Morgunblaðið - 17.12.1965, Blaðsíða 28

28
MORCU N BLAÐIÐ
Föstudagur 17. des. 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Hvernig er með Barker? Á
ekiki að taka hann fastan í dag?
— Ja, því ekki það. Við get-
um vel tekið hann fastan sem
grunaðan. Ég vona, að það geri
ekki hina órólega. Og svo hef
ég sett svartan kross við Hamm
ond Barker.
Ég hafði samband við Fulham
f morgun og fékk nánari upp-
lýsingar um þennan árekstur,
hélt Saunders áfram. Þeir segja,
að Hammond hafi farið burt af
slysstaðnum klukkan 10.30, eftir
því sem þeir komast næst. Báð-
ir bílamir voru dregnir á við-
gerðastöð um kl. 10.40. Árekst-
urinn varð svö að segja við
dymar hjá þeim, og einn við-
gerðamaðurinn varð meira að
segja sjónarvottur að honum.
—■ I>á yrði ekkert hægara fyr-
ir hann en vera kominn til Put-
ney um ellefu, Ég hlakka til að
heyra, hvað hann segir um það!
Síminn hringdi. Það fyrsta,
sem ég heyrði í honum var bláist
ur frá skipi.
— Afsakið, sagði ég.
— Hver er þar? gargaði rödd,
sem ég kannaðist vel við.
— Hver ert þú? svaraði ég
að gamni mínu.
Hann varð feginn að heyra í
mér. Það var gaman að heyra
til þín. Hvar hefurðu alið mann-
inn?
— O, ég hef verið að reyna
að útvega þér stöðuhækkun. Til
hamingju með það og ég vona,
að það hafi ékki stigið þér til
höfuðs. Ég var að láta hann Sid
snurfusa mig svolítið í morgun
og hann sagði mér frá því.
Ég var á meðan að krota á
blaðið hjá mér og setja hringa
utan um „Tom Teal“ og „Há-
setaklúbbinn". Loksins hættí. ég
þessu og horfði á blaðið. Hinn
hélt áfram að mala í símann.
— Bíddu rétt sem snöggvast,
kall minn .... mér var áð
detta nokkuð í hug.
Ég lagði frá mér símann og
fór að strika út stafina á blað-
inu. Þarna kom það .... og
þama kom það aftur. Ég leit
spenntur á Saunders og fleygði
blaðinu tíl hans. — Líttu vand-
lega á þetta, ég held, að það
þýði eithvað. Ég öskraði í sím-
ann: Hæ!
— Hæ!
— Heyrðu mig. Við verðum
að kjafta saman einhverntíma
seinna. Ég held ég hafi náð í
nokkuð, sem þér þykir gaman
að heyra. En ég segi þér það
ekki gegn um símann til að láta
alla í Scotland Yard hlusta á
það — maður getur engum
treyst. Get ég komið til þín?
Hvar ertu . . . í Wapping?
— Jú, í Wapping. Komdu
hvenær sem þú vilt.
— Jæja, þú skalt þá búast við
mér þegar þú sérð mig. En ef
þú ert efeki við, þá láttu liggja
boð eða hringdu mig upp.
— Gott og vel, ég sé þig
seinna.
Ég lagði símann og hallaði
mér aftur á bak í stólnum, á-
nægður og laundrjúgur.
— Hvað finnst þér um þetta,
Saunders?
Augað, sem hann sendi mér,
var jafn skilningslaust og harð-
soðið egg. Hann hristi höfuðið
og skildi ekki neitt. — Ég er
hræddur um, að ég sé ekki sér-
lega gáfaður núna í morgun-
málið, sagði hann. Hvað er
þetta?
— Krossgáta. Fæstu aldrei við
krossgátur?
— Aldrei. Skil þær ekkL
□-----------------------------D
54
□-----------------------------□
— Komdu þá hingað. Ég benti
á stafina. Þetta er stafavíxlun-
argáta . . Tom Teal — Matelot
(háseti). Lamotte — La Totem.
Skilurðu þetta ekki. Það eru
sömu stafirnir í þessum orðum,
og ef það er eintóm tilviljun,
skal ég éta þennan andstyggi-
lega hattfcúf þinn.
Hann stundi þungan yfir öxl-
ina á mér stundarkom. — Já,
sagði hann loksins. Ég skil. Jú,
svona er það. Þetta getur orðið
bölvað íyrir hr. Lamotte, er það
ekki?
—Jæja, það róar þá að
minnsta kosti ekki teljandi, svar
aði ég og brosti ánægjulega. —
En nú skulum við tala við hann
BlepharitiS' kallinn.
Pat Hilton tók okkur með
kuldalegu augnatilliti, þegar við
komum inn til hans. Ég settist
andspænis honum og setti hatt-
inn minn á borðið milli okkar,
þar sem hann virtist hafa ein-
hver dáleiðsluáhrif á Pat.
— Góðan daginn, sagði ég og
var hinn vingjarnlegasti.
Hann svaraði engu en hélt
áfram að glápa á hattinn minn.
Etann var í svörtum reiðhjóls-
jakka, og þröngum, dökkum
buxum, sem voru alsettar nagla
hausum og rennilásum, og þann-
ig hallaði hann sér rólega aftur
í stólnum með glennta fætur,
hendurnar í buxnavösunum og
lævíslega ósvífnislegt glott á
andlitinu og í staðinn fyrir tyggi
gúm, saug hann ákaft eina tönn
í efra gómi.
Ég starði það lengi á hann,
að kæruleysisbrosið tók eitthvað
að súrna og hann var sýnilega
órólegur. Hann snuggaði og
kyngdi munnvatni og fæturnir
voru ókyrrir. Ég held hann hafi
sem snöggvast haldið, að ég
væri farinn, en svo var eins og
hann kæmi auga á mig aftur og
síðan fór hann aftur að horfa á
hattinn.
— Ég ætla nú ekki að eyða
miklum tíma á þig, sagði ég
loksins, — af því að ég hef nóg
annað þarfara að gera. Ætlarðu
að svara því, sem ég spyr um,
eða á ég að setja þig' í gæzlu-
varðhald? Mér er sama hvort
er.
Hann sleikti tennurnar og
neri síðan handabakinu um
munninn, svo að það minnti á
föður hans.
— Það fer eftir því, fyrir
hvað þú ætlar að taka mig fast-
an, er það ekki? .
— Þú mátt geta einu sinni. 1
Hann leit snöggvast framan
í mig og virtist ekkert hrifinn
af því, sem hann sá. Það var
kalt þarna inni, en samt var
hann sveittur á enninu. Hann
kyngdi aftur mimnvatni
— Hvað er það?
— Morð, svaraði ég og ypptí
öxlum kæruleysislega.
— Þér gætuð ekki sannað það
fremur en annað.
— O, ég mundi hafa einhver
ráð með það.
— Ég drap hann ekki.
— Sannaðu það!
— Ég sýndi tennumar, án þess
að brosa.
— Þú verður nú að koma með
éitthvað betra. Ég taldi á fingr-
unum — Vic Marsh, Red
Murphy, Forester læknir og
Carter lögregluliðþjálfi munu
allir sverja, að þú hafir verið
þarna viðstaddur.
— Þekki þá ekki.
— Það getur verið gott og veL
En hvemig er það með fingra-
förin þín á kaffibollanum? Held
urðu, að þau sanni ekkert?
Hann starði á mig kuldalega.
Ég skellti hnífnum á borðið.
— Átt þú þennan?
Augun kipruðust saman. Nei.
Ég rétti út höndina. — Fáðu
mér þá þinn.
Hveitið
sem hver reynd
húsmóðir þekkir
og notar í
allan bakstur
w iifoimw