÆKIR,
framan í mig, þar sem ég sit
undir stýri. Ég varð svo undr-
andi og hissa, að ég, hálfblind-
aður af óþverranum, missti sem
snöggvast vald á bílnum.
Þar sem við treystiun okkur
til þess að þekkja „herrana"
aftur, væri auðvelt að kæra þá,
sem þeir eiga fyllilega skilið.
Góðir lesendur, ef þið hafið
séð kvikmyndina „Sögu úr Vest
urbænum", og lesið svo þessa
sögu úr Austurbænum, finnst
ykkur þá mikill munur á ís-
i viðræðum við Arndísi að hún
taldi ekki eftir sér að takast á
við erfiðleikana og henni fannst
Fossvogsdalurinn fagur og frið-
sæll og í faðmi hans bjó hún
fjölskyldu sinni heimili, sem
sýndi eiginleika hinnar ástríku
húsmóður.
Arndís var hæglát í framkomu
en bar með sér festu og einurð,
hún var fróð og minnug og var
sérlega ánægjulegt að ræða við
hana um atburði liðins tíma.
Arndís starfaði mikið að fé-
lagsmálum, hún var ein af stofn
endum Sjálfstæðiskvennafélags-
ins „Edda“ í Kópavogi og í stjórn
þess félags í mörg ár. Arndís
var á framboðslista Sjálfstæðis-
flokksins við bæjarstjórnarkosn
ingar í Kópavogi um ára bil og
þótti hennar sæti þar sem annars
staðar vel skipað. Við sem störf-
uðum með Arndísi að málum
Sjálfstæðisflokksins í Kópavogi
minnumst þess samstarfs með
virðingu og þakklæti.
Eg votta aðstandendum Arn
dísar sálugu mína dýpstu samúð.
Axel Jónsson.
t
ÞEGAR ég nú kveð mína kæru
vinkonu, frú Arndísi Björnsdótt
ur í hinzta sinni, fer ekki hjá
því að minningarnar um þessa
gáfuðu ágætiskonu, komi upp I
hugann.
Ekki skal ég fara að telja upp,
eða rekja neina ævisögu, enda
var Arndísi ekkert fjær skapi.
Þó frú Arndís væri hlédræg
kona, og vildi sem minnst á sér
láta bera, þá komst hún þó ekki
ekki alveg hjá því, að taka nokk-
urn þátt í ýmsum störfum, bæði
félagsstörfum, og í þágu sína
bæjarfélags.
Undirrituð átti því láni að
fagna, að starfa með frú Arndísi
um nokkurt árabil, og það sem
Framh. á bls. 2.
lenzku glókollunum og úrhraki
heimsborgarinnar? Eru þeir
ekki langt komnir með að til-
einka sér hegðun á almanna-
færi, eins og hún getur orðið
viðbjóðslegust? — F.E.
• Því fer sem fer
Það er leitt að heyra, að slíkt
skuli gerast í henni Reykjavík.
Auðvitað átti dyravörðurinn að
fylgjast með þeim og sjá um
að þeir hlýddu eða að vísa þess
um piltum úr húsinu — og láta
legregluna sækja þá, ef annað
dygði ekki. Því sjaldnast láta
slíkir sér segjast við áminn-
ingu. Það þarf ag fylgja fast
eftir.
Og mér finnst, að bréfritari
hefði átt að kæra þá úr því að
hann þekkti þá. Ekki aðeins til
þess að þeir kæmust undir
mannahendur, heldur miklu
fremur til þess að foreldrar
þeirra fengju vitneskju um
þessa hegðun.
Ég er ekki í vafa um, að þess
konar framkoma ungmenna á
að einhverju leyti rætur sínar
að rekja til of lítils aðhalds af
hálfu foreldra. Það er að vísu
orðið fullseint að ætla sér að
byrja að ala upp unga drengi,
þegar þeir eru komnir yfir
fermingu. Þó gæti það eitthvað
hjálpað, ef stuggað værj dug-
lega við foreldrum, sem eiga
slik börn.
En svo er líka hitt, að all-
margir foreldrar eru ekki fær
um að veita börnum sínum
sæmilegt uppeldi eða kenna
þeim mannasiði — og lítið þýð
ir að gera þeim foreldrum að-
vart. Því fer sem fer.