Morgunblaðið - 03.10.1964, Blaðsíða 24

24 MORGUNBLAÐID Laugardagui S. okt. 1964
HERMINA RLACK:
Eitur og ást
■®pi»
COP3NNAGII9
— Manima min bakagi þtssa köku isjálf. Við förum ir.3ð af-
g'anginn og gefuin kennslukenunni, hún hefur gott af >ví ótætis
nomin.
kinkaði kolli og bað Blake um
að koma með sér. Húsbóndi hans
væri í skálanum, sagði hann.
Þeir gengu flauelsmjúkt gras
ið og að hvíta marmaraskálan-
um. Gyllt þakið lá á ljómandi
fallegum stoðum. Á svörtu og
hvítu tíglagólfinu stóð legubekk
ur, og þar lá Seyyid Ibramin á
svæflum og teppum og var að
reykja úr vatnspípu.
Þegar hann sá gestinn tók
hann munnstykkið út úr sér og
lagði frá sér pípuna. Svo stóð
hann upp og gekk á móti Blake
með framréttar hendurnar.
Þeir föðmuðust og heilsuðust
að arabiskum hætti. Síðan sett
ist Blake hjá húsbóndanum. Var
nú komið með aðra vatnspípu og
Jocoub Muhammed flýtti sér út
til að sækja kaffi, en þegar hann
var farinn spurði Blake:
— Hefur þú nokkrar fréttir
handa mér?
— Nei, því miður. Ég hef verið
að bíða eftir fréttum frá þér.
Gengur allt eins og vera ber?
•— Ég sé ekki betur. Við höfum
fengið allar þær upplýsingar
sem við þurfum. Silkið kemur
líklega_ í vöruhúsið eftir fjóra
daga. Ég vildi óska að það hefði
komið fyrr. En það kemur með
úlfaldalest sem Mohommed Ab-
dul kaupmaður í Alexandríu á.
— Vinur minn, sagði Ibramin
alvarlegur, — ef nokkur vissi
deili á þessu . . .
— Ég hef ástæðu til að halda
að þeir viti um það, sagði Blake
rólega. — Ég varð var við að
maður elti mig eins og hundur,
en hann var klaufskur — mér
finnst að Simon gæti notað íeikn
ari menn.
— Ég hef áhyggjur af þér,
sagði Ibramin er hann hafði
reykt þegjandi í nokkrar sekúnd
ur. — Þetta er hættulegt, þú
skilur það.
— Þetta er endir á hættulegri
sögu.
40
— Og þeim mun hættulegri er
hann fyrir þig.
Blake hló. — Ef eitthvað
kæmi fyrir mig, mundi það
verða hættulegast fórnarlömbun
um, sem við höfum valið úr.
Maður getur ekki dáið nema einu
sinni.
Seyyid Ibramin hnyklaði brún
irnar. — Ég er ekki að hugsa um
dauðann. Þessi maður er vafa-
laust alveg samvizkulaus, og það
er alls ekki víst að hann geri
sig ánægðan með að drepa.
— Ég veit það. Þú hefur Ab-
dulla-Ben?Amin í huga. Og það
er alls ekki geðfelt að hugsa til
hans, ég játa það. En komi hvað
sem koma vill — ég verð að
binda enda á þetta.
— Nú kom þjónninn með kaff
ið. Ungur Arabi bar það fram
og hvarf svo út aftur.
— Og svo er það þetta með
ensku. glóhærðu stúlkuna, sem
fékk húsaskjól hérna undir mínu
þaki, sagði Seyyid Ibramin. —
Það hefur orðið framhald á því
máli ....
Blake leit snöggt á hann og
varð hissa, en Seyyid Ibramin
hélt áfram: — Þú gleymir að við
frú Glenister höfum hitzt.
— Æ, Josephine frænka! Vit-
anlega hefur hún kjaftað frá.
— Ég óska þér til allrar ham
ingju, sagði Ibramin innilega.
— Þökk fyrir.
Seyyid Ibramin þekkti hinn
kaldlynda enska vin sinn svo
vel að hann vissi að ekki var
rétti timinn til að minnast á
brúðkaup núna. Og þessvegna
sló hann strax út í annað.
Þeir höfðu alltaf margt að tala
saman um, og alltaf verið sam-
rýmdir, svo að skuggarnir voru
orðnir langir og komið að sólar-
lagi þegar Blake fór úr gos-
brunnahúsinu.
Honum var hálfilla við að
hann hafði mælt sér mót við
menn í barnum í Shepheards
Hotel.
Hann hefði helzt viljað forð-
ast þetta gistihús eins og pest-
ina. Hann hafði ekki komið þar
inn þessa tuttugu og fjóra tíma,
sem hann hafði verið í Kairó.
Hann vissi nefnilega að frú Glen
ister bjó þar. Og sízt af öllu
vildi hann hitta Josephine
frænku núna. Hún hefði ekki
verið lengi að sjá, að eitthvað
var að — og það þurfti slung-
inn ref til að komast undan, ef
Josephine frænka vildi vita eitt
hvað.
Og enn var það Corinna, sem
var í huga hans. Hann leit ró-
legar núna á þetta, sem komið
hafði fyrir. Hann iðraðist sárt
eftir að hafa ekki talað hrein-
skilnislega við hana um Robin
Wrayman og gengið úr skugga
um hvað lá bak við þetta, sem
hann hafði verið sjónarvottur
að.
Hann var handviss um að kon-
an í faðmi Wraymans hefði ver
ið Corinna og engin önnur, og
þessvegna brann afbrýðin enn í
honum. Hann sagði við sjálfan
sig, að þeir hefðu rétt fyrir
sér þessir kaldrifjuðu, sem
sögðu að konan væri lauslát og
duttlungafull. Hann hafði árum
saman séð fjölda manna, sem
konur höfðu svikið í tryggðum
— en hann hafði líka ráðizt á
menn, sem gátu ekki sýnt konu
trúfesti og einlægni. Og þess-
vegna hafði hann ályktað sem
svo, að það mundi vera líkt um
trúmennskuna á báða bóga.
En að því er Corinnu snerti
hefði hann þorað að setja sálu
sín 1 veð fyrir því, að hún væri
heiðarleg. Ótryggð hennar hafði
verið eins og löðrungur á hann.
Það var ómögulegt að afneita
þeirri staðreynd, að hann hafði
-eéð hana í faðmi Wraymans. Það
var staðreynd sem engin heim
speki eða rökfræði gat bifað.
Hann gekk hratt og áður en
hann vissi af var hann kominn
inn í nýja borgarhlutann.
Hann leit á klukkuna og sá að
enn var of snemmt að fara á
stefnumótið. En hann vildi ekki
bíða í Shepheards Hotel. Hann
stóð um stund á gangstéttarbrún
inni og var að velta fyrir sér
hvað hann ætti að gera, þegar
leigubíll rann framhjá og snar-
stanzaði svo.
— Blake!
Hann leit inn í bílinn og sá
andlit sem hann kannaðist ofur
vel við.
— Ég hefði átt að vita þetta,
sagði hann við sjálfan sig og
varp öndinni. Og svo tók hann á
móti manneskjunni, sem snarað-
ist út úr bílnum.
— Josephine frænka-
Dagarnir eftir afmæli Söndru
urðu æ dapurlegri hjá Corinnu.
Hún reyndi að vera hughraust
og vona, en varð hræddari og
hræddari um að hún mundi
aldrei sjá Blake framar.
Það var hægur vandi fyrir
Söndru að segja, að undireins og
hún hitti Blake, mundi allt falla
í ljúfa löð aftur. Vitanlega hefði
hún getað sent honum bréf á
stöðvar hans í Kairó, og hætt á
að bréfið mundi komast til hans
hvar sem hann væri. En hann
hafði sjálfur sagt, að þegar hann
færi í ferðalag á annað borð,
væri áætlun hans mjög óviss.
Hún hafði margsinnis reynt að
koma saman bréfi til hans, en
hvað gat hún eiginlega skýrt
fyrir honum í bréfi? Alltaf fór
þetta á þá leið, að hún reif bréf
ið í tætlur, og varð ergilegri og
ergilegri. Ef Blake elskaði hana
á annað borð, hlaut hann að vita
að hún hefði aldrei getað gert
sig seka um það gerræði, sem
hann hélt að hún hefði framið.
Hún vissi — eða réttara sagt
vonaði — að ef hún og Blake
hittust aftur, mundi allt komast
í samt lag. Og þegar hún lá and
vaka lengst af nóttinni, var það
vegna þess að hún var hrædd
um að hann væri í hættu stadd-
ur. Hún vissi að hvar sem hann
svo var voru hætturnar í nám-
unda við hann. Hún vissi líka
að hún mundi alltaf elska hann,
og ef hann væri hættur að
elska hana, yrði ævi hennar öm-
urleg og tóm um tíma og eilífð.
En henni var engin leið opin,
önnur en sú að bíða. Og hver
nýr dagur skopaðist að henni,
fannst henni, og hún fékk ekki
nokkra línu, ekki eitt orð sem
gæti létt farginu, sem á henni
hvíldi.
Jafnvel prófessorinn tók eftir
að hún var dulari en áður og að
glaðlega viðmótið var horfið. í
lok fyrstu vikunnar eftir að
Blake fór sagði hann við Söndru:
— Corinna hefur áhyggjur af
Blake, er ég hræddur um. Hefur
hann ekki skrifað henni?
— Nei, ég hugsa ekki. Karl-
mennirnir skrifa aldrei bréf þeg
ar þeir eiga að gera það, svaraði
kona hans. — En þetta fer allt
vel, sjáðu til.
— Ég vona að þeim hafi ekki
sinnazt, sagði prófessorinn. Hve-
nær sem ég minnist á Blake fer
hún að tala um eitthvað annað.
Heldurðu ekki að þú getir kom
ist fyrir hvað er að, góða mín?
Sandra horfði á hann og allt
í einu kom annarleg hlýja í
augun. — Þú skalt engu kvíða,
góði minn, sagði hún. — Þetta
fer allt veL
Kopavogur
Afgreiðsla Morgunblaðsins í
Kópavogi er að Hiíðarvegi 61, 1
sími 40748. i
Garðahreppur i
Afgreiðsla Morgunblaðsins 1
fyrir Garðahrepp er að Hof- i
túni við Vífilsstaðaveg, sími
51247.
Hafnartjörður
Afgreiðsla Morgunblaðsins ,
fyrir Hafnarfjarðarkaupstað
er að Arnarhrauni 14, sími 1
50374. !
Keflavík \
Afgreiðsla Morgunblaðsins 1
fyrir Keflavíkurbæ er að
Hafnargötu 48.
BLAÐADREIFING
FYRIR !
Morgunblaðið þarf þegar í stað að ráða fólk til blaðadreifingar
í þessi blaðahverfi:
'k Laufásvegur hærri númer. — Aðalstræti.
Sigtún — Meðalholt. — Kleifarveg.
'k Gjörið svo vel að hafa samband við afgreiðslu
Morgunblaðsins.
sími 22480.
KALLI KUREKI
—>f— —

Teiknari; J, MORA
Gefðu mér skuldaviðurkenningarn þær séu á lausum kili, svo að e.in-
«r. hver annar þrjótur geti náð í þaer,
Biddu aðeins, Við viljum ekki að Þessi náungi skal sta þær.
Fyn skal ég sprengja þig í loft
upp.