Morgunblaðið - 04.08.1965, Blaðsíða 3

Miðtfikudagur 4. ágúst 1965
MORCUNBLAÐIÐ

SÍÐASTLIÐINN föstudag setti
Þórður Hafliðason, Sjafnar-
götu 6, Reykjavík íslandsmet
í hæðarflugi í svifflugu,
komst í liðlega 7 km hæð. S.l.
mánudag setti svo sami mað-
ur langflugmet, flaug frá
Sandskeiði að Stað í Hrúta-
firði, en bein loftlína milli
þessarra tveggja staða er 126
km. Mbl. hitti Þórð að máli og
fer samtal við hann hér á
eftir.
— Hvenær settir þú fyrra
metið, Þórður?
— Það var á föstudag, 30.
júlí, að ég tók eftir því að
komið var svokallað bylgju-
veður, sem er einmitt mjög
hentugt fyrir háflug. Ég fór
því austur á Sandskeið síðari
hluta dags og fékk þar lán-
aða svifflugu með súrefnis-
tækjum. Þá hafði ég meðferð
is sjálfvirkan hæðarritara,
sem festur er aftan við sætið.
— Gerðir þú þér vonir um
að setja þetta met strax í byrj
un?
— Takmarkið var að ná

Þórður Hafliðason
Setti tvð íslandsmet í svifflugi
— Rætl við Þórð HafBiðason
gullviðurkenningu, sem fæst,
fái maður 3 þúsund metra
hæðaraukningu sem reiknast
frá þeirri hæð, er maður losn-
ar frá spilinu, er dregur mann
á loft. Ég fór í loftið rétt um
klukkan sjö eftir hádegi og
sleppti spiltauginni í 300 m
hæð, náði strax í nokkrar
góðar bylgjur eins og við svif
flugsmenn köllum það. Við
höfðum haft samflot tveir en
þegar hér var komið flaug
kunningi minn í átt til Reykja
víkur, en ég flaug í átt til
Leirvogsvatns, þar sem ég sá
nokkur bylgjuský, sem lofuðu
meiri hæð.
— Var ekki skýjað að ráði?
— Jú, í 3—4 þúsund metra
hæð var töluvert skýjað og
þá lenti ég í mestu erfiðleik-
unum. Þá þurfti ég að fara
í gegnum geilar og göt, til
þess að komast í skýin upp-
vindsmegin, en þarna voru sí-
felldar breytingar og þurfti
ég oft að bíða lengi eftir tæki-
færi, sem gæfi meiri hæð.
Þegar þetta hafði staðið
svona lengi og ég alltaf verið
að hækka mig smátt og smátt,
sá ég allt í einu stórt og
uikið bylgjuský, sem senni-
iega var ættað norðan úr
landi, því að það virtist al-
gjörlega óskylt öðrum bylgju-
^kýjum, er þarna voru. Ég fór
nú að reyna að komast í það
og gera mér vonir um að ná
í demantaviðurkenningu, en
hún veitist þeim, er ná 5 þús-
und metra hæðaraukningu.
Er það mjög eftirsótt viður-
kenning meðal svifflugs-
manna. Nú reyndin varð nú
sú, að um leið og ég komst
í þetta ský var ég von bráðar
kominn upp í 7100 metra eða
um 24 þúsund fet, sem er tals
vert hærra, en t. d. Vicecount
inn flýgur að jafnaði.
— Var ekki kalt í þessari
hæð?
— Kuldinn var óskaplegur
og það hrímuðu allir mælar.
Þótt ég væri hlýlega búinn
varð mér hrollkalt. Mér
fannst ég sjá allt Suðurlands
undirlendi fyrir mér og allt
norður á Snæfellsnes. Ég
hefði líklega getað komist
nokkuð hærra, en hætti vegna
þess, að súrefni var að þrot-
um komið og ég þurfti að
hafa nóg á niðurleið. Þá var
og farið að skyggja. Á niður-
leið flug ég svo hér yfir
Reykjavík og nágrenni og
gætti þess að hafa alltaf land
sýn niður í gegnum skýin, því
að það er ekkert spaug að
verða villtur þarna uppi. Hins
var var mjög spennandi að
komast í þessa hæð.
— Hvenær settir þú svo
hitt metið?
— Það var í fyrradag
(mánudag) að ég var á leið
í vinnuna, var litið til lofts
og stóðst ekki freistinguna og
fór aðra ferð. Eftir þrjár mis
heppnaðar tilraunir til að ná
hitauppstreymi tókst það og
ætlaði ég í fyrstu að fara í
austur, en þar sem sem skil-
yrði virtust slæm í þá áttina,
datt mér í hug að reyna það,
sem aldrei hefur verið reynt
áður, að fara norður, upp með
Borgarfirði. Heldur voru lé-
leg skilyði í fyrstu og fóru
þau versnandi, þegar ég nálg
aðist Hvalfjarðarbotn og þar
bjóst ég að þurfa að lenda.
Töluverður strekkingur var
þá inn Hvalfjörð og ákvað ég
því að reyna að nota mér upp
streymi, er myndaðist við
Hvalfell. Þetta var mín síð-
asta von. Við Hvalfell basl-
aði ég svo í hálftíma við að
ná mér upp og komst að lok-
um í 600 metra hæð. Ég var
með sendistöð í svifflugunni
og missti samband við Sand-
skeið, þegar ég kom í Hval-
fjörð, en nú komst ég aftur
í samband. Ég kemst nú upp
að Þverfelli, sem er vestan
við Reyðarvatn og þar næ ég
fyrstu verulegu uppstreymis
bólunni og gekk þá allt vel
yfr Borgarfjarðardali, þangað
til ég var kominn að Hvítár-
síðu, þar var ég kominn í 200
metra hæð og allt útlit fyrir
að ég þyrfti að lenda. Þar næ
ég aftur í mjög sterkt upp-
streymi og tek þá stefnu vest
ur í Dali, vegna þess að Holta
vörðuheiði hefur aldrei verið
álitin góð til að fljúga yfir á
svifflugu, enda lengi álitið að
ógerningur væri að komast
norður í land. Frá Hvítár-
síðu kemst ég svo norður í
Haukadal og lendi þar í því
bezta uppstreymi, sem ég hef
komist í, en þar með var allt
uppstreymi búið. Ég notaði
svo hæðina norður í Hrúta-
fjörð og lenti á túninu á Stað.
— Og lendingin hefur
gengið af óskum?
— Já, já, það voru að vísu
all margir staurar og nokkrar
lautir í túninu, en þetta lukk
aðist allt. Eitt er víst, að ég
hef aldrei farið skemmtilegri
ferð hér á landi en þessa.
— Hverjir voru methafarn-
ir áður en þú lagðir upp í
þessar tvær ferðir?
— Það var í báðum tilfell-
um Leifur Magnússon fram-
kvæmdarstjóri Flugöryggis-
þjónustunnar.
— Svo að þú hefur reitt af
honum titlana
— Já, ég hringdi nú til
hans áðan og bað hann af-
sökunar á þessu, sagði Þórð-
ur og brosti um leið og við
kvöddum hann.
(Aths. Ofangreind fslands-
met hafa þó enn ekki hlotið
opinbera staðfestingu.)
STAKSTFINAR
L---.Mi
— Austur og Vestur
Framhald af bls. 1
um bann við neðanjarðartilraun
um með kjarnorkuvopn, sem
byggjast átti á gagnkvæmu, vis-
indalegu eftirliti. Sagði Tsarap-
kin að Sovétríkin myndu ekki
leyfa erlendum eftirlitsmönn-
um að koma til landsins.
Sovézki fulltrúinn hélt því
einnig fram, að úr því að Banda
ríkin létu ekki af „árásarstefnu"
sinni, sem birtist í mynd aukins
vígbúnaðar og styrjaldar, myndu
yfirlýsingar Bandaríkjamanna á
afvopnunarráðstefnunni kafna í
hávaðanum frá bandarískum
sprengjum og handsprengjum,
sem spryngju í Vietnam, Dóm-
inikanska lýðveldinu og víðar.
Krafðist Tsarapkin síðan þess
að erlendt herlið yrði tafarlaust
kvatt heim frá S-Vietnam, For-
mósu, Kongó, S-Kóreu, Malaysíu
og Evrópu.
William Foster, aðalfulltrúi
Bandaríkjanna á ráðstefnunni
kvað Tsarapkin hafa þrástagl-
azt á gömlum, gatslitnum, sovézk
um fullyrðingum. Kvaðst Foster
harma það sem hann nefndi rang
ar fullyrðingar Tsarapkins um
stefnu Bandaríkjanna í Vietnam
og annars staðar í heiminum.
Foster sagði að Bandaríkin væru
tilneydd að auka aðstoð sína við
S-Vietnam, til þess að mæta yfir
gangi þeim, sem stjórnað væri
frá N-Vietnam.
„Metið ekki ástandið á rang-
an hátt“, sagði Foster. „Við erum
staðráðnir í að standa við loforð
okkar við S-Vietnam og hjálpa
landinu a berjast gegn yfirgangi
þessum. En við höfum heldur
ekki misst sjónir á því takmarki,
sem heitir friðsamleg lausn. —
Bandaríkin eru nú og í fram-
tíðinni staðráðin að leita stjórn-
málalegrar lausnar á vandamál-
inu. Jafnvel á meðan við látum
S-Vietnam í té þá aðstoð, sem
nauðsynleg er til að verjast yfir-
ganginum frá Hanoi, erum við
reiðubúnir að hefja friðarsamn-
inga án skilyrða fyrirfram,
hvenær sem Hanoi vill“.
ítalski fulltrúinn, Francesco
Cavalleti, stutti Foster, og kvað
árásir Tsarapkins á Vesturlönd,
og þá sérstaklega V-Þýzkaland,
gjörsamlega tilefnislausar.
Kaldur júlí
Noregi og
Svíþjóð
Stokkhólmi, Osló 3. ágúst (NTB)
Júlímánuður var mjög kaldur
og hráslagalegur víast hvar í
Noregi og Svíþjóð og var með-
alhiti þremur gráðum lægri en
í meðalári. í Osló var júlí sá
kaldasti frá aldamátum, meðal-
hiti 14.3 gráður og er það 1,6
gráðu lægra en í meöalári í ág-
úst.
„Sir Home“
Sunnudagspistill Tímans fjall-
ar sl. sunnudag um Sir Alec
Douglas-IIome. Þar stendur m.a.
eftirfarandi: „Þess vegna beitti
Sir Home þeim klókindum. .. . “ «
Fyrir þá, sem telja sig geta skrif-
að af einhverju viti um erlenda
stjórnmálamenn er auðvitað
frumskilyrði að fara rétt með
nöfn þeirra. 1 þessu tilviki ber
að titla fyrrgreindan mann, ann-
að hvort Sir Alec eða Sir Alec
Douglas-Home. „Sir Home“ er
fáránleg vitleysa. Það skal ósagt
látið, hvort meðferð skriffinna
Tímans á nafni Sir Alec er al-
menn vísbending um fákunn-
áttu þeirra um þau efni, er þeir
rita um.
Hvenær sýðui
upp úr?
Það er á allra vitorði, að stjórn
málaástandið í íslenzka kommún
istaflokknum hefur verið mjög
ótryggt síðustu 2-3 árin og jafn-
an verið við suðupunkt. Meðan
samningaviðræður við verkalýðs
félögin stóðu yfir var umræðum
um innanflokksmál hætt um
sinn, en nú þegar samningum við
verkamannafélögin er lokið, fara
brestirnir að koma í ljós aftur.
Forustumenn kommúnista hafa
að undanförnu sent hver öðrum
tóninn og er einkar skemmtilegt
að fylgjast með skrifum þriggja
höfuðblaða þeirra. Þjóðviljans,
Verkamannsins á Akureyri, (sem
er málgagn Björns Jónssonar)
og vik. blaðs eins hér í borg, sem
eitt sinn var gefið út af „stjóm-
málaflokki“ en virðist nú komið
í hendumar á svonefndum
„Hannibalistum“ þótt • stundum
sjáist þess merki, að „stjóm-
málaflokkurinn“ hafi eitt horn
í blaðinu til umráða. 1 þessum
þremur blöðum senda forustu-
menn íslenzkra kommúnista,
hver öðrum tóninn og draga ekki
af. Það fer auðvitað ekki milli
mála, að Sósíalistaflokkurinn er
búinn að syngja sitt síðasta undir
stjóm þeirra Einars Olgeirsson-
ar og Brynjólfs Bjarnasonar.
Hins vegar höfðu þeir, sem með
þessum málum hafa fylgst, gert
ráð fyrir, að í hópi „Hannibal-
ista“ væru menn, og þá einkum
synir Hanníbals, sem dug hefðu
til að hrinda í framkvæmd yfir-
lýstum áformum um nýjan verka
lýðsflokk. Fyrmefnt vikublað
hefur og ekki sparað stóru orð-
in, og margoft hefur í því blaði
verið boðuð stofnun Alþýðu-
bandalagsfélags í Reykjavík, en
um stofnun þess hafa harðar
deilur staðið og kor.vmúnistar
lagst gegn því.
*
A hverju stendur?
Vikublað þeirra Hanníbals-
sona tilkynnti snemma í vor, að
Alþbl.-félag yrði stofnað í maí.
Ekkert hefur orðið af stofnun
þess enn og verður ekki annað
séð, en Hanníbalistar láti gaml-
ingjann, Einar Olgeirsson, snúa
á sig aftur og aftur. Stóru orðin
í blaðinu þeirra virðast froðu-
snakk eitt, innantóm stóryrði
manna, sem vilja vera miklir, en
lippast niður, þegar til framt-
kvæmdanna kemur.
Einar Olgeirsson kann að vera
dauður úr öllum æðum og flokk-
ur hans verður auðvitað aldrei
annað en pólitískt rekald úr þessu
en Einar virðist þó auðveldlega
stöðva öll áform yngri manna í
Alþbl. um endurskipulagningu
flokksins. Þeir standast honum
einfaldlega ekki snúning. Það er
ekki björgulegt fyrir unga og
velmenntaða menn, að standa
frammi fyrir slíku en stundum
er betra að spara stóru orðin og
láta heldur til skarar skríða