Morgunblaðið - 25.03.1966, Síða 19

Föstu<3ag«r 25. marz 1966
morgunblaðið
19
— Viðbrögb
Framhald af bls. 14
umleitanir við svissneskt iðn-
fyrirtseki um byggingu alúmín-
íumverksmiðju, í samráði við
Islendinga, sem fengi orku sína
úr Þjórsá, og tryggði orkuþörf
landsmanna á því svæði og
þarfir fyrirtækisins um árabil
fram í tímann.
Galdurinn er sá, að vatn er
látið koma við í túrbínu, áður
en það rennur til sjávar, sem
greiðir niður verulegan hluta
af virkjunarkostnaði með solu
á orku til verksmiðjunnar. Auk
þess sem orka sú, sem ætluð er
landsmönnum, mun stór auka
möguleika til aukinnar iðnþró-
unar og betri lífskjara á öllum
sviðum.
Þegar þetta vitnaðist ráku
kommúnistar, þjóðvarnarmenn
og nokkrir Hanníbalistar upp
óp mikið og ætluðu af göflun-
um að ganga, og sögðu að nú
væri sjálfstæði þjóðarinnar í
verulegri hættu. Þessir „verka-
lýðssinnuðu“ alþýðusnobbarar
reyna að telja öðrum trú um að
þeir séu hinir einu sönnu og
sjálfkjörnu forustumenn til að
verja þjóðfrelsið, eins og þeim
ferst það líka hönduglega.
Ég held því, að „Aliþýðu-
bandalag" Hanníbals verði hald
lítið fat til að íklæða þjóð-
frelsið, svo að nokkru gagni
verði og ekki bólar á vinstri-
flokknum, sem hann og Lúðvík
lofuðu alþýðunni 1956.
Lengi er hann búinn að vera
í burðarliðnum. Mikið má hann
vera lífseygur og njóta mjúkra
handa þeirra ljósmæðra, sem til
hafa verið kvaddir eða hefur
Einar Olgeirsson tekið að sér
læknishjálpina.
Ekki minnist Hannibal á „A1
þýðubandalagið“ í viðtali sínu
í Frjálsri þjóð nú nýverið. Það
var um hálfrar aldar afmæli
alþýðusamtakanna og athuga-
semdir við forystugreinar
stjórnmálaforingj a og kvartan-
ir um, að þar sé ekki um auð-
ugan garð að gresja.
Ég sé heldur ekkert nýtt í
viðtali Hannibals, aðeins reynt
að styðja sig við alþýðusam-
tök, sem einu sinni voru fersk,
en eru nú orðin þjökuð af mis-
nptkun „pólitíkusa“, sem reyna
að halda sér á floti í skjóli
þeirra og komust áþreifanlega
að því 1. maí síðastliðinn,
hvernig komið er málum verka
'lýðsins undir forustu kommún-
ista og fylgifiska þeirra, þar
sem þeir sáu, að fólk er ekki
orðið fúst að ganga um stræti
fyrir þá með kröfuspjöld þeirra
og úrelta uppfærslu, en stunda
síðan „verkalýðsbaráttu sína í
formi skrifstofumennskunnar í
þægilegu húsnæði, en láta vart
sjá sig meðal þess fólks, sem
þeir þykjast verg að vinna fyr
ir. Hannibal ræðir um það í
viðtali sínu, þegar Framsókn-
arflokkurinn hafi lagt „íhalds-
grillur“ sínar á hilluna geti
hann talizt gjaldgengur vinstri
flokkur til samstarfs við hin
„sósíaldemókratisku öfl í þjóð-
félaginu". (Þar á hann við sig
og kommúnista). Þá gengi það
fólk til samstarfs, sem af „við-
bjóði á vinstri sundrungu og
sundurlyndi hafi leitað hælis
sem pólitískir flóttamenn í
Sjálfstæðisflokknum."
„Já mikill er andskotinn,
þegar hann teygir úr sér“, sagði
karl einn forðum.
Þannig talar Hannibal, sem
er ekkert annað en pólitískur
flóttamaður hjá kommúnistum
og á náð þeirra og framsóknar
sem forseti Alþýðusambands-
ins. Það er sjaldan, að maður
hefur orðið eins á.breifanlega
var við, að maður hýddi sjálf-
an sig eins og Hannibal gerir í
þessum tilvitnuðu orðum hans.
Hann hefur líka dyggilega
stundað hinn pólitíska eltiskins
leik, sem kommúnistar hafa fal
ið honum, og er því meðáibyrg-
ur, hvernig komið er vinstri
málunum á íslandi, eins og
skýrt er frá í þessari grein. Sá
sem hugsar, að stofna slík sam-
tök með kommúnistum er glat-
aður fyrir fram. Ekki bækkar
risið á formanni „Alþýðubanda
lagsins", að verða nú að skríða
inn í blað Bergs Sigurbjörns-
sonar, sem er nokkurs konar
Mánudagsblað tilgangsleysis-
ins, þar sem enginn veit, hvað
er upp og hvað er niður. En
líkist helzt píramída á hvolfi,
þar sem hinn pólitíski snældu-
hali frjálsþýðinga stendur uppi
og reynir að láta til sín heyra
um menn og málefni, sem eng-
inn vill lengur á hlýða.
Þannig birtist þá sá hluti
stjórnarandstöðunnar, sem
kommúnistar og fylgifé þeirra
hefur til málanna að leggja,
sem er neikvæð og slaglaus.
Þeir vita líka, að almennings-
álitið er að snúast gegn slíkri
pólitík og hefur áhrif til góðs
á mörgum vígstöðvum. En
reyna í fálmi sínu eins og
Bakkabræður, að bera sólskyn-
ið inn í hinn gluggalausa bæ
sinn og grípa upp af götu sinni
þau vopn, sem þeir hafa glopr-
að úr hendi sér. En allt kemur
fyrir ekki, flokksbönd halda
ekki lengur, og framtíðin ber
í skauti sínu nýjar hugmyndir,
sem endurvekja og umskapa
um allt þjóðlífið viðbrögð
manna í öllu þjóðmálastarfi.
Það verður því ekkert hald
í því fyrir kommúnistaforkólf-
ana að draga virkjunarmál og
fyrirhugaða samninga við Sviss
lendinga inn í dægurþras til
að reyna með þeim hætti að
þjóna úreltum stjórnmálamönn
um §em hafa sprengt sig á
óskynsamlegu tali og oftrú á
einræðisstefnur úti í heimi, sem
áttu að vera fyrir alþýðuna, en
birtist sem harkalegasti ríkis-
kapitalismi, sem fáir vilja inn-
leiða hér á landi.
Það eru furðulegar þær rök
semdir Hannibals og kommún-
ista annars vegar og framsókn-
arforingjanna hins vegar, (það
eru víst tvær fjölskyldur enn-
þá í nábýli í Tjarnargötunni),
að nú sé tækifærið að þoka
„vinstri mönnum“ saman í eina
fylkingu (það eru þeir sjálfir).
Stóriðjumálið sjái fyrir þeirri
þróun mála.
Hefði þá ekki þurft eina alú-
miníumverksmiðju á ári síðan
1956 til að tryggja þá þróun.
Oll þau ár hafa foringjar
þessara flokka verið að bauka
við þau mál, en lítið orðið á-
gengt nema ef árangur hefur
einhver orðið, er þeir hlupu
undan sjálfum sér fyrir jólin
1958. Þegar vinstri stjórnin
gafst upp og steyptist fram af
brúninni, svo að sá í yljar ráð-
herranna á fluginu með kassa
undir hendinni, sem hafði inni
að halda spánýjan amerískan
stélbíl, sem átti að auðvelda
þeim að ná saman fylkingum
á ný.
En erfitt hefur verið að
komast upp úr gjánni og hætt
við að slegið hafi illilega í
vinstrimennskuna á tímabilum.
Það er því ekki sennilegt, að
andóf þeirra gegn virkjunar-
málunum og samningunum við
Svisslendinga geti bjargað fall-
mönnunum frá 1958 og gert þá
upp sem kempur í stjórnmála-
baráttu þjóðarinnar, sem hafa
engar stefnur í þeim byggðar-
lögum, sem þeir eru fulltrúar
fyrir aðra en þá að andæfa
gegn því, að hægt se að hafa
jákvæð áhrif í þá átt að eitt-
hvað sé gert á kjörtímabilinu
af ótta við að það verði of vin-
sælt fyrir ráðandi stjórn. Það
er ekki heppilegt fyrir stjórn-
arandstæðinga að hengja slitn-
ar og úreltar vinstri flíkur sín-
ar á alúmínsnagann og reyna
að klæða sig í þjóðfrelsisflíkur
kommúnista. Slíkur málflutn-
ingur missir marks.
í leiðara Tímans 2il. janúar
sl. er þessi yfirskrift „Á/byrgð-
arlausar gyllingar", og því hald
ið fram, ef af samningum verði
skapi það vantrú á íslenzkt
framtak, svo að iðnaður og ann
ar atvinnurekstur í landinu
bíði við það afhroð mikið. Það
sé vissulega hægt að virkja við
Búrfell 70 þús. KW og fá lán
til þess erlendis frá, því að
formaður Framsóknarflokksins
hafi lýst því yfir á Alþingi, og
það eru rökin.
Jón Árnason, bankastjóri,
vildi byggja innistæðu íslend-
inga, sem mynduðust hér á
stríðsárunum, í erlenda banka
og bíða með ýmsar fram-
kvæmdir á árunum 1944—1946,
og var hann þá bankastjóri
Landsbankans. Nú skýtur hon-
um upp í Tímanum með svip-
aða afstöðu.
Annar maður í Búnaðarbank
anum ráðlagði í grein, sem
hann skrifaði bændum að bíða
með byggingar um sinn og at-
hafna sig í moldarkofunum,
þar til efnahagsástand batnaði.
Eysteinn og allur Framsóknar-
flokkurinn tók undir þessa hag-
fræði í þá daga. Á þeim árum
voru sett nýbyggða-, bygginga-
og ræktunarlöggjöf landbúnað-
arins, sem mörkuðu sporin
áfram, þó að oft væri steini
velt í götu af skammsýnum
ráðsmönnum bankans.
í stuttu máli höfðu nefndir
aðilar ekki trú á islenzku fram
taki í þá daga og hefðu verið
valdir að því að tefja fyrir
eðlilegri fólksfjölgun í land-
inu, ef þeirra stefna hefði ráð.
ið.
Enn skýtur þetta skammsýn-
isvald upp kollinum, nema nú
eru foringjar sósíalista með í
förinni, sem eru búnir að missa
þann sóknarmátt, sem þeir
höfðu í þá daga og voru við-
mælandi, á meðan samstarf
vesturveldanna og Rússa hélzt
í stríðinu og fyrst eftir það. En
þegar sundur slitnaði og Stalín
fór að taka til hendinni og
skipa málum í þeim ríkjum,
sem Rauði herinn náði í stríðs-
lokin, þá lokuðust öll skilning-
arvit þeirra, nema í austurátt
og hafa síðan verið, eins og á
útleið í stjórnmálabaráttunni,
vegna oftrúar þeirra á hið
austræna einræðis.skipulag.
Flokkar, sem lengi eru búnir
að vera aðhaldslausir, og hafa
smám saman sigið saman i
sjálfum sér, en í leiðinni tryggt
sér handfestu í þeim félagssam-
tökum, sem þeir hafa þróazt
með. Enda auðvitað á því að
nota þá aðstöðu til að reyna að
halda sér á floti, eins lengi og
stætt er.
En það kemur úr hörðustu
átt, ef Framsóknarflokkurinn
ætlar að standa með kommún-
istum æpandi á torgum og
gatnamótum og halda annarri
eins endaleysu fram, að ef sam-
ið verði um byggingu einnar
alúminverksmiðju, sem fær ör-
lítið brot af því vatnsafli, sem
bíður hér óbeizlað í landinu, þá
hætti menn að stunda sjávar-
útveg, landbúnað og iðnað í
landi hér. Það hefur engin sldk
verksmiðja verið hér á landi til
þessa d'g ekki hefur bólað á
því í þessu kjördæmi, að þeir
flokkar hefðu unnið að iðn-
þróun í fjórðungnum. Síldin
hefur að vísu framkallað slíkt.
En hvorki sú virkjun, sem hér
var reist 60 kílómetrum oÆar en
átti að vera, þannig að vatnið,
sem safnazt í Lagarfljót renn-
ur en óbeizlað til sjávar.
Þá hugsaði Eysteinn meira
um „bissnis“ sinn í samstjórn-
inni við „íhaldið“, sem ævin-
lega er slæmt, ef einhver hinna
flokkanna þriggja einhverra
hluta vegna verður útundan og
fær ekki að vinna með því.
Á' dögum nýsköpunarstjórn-
arinnar ávarpaði Einar Olgeirs-
son Ólaf Thors ævinlega, herra
Ólafur. Þá voru ekki birtar
skrípamyndir af honum í Þjóð-
viljanum.
Nú talar Einar um, að margir
beztu menn framsóknar hafi
tekið réttari pól í hæðina með
því að vera á móti samningun-
um við Svisslendinga. Komm-
únistar sjá, að ef við brjótum
aí okkur aldanna skurn og för-
um inn á nýjar leiðir af fram-
sýni og einurð, sem skapar
hraðari iðnþróun á öllum svið-
um, þá dettur botninn úr hinni
úreltu pólitík þeirra flokka,
sem trúðu á, að kröfugerð
þeirra, sem mest er sýndar-
mennska sé nokkrum til liðs.
Óttinn við virkjun Þjórsár og
samningurinn við Svisslend-
inga stafar af því, að stjórnar-
andstöðuflokkarnir eru hrædd-
ir við, að þessi pólitíski áróður
missi marks í landinu.
Þeir vilja því stöðva þá fram-
kvæmd fram yfir næstu kosn-
ingar í von um að hljóta ein-
hver atkvæði út á þá afstöðu.
En skeyta því engu, þó að ís-
lendingar hafi fyrirgert áliti
sinu úti við. Svona eru vinnu-
brögð flokka orðin. Hver vill
styðja að slíku?
Það hefur ekki verið mikið
lán fyrir stjórnmálaþróun hér
á landi, hvernig kommúnistar
hafa getað tælt til sín fólk, þeg-
•ar þeim hefur legið á til að
rétta sig af eftir áföll, sem þeir
hafa fengið af daðri sínu við
erlent vald. 1938 véluðu þeir
Héðinn Valdimarsson með all-
miklu liði til samstarfs við sig,
sem endaði með algjörum svik-
um og undirferli í hans garð.
1956 hljóp Hannibal Valdimars-
son í snærið hjá þeim með eitt-
hvað með sér og 1963 var síðan
þjóðvarnarbrotið tekið með í
fylkinguna. Nú er komið að
formanni Framsóknarflokksins,
sem byrjaði með boði honum
til handa að heimsækja Búlga-
ríu, sem hann þáði. En það er
undanfari þess að ná betri tök-
um á honum. Enda lá vel á
prelátum kommúnista, þegar
Eysteinn hafði lýst hinu góða
samstarfi bændaflokksins og
kommúnista í Búlgaríu! En
Eysteinn er bara ekki nógu vel
að sér um þessi mál. Hann gáði
ekki að því, að hinir raunveru-
legu forystumenn bændaflokks
ins eru fyrir löngu komnir und-
ir torfuna og flokkurinn i þeirri
mynd, áður en kommúnistar
hrifsuðu völdin, ekki við lýði.
Það, sém Eysteinn hélt, að væri
samstarf, er ekkert annað en
nokkurs konar „alþýðubanda-
lag“, eins og hér á landi.
Það er óhugnanlegt, ef Ey-
steinn Jónsson verður næsta
fórnarlamb kommúnista, eins
og að er stefnt með fagurgala
þeirra og háttalagi öllu. Hann
hefði átti að heyra Einar Ol-
geirsson lýsa Framsóknar-
flokknum á þingi sósialista
1960.
Einar hélt ræðu mikla á því
þingi og gat þess, að möguleik-
ar væru að setja upp iðnfyrir-
tæki, sem innu úr rússneskri
olíu, sem yrði vitanlega undir
stjórn kommúnista. Hann
spurði þingheim, hvort"nokkur
væri hér inni (þ.e. í Tjarnar-
götunni), sem gæti kennt sér
að vinna með Framsóknar-
mönnum og svaraði sjálfum
sér, að hingað til hefði það ekki
verið hægt nema hafa hnífinn
í hendinni og snöruna um háls-
inn.
Nú hefur Einar Olgeirsson
komið snörunni um hálsinn á
Eysteini Jónssyni, formanni
Framsóknarflokksins vegna
hinnar fáránlegu afstöðu, sem
hann hefur tekið og skýrt er
frá hér að framan. Honum ætti
þó að vera kunn hin. pólitísku
örlög, sem Héðinn Valdimars-
son hlaut í samskiptum hans
við kommúnista og nú vofa yfir
þeim Hannibal Valdimarssyni,
Alfreð Gíslasyni og Gils Guð-
mundssyni, sem kommúnistar
hafa gert sér gagnlega svo lengi
sem þeirra er þörf, og varð
Finnboga- Rút að fótakefli
þrátt fyrir yfirburði hans og
færni fram yfir alla aðra, sem
reynt hafa samstarf við þá. —
Það eru því aðvörunarorð mín
til Eysteins Jónssonar, að hann
bjargi sér og flokki sínum und-
an hinum rauða loga kommún-
ismans, sem engum þyrmir öðr-
um en þeim, sem ætlað er að
verma sér við hann.
Einar Ö. Björnsson.
Aðventkirkjan
Æskulýðs-
samkoma
í kvöld kl. 8,30.
Fjölbreytt
dagskrá.
Allir
velkomnir.
Sísalpappi
VENJULEGUE. ^
m/PLASTÞYNNU.
m/ALUMINlUM.
Shriistofur okkar eru fluttar
að Hótúni 4a
(Verzlunin NÓATÚN).
Steypustöð B. I\f. Vallá