Morgunblaðið - 27.10.1965, Blaðsíða 28

28
M0HGUN3LAÐIÐ
Miðvikudagur 27. október 19®
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
Hún hugsaði sig um andar-
tak. — Það var einhver ung-
írú.... sem ég man ekki, hvað
hét, einhver stærðfræðikennari,
sem gæti vitað eitthvað um
þetta. Okkur fannst hún bölv-
aður vargur, en Úrsúla kom sér
vel saman við hana. Ég veit
ekki, hvort hún er þarna enn,
en því gætuð þér sjálfsagt kom-
izt eftir .... hún hét Musgrove,
-að mig minnir.
Ég kvaðst skyldu hafa þetta
í huga, og hélt áfram: — Svo
hittuzt þið aftur fyrir svo sem
hálfu ári?
— Við vorum báðar fyrir-
sætur. Ég var í kyrramyndum
fyrir tímarit, og svo einn morg-
uninn var hún komin þangað
líka. Við töluðum saman og ég
bauð henni hingað heim að
borða, og síðan höfum við hitt
hana talsvert oft, einkum síð-
ustu vikurnar.
— Var það af einhverjum sér-
stökum ástæðum?
— Hammond var að mála
mynd af henni.......sagði hann
yður það ekki?
Augnatillitið, sem ég sendi
Hammond hefði getað borað gat
á herskip. Hann rétti upp hend-
urnar. — >ér spurðuð mig alls
ekki um það.
— Nei, það gerði ég víst ekki.
Hversu reglulega hefur hún kom
ið hingað?
— Eitthvað tvisvar á viku og
tvo tíma í hvert sinn.
— Hve lengi?
— Einar fjórar vikur.
— Fannst yður — eða ykkur
— hún vera nokkuð óróleg á
nokkurn hátt.
Þau litu hvort á annað og
Stúlkan sagði: — Eitthvað
fannst mér hún einkennileg,
síðasta hálfa mánuðinn. Éða
fannst þér það ekki líka.t elsk-
an?
Maður hennar yppti öxlum.
— Mér fannst hún nú alltaf
skrítin.
— Og hvernig það?
Hann dró djúpt að sér and-
ann og glennti út fingurna aft-
tur.
□-
-□
10
□----------------------------□
— Ég veit varla, hvernig ég
á að útskýra það. Ég fann það
einhvernveginn bara á mér.
Kannske hefur það verið af sí-
felldri hræðslu við, að hún gerði
atlögu að mér. En þó var það
einn daginn, ekki alls fyrir
löngu, að hún fékk skjálftakast.
Ég hélt, að hún hefði fengið
flensuna, eða eitthvað þesshátt-
ar. Ég sendi hana heim til að
hvíla sig. Hún var líka eitthvað
skrítin í augunum, þegar ég
fer að hugsa um það, og það
ruglaði fyrir mér, því að ég var
þá einmitt að mála augun.
— Hvernig einkennileg?
— Það var rétt eins og hún
hefði dropa í þeim, sjáaldrið
hafði stækkað, og varð eins og
gler.....þér vitið . . .
— Og höfðuð þér aldrei tek-
ið eftir þessu áður?
Hann yppti öxlum, eins og
hann væri ekki viss.
' — Minntist hún ekkert á
neina kunningja sína?
— Engan, sem ég geti mun-
að.
Kona hans greip nú fram í:
— Hún var stundum að tala um
einhvern sem hún kalláði Bert
.... líklega hefur hann heitið
Herbert.
—- Kannski Albert?
tvÖRUClRVAL)
V i' —1
HANDÁBURÐUR
■\
URVALSVORUR
O. JOHNSON & KAABER HF.
— Kynni að vera.
Maður hennar greip fram í:
— Það gæti kannski verið þessi
Albert Hall?
— Ég lét sem ég heyrði hann
ekki. — Munið þér, hvað hún
sagði um hann?
— Mér skildist hún ekki kæra
sig mikið um hann.
— Þér hittuð hann aldrei,
eða hvað?
Hún kvað nei við því, en hins
vegar hefðu verið svo margir
karlmenn kring um Úrsúlu, að
hann hefði hæglega getað verið
einn í þeim hópi.
— Þekkið þér þennan? spurði
ég og sýndi henni myndina af
Albert Hall. Hún athugaði mynd
ina vandlega og sagði síðan, að
hún kæmi sér eitthvað kunn-
uglega fyrir sjónir.
— Var hún nokkurntíma í
Hásetaklúbbnum?
Ég sá út undan mér, að Hamm
ond Barker stirðnaði eitthvað
upp, en konan svaraði, alveg
eðlilega:
— Já, það var hún.... oft.
— Var hún félagsmaður?
— Ja, hún var þar bara oft...
eiginlega alltaf.
—• Þýðir það sama sem, að
þið séuð þar öllum stundum?
Hammond .Barker svaraði
stuttarlega: — Við erum þar
félagar.
— Voruð þið þar í gærkvöldi.
Það varð örlítii þögn áður
en málarinn svaraði: — Nei, við
vorum þar ekki í gærkvöldi.
— Hvar voruð þið þá?
— Hvað kemur það málinu
við?
Ég benti honum á, að það
gæti verið gott að hafa fjarveru
sönnun. Perlita var eitthvað ó-
róleg. — Þér hafið þá annað-
hvort okkar grimað?
— Eins og er, hef ég alla grun
aða.
Hún tautaði: — Ég var á bíó.
— Hvaða bíói?
— Forum í Fulham Road.
— Voruð þið hjónin saman?
i— Nei, ég fór ein.
— Hittuð þér nokkurn þar,
sem gæti sannað mál yðar?
— Það held ég ekki. .
Ég sneri mér að eigirimann-
inum. — Og þér?
En hann var af einhverjum
ástæðum orðinn önugur. — Ég
var hér að vinna, svaraði hann,
stuttarlega. — Það kom enginn
til mín, og enginn hringdi, og
það var enginn annar í húsinu.
Ég heyrði þegar Perlita kom
heim og fór beint í rúmið.
— Og hvað var klukkan þá?
— Það veit ég ekki. Ég er
ekki með úr á mér, eins og þér
sjáið, og það er engin klukka
í herberginu. Ég hef enga á-
nægju af að keppast við klukk-
una.
Ég leit spyrjandi á Perlitu.
Hún hristi höfuðið.
— Ég sá myndina til enda
og fór gangandi heim. Ég var
rennvot.
— Og J?ér lituð ekki inn til
mannsins yðar?
— Nei.
— Hversvegna?
Hammond Barker þaut upp
af stólnum og nú gat hann illa
leynt reiði sinni.
— Ef þér viljið endilega vita
það, þá rifumst við fyrr um
kvöldið, og höfðum beinlínis
ekkert meira hvort við annað
að tala. Og ennfremur ... sagði
hann og var mikið niðri fyrir..
.. þá var þetta rifrildi algjört
einkamál.
— Afsakið hr. Barker, en
þessar spurningar eru óumflýj-
anlegar.
Nú var hann loksins skriðinn
úr híðinu, og það var ekki mik-
ill vafi á því, hvað hann héldi

gtUDSON
Hinir sérstæðu dömusokkar
HIJDSOIM
fást nú aftur í sérverzlunum. — 30 den.
Margföld ending
um mig eða hvert hann óskaði
mér að fara. Hann stóð þarna
upp við málaragrindina og sneri
að mér, en sterklegir fingurnir
krepptust um pensilskaftið. Ég
tók eftir, að. hann var með hefti
plástur yfir þvert handarbakið.
Nú sagði hann, og það var eng
in gleði í röddinni: — Ef þér
eruð ekki með fleiri spurning-
ar, þætti mér vænt um, að þér
lofuðuð mér að halda áfram a5
vinna.
Ég veik fimlega til hliðar, svo
að ég gat séð myndina, sem var
á grindinni — sam hann hafði
verið að vinna að.
Og Úrsúla Twist starði beint
í augun á mér.
Þetta var óhugnalegt; það var
rétt eins og hún væri lifandi.
Og þögnin var líka óhugnanleg.
Allir horfðu á mig — steinþegj-
andi. En þá reis Saunders á fæt
ur og dragnast til mín og • tók
sér stöðu við hlið mér. Eg
heyrði, að hann dró snöggt að
sér andann, er hann sá mynd-
ina.
Þetta var almynd og næstum
í fullri líkamsstærð. Letilegt
kæruleysi skein út úr svipnum,
samskonar og ég hafði svo oft
séð hjá öðru fólki. Hendurnar
voru á kafi í vösunum á þröng-
um regnfrakka, sem var svo
fast gyrtur, að hið dásamlega
vaxtarlag stúlkunnar naut sin
fullkomlega. Hún horfði aðeins
upp á við og hallaði ofurlítið
undir flatt, en lampaljósið yfir
henni uppljómaði hárið, og
augun — annað hálflokað vegna
rsyksins úr vindlingi, sem hún
hafði milli varanna — störðu
beint í mín augu, lævíslega eggj-
andi. Tvennu öðru tók ég eft-
ir, er ég starði á myndina: á
vinstra únlið var hún með of-
urmjóa gullkeðju, en yfir öðr-
um vasanum á regnfrakkanum
var dökkbrún klessa.
Það hefði verið væglega til
orða tekið að segja, að mér
hnykkti við að horfa á mynd-
ina. Ég fann til klígju af að
horfa á hana. Og þaS gerði
Saunders líka.
Ég sneri mér frá myndinni
og leit á listamanninn. Andlitið
á honum var gjörsamlega svip-
laust.
— Jæja, nú vitið þér álit mitt
á henni, sagði hann lágt og rödd
in skalf ofixrlítið, líkast og af
hatri.
Ég starði fast á hann, án þess
að segja orð, en gekk svo að
hattinum mínum og tók hann
upp, horfði fast á hann, slétti úr
honum og fitlaði eitthvað við
borðann á honum. Rétt sem
snöggvast tók ég að velta þvi
fyrir mér, hvort ég ætti að taka
manninn fastan á staðnum og
stundinni. En loks áttaði ég mig.
— Komdu, Saunders, tautaði
ég. — Við skulum fara. Við er-
ur líka önnurn kafnir.
Hammond Barker sagði lágt:
— Þér gleymið myndinni yðar.
— Ég tók við henni úr hendi
hans, án þess að segja orð, og
sem hrædd, rauðhærð stúlka
við gengum út úr dyrunum,
opnaði fyrir okkur.