Morgunblaðið - 04.07.1965, Síða 3

Sunnudagur 4. Jfit? 1965
MORCUNBLAÐIÐ
Hópur íþróttafólks á nýja íþróttaleikvanginum.
Abmann lArusson
(límukóncur tslands, aöailana-
' v beri á mótinu.
Un*;ix Skag firðingar ganga fylktu liði til móts.
Séra Eiríkur J. Eiríksson:
FIÐLAIM
ni. sunnudagur eftir trinitatis.
Guðspjallið. Lúk. 15, 1—10.
ÆSKULÝÐSLEIÐTOGI og skóla
maður Ejörn Guðmundsson á
Núpi segir frá jóiatréssamkomu,
sem fór fram í Framnesi í Dýra-
firði, er Norðmenn voru þar og
ráku hvalveiðistöð. I>eir buðu
börnunum í nágrenninu til
skeramtitamkomu rétt fyrir
jóiin.
Ungur norskur stúdent Sem
Sæland,' síðar rektor Ósióarhá-
sókla, var iífið og sálin í skemmt
unum þessum.
Sæland vann í Framnesi að
norðurljósarannsóknum og hafði
dreng úr nágrenninu, Björn Guð-
mundsson, sér til hjálpar við að
koma fyrir'tækjum, er þurfti við
athuganirnar. Einnig mun Björn
hafa unnið við hvalveiðistöðina.
Hinn norski menntamaður
varð var við tónlistarhæfileika
hjá íslenzka sveitadrenignum.
Lánaði hann honiyjn fiðlu, vegna
þess að Bjönn hafði*litið þann
grip í hendi Sælands hýru auga
og langað til að vita, hvort hann
gæti lært að leika á hana.
Varð þetta til þess, að Björn
fékk fiðluna lánaða vikutíma
áður en barnaskemmtun skyldi
fara fram á vegum Norðmanna
í Framnesi.
Hófst nú skemmtunin. Á þeim
tímum var börnum ekki ofgert
með sælgæti né tilbreytni
skemmtanalífsins, sem nú tíðk-
ast. Fögnuðurinn var því mikill
er eitthvað „var ,gert fyrir börn-
in“.
Sæland tjaldaði af eitt hornið
1 salnum 1 um það bil mann-
hæðarhæð. Sjálfur var hann bak
við tjaldið. Hafði hann búið út
veiðarfæri, sem var laxastöng,
en raunar spýta með bandi á
endanum, og þar festur ofurlítill
bakki í stað önguls.
Voru nú börnin beðin að
ganga að tjaldinu með „stöng-
ina“ og áttu þau að „kasta“ yfir
það.
Ógn voru þau feimin og hik-
andi að koma þannig fram fyrir
allt fólluð. En þeim var „stöng-
in“ kunnugt tæki frá ánni heima
eða læknum og þau gleymdu að
vera feimin, þau lifðu veruleika,
er þau mynduðu sig til að veiða
og svo brauzt fram ómengaður
fögnuður, er „laxinn“ beit á og
í skálinni lá eitthvert góðgæti
frá Sæland stúdent.
En nú vandaðist málið fyrir
Birni. Sæland gengur fram og
segir, að næsta atriði á skemmti-
skránni sé, að Björn Guðmunds-
son frá Næfranesi leiki á fiðlu.
Björn roðnaði upp í hársrætur,
ætlaði niður úr gólfinu og harð-
neitaði að leika á fiðluna.
Kvaðst hann ekkert kunna með
hana að fara, og var óneitanlega
talsvert til í því, eftir að haía
handleikið hana fáa daga og
veríð í senn nemandinn og kenn-
arinn, nema hvað Sæland hafði
aðeins leiðbeint honum lítilshátt-
ar.
„I>á lána ég þér ekki fiðluna
mína framvegis", mælti Sæland
og gerði sér upp nokkra ygli-
brún.
Með þessu var björninn unn-
inn. Fiðluna vildi Björn ekki
missa fyrir nokkra muni, og nú
gekk hann fram í fyrsta sinni
á æfinni til þess að skemmta
fólki. Nú, varð hann að taka á
því, sem hann átti til.
Hófst íiðiuleikurinn. Börnin
hlustuðu dáleidd á „listamann-
inn“. Björn sagði svo frá síðar,
að lögin hefðu ekki verið marg-
brotin, Gamli Nói og því um líkt,
rétt aðeins skilist, hvað leikið
var.
Er lokið var leiknum, hóf Sæ-
land að klappa og börnin tóku
rösklega undir. Fór Sæland síð-
an loflegum orðum um frammi-
stöðu Biörns og léttstígur var
hann heim þeta kvöld með fiðl-
una umdir hendinni.
Spor Björns urðu mörg fram
á sviði að gera fólki glatt 1
geði og vex því til uppbyggingar,
einkum æskulýðnum, svo ást-
sæll og ágætur æðsulýðsieiðtogf
sem hann varð og einn ágætast-*
ur „vormaður" í hópi aldamóta<»
kynslóðarinnar.
Þakklátir nmendur hans og fé-t
lagar létu gera mynd af Birni
og var hún afhjúpuð og afhent
Núpsskóla í Dýrafirði við- skóla<
slit þar á þessu vori.
Sá, sem þessar línur ritar, £ ,
margar huglúfar minningar um
Björn á Núpi.
Hann var frábær kennari,
ræðumaður bráðsnjall og upp-
lestari, viðmótið hlýtt og um-
gengni við hann uppörvandi i
hvívetna. Söngmaður var hann
góður og var hver guðsþjónilsta
hátíðleg, þegar hann var þar,
Tiginmannlegur gekk hann tii
sætis síns, fyrirmynd um prúð-
mannlegt fás, og svo kvað við
rödd hans, er söngarinn hófst,
djúp ög sterk og lyftandi stund
Qg stað.
En ég minnist vinar míns þessa
sólskinsstund, er ég rita þessar
línur, einkum frá þeim stundum,
er hríðin lamdi utan skólann,
fönnin og krapið hafði fyllt ána
á virkjunarstaðnum og við vor-
um samankomin, kennarar,
starfsfólk og nemendur við dauft
skin kertastjakanna og heldur.
var kalt og allt dauflegt.
Gekk þá fram skólastjórinn
með fiðlu sína og lék á hana,
ekki af lærdómi, en lífi og sál,
hressilög lög mörg, og tók þá
að birta og glaðna yfir öllum.
Var sungið og leikið sér fram
á nótt. Stundum fór ég á undan
öðrum upp í herbergi mitt til
þess að semja prédikun mína
fyrir guðsþjónustu morgundags-
ins.
Mér verður ávallt í minni, hve
fótatak nemendanna var létt 1
stiganum, er þeir komu frá
skemmtuninni undir handleiðslu
Björns, glaðværð ríkti, en um
leið eitthvað mjúkt hljómfall,
sem hefur fyilgt æ síðan þessu
fólki mörgu. Hljómur fiðlu-
strengjanna hans Sælands Osló-
arrektors kveða enn við. •
„Og er hann hefir fundið
hann, leggur hann hann glaður
á herðar sér“. „Samgleðjist mérl
því að ég hefi fundið sauðinn
minn; sem týndur var“.
„Þannig mun verða meiii
gleði á himni“. „Samgleðjist
mér, því að ég hefi fundið drökm
una, sem ég týndi“. „Þannig
segi ég yður verður gleði hjá
englum Guðs yfir einum synd-
ara, er gjörir iðrun“.
Það er talað um gleðina í guð-
spjalli dagsins. Við leitum gleð-
innar messuvinir. Gleðskapur er
mikill okkar á meðal, og er ekk-
ert við það að athuga í sjálfu
sér. Aðeins skyldum við fara
með gát um gleðinnar dyr og
gefa áðgangseyrinum gætur.
Gjald gléðinnar er oft of hátt.
Við kaupum okkur stundum
gleðina fyrir syndsamlegt líf-
erni, og með heilsutjóni og lán-
leysi til iangframa.
Við reisum blómskrýtt hlið
við hátíðarsvæði syndarinnar, en
leggjum of litla rækt við leik-
vang heiibrigðinnar, líkamlegr-
ar og andlegrar, menningarlegr-
ar, og er að listum lýtur og upp-
byggingu.
Týndi sauðurinn tapaði pen-
ingurinn og glataði sonurinn eru
guðspjöil þessa helgidags.
Við mennirnir verðum að
játa, að í margvíslegum skiln-
ingi erum við týndir, að þess
er brún þörf, að við finnumst,
að hjálpræði hlotnist okkur.
En til þess þurfum við að
finna fðiluna í höndum okkar
og hjörtum. Við þurfum að
glæða með æskulýð okkar til-
finninguna fyrir eigin getu og
persónuleika, og þá finnur hann
sjálfan sig og Guð sinn og tónn-
inn deyr ekki, sigurlagið við
leik og starf, baráttu og líf,
tímanlegt og, sem hefur eilífðar-
gildi.
Guð blessi æskulýð og þjóð.
— Amen.