Morgunblaðið - 20.11.1965, Qupperneq 28

28
MORGU N BLAÐID
Laugardagur 20. növ. 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
gat talað ofurlítið áður en hann
dó.
Ég stirðnaði upp. — Hvað
sagði hann? Voruð þér hjá hon
um? Gátuð þér heyrt það?
Hann leit laumulega framhjá
laekninum og á lítinn hóp
manna, sem stóð í horninu á
þetta hinir gestirnir sem þarna
höfðu verið inni en verið kyrr-
settir, til þess að spyrja þá.
Hann lækkaði röddina. — Ég
er viss um, að enginn hefur
heyrt það nema ég og læknir-
inn. Við stóðum næstir honum.
En ég vil ekki fara að bera það
út, ef einhver skyldi fara að
leggja eitthvað upp úr því.
Hann krotaði eitthvað í minnis-
bókina sína. — Það var einna
likast þessu: Hann sýndi mér í
í bókina og þar hafði hann krot
að með upphafsstöfum orðin:
TOM TEAL. í>að var líkast því
sem hann vildi segja okkur,
hver hefði gert það.
Ég dró andann djúpt og starði
á samankreppt líkið. — Bölv-
aður asninn þinn! tautaði ég
milli tannanna. — Helvízkur
glópurinn!
Þetta var ljótt morð. Hend-
urnar gripu enn um skaftið á
hnífnum sem stóð á kafi í
brjóstinu, fæturnir útglenntir og
andlitið stirðnað í kvalasvip og
líktist mest brúðu, sem búktal-
ari notar. Hann hafði verið að
gráta, þegar hann var stunginn,
því að dálítil vindlingaaska var
klesst í kinnina á honum, sem
var vot.
Ég laut niður og lokaði þess-
um starandi augum. — Það
hefði einhver átt að vera búinn
að þessu, urraði ég reiðilega. Ég
leit á ljósmyndarann. — Ertu
búinn? Hann kinkaði kolli.
Ég tók vasaklútinn minn, los-
aði hnífinn úr blóðugum fingr-
unum, og þurfti að taka á öll-
um mínum kröftum til þess að
draga hann út úr sárinú. í dimm
unni að baki mér heyrði ég, að
einhver var að kasta upp. Ég.
gat hugsað mér, hvernig honum
liði. Ég horfði á blóðugt vopn-
ið, sem lá á blettótta, hvíta klútn
□---------------------------D
30
□---------------------------□
um. — Þetta var skellishnífur.
Þegar Saunders tók við honum,
tók ég eftir því, að höndin var
ekki laus við skjálfta. Ég benti
lækninum, og í félagi réttum
við úr krepptum limunum og
læknirinn krosslagði meira að
segja hendurnar á brjóstinu.
Ég stillti mig um að líta á
andlitið meðan ég var að rann-
HVAÐ ER
coverali
?
Vestur þýzk úrvats Teppi
Framleidd aí stærstu Gólfefnaverksmiðju
EVROPU
6
Breiddir: 67-100-133-200-300-400 cm
10
Gerðir, t.d. Ull — Perlon — Dralon
Allar með gúmmíundirlagi
sem leggja má beint á steininn
106
Glæsilegir litir
Leyfishafar!
Sýnishorn fyrirliggjandi á skrifstofunni
FRAMLEIDD AF:
DEUTSCHE LINOLEUM WERKE AG
Einkaumboðsmenn:
ÁRNI SIEMSEN AUSTURSTR. 17
— Mundu nú eftir mér meðan ég er í burtu.
saka líkið. Ég tæmdi alla vasa
og setti innihald þeirra á gólf-
ið hjá mér. Þetta hefði nú ein-
hver annar getað gert, en ég
kærði mig hvergi . . . stund-
in, sem ég hafði alltaf óttazt,
var liðin. Þegar ég hafði lokið
þessu, flutti Saunders hlutina
yfir á borð, sem þarna var og ég
reis á fætur þreytulega og þerr-
aði blóðið af höndunum á ein-
hverjum klút, sem einhver rétti
mér. Ég gaf sjúkravagnsmönn-
unum bendingu og svo stóðum
við þarna, hálfvandræðalegir
meðan þeir voru að leggja líkið
á borurnar, breiddu yfir það og
báru það síðan út í vagninn,
sem beið fyrir utan.
— Er eigandinn hérna við-
staddur? sagði ég. Lítill, kringlu
leitur maður, fölur í andliti,
mjakaði sér fram, með hræddu
augnaráði og sjálfandi hendui.
— Eruð þér Jimmy Bernard?
Hann kinkaði kolli. — Eru ekki
til nein tjöld fyrir gluggana þá
arna? Hann hristi höfuðið,
heimskulegur á svipinn.
Ég leit reiðilega út á götuna.
Yfir höfuðin á ókyrri mann-
þrönginni sá ég ekki annað en
hrætt andlit á krakka, sem fað
ir hans hélt á lofti, og starði
gapandi af skelfingu á þessa ó-
venjulegu sjón — dauðan mann,
sem breitt var yfir.
Ég sneri mér að Saunders. —
Láttu þá ryðja götuna! og girða
hana af — ég vil ekki hafa
neinn héma megin á götunni, á
næstu tuttugu skrefum.
-Ég stóð stundarkorn og talaði
við ókyrrt fólkið — tvo ungl-
inga með sítt hár, í leðurjökk-
um og gallabuxum, og tvær
tyggigúmjótrandi stelpur með
hrosstagl, og fullorðna konu,
sem virtist vera að fara eitt-
hvað á næturvakt, dáta og stúlk
una hans . . . Liðþjálfi í ein-
kennisbúningi var að taka
skýrslu, vandlega og alvarlega.
Ég gaf Carter höfuðbendingu
og dró hann yfir að borði, sem
stóð næst glymskrattanum í
horninu, en bað Bernard um
leið að koma með sterkt kaffi
handa okkur.
— Gott og vel, sagði ég og
setti vindlinga og eldspýtur fyr
ir framan mig á borðið, og leit
síðan á félaga minn. — Hvernig
gekk þetta til’
Hann var árvakur og dugleg-
ur maður og eyddi engum orð
um til ónýtis. Svo virtist sem
Dane hefði farið úr húsinu
heima hjá sér, klukkan 8.48,
hafði ekið hratt og krókótt, með
Carter á hælunum, til Totem-
kaffistofunnar.
— Hann sat við borðið þarna^
sagði Carter og benti á borðið,
sem var beint fram undan okk-
ur, hinumegin við glymskratt-
ann, — og sneri baki að glugg-
anum. Hann pantaði kaffi og fór
að lesa í blaði. Hann var ber-
sýnilega að bíða eftir einhverj-
um, því að hann var alltaf að
líta á úrið sitt og svo starði
hann í spegilinn yfir afgreiðslu
borðinu, sem hægt er að sjá í til
dyranna. Ég var þarna í horn-
inu, svo að hann sá mig ekki,
þegar hann var að horfa. Við
höfum víst verið búnir að sitja
þarna í heilan klukkutíma, en
hverjum, sem hann hefur verið
að bíða eftir, þá kom hann ekki,
hann keðjureykti mestallan tím
ann. Skömmu eftir klukkan tíu
komu þrír unglingar inn — tveir
þeirra eru hérna enn — það eru
þessir fallegu þarna með hárið
— þeir settust við afgreiðslu-
borðið og tóku að gera óspektir
. . . þér vitið hvernig þeir fara
að. þegar þeir vilja koma af
stað áflogum . . . fara að gera
athugasemdir um fólk og reka
svo upp skellihlátur . . . ég
gæti snúið þá úr hálsliðnum.
— Og svo var það, að foringinn,
langur sláni í mótorhjólakápu
. . . hann sezt á rassinn á borð-
íð hjá Dane og tók að móðga
hann, svona hér um bil eftir því
sem hann gat verið dónaleg-
astur. Hann ætlaði augsýnilega
að æsa hann upp.
— En hvað var gestgjafinn að
hugsa?
— Hann gerði nú ekki annað
en láta eins og hann sæi það
ekki. Og hvað gat hann gert?
Hann var auðvitað skíthræddur,
og varla láandi þegar svona lýð-
ur er annarsvegar. En Dane tók
þessu vel. Ég fór að hugsa, að
það væri rétt, að ég skærist í
leikinn og hefði bara betur
gert-það! En ég vildi bara ekki
fæla Dane burtu, og þessir dólg-
ar eru nú ekki alltaf eins slæm-
ir og þeir láta. En viðureignin
náði nú samt hámarki þegar
dólgurinn skvetti kaffinu sínu
framan á Dane og allt komst í
uppnám á svipstundu. Ég var ris
inn upp og dátinn þarna leit út
eins og hann ætlaði að skerast
í leikinn, en þá slokknuðu
öll ljósin. Ég var kominn hálfa
leið yfir gólfið og var alltaf
að reka mig á borð og stóla, þpg
ar Dane æpti upp og ég ’fékk
hann á mig með öllum hans
þunga. Og ég var enn að reyria
að styðja hann, þegar ljósin
kviknuðu aftur.
— Hver kveikti þau?
— Hver kveikti þau?
— Það var gestgjafinn. Og
þarna stóðum við. Dane hvíldi í
fanginu á mér með þessa sveðju
á kafi í sér, en árásarmaðurinn
hvergi sjáanlegur. En dátinn var
snarráður, verð ég að segja. Það
var hann sem varnaði öllum hin
um útgöngu — sló einn þeirra
niður. Ég fleygði flautunni
minni til hans og hann blés og
tveir lögregluþjónar voru komn
ir á svipstundu. Dane gusaði úr
sér blóði út um allt. Ég lagði
hann á gólfið, og honum tókst
að koma út úr sér þessum tveim
ur orðum. Og þá er sagan öll.
— En í guðs almáttugs bæn-
um, hvað varð af dólgnum?
Carter fórnaði höndum.
— Ég býst við, að hann hafi
komizt út um gluggann á karla-
salerninu. Dátinn segir, að hann
hafi ekki komizt út að framan,
enda var hann sjálfur beint fyr-
ir dyrunum. Ég fékk annan lög-
reglumanninn með mér að leita,
en við fundum ekkert. Og svo
hringdi ég í yður, þegar ég kom
inn aftur.
— Og sagði Dane ekkert
meira?
—■ Ekkert.
Ég starði fast og grimmdar-
lega á unglingana tvo.