Morgunblaðið - 17.10.1965, Blaðsíða 28

28
MO&GUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 17. október 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— En hvað er um regnkáp-
una? spurði ég.
— Hvað er með hana?
— Fingraför?
Hann deplaði augum til mín.
— Eruð þér að gera að gamni
yðar? Ég benti á flíkina. Gúm-
fóður. Það er alltaf hugsanlegt.
Hann tók kápuna. — Hún er
blaut.
Ég jánkaði því. — Hún er bú-
in að vera úti í rigningunni.
Athugið þér hana og svo vil ég
að rannsóknarstofan athugi
blettinn á henni.
— Blóð? sagði hann.
— Já, blóð. Og reynið nú að
finna eitthvað út úr þessu.
Svo fór hann og var þung-
stígur á stigaþrepunum.
Ég skoðaði það, sem var í
tösku Úrsúlu, og tók upp lykla-
kippu. Ég lagði eina Yalelyk-
ilinn við hliðina á þeim, sem ég
fann í kápuvasanum.
—.Líklega ganga þeir ekki að
sömu hurðinni, eða hvað? Ég
fleygði þeim til Saunders. —
Viltu gá að, hvor þeirra gengur
að útidyrahurðinni?
Meðan hann var burtu leit ég
á félagsskírteini að næturklúbb,
sem kallaðist „Hásetaklúbbur-
inn“ og var í Chelsea. Þetta var
fréttir fyrir mig, og einhvern-
veginn leizt mér sem þetta
mundi aldrei verða uppáhalds-
skemmtistaður minn. Mér
duttu strax í hug ræfilslegir
BARNAÆVINTYRIÐ
^MljóÍLeátu^jó^c
arnir
MADS mús hafði eignazt nýtt hjól. Það var svart og gljá-
andi, með spegilfögrum hjólum og brettum. Mads var
hreykinn og glaður, þegar hann sveiflaði sér á bak og hjól-
aði út í skóginn. Það suðaði skemmtilega í hjólunum, þegar
þau runnu eftir veginum, eins og líka ný hjól eiga að gera,
og enda þótt ekki væri svo mikið sem kattarkvikindi á
veginum, lét Mads bjölluna ganga í sífellu: Dingeling. Hér
kem ég! Loksins hitti Mads skógardúfu. Hann stökk af hjól-
inu og spurði: — Heldurðu ekki að hjólið mitt sé það fal-
legasta í heiminum? Sjáðu bara, hvernig það gljáir! Og
heyrðu, hvernig suðar í því!
— Jú, víst er það fínt, Mads, sagði skógardúfan, en
gættu að þér, að skjórinn sjái það ekki. Honum hættir til
að stela öllu, sem gljáir og ef hann sér, hvernig hjólið þitt
skín og glitrar í sólskininu, er hann vís til að taka það af
þér.
Mads sagðist skyldi gæta -að sér og svo ók hann áfram.
Tveir toppskjóir, sem sátu uppi í tré, komu auga á Mads.
— Hæ, hæ, gargaði annar, hefurðu séð þetta fallega,
spegilfagra, sem kemur veltandi þarna eftir veginum? Það
gæti orðið til prýði í hreiðrinu okkar.
— Hvernig ætlarðu að ná í það, pabbi? spurði hinn.
— Koma dagar, koma ráð, svaraði hinn fyrri, — en
fyrst um sinn skulum við fljúga á eftir honum og sjá,
hvert hann er að fara.
Skömmu seinna var Mads orðinn þreyttur á að hjóla.
Hann steig af hjólinu og lagði sig við vegarbrúnina, til þess
að hvíla sig dálítið, en hann var nú þreyttari en honum
hafði dottið í hug, og brátt var hann sofnaður.
Hjólið lá þarna við hliðina á honum og glampaði á það
í sólinni. Skjóirnir, sem höfðu elt Mads allan tímann, sáu, að
nú var tími til kominn að taka hjólið. Þeir flugu niður á
veginn og hoppuðu svo varlega nær honum.
— Nú tekur þú í framlappirnar á því og ég í aftur-
lappirnar, hvíslaði skjóapabbi, — og svo fljugum við burt
með það. Gættu þess að vekja ekki Mads mús.
En um leið og skjóirnir hjuggu hvössum nefjunum í
hjólbarðana, sprungu þeir með háum hvelli. Loftið
streymdi út og feykti skjóunum langt, langt eftir veginum.
Mads vaknaði við hávaðann, nógu snemma til þess að sjá
skjóina læðast inn á milli trjánna. Hann var fokvondur, því
að nú varð hann að teyma hjólið alla leið heim.
En framvegis, eftir að gert hafði verið við hjólið, gat
hann farið allra sinna ferða á því í friði fyrir skjóunum.
ungir menn í gallabuxum og til-
svarandi ungar dömur, sem
væru úti að skemmta sér —
stukku í ána að gamni sínu í
tunglskininu og skröltið í lög-
reglubátunum, þegar verið Væri
að reyna að bjarga þeim og
flytja þau upp eftir ánni í fanga
klefa, þar sem þau fengju að
þorna og ná sambandi við uppá-
halds blað sitt.
Svo var þarna púðurdós með
— Hvað varð af þéssum
mynd af Sidneybrúnni á lokinu,
varalitur, vasaklútur og allt
þetta venjulega, sem ung stúlka
hefur með sér einnig var mynd
af ungum manni í einkermis-
búningi flughersins, með áritun-
inni: „Sjáumst aftur, Alligator.
Bert“. Á baki myndarinnar var
nafn einhvers ljósmyndara í
Halton, Bucks.
Og svo var penni.... ódýr,
blár kúlupenni með málmhring
um sig miðjan.
Ég var að smella honum, þeg-
ar Saunders kom aftur úr leið-
□---------------------------□
3
□----------------------------n
angri sínum. Hann kastaði sér
yfir hann eins og gammur.
— Það er bara annar, sagði
ég við hann, þurrlega. — En
þeir eru alveg nákvæmlega eins.
— Já, er það ekki skrítið?
sagði hann.
— Skrítið? sagði ég. — Hvort
er framdyralykillinn?
— Hann lagði lyklahringinn
frá sér. — Þessi hér.
— Og þessi, gat ég mér til,
og tók hinn af honum,— geng-
ur að Hásetaklúbbnum í Chels-
ea.
Hann leit á mig tortrygginn.
— Og hvar er hann í borginni?
— S. W. 3, svaraði ég, glott-
andi.
Einhversstaðar niðri glumdi í
símanum. Ég leit á Saunders, en
hann hreyfði sig ekki.
— Er hann, hvað hann nú
heitir þarna niðri? spurði ég og
átti þar við lögregluþjóninn.
Líklega hefur svo verið, því að
hann sannaði nærveru sína með
því að birtast í dyrunum, nokkr
um sekúndum síðar. Hann hafði
tekið ofan hjálminn og það
leyndi sér ekki, að hausinn á
honum var ekki nærri eins odd-
mjór, hjálmlaus. Hann virtist
vera eitthvað í vafa með að
skilja en stundi upp: — Albert
Hall er í símanum herra minn.
— Ha?
— Albert Hall er að spyrja
eftir ungfrú Twist. Hélt kannski
að þér vilduð. tala við þá þar.
Ég leit til Saunders. — Vildir
þú tala við Albert Hall, lið-
þjálfi.
Hann yppti öxlum. — Það er
þá að minnsta kosti nýlunda
fyrir mig tautaði hann og gekk
til dyranna. (Ég fékk einusinni
hringingu frá Buokinghamhöll-
inni og móðgaði einhvern þar
með því að halda, að það væri'
gistihús í Cromwellgötu, og sá,
sem ég talaði við, varð hálf
hundslegur.
Ég sópaði dóti Úrsúlu í plast-
töskuna, og ákvað að taka það
með mér til Scotland Yard. Það
er aldrei að vita með svona
dót, stundum getur það hrækt
rétta svarinu beint framan í
mann.
Saunders var að pexa við
einhvern uppi í stiganum og
kom brátt í ljós, rauður í fram-
an.
— Þetta var ekki Albert
Hall, heldur maður, sem hét Al-
bert Hall. Vinur Úrsúlu. Kall-
aður Bert.
— Aha! sagði ég og dró ljós-
mynd upp úr töskunni. — Er
þetta hann? Hann leit kuldalega
á mig. — Hann var í símánum.
— Og hvað sagðirðu honum?
— Ég spurði hann, hvort hann
vildi vera svo vænn að líta inn
hérna.
— Hvað? í kvöld?
— Eftir tíu mínútur.
— Ég leit á úrið mitt. Klukk
una vantaði tíu mínútur í tvö.
— Brosið.
Hann er seint á ferli, finnst þér
það ekki?
Ég geispaði þreytulega og
renndi fingrunum gegn um hár-
ið á mér, — það sem eftir var
af því. Ég gekk inn í baðher-
bergið og átti erfitt með að
skola niður. Vatnskassinn var
einn af þessum úr postulíni með
krómhandfangi.
— Þú hefur skemmt þetta,
ásakaði ég Sa:mders hátt og
tók lokið af kassanum. En ég
var að gera honum rangt til.
Hefði ekki hann, eða einhver
annar, tæmt kassann ,hefði ég
aldrei fundið það, sem ég fann.
Þarna, rétt undir flotkúlunni lá
lítil skammbyssa.
Saunders kíkti inn fyrir hurð-
ina. Ég rétti honum kassalokið,
stakk blýanti inn í hlaupið á
skammbyssunni og veiddi hana
þannig upp úr. Vatnið lak af
henni á gólfið. Við litum á hana
og ég hristi höfuðið.
— Skárri er það nú staðurinn
að koma af sér byssu. Komdu
með þennan vasaklút þinn aft-
ur. Ég skal bölva mér upp á, að
hann er tandurhreinn!
Ég lagði byssuna varlega á
vasaklútinn, og við bárum hana
'nn í svefnherbergið, þar sero
við lögðum hana á borðið, og
meðan Saunders horfði á hana
eins og dáleiddur, fór ég fram
og gat nú skolað niður úr vatns-
kassanum. Ég klappaði á lokið.
— Vel að verið sagði ég.
Saunders skrifaði hjá sér núm
erið á byssunni.
— Jæja þá! Ég brosti glað-
lega til hans. — Þá höfum við
fundið bæði líkið og vopmð, nú
vantar okkur ekki annað en til-
ganginn og morðingjann. Og
svo vil ég komast £ bælið.
•
Albert Hall var maðurinn á
myndinni — án flugmannsbún-
ingsins. Hann var laglegri en
myndin gaf til kynna, hávax-
inn, ljóshærður með kvikar var-
ir og vel eygður. Hann deplaði
augunum ofmikið, því að hann
var taugaóstyrkur og þegar ég
sagði honum ástæðuna til veru
okkar þarna, lá við, að hann
félli í yfirlið. Hann náfölnaði, og
blóðið hvarf algjörlega úr kinn-
um hans og vörum, og Saunders,
sem jafnan var nærgætinn, var
fljótur að skjóta undir hann
stól. Frú Twist hafði komið
fram aftur og stóð nú hjá unga
manninum, greip hönd hans og
klappaði henni mjúklega.
Saunders gaf honum glas af
vatni.
Albert Hall sagði, vesældar-
lega: — Já, en það er ekki
lengra síðan en í gær, að ég^ sá
hana!
Ég leit á konuna. — En hitt-
uð þér hana ekki í kvöld?
Hann hristi höfuðið þegjandi.
Frú Twist greip fram í: —
En hún ætlaði að hitta þig ein-
hversstaðar í kvöld? Það sagði
hún mér að minnsta kosti......
Það var eins og hann heyrði
þetta ekki, en starði bara út í
bláinn, en liturinn kom smám-
saman upp í kinnarnar á hon-
um. Hann saup aftur á vatn-
inu.
— Hvenær gerðist þetta?
— Rétt eftir ellefu, eftir því,
sem næst verður komizt.
— Hvar er hún?
— Það er búið að flytja hana
burt.
Frú Twist ókyrrðist eitthvað
og endurtók: — Hún sagðist
ætla að hitta þig í kvöld.
Hann hristi höfuðið þreytu-
lega. — Ég sagði henni, að ég
gæti ekki komið, en skyldi
hringja til hennar í staðinn.
Ég spurði: — Voruð þér ekki
úti í kvöld?
— Nei, ég þurfti að vinna. Ég
á að taka próf í næsta mánuði.
— Hvaða próf? Hann leit á
mig spurnaraugum. — Til hvers
eru þessi próf?
— í lögum. Ég er að lesa lög.
— Svo að þér hafið þá setið
yfir bókunum allt kvöldið?
Hann kinkaði kolli. — Getið
þér sannað það? Sá yður ein-
hver?
Augun í honum fóru undan í
flæmingi. — Húsmóðir mín
færði mér mat......Hann þagn-
aði og roðinn minnkaði aftur.
— Þér eruð væntanlega ekki
að gefa í skyn, að ég hafi myrt
hana?
Ég dró andann djúpt og
horfði á Saunders, sem flýtti
sér að skjóta glasinu frá, til
þess að athuga síðar fingraför
á því. — Munið þér, klukkan
hvað þér fenguð þennan mat?
— Líklega um klukkan níu ...
eitthvað þar um bil.
—• Tók húsmóðir yðar borð-
búnaðinn frá yður aftur?
— Já.
— Svona klukkustund seinna,
eða hvað.
— Já, það kynnl að vera.
— Hvar eigið *þér heima?
— í Fulhamstræti.
— Einn saman?
— Já.
— Ég skil.
Ég horfði á hann hugsandi
stuundarkorn.
— Og þér hringduð klukkan
rétt fyrir tvö í nótt. Það finnst
mér nokkuð seint.
— Já, úrið mitt hafði stanz-
að.
Hann ýtti upp erminni og ég
sá, að úrið var ekki nema nokkr
ar mínútur yfir ellefu. — Ég
vissi ekki, að það hafði stanz-
að.
— Og þér eruð ekki farinn
að setja það aftur?
— Ég vissi ekki af þessu fyrr
en á leiðinni hingað, þegar ég
leit á klukku.
— Hvernig komuð þér hing-
að?
— I leiguibíl.
Ég leit snöggvast framan í
hann.
— Ég skil.
Við héldum svona áfram í
nokkrar mínútur. Það var ekki
mikið upp úr honum að hafa.
Það virtist helzt sem samkomu-
lagið hefði ekki verið í bezta
lagi hjá þeim, og síðustu tvær
vikurnar fór því fjarri, að þau
hefðu hitzt á hverju kvöldi, því
að þau höfðu ekki verið sam-
an nema þrisvar.
Ég barði blýantinum á tenn-
urnar í mér, en það er leiður
ávani, sem ég hef stundum, og
svo sagði ég Albert Hall, að
hann gæti farið heim ef hann
vildi, og meðan Saunders fylgdi
honum út úr stofunni, sagði ég
nokkur orð að lokum við móð-