Morgunblaðið - 23.06.1964, Blaðsíða 3

Þriðjudagur 23. júní 1964
MORGUNBLAÐIÐ
3
V
E Farkostur þrenuminganna — Piaggio—136.
(Ljóstn.: Mbl. A.I.). _
„Okkur líður hvergi betur en þarna upþi
U
SIAK8TEIIMAR
Spiallað við ítalska ílugmenn, sem höfðu hér viðdvöl
RETTA gerðist i góða veðrinu
um daginn. Við vorum á vappi
úti á flugvelli, þegar undar-
lega flugvél bar fyrir sjónir.
Uún stóð í sólskininu fyrir
utan eitt flugskýlið, og það
stirndi á silfurgljáandi búk.
Nokkrir ungir menn, sýnilega
áhugamenn um slík farartæki
skoðuðu vélina í krók og
kring og virtust gefa gripn-
um sérdeilis mikinn gaum.
Forvitni okkar var vakin ©g
við gengum nær.
'Í’veir voldugir hreyflar
skörtuðu á væng’börðunum,
— þó ekki á þeim stað, Iþar
sem slíkum áhöldum er yfir-
leitt fyrir komið, heldur aftan
til. Vélin var útbúin nauðsyn-
legum púðum til þess ao geta
lent á sjó.
Okkur var tjáð, að hér væru
é ferð þrír ítalskir einkaflug-
menn, hr. Paolo, hr. Elfo og
hr. Valerio. Okkur \ ar bent
á þann síðastupiptalda, (þar
sem hann stóð álengdar og
gaf benzínaf greiðslum anni
fyrirskipun um að birgja vél-
ina upp með eldsneyti. Það
var heldur ekki um að villast
með þjóðernið: handapatið
gaf ótvírætt í skyn, að ítali
ætti í hlut. Handapatið er ann
ars svo mikili þáttur í sproki
suður-evrópskra þjóða, að sagt
er, að handalaus fransmaður
eða ítali stami.
Við gengum til hans. Þetta
var reffilegur karl, hæruskot-
inn, en með ívið fyrirferðar-
mikla ýstru af flugmanni að
vera, sem þarf helzt að geta
teygt sig í allar áttir tii þess
að hafa stjórn á hinum að-
skiljanlegu apparötum flug-
vélarinnar.
— Giomaiista! hrópaði hann
upp yfir sig og fórnaði hönd-
um, þegar við höfðum ávarp-
að hann og iátið í ljós áhuga
Frignam Elfo og Vare.se Faolo — nýsloppnir úr flugskólanum
á að forvitnast um flugvélina
og ferðalag áhafnarinnar. Svo
benti hann í áttina til flug-
stöðvarinnar og mæltí nokkur
vel valin orð á móðurmáli
sínu, hvar af við skildum að-
eins eitt: Collega. Þá vissum
við, hvað hann átti við.
— Grazie, signor! sögðum
við.
★
í hinum vistlega biðsal Plug
félagsins lúttum við kolleg-
ana. Þeir sátu þar yfir nauð-
synlegustu gögnum varðandi
flugið. Landakortið var út-
breitt fyrir framan þá. Mæli-
stika á lofti.
— Bon giorno! sögðum við.
Þeir litu upp. Hr. Paolo og
hr. Elfo. Undrandi. Dálítið
ruglaðir yfir þessari óvæntu
heimsókn. Við bárum upp er-
indið.
Annar þeirra, Varese Paolo,.
mælti á enska tungu:
— Við erum að gera áætl-
anir um leiðina til Kulusuk á
Grænlandi, sem er nœsti við-
komustaður okkar, sagði
hann. Hinn kinkaði kolli. Svo
stungu iþeir saman nefjum —
á ítölsku.
— Hvaðan ber ykkur að?
spurðum við.
— Við erum frá Genua. Er-
um á leiðinni til Kanada. Höf
um viðdvöl víða á leiðinni.
Flugum hingað frá Skotlandi.
— Hvað voruð Iþið lengi á
leiðinni yfir hafið?
— Sjö klukkutíma, segir
Paolo.
— Si, sette, segir Elfo Og
tekst allur á loft, því að hann
hafði loksins skilið, hvað okk
ur fór á milli.
— Er þetta skemmtireisa,
— eruð þið að skoða ykkur
um í heiminum?
— Við erum nýsloppnir úr
flugskóla og erum að þjálfa
okkur í að fljúga langar vega
lengdir. Til flugsins notum við
aðeins einföldustu tæki, radíó
og kompás. Ferðalagið tekur
fjóra daga.
— Er ekki kennarinn með
ykkur?
— Nei, hann er heima.
— Hvað tekur flugnámið
langan tíma hjá ykkur?
— Þrjú ár.
— Eru margir flugkliúibbar
starfandi á Ítalíu?
— Þeir eru alLs 54. Þeir at-
kvæðamestu eru einmitt í
Genúa.
★
TaLið bersf að flugvéi þre-
menninganna.
— Þetta er tveggja hreyfia
vél af gerðinni Piaggio-136,
segir Paolo. Þær eru fram-
leiddar í Milanó iþessar —
aðallega til útflutnings. Það
eru aðeins þrjár slíkar vélar
til á ítaliu. í Kanada og í
Ástralíu eru þær algengar.
— Hvaða hlutverki gegna
(þær helzt?
— Þær eru einkum notaðar
til rannsóknar- og könnunar-
flugs yfir sjó og landi. Einn-
ig eru þær mjög hentugar til
sjúktaflutninga, því að iþær
geta lent við mjög misjafnar
aðstæður.
Við höfum orð á því, að
þessir eiginleikar vélarinnar
geti komið sér vel, ef þeir
skyldu þurfa að lenda á ein-
hverjum ísjakanum við Græn
land.
Þeir kinka kolli, en við sjá-
um ekki betur en það fari
kuldahrollur um þá.
Við spyrjum þá að lokum,
hvort einmanakenndin muni
ekki grípa um sig, þegar þeir
komi á þessari litlu flugvél
norður undir heimskaut.
Þeir brosa góðlátlega að fá-
víslegri spurningu blaðamamns
ins og segja næstum einum
rómi:
— Okkur iíður hvergi betur
en þarna uppi!
&. ind.

ta

— Kennedy
Framh. af bis. 1
um 5 km. frá flugvellinum
í Southamton. Var flugmaður
inn að búa vélina undir lend
ingu. Eins og skýrt hefur verið
tfrá, lézt flugmaðurinn í slys-
inu, og auk hans Edward Moss
aðstoðarmaður Kennedys.
Birch Bayh, öldungadeildar-
maður frá Indiana var einn-
ig í fiugvélinni, ásamt konu
sinni, en þau særðust lítið.
Á sunmudaginn fékk Kenne
dy að taka á móti gestum, m.a.
heimsóttu hann kona hans,
Jacqueline Kennedy, mág-
kona hans, bróðir hans, Ro-
bert Kennedy, dómsmálaráð-
herra og tvær systur hans.
Læknar Edwards Kennedys
telja, að hann muni ekki
verða alheill fyrr en eftir átta
til tíu mánuði.
Ræða, sem Kennedy samdi
áður en slysið varð, var les-
in á fundi demókrata í Au-
burn, New York, í gærkvöldi.
í ræðunni segir Kennedy m.
a.: „Margir hafa spurt hvort
Kennedy-fjölskyldan ætli að
halda áfram að taka þátt í
opinberu lífi eftir allt, sem
komið hefur fyrir. Ég svara
því og segi, að meðan verk
er að vinna, munum við vinna
það“. Þegar Kennedy talar um
„allt, sem komið hefur fyrir“,
é hanm greinilega við -morð
bróður sdns, Johns F. Kenne-
dys, Bandarikjaforseta.
Minningorgjöf til Hóshóln íslnnds
HINN 16. júni 1962 andaðist
Guðmundur Jónasson, B.A., frá
Flatey á Skjálfanda. Hinn 16.
júní sl. afhentú nokkrir skóla-
félagar, vinir og vandamenn
hans Háskóla íslands 100.000 —
eitt hundrað þúsund krónur — að
gjöf til miningar um hann. Fjár-
hæð þessari skal varið til bygg-
ingar fyrirhugaðs stúdentaheim-
ilis, sérstaklega tii byggingar
húsakynna fyrir Stúdentaráð
Háskóla íslands. Er það ósik gef-
enda, að Guðmundar heitins
verði minnzt með sérstökum
hætti í þeim húsakynnum.
Guðmundur Jónasson var
fæddur 12. sept. 1920. Hann lauk
stúdentsprófi frá Menntaskólan-
um á Akureyri árið 1952 og
B. A.-prófi_frá Háskóla íslands í
maí 1955. Á stúdentsárum sinum
tók hann virkan þátt í félagslífi
stúdenta og var m.a. um hríð
starfsmaður Stúdentaráðs Há-
skólans.
Háskóli íslands þakkar þessa
ágætu gjöf og þá ræktarsemi
við skólann, sem hún sýnir. Gjöf
þessi er mikil hvatning um að
koma sem fyrst upp stúdenta-
heimili, er skapað geti stúd-
entum Háskólans bætta aðstöðu
tii félagsiðkana.
Endalok verkfalla
VESTURLAND, blað SjálfstæS-
ismanna á Vestfjörðum, birtir
hinn 16. júni sl. forystugrein
undir fyrirsögninni: „Vinnn-
friður í landinu“. Lýkur henni
með þessum orðpm: .
„I samkomulaiginu frá 5. júni
er að finna mörg merkileg ný-
mæli og leiðir til bættra lífs-
kjara launþega, án þess að þær
bætur valdi * nýrri aukningu
verðbólglunnar.
Veigamestu atriðin eru verð-
trygging kaupgjalds, óskert
vikukaup verkafólks, aukið orlof
og umfangsmiklar ráðstafanir í
húsnæðismálunum.
Þessu merka samkomulagi hef
ur hvarvetna verið fagnað, ef frá
eru teknar nokkrar hjáróma
raddir Framsóknarmanna sem
sjá ofsjónum yfir því, að ríkis-
stjórninni skuli hafa tekizt að
tryggja vinnufrið i landmu, án
þess að Framsóknarmenn væru
kvaddir þar til ráða á einn eða
annan há.tt. Það er einlæg von
allra sannra íslendinga að þetta
samkomulag megi verða upp-
haf ag málefnalegum samning-
um um tekjuskiptinguna, en jafn
framt verði það upphafið að
endalokum verkfalla, sem valdið
hafa þjóðinni óbætanlegu tjóni
á undanförnum ár;ftugum“.
„Að varpa sök á
umhverfið“
f frásögn af uppsögn Mennta-
skólans á Akureyri sem birtist í
blaðinu íslendingi 19. júní sl.,
er m.a. getið eftirfarandi um-
mæla Þórarins Björnssoúar,
skólameistara:
„Nú ríkir of mikið sú tízka að
varpa sök á umhverfið. Það er
mikilsvert að muna að sökin er
alltaf beggja. Umhverfið á hana
sjaldnast meira en hálfa. Ekkert
er svo illt að við getum ekki
snúið því í gott, ef vig sjálf
viljum og höfum kraft í okkur
tö þess. Það að lifa er að nota
kraftinn í sjálfum okkur. Ef við
ekki gerum það, lifum við illa“.
Hollenzka kerfið
Benedikt Gröndal, ritstjóri
AJþýðublaðsins, ritar sl sunnu-
úag grein í blað sitt, þar sem
m. a. er frá því skýrt, að Dirk
Stikker, sem nú lætur af starfi
sem framkvæmdastjóri Norður-
Atlantshafsbandalagsins, hafl
komið mjög við sögu í innan-
ríkismálum Hollendinga. Hann
kom fram á sjónarsviðið sem
einn af foringjum atvinnurek-
enda og átti mikinn þátt í
stofnun svonefndarar verkalýðs-
stofnunar, sem komið var á lagg-
imar strax eftir að ófríðnum
lauk til að tryggja samstillt átök
við endurbyggingu landsins. í
þessu ráði sátu fulltrúar verka-
lýðs- 0|g atvinnurekenda. Voru
formenn tveir, einn frá hvorom
aðila, og stjórouðu fundunum til
skiptis. Stikker var fyrsti for-
seti af hálfu atvinnurekenda.
Gröndal heldur síðan átfram:
»áf þessu samstarfi hefur
sprottið mjög athyglisverð stofn-
un í Hollandi, svokallað félags-
og efnahagsráð, en þar sitja full-
trúar verkalýðs og atvinnurek-
enda, sérfræðingar og fleiri að-
ilar. Samkvæmt lögum ber ríkis-
stjórninni skylda til að leita um-
sagnar ráðsins um aðgerðir í
félags- og efnahagsmálum og
hefur það haft áhrif á þróun
tryggingarmála, skiptingu þjóðar
tekna, launajafnrétti, samkej?pni
í verðlagi og fleira slíkt. Höfuð-
verkefnið hefur þó verið að
skapa samkomulag um, hve
mikla kauphækkun efnahagskerf
ilð þoli hverju sinni, og hafa
verið gefnar út tölur um það
hvert misseri. Hefur yfirleitt tek-
izt að halda vinnufriði en tryggja
launþeigum jafnframt stöðugar
hækkanir á. grundvelli þess, sem
raðið mælti með.