Morgunblaðið - 04.08.1965, Page 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
4 ^ffúst 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
Fawnhope. í>að var ekki nema
eðlilegt, að Fawnhope kæmi:
þarna, þ\i að hann hafði fengið
þá hugmynd að semja sorgarleik
um Don Juan frá Austurríki, en
skammur glæsiferill hans virt-
ist honum tilvalinn í lýriskan ;
sorgarleik..... Hann hafði þeg-1
ar samið nokkra-r viðkvaemnis-,
lega-r setningar, sem hetjan átti
að segja á bana-beði sínum, og
honum datt í hug, að greifafrúin
hlyti að geta gefið honum ýmsar
bendingar um lifnaðarhætti
manna á Spáni, sem væru nauð-
synlegar við þetta meistaraverk
hans. í reyndinni varð kunnug-
leiki hennar um siði manna á
sextándu öld ennþá minni en
h-ans eigin-n, en það nægði ekki
til að aftra þessum laglega unga
manni frá að heimsækja hana,
svo að hún brosti syfjulega fram
an í hann, og bað hann að koma
aftur seinna, þegar ekki væru
aðrir gestir til að rugla íyrir
þeim.
Soffía, sem hafði aldrei hugs-
að sér hr. Fawnhope bendlaðan
við neina karlmannlega eigin-
leika, varð steinhissa, er hún
komst að því að hann hafði rið-
ið út með greifafrúnni á hrein-
ræktari hryssu, sem hún hefði
gjarna viljað eiga sjálf. Hann
reið til London á eftir vagnin-
um hennar, og hún tók eftir
því, að hann kunni vel að fara
með þennan fjöruga reiðskjóta.
Hún trúði Charlbury lávarði fyr
ir því, að eins gott mundi vera
fyrir hann, að Cecilia sæi aldrei
skáldið sitt á hestbaki.
Hann andvarpaði. — Þú mátt
ekki halda, Soffía, að ég hafi
ekki mikla ánægju af þínu sam-
félagi, en hvert stefnir þetta
allt? Veizt þú það, því að ekki
veit ég það!
— Ég treysti því, að það stefni
einmitt í þá átt, sem þú óskar
helzt, svaraði hún alvörugefin.
— Þú mátt reiða þig á mig!
Cecelia er alls ekkert hrifin af
að sjá þig alltaf á hælunum á
mér, get ég fullvissað þig um.
En Cecilia var ekki ein um
það að hafa litla ánægju af að
horfa á hetta Hr Tt.ivenhali
liorfði á það með stökustu van-
þóknun, ef til vill vegna þess,
að það dró úr vonum hans um
að Cecilia og Charlbury drægju
sig saman, og svo var Bromford,
sem fann sig útskúfaðan og var
orðinn svo gramur þessum keppi
naut, að hann gat ekki litið hann
réttu auga.
— Mér virðist það all-ein-
kennilegt, sagði hann við ung-
frú Wraxton — að maður, sem
hefur verið að dingla við eina
kvenpersónu i fleiri vikur en
ég man að teija, skuli vera svo
óstöðugur i rásinni að taka til
við aðra, svona snögglega. Ég
skal játa, að mér er fyrirmunað
að skilja svona hegðun. Ef ég
hefði ekki, kæra ungfrú Wraxt-
on, farið víða um heim-inn og
kynnzt veikleika mannkindar-
innar, hefði ég ekki botnað upp
né niður í þessu! En ég get vel
sagt það við yður, að ég hef
aldrei verið sérstaklega hrifinn
af Charlbury. Og ég verð að
segja, að hegðun hans gengur
alveg fram af mér! Og mér fell-
ur það líka þungt að sjá ung-
frú Stanton-Lacy gangast svona
upp við þessu!
— Það er varla vafi á því,
svaraði imgfrú Wraxton, hressi-
lega, — að dama, sem er alin
upp á meginlandinu lítiur þetta
nokkuð öðrum augum en svona
veslings heimaalningar eins og
ég. Mér skilst, að daður sé al-
geng skemmtun kvenna á meg-
inlandinu.
— Kæra ungfrú, sagði lávarð-
urinn, — ég vona, að þér skilj-
ið, að ég er alls ekki meðmæltur
42
miklum ferðalögum fyrir dömur.
Mér finnst það alls ekki þurfa
að vera þáttur í uppeldi veikara
kynsins, enda þótt karlmanni
geti fundizt það nauðsynlegt. Ég
yrði ekkert hissa á að heyra, að
Charlbury hefði aldrei komið út
fyrir landsteinana, og þessvegna
kemur þessi eftirsókn eftir fé-
lagsskap hans af hálfu ungfrú
Stanton-Lacy mér einkennilega
fyrir sjónir.
Fjandskapur Bromfords lá-
varðar var vel kunnur þeim að-
ila, sem honum var stefnt gegn.
Einu sinni þegar Charlbury reið
á brokki ásamt Soffíu í Garð-
inum, sagði hann við hana: —
Ef ég slepp óskaddaður út úr
þessum grímudansleik, má ég
teljast heppinn! Er það eindreg-
inn vilji þinn, Soffía, að láta
ganga af mér dauðum?
Hún hló. — Er það Bromford.
— Annaðhvort hann eða
Charles. Af tvennu illu vildi ég
heldur, að Bromford skoraði mig
á hólm. Ég er viss um, að hann
hittir ekki belju á álnar færi,
en ég veit hinsvegar, að Riven-
hall er ágætis skytta.
Hún leit við og beint á hann.
— Heldurðu, að þetta geti verið?
Að Charles .... ?
Hann leit á hana á móti, eins
og rannsakandi. — Já, ungrú
Sakleysi! En sjálfsagt vegna
þess, að ég hafi vanrækt systur
hans. En segðu mér, þú, sem ert
alltaf svo hreinskilin — ertu
vön að para allt fólk saman,
hvar sem þú kemur?
— Nei, ekki nema því aðeins
ég haldi, að það sé hlutaðeigend-
um fyrir beztu.
Hann hló og hló, og var enn
hlæjandi, þegar þau mættu hr,
og ungfrú Rivenhall, sem komu
ríðandi móti þeim.
Soffía heilsaði frændfólki sínu
innilega, en stillti sig samt um
að minnast á undrun sína yfir
að sjá Ceciliu taka þátt í íþrótt
sem hún var ekki sérlega gefin
fyrir. Þau Charlbury sneru svo
hestum sínum til að verða hin-
um samferða, og hún hreyfði
engum andmæium, þegar Charl-
es bað hana að dragast ofurlít-
ið aftur úr hinum tveimur, og
svo riðu þau hægt eftir stígn-
um. Hún sagði: — Mér lízt vel
á þennan jarpa þinn, Charles!
— Það kann vel að vera, svar
aði Charles önugur, — en þú
færð, bara ekki að koma honum
á bak.
Hún sendi honum meinlegar
augnagotur og sagði: — Nú,
ekki það, Charles minn góður?
— Soffía! sagði Charles og
varð nú beinlínis ógnandi, — ef
þú dirfist að leggja á þann jarpa
minn, kyrki ég þig og fleygi lík-
inu í Tjörnina.
Hláturinn sauð niðri í henni
og þá brást aldrei, að hann fór
að brosa líka. — Ænei, Charles,
það færirðu aldrei að gera. Jæja
ég gæti nú annars ekkert láð
þér það. Ef ég sæi þig nokkurn
tíma á baki Salamanca, mundi
ég áreiðanlega skjóta þig og ég
kann að fara með byssu þó að
hún setji ofurlítið til vinstri!
— Einmitt? sagði hr. Riven-
hall. — Jæja frænka sæl, þeg-
ar við förum til Ombersley, skal
ég hafa þá ánægju að prófa skot
fimina þína! Þú skalt fá að sýna
mér, hvernig þér tekst með ein-
vígis-skammbyssunum mínum!
Þær setja hvorki til hægri né
vinstri, því að ég kann að velja
mér almennileg vopn!
— Einvígisbyssur? sagði Soffía
og varð hrifin. •— Það hafði mér
aldrei dottið í hug! Segðu mér,
Charles, hvað hefurðu oft geng-
ið á hólm? Drepurðu mann í
hvert skipti?
— Sjaldan. Því miður eru ein-
vígi komin svo mjög úr tízku,
Soffía mín, svo að ég er hrædd-
ur um, að ég verði þér von-
brigði.
— O, seiseinei!, Mér hafði
aldrei dottið í hug að setja þig
í samband við neitt svo glæsi-
legt!
Þetta kom honum til að hlæja.
Hann rétti upp höndina, eins og
skylmingamaður, sem viðurkenn
ir að hafa orðið fyrir höggi.
— Skylmistu kannski?
— Nei, ekki nema lítið. Hvers
vegna spyrðu?
— O, bara vegna þess, að það
hef ég aldrei lært.
— Hjálpi mér! Hvernig getur
það verið. Ég hélt, að Sir Horace
hlyti að hafa kennt þér að halda
á sverði.
— Nei, svaraði Soffía og setti
upp teprusvip. — Og hann hef-
ur heldur ekki kennt mér hnefa
leika, svo að þarna er tvennt,
sem þú hefur fram yfir mig,
Charles!
— Þú ferð nú fram úr mér
samt. Ekki sízt í daðurlistinni!
Hún sló hann strax út af lag-
inu með beinni árás. — Daður?
Ég vona, að þú sért ekki að gefa
í skyn, að ég sé einhver daður-
drós?
— Ekki það? Þá geturðu
kannski útskýrt fyrir mér, hvers
vegna þú lætur svona við hann
Charlbury?
Hún setti upp sakleysissvip.
— Hvað áttu við? Þetta hlýtur
að vera mesti misskilningur hjá
þér! Það er hvort sem er allt
búið hjá honum og Ceciliu! Þér
dettur væntanlega ekki í hug, að
ég væri að draga mig eftir hon-
um, ef svo væri ekki?
Sá jarpi fór á brokk, en hr.
Rivenhall hélt aftur af honum
-og sagði, ofsareiður: — Vitleysa!
— Mikið vildi ég eiga svona riddaralegan mann.
Þú skalt ekki reyna að blekkja !
mig, Soffía! Þú og Charlbury.
Hvaða beinasni heldurðu, að ég
sé?
— Hreint ekki, fullvissaði
Soffía hann. — En það er ekki
sá hlutur til, sem ég vildi ekki
gera fyrir Sir Horace, og ég vildi
helmingi heldur giftast Charl-
bury en .Bromford.
— Mér finnst stundum, sagði
Charles, sem hæverska sé eig-
inleiki, sem þér sé algjörlega
framandi.
— Já, segðu mér eitthvað
meira af því! svaraði hún inni-
lega.
Hann notaði sér samt ekki
þetta tækifæri, en sagði kulda-
lega:
— Ég ætti að minnsta kosti
að segja þér, að þessi eltinga-
leikur hans Charlburys við þig,
er farinn að gera þig að almennu
umtalsefni í borginni. Ég veit
náttúrlega ekki nema þér sé
nákvæmlega sama um það, en
af því að hún móðir mín ber
ábyrgð á þér, þá skal ég játa,
að mér væri þægð i, að þú hegð-
aðir þér svolítið varlegar.
— Einu sinni sagirðu mér
annars frá öðru, sem ég gæti
gert, ef mig langaði að þóknast
þér, sagði Soffía, hugsi. En ég
vona, að mig fari aldrei að langa
til þess, því að þó mig ætti að
drepa, get ég ekki rnunað, hvað
það var.
— Þú hefur nú tekið það í
þig að espa mig upp á móti þér,
frá fyrsta degi sem við hittumst,
hvæsti hann.
— Alls ekki, og mér fannst
þú ekki þurfa neina hvatningu
til þess!
Hann reið þegjandi við hlið
hennar stundarkorn, en loksins
sagði hann hátíðlega: — Þetta
er misskilningur, ég hef enga
andúð á þér, og meira að segja,
hefur mér stundum verið vel til
þín. Og þú mátt ekki halda, að
ég gleymi, hve mikið ég á þér
að þakka.
Hún greip fram í fyrir hon-
um. O, bull og vitleysa. Láttu
mig ekki heyra meira um það
mál. En segðu mér af Hubert.
Ég heyrði þig segja við hana
frænku, að þú hefðir fengið bréf
frá honum. Líður honum vel?
— Prýðilega, býst ég við.
Hann skrifaði bara til að biðja
JAMES BOND
Eftir IAN FLEMING
mig að senda sér bók, sem hann
hafði gleymt að taka með sér.
Hann glottí. — Og til þess að
segja mér frá ásetningi sínum
um að sækja alla fyrirlestra.
Ef ég héldi ekki, að sá ásetn-
ingur mundi fara út um þúfur,
mundi ég skunda til Oxford sam
stundis! Slík dyggð mundi aldrei
getað endað í oðru en verstu út-
sláttarsemi! En lofaðu mér að
segja eitt við þig. Soffía. Ég hef
aldrei sagt það, af því að við
vorum trufluð áður en ég kæm-
ist að með bað, og hef aldrei
fengið tækifæri síðan: Ég verð
þér alltaf pakklátur fyrír að
benda mér á, hve mjög ég heafði
farið villur vegar, í framkomu
minni við Hubert.
— Það er nú ekki nema vit-
leysa, en ég gæti hinsvegar
sýnt þér, ef ég fengi að komast
að með það, hvað þú kemur
vitleysislega fram í sambandi
við hana Ceciliu, svaraði hún.
Svipurinn á honum varð hörku
legur. — Ég býst nú varla við,
að við verðum sammála um það.
Svo sagði hún ekki meira en
lofaði Salamanca að taka sprett-
inn til þess að ná i þau Charl-
bury lávarð og Ceciliu.
Hún sá, að þau voru í vin-
gjarnlegum viðræðum og feimn-
in, sem Cecilia hafði fyrst fund-
ið, við að vera ein með honum,
hafði brátt horfið fyrir vingjarn-
legri framkomu hans. Hvorki
me orðum né augnatilliti hafði
hann reynt að minna hana á
það, sem þeim hafði farið í milli,
en fór þess í stað að tala um
eitthvert annað efni, sem hann
hélt, að hún hafði áhuga á.
Þetta fannst henni góð tilbreyt-
ing, því að um þessar mundir
snerist allt tal hr. Fawnhopes
um efni og samsetningu hina
mikla sorgarleiks, sem hann
gekk með, og hún komst alls
ekki að með skoðanir sínar,
þótt einhverjar hefðu verið. Það
var ekki einasta, að lávarður-
inn hafði velkzt í heiminum tín
árum lengur en keppinautur
hans, heldur var og hitt, að hr.
Fawnhope hafði enn ekki lært
að gefa í skyn við konu, að hann
i teldi hana vera eins og veik-
byggt blóm, sem ætti að annast
og sýna nærgætni á allan hátt.
— Monsiuer Bond, ég vona að þér
hafið náð yður eftir þetta óhappaslys
ídag?
— Ég er hræddur um að ég sé ekki
alveg orðinn góður ennþá, svarar
Bond því. Hann hefur dyravörðinn
undir grun, og hugsar með sér að það
geri ekkert tií, þótt hann komi lítilli
skröksögu af stað.
aí
— Herra Muntz. Ákveðinn maður
er svolítið illa upplagður. Skilaðu því
til yfirboðarans, það gæti komið sér
vel fyrir hann í kvöld.
Blnðið kostar
5
krónur
í lausasölu