Morgunblaðið - 31.12.1965, Blaðsíða 21

Föstudagur 31. ðes. 1965
MORGUNBLAÐIÐ
21
Fólk úr víðri veröld
' i
\ | Forsetahallæri hjá Ford
Það hefur verið gert opinskátt,
að Ford-stofnunin hefur boðið
tveimur lykilmönnum Johnsons
forseta forsetastöðu við stofnun-
ina. Henry Heald, sem gegnt hef-
ur þeirri stöðu undanfarin 10 ár,
hefur nefnilega ákveðið að draga
sig í hlé.
En ennþá hefur Henry Ford II
Það er jafnt á komið með bítil
og venjulegum manni. Bítillinn
þarf að þvo miklu meira hár,
en venjulegi maðurinn miklu
stærra andlit!
Danskur maður er ákafur safn
ari sendibréfa. Hann á geysileg-
an fjölda, og fyrir nokkrum ár-
um neyddist hann til þess að
henda nokkrum þeirra. Hann
skrifaði þó nokkrar setningar
upp úr hverju bréfi að gamni
sínu. Fara hér á eftir nokkur sýn
ishorn úr þeim:
.....Hann sonur minn er nú
dáinn. Það krafðist auðvitað
aukinna útgjalda fyrir hann og
þar að auki var hann búinn að
vera veikur í mánuð ...... .
..... Jarðarför mágs míns
var ákaflega kostnaðarsöm. Mér
fannst nú satt að segja óþarfi að
hafa einsöngvara .......
..... Það var mjög huggu-
Jeg jarðarför með fjórum kór-
stúlkum og fiðluleikara ....
..... Ég ligg núna og hef
verið undir prófessor Verner í
þrjá mánuði, og búin að fá gigt
og æðabólgu til viðbótar lungna
bólgunni. Þar að auki skulda ég
2000 krónur fyrir hest, sem er
á hlaupavíxli í bankanum ....
..... Konan hans vissi ekk-
ert annað um hann eftir hjóna-
skilnaðinn, en hann sökk dýpra
og dýpra og drukknaði síðast í
Árósum undir nafninu Han-
sen ......
.....Ég er að verða uppgef-
inn á þessu, því að ég er búinn
að ganga frá Evrópu til Pílatus-
ar 14 sinnum.........
.....Ég get ekki lifað hjálp-
erlaust lengur, því að allir mín-
ir peningar fara í útgjöld og
vasapeninga .......
ekki haft gæfuna með sér. Robert
McNamara hefur sagt nei, og Mc-
George Bundy, sérlegur ráðgjafi
fodsetans hvað varðar öryggis-
mál, hefur heldur ekki sýnt stöð-
unni neinn sérstakan áhuga. Er
þessi andúð gagnvart starfinu
undarlegri en flestir gera sér
grein fyrir, þar sem Ford-stofn-
unin hefur meira fé úr að
spila, en fjárlög margra smá-
ríkja nema. — Hlýtur því for-
setaembættið við stofnunina að
vera mjög eftirsóknarvert, og er
talið að Henry Ford II verði ekki
í neinum vandræðum að finna
hæfan mann í embættið, enda
þótt tvær fyrstu tilraunirnar hafi
mistekizt.
Ljósmóðir kvikmyndadís.
Maria Dagmar er nafn á nýrri
þýzkri kvikmyndastjörnu, sem
við fáum væntanlega að sjá í
kvikmyndinni Steinaldarkonan
innan skamms. María er 22 ára
gömul og ljcsmóðir að mennt.
Hana hafði aldrei dreymt um
líf í sviðsljósinu, segir hún, en
ferðalöngunin rak hana frá fæð-
ingarbæ sínum Aachen til fæð-
ingardeildarinnar í sjúkrahúsi
Button í Surreu. Þar kom kvik-
myndafrömuður auga á hana og
réði hana samstundis.
Ursula Andress.
Utan úr hinum stóra heimi
berast þær fregnir, að eftir að
hinn síblanki kvikmyndaleikari
John Derek seldi tímaritinu Play
boy nektarmyndir af eiginkonu
sinni, Ursulu Andress, hinni
sænsku, hafi vonir menn með
slæman hugsunarhátt tekið upp
á því, að kalla hana Ursulu
Undress. Kvikmyndadísin, sem
fræg varð af leik sínum í Dr.
No, kvað vera hin óánægðasta
með hina nýju nafngift og hefir
meira að segja komið til tals,
að hún skipti um nafn. Ursula
sótti þegar um skilnað frá manni
sínum, John Derek, er uppvíst
varð um það, að hann hafði selt
Playboy nektarmyndir af sér, og
kvaðst ætla, að gera Derek svo
blankan, að hann biði þess aldrei
bætur.
t Gervimaðurinn og ungfrúin
Það var einu sinni gervimaður
inni á bar í New York, og lét
bera sér einn einfaldan viskí á
borðið.
Síðan benti hann á „jukebox-
ið“, sem stóð í einu horninu, þar
sem heyra mátti hina seiðandi
röddu Marline Dietrich syngja
sönginn um blómin.
— Barþjónn, sagði svo gervi-
maðurinn, — færið ungfrúnni
þarna líka einn drykk.
♦ Rósir handa öllum
er heitið á nýjustu kvikmynd
kynbombunnar Claudiu Cardin-
ale, sem nýlokið er við að kvik-
mynda í Brasilíu. Leikstjórinn er
Franco Rossi.
Claudia leikur þar stúlku,
sem hrasar helzt til oft á lífsveg-
inum mjóa, ekki vegna fjárhags-
legra ástæðna, heldur vegna þesa
að hún er svo góð í sér, að henni
er ómögulegt ao segja nei.
JAMES BOND
James Bond
IY IAN FLEMIN6
ORAWING BY JOHN McLUSKY

Eftir IAN FLEMING
Hann er búinn að finna stjórann! Sparka
i fótinn á honum!
Soghljóð í vatninu og gusugangur þeg-
J 0 M B Ó j
ar Bond stendur upp — síðan hár hvell-
urinn í skammbyssunni.
Þú .. drapst hann!
** —

Mér þykir fyrir því Honey, það reið á
að verða fyrstur.
Teiknari' J. MORA
— Ef það er Fögnuður sem rekið hefur
glæpamennina á flótta, þá botna ég ekki
neitt í neinu lengur. — Jæja, hlustaðu
þá á mig, svaraði Spori. — Ég lá upp
í skóginum og svaf svefni hinna rétt-
látu, þegar ég vaknaði við það, að ein-
hver hrissti mig heldur óþyrmilega. Ég
glaðvaknaði, og var reiðubúinn að taka
hverju sem bæri að höndum af sannri
karlmennsku, því að ég hélt auðvitað
að þetta væri óvinur. En þetta var þá
bara vinur okkar Fögnuður í miklu upp-
námi, og þú getur rétt ímyndað þér
undrun mina, þegar hann sagði mér á
okkar móðuripáli, sem hann talaði jafn-
an skínandi vel og ég og þú — þú manst
að hann þótti skarpur námsmaður, er
hann gekk í tíma hjá prófessor Mökk
— jæja og sagði að þú værir í skramb-
ans klípu.
KVIK SJÁ
•*■

Fróðleiksmolar til gagns og gamans
1 dauðann með bros á vör
sinni að þjóðfélagið ætti að
dauða sinn var hann útnefndur ætti við hann, sagði hann: —
— Þrætið þér fyrir að hafa
kastað flösku fullri af víni í höf-
uð þessa manns?
— Nei, álls ekki, en það var
ákaflega létt vín.
í skóla einum spurði kennar-
inn börnin hvort þau vissu hvað
brúðgumi væri.
Eftir langa mæðu svaraði lít-
il stúlka:
— Það er eitthvað sem er not-
*ð við brúðkaup.
Brezki læknirinn o g bók-
menntafrömuðurinn Samuel
Garth (1661—1719) gerði um æv
ina góðlátlegt grín að lyfsölum
sinnar tíðar. í ræðu, sem hann
hélt er hann gekk i læknafélag
ið gerði hann það að uppástungu
hjálpa hinum fátæku og sjúku
gegn „rányrkju lyfsalanna“ og
1699 reit hann hið fræga ádeilu
rit — The Dispcnsary — þar sem
hann dró lyfsala sundur og sam-
an í háði við mikinn fögnuð les
enda sinni. Fimm árum fyrir
lifiæknir konungs, Georgs 1., sem
samtimis aðlaði hann. Garth héit
skopskyni sínu allt til dauðadags.
Þegar hann á dánardægri sinu
(18. júní 1719) sá hóp lækna
standa í afkima í svefnherbergi
sinu og ráðgazt um hvað gera
Kæru félagar, látið mig nú deyja
eðlilegum dauðdaga.
Og skömmu síðar, er hann
hafði fengið síðustu smurningu,
sagði hann: — Nú er ég ferðbú
inn. Það er þegar búið að
smyrja stígvélin. -----