Morgunblaðið - 04.07.1965, Blaðsíða 8

8
MORCUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 4. júlí 1965
Landgangan. Báturinn rennir upp að klöppinni lengst til vinstri. Menn klifra upp með stuðningi af kaðlinum, sem Guðlaugur bæjarstjóri situr undir uppi i
berginu. Á miðmyndiimi er fólk á leið upp og lengst til hægri kemur blaðamaður í fyrsta áfangastað, á silluna, þar sem Guðlaugur situr með reypið.
ÞEGAR vorar berast okkur úr
suðri góðir gestir, fuglarnir. Á
undanförnum árum hafa fylgt
í sívaxandi mæli í kjölfar
þeirra aðrir gestir, svokallaðir
fuglaskoðarar. ísland hlýtur að
vera hreinasta Gósenland fyrir
þá, með sínu fjölbreytta fugla-
lífi, farfuglum og staðfuglum.
Það er líka reglulegt æfintýri
fyrir okkur Islendinga sjálfa
að fara að vorinu um heim-
kynni fuglanna, um fjörurnar á
Snæfellsnesi, út í eyjar á Breiða
firði, að Mývatni eða til Vest-
mannaeyja. Á hvítasunnunni
veittist blaðamanni Mbl. tæki-
færi til að upplifa slikt æfin-
týri, komst í Hellisey með
Vestmannaeyingum og sænsk-
um sj ónvarpsmönnum, sem
voru að taka kvikmynd af fugla-
lífi í eyjunum og Surtseyjar-
gosi.
Hellisey er bogamyndaður
klettahryggur, sem liggur í
suðvestur frá Heimaey, milli
Álfseyjar og Súlnaskers. Hún
er greinilega hluti af gömlum
gígbarmi. Brúnirnar standa
með hvössum klettum upp í
loftið, og minnir hryggurinn
því, á að sjá, ofurlítið á hvass-
tenntan góm. Nafn sitt ber eyj-
an af Stórhellum, sem eru aust-
an í klettunum, en þangað sigu
fimir sigmenn eftir svartfugli
áður fyrr. Venjulega er farið
upp í eyna að suðvestan, við
svokallaðan Steðja. Og það var
einnig gert í þessari ferð.
Við komum að eynni eftir um
hálftíma ferð frá Heimaey á
Lóðsbátnum, en fórum í land á
litlum báti með vél. Við, sem
óvön erum eyjaferðum, gátum
ekki séð nokkra leið til upp-
göngu í þessa hrikalegu kletta.
Báturinn stefndi að miðjum
hryggnum, þar sem hann er
lægstur, en samt sem áður
virðist klettaveggurinn rísa
þarna þverhnýptur beint upp
úr sjónum. Þegar að er komið,
sézt reyndar lítil klöpp, sem
skagar ofurlítið út í sjó. Með
fimum róðrartökum renna
Vestmannaeyingarnir upp að.
Við hoppum í flýti upp á hála
klöppina. Guðlaugur Gíslason,
bæjarstjóri í Eyjum, er kominn
á undan okkar í land og hefur
klifið klettinn og komið sér fyr-
ir með reipi, sem hann lætur
hanga niður til okkar. Hann
situr undir, meðan við ráð-
umst til uppgöngu hvert á fæt-
ur öðru og rýmum í flýti klöpp-
ina fyrir næsta manni. Það
mætti segja mér að sjónvarps-
mennirnir með sínar stóru
myndavélar hafi sigið í, þegar
þeir paufuðust upp klettana og
ríghéldu sér í bandið. Upp
komust þó allir. Tveir loft-
hræddir útlendingar kjósa þó
að bíða í fyrsta áfangastað.
Við komum. upp á berg-
hrygginn. Sunnan við okkur er
Höfðinn, norðan við Sámsnef og
Háhaus, tengdir saman af
klettarana. Þarna af brúnni er
fagurt útsýni í allar áttir. Eyj-
arnar liggja baðaðar sól á
kyrru, bláu hafi. í norðvestri
ber Heimaey við hvítan skalla
Eyjafjallajökuls, og ef rennt er
augum austur eftir, sjást rísa
upp af haffletinum fleiri eyjar,
hver með sínu séreinkenni,
Álfsey og Brandur, Geirfugla-
sker, Hundasker, Geldungur og
Súlnasker með háum kletta-
veggjum og rauf í — að
ógleymdum Syrtlingi, sem sendi
háan hvítan mökk beint upp í
loftið.
Við höldum áfram norður eft
ir berghryggnum. Um miðbik-
ið er eyja grasj vaxin þarna
uppá. Þar er kofi, sem sigmenn
eiga og nota, þegar þeir fara i
fugl í Hellisey. Og nóg er af
fugli: súla, fýll, lundi, svart-
bakur o.s.frv.
Vestan í berginu situr súlan,
„drottning Atlantshafsins‘%
skjannahvít með gult höfuð.
Súlurnar sitja í röðum á hreiðr-
um sínum, sem eru háir hrauk-
ar og fljúga ekki bujt fyrr en
alveg er komið að þeim. Þær
eru sýnilega mjög mislangt
komnar með að koma upp ung-
viðinu. Sumar liggja enn á eggj
um og ungar annarra eru mis-
þrozkaðir. Nakið kríli, nýskrið-
ið úr egginu, velltur ósjálf-
bjarga út af hrauknum, þegar
súlan flýgur upp. Nágranna-
konur hennar eiga stór börn,
þakin hvítum mjúkum dún,
næstum eins stór og foreldr-
arnir. Það er auðséð að ung-
arnir vaxa hratt, enda óspart
fóðraðir úr nægtabúrinu fyrir
neðan. Sólin skín á súlubælin á
klettasillunum með hreiður-
hrauka sína og hvíta dritflekki,
og á þessa hvítu fallegu fugla,
er þeir fenna sér fram af og
láta sig berast með langan
teygðan háls á loftstreyminu
við bjargið.
Gagghljóð heyrist við fætur
okkar. Við lítum fram af bjarg-
brún. Rétt fyrir neðan okkur
situr ljós fugl með stutt nef 1
hreiðri sínu og horfir illsku-
lega upp til okkar. Hann ætlar
ekki að hopa fyrr en í fulla
hnefana og verja sig eftir
mætti. Enda stendur gul bunan
út úr honum. Þetta er Fýllinn.
En við erum of langt í burtu
til að spýjan nái okkur — og
nógu langt fyrir ofan svo að
honum sé óhætt á eggjunum
sínum.
Hvar í ósköpunum á að lenda? hugsa Mfat>talandsbúar“, þegar baturinn stefnir að landi í
Hellisey. — Ljósmyndir Sigurgeir.