Morgunblaðið - 03.12.1965, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 03.12.1965, Blaðsíða 28
28 MORGU N BLAÐID Föstudagur 3. des. 1965 Langt yfir skammt eflir Laurence Payne — Mér þykir gaman að þeim, en ég hef samt ekkert vit á þeim. Mér fannst ég samt kann- ast við lagið á honum, því að ég átti kunningja, sem átti svona bát, fyrir nokkrum árum, og hann iiotaði hann í strandsigl- ingar — leiguferðir, skiljið þér. Notið þér hann kannski þannig? Hahn horfði fast á okkur og var sjálfsagt að búast við ein- hverri gildru, en ég var alls ekki að leggja neina slíka. Hanh kinkaði kolli. — Það er léleg átvinna. Var miklu betri hér áður fyrr. Flugferðirnar hafa tékið svo mikið frá manni, og það er kannski ekki tiltöku- mál . t. . þetta er svo miklu fljótará, en svo er það líka miklu dýrara. Hann náði í viskíflösku í síkáp og síðan tvö glös og einn bolla. — 'Ég hef þetta víst því mið- ur ekki nema dblandað. Ég hef lítið úm ínig héma um borð. Hann var mjög viðkunnanleg- ur. Ég kunni vel við brosið á honum sem var breitt og drengjalegt. Við Saunders sát- um hlið við hlið á kojunni, en hann hafði setzt á borðið, sem var ' á miðju gólfi. — Skál! sagði hann og lyfti bollanum. — Skál! sagði ég. í>að var gott að fá éinKverja hressingu í þessu leiðínlega; veðri. Regnið lamdi rúðuha og slettist niður stigann. Mér leið vél. Níá?Sagði hann: — Ég ætti víst að biðj4 taísökunar á hegðun minni; hérþá um morguninn. Ég var % iiáliílum æsingi. —pi>að. hefði ég líka verið, undir^sömy kringumstæðum. Hafin leit til mín. — Þér vitið þá újh okkur Úrsúlu? —|3fá, það geri ég og ég vor- kenhi yðuf, Þér megið trúa því. Lögfeglumönnum hættir til að verá ‘ ónærgætnum við fólk. Þetfca er ekki vinsælt starf, en það verður að leysa af hendi, það veit ég að þér skiljið. Hákn stóð upp og fór að koma sér úr sa’mfestingnum. Undir honum var hann í gallabuxum og köflóttri''skyrtu. Hann fór í leðurjakka' og tók aftur upp bollann sinrí. — Þið hafið væntanlega ekki komizt að néinu enn? — Eigið þér við hver hafi gert það? Ég hristi höfuðið. Hann tók samanbrotið dag- blað úr jakkavasanum og fleygði því á borðið. Á því var myríd af David Dane. — Hvað um hann? spurði hann snögglega. Ég yppti öxlum — Gæti ver- ið .en ef svo hefur verið, fáum við aldrei að vita það. Þér vor- uð ekkert hrifinn af honum, var það? — Ég hefði með ánægju getað sparkað hverja tönn úr hans haus! — En þér stunguð hann ekki með hnífi í staðinn, var það? Hann horfði fast á mig. — Ja, hvað haldið þér? — Nei, ég held ekki, að þér hafið gert það. En þér hefðuð vel getað skotið á hann úr byssu. Það hæfir yður betur. Hann laut fram og fyllti glas- ið mitt aftur. Hann var glettn- islegur á svipinn er hann sagði: — Og þér hafið víst haft nóg að gera við þétta? Og hefði ekki hún Úrsúla verið, hefði ég sennilega skotið hann beint milli augnanna, og þá hefðuð þér ekki þurft að leita lengur. En svo gerði ég það nú ekki, og mér þykir vænt um, að ein- hver skuli hafa gert það fyrir mig. — Þér ættuð ekki að hafa hátt um það. Okkur er lítið um ,að byssum sé miðað á fólk. Hann brosti. — O, ég hef nú litlu að tapa. En ég get eins vel sagt frá því öllu eins og það var. í rauninni ætlaði ég alls ekki að drepa hann — það hefði ekki verið tilvinnandi. Úrsúla hljóp á okkur og þá hljóp skot- ið úr byssuskrattanum. Ég varð skíthræddur. Ég var í öllu stríð- inu án þess að drepa nokkurn tíma mann, og ég ætla mér ekki að fara að byrja á því héðan af. — Hvað gerðuð þér í stríð- inu? — Ég var í duflaslæðingu. — Ég gæti varla haldið, að þér hefðuð verið nógu gamall til þess? — Ég var sautján ára. Leidd- ist það undir drep. Ef þeir fara aftur í stríð, mega þeir heyja það sjálfir fyrir mér. Þetta eru bölvaðir beinasnar! — Það er ég á sama máli. Ég saup aftur á glasinu. — Og Dane var að kúga fé út úr Úrsúlu, er það ekki rétt? — Út af hverju? Hann leit niður fyrir sig og gutlaði viskíinu í bollanum. Þér vitið auðvitað allt um Úrs úlu . . . eiturlyfin og það? Ég kinkaði kolli. — Þessi litli djöfull hafði komizt að því og hótaði að koma upp um hana. Hann hafði verið að pína út úr henni peninga í heilt ár. Ekki í stórum stíl, vit- anlega, — því að til þess var hann ekki nógu mikill maður . . . þetta voru litlar upphæð- ir, en reglulegar. Hann bjó meira að segja leigulaust í þess- ari andstyggilegu ' íbúð sinni. Hún borgaði leiguna. Gætuð þér trúað því? Jæja, þegar við svo trúlofuðumst, ákvað ég, að hór skyldi endir á verða. Ég er nú ekkert hrifinn af byssum, en þær geta haft sín áhrif. Hann varð líka skíthræddur og lofaði að hætta þessu. — Hversvegna komuð þið ekki strax til okkar? Hann hristi höfuðið. ,— Þetta var ykkur ekkert viðkomandi. Það voru bara persónuleg við- skipti, sem þurfti að gera upp. Hann hefði hætt þessu og ef ekki, þá hefði ég komið til ykk- ar. Ursúla ætlaði hvort sem var að fara til lækninga. — Hve lengi hafði hún verið í þessu? — Fjögur eða fimm ár. Ég gretti mig. — Það er nokk uð langt. Ég efast um, að þeir hefðu getað gert neitt fyrir hana. Þetta er erfitt viðureignar, vit- ið þér. Hann greip fram í, óþolin- móður: — Hún ætlaði að minnsta kosti að reyna það. Ég held, að hún hafi byrjað á mor- D----------------------------a 40 □----------------------------□ fíni. Hún gekk undir uppskUrð fyrir nokkrum árum og henni var gefið morfín til að stilla kvalirnar — sagði hún — en svo tók hún seinna til við kóka- ín. Það var hennar meðal! Vesl- ings barnið! Ég var nú vanur að líta á þetta eins og einhvern löst, en það er það ekki, heldur sjúkdómur. Ég hefði gert hvað sem var til að hjálpa henni út úr þessu. Án þess að líta á hann, spurði ég: — Hvar fékk hún þetta? Þetta var auðvitað spurning, sem lögreglumaður hefði orðið að koma með enda bjóst hann við henni — Hún hefði nú aldrei farið að segja mér það, svaraði hann. — Það hefði hún nú getað gert. — Já, en hún gerði það bara ekki. — Þeir, sem verzla með eitur- lyf bera ábyrgð á ástandi Úrs- úlu. Ef hún hefði ekki getað náð í það, fyrst og fremst — eftir uppskurðinn — hefði hún enn verið lifandi. Tíu ár fyrir eitursölu er ekki nóg . . . ég ég mundi dæma þá í ævilangt fangelsi. Ég gaf honum ráðrúm til að hugsa um þetta, því að hann virtist þó hafa einhverja sam- vizku, enda þótt hann mimdi sennilega ekkert segja nú, þeg- ar Úrsúla var farin, hvort sem var . . . . og ef hann þá hefði nokkurn hlut að segja mér. Enda þótt ég væri alveg til í að trúa því, að hann væri ekkert við eiturlyf riðinn, þá gerði sam band hans við Herter það ótrú- legt . . . svo að ég sneri mér COS.PER ©PIB COPENHAGEN 3a/r- að því efni. — Þessi Jaguar, sem þér vor- uð að aka í um daginn........... hver á hann? En hann var líka við þessu búinn. — Það vitið þér eins vel og ég. — Er hann mikill vinur yðar? — Hann er vinur bróður míns. Hammond tekur mig venjulega og skutlar mér aftur til Chelsea, en þarna var hans bíll í viðgerð svo að Rodney lánaði honum sinn. — Það var fallega gert af honum. Hann brosti svo að skein i tennurnar, sem voru hvítar og jafnar. — Já, var það ekki? Það fannst mér líka. Ég setti glasið mitt á borðið og gekk út að stiganum. — Segið mér, hr. Barker . . . þegar þér lásuð um lát Úrsúlu, hversvegna tölduð þér þá strax sem gefinn hlut, að bróðir yð- ar hefði myrt hana? Hann var ókyrr að baki mér. Ég þurfti ekki einu sinni að sjá framan í hann til þess að taka eftir spennunni, sem hann var í. — Hver segir, að ég hafi hald- íð það? — Ég segi það. Ég sneri mér að honum. — Það var það, sem þér hélduð þegar við hittumst fyrst, var ekki svo? Hann svar- aði engu, en -horfði á ljóta hatt- inn hans Saunders, sem lá á borðinu við hliðina á honum. —. Jæja, var það ekki svo? Hann var eitthvað að fitla við nýjan pakka af vindlingum og reif vandlega sellófanið utan af non- um og opnaði tinpappírinn með mikilli fyrirhöfn. Loks tók hann einn og ég var tilbúinn með eldspýtustokkinn minn, eins og ég var vanur. Blaðburðarfólk vantar í eftirtalin hverfi: Suðurlandsbraut Skerjaf. sunnan flugvallar Skólavörðustígur Grettisg. frá 36-98 Njálsgata Háteigsvegur Lindargata Freyjugata Ingólfsstræti Laugavegur frá 1 - 32 Aðalstræti Túngata Laugarteigur SÍMI 22-4-80 <gtjí> LP-1022 HÁTÍÐ í BÆ 20 JÓLA- OG BAR NASÖNGVAR HAUKUR MORTHENS AÐFANGADAGSKVuLS f BETLENEM ER BARN BSS FCTT GÖNGUM VID f KRINGUM EINH BERJARUNN • JOLASVEINAR EINN OG ATTA- ÞAÐ ER LEIXNR AD LJERA - NÚ BJALLA XLUKKUR HVÍTJOL- NtíN ÞYNNIRÓS VAR BESTA BARN - MAMMA MIN JOLAKLUKNUR - HATiD f IC JOLALJOS SKCRT - EF A0 HJA PABBA EINN FIMMEYRING EG FENGI - ÞAÐ A A0 GEFA BÖRNUM BRAUB - ADAM ATTI SYNI SJÖ HANNTUMI FER A F/ETUR - ÐANSI DANSI DUKKAN MiN - HVAR SERI FLÝTUR MITT FLEY HEIM TIL ÞIN - HEIMS UM BDl CrrSETNING: ÖLAFOR GAUKUR jola.pla.tavn X Jólaplatan vinsaefa tilvalizi jólagjöf til vina og kunningja heima og heiman HÁTÍÐ í BÆ er nú komin aftur Tuttuflu hugljúf Iðg I smokklagum úK--— ölafs Gauks, sungin af Hauki Morthens í þann hátt, s*m honum oinum «r lagið. Gjöf, s*m gleður alla, *kki sfzt M. *em *ru fjarri hoimilum sínum á jólunum Gloymið okki jólaplötúnni HÁTIÐ I BÆ þegar þér voljið jólagjöfina TJtgefandi Hljódfæraverzlun Sigrídar Helgadóttur EaBsnssBCTB

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.