Morgunblaðið - 25.03.1966, Qupperneq 28

28
MORGUNBLADID
1
Fostucíagur 25. marz 1960
SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
Húsið var gamalt en vel hald-
ið og stóð spölkorn frá götunni,
með grasbletti og garði kring
um, og virtist fornlegt en skraut-
legt. Við hringdum bjöllunni og
gömul ráðskona, sem átti vel við
húsið, kom til dyra. Hún var gild
vaxin, rjóð, blátt áfram í klæða-
burði en dálítið „fín með sig“,
sagði Steve, þegar Rod sagði
nöfn okkar. Mér datt í bug, að
hún mundi skilja okkur eftir á
tröppunum, eins og krakka, sem
sníkja á föstunni, en hún bauð
okkur inn, skildi okkur eftir í
forsalnum, þar sem við gláptum
á nokkur olíumálverk, góð, forn
leg húsgögn og einn af þessum
stólum, sem þjónarnir sváfu í fyr
ir tvö hundruð árum. Hann var
fóðraður grænu leðri og með
látúnsblómum til skrauts.
— Hr. Firth vill tala við ykk-
ur, sagði hiún þegar hún kom
aftur. Svo fór hún með okkur
eftir ganginum.
John Firth stóð upp þegar við
komum inn, og heilsaði okkur.
Röddin í honum, létt og ó-
persónuleg var okkur Steve vel
kunn. Mikið var ég oft búin að
heyra hana. Og samt vissi ég
furðu lítið um þennan roskna,
snotra mann, sem tók í höndina
á mér.
— Ég fékk skilalboðin frá yður
í dag, hr. Armstrong. Mér skilst
þér þekkja kunningja minn, Pat-
rick Alwyn. En ég er hræddur
um, að mér sé ekki vel ljóst,
hversvegna þér eruð hingað kom
inn.
— Það var vel gert af yður
að vilja taka á móti okkur, sagði
Rod. — Við höfum fyrir tilvilj-
un dottið ofan á nokkuð einkenni
legt, sem við teljum, að þér þurf
ið að vita. Ef okkur ekki skjátl-
ast, eruð þér í talsverðri hættu.
— Hættu? Hann var jafn
kurteis og áður. — Verið svo
góður að útskýra það nánar.
Rod sagði alla söguna í sem
stytztu máli, og byrjaði á flug-
miðanum, sem festist á rúðuna
hjá mér, og endaði á fráfalli
Romfords. Við Steve horfðum
bæði á andlit ráðherrans, meðan
á sögunni stóð.
D----------------------------□
11
—*—-------------------------□
Þetta var andlitssvipur hug-
sjónamanns. Andlitið var þunn-
leitt óg fölt og líkast því, sem
húðin væri of þröng á höfuðið.
Það var hálfhlægilegt, að svona
margir skyldu eiga velferð sína
undir manni, se mvar ekki meiri
bógur en svona, og hniginn á
efri aidur. Hann sat kyrr með-
an Rod talaði, og lauk máli sínu
á þessum orðum: — Ég veit að
þetta hljómar eins og lygasaga,
en svona er það nú bara. Við
þrjú getum verið til vitnis um,
að þetta gerðist.
— Já, já, það var alveg rétt
af ykkur að koma, sagði Firth,
eins og viðutan. Hann var djúpt
hugsi.
Loksins stóð hann upp og sagði:
— Jæja.......Hann gat rétt mun
að nöfnin okkar, þakkaði okkur
innilega, tók símann og náði í
beint samband við Scotland
Yard. Meðan hann var með sím-
ann, sendi hann okkur uppörv-
andi bros.
En ég vissi vel og hin líka, að
hann gerði þetta eingöngu af
kurteisi við okkur. Það var eins
konar ýkt kurteisi. Hann hafði
beinlínis ekki skilið, auk held-
ur trúað á það, sem við vorum .
að segja honum. Þetta var rétt á
borð við venjulegt hótanabréf,
en í þetta sinn afhent af heiðar-
legu fólki, sem hélt sig fara rétt
að.
Þegar hann náði sambandi við
Scotland Yard, endurtók hann
sögu okkar og bað lögregluna að
hafa tal af okkur.
Við stóðum þarna eins og skóla
krakkar, sem bíða eftir því, að
kennarinn tali.
— Wrexford lávarður ætlar að
veita ykkur viðtal í kvöld. Hefð-
uð þið nokkuð á móti því að
aka til London og segja honum
nákvæmlega það, sem þið hafið
sagt mér?
Þessi skólakrakkamynd hvarf
samstundis úr huga mínum. lýú
fannst mér við vera eins og for-
vitið skemmtiferðafólk í Wasr
hington, sem værum að skrafa
saman inni í vinnustofu einhverr
ar þjóðhetju. Við þökkuðum hon
um og svo var okkur fylgt út
og við fórum aftur upp í bílinn.
— Hann trúir ekki einu orði,
sagði Steve. — Ekki einu sinasta
orði.
ViS ókum hratt til London aft-
ur, beint á móti stríðum umferð-
arstraumum, og þegar við kom-
um til Scotland Yard, lögðum
við bílnum á stæði, sem merkt
var lögreglunni einni. Steve
hafði gaman af þessu og eins
hinu, að eiga að fara að tala við
Wrexford lávarð. Steve var ekk-
ert illa við lögregluna, enda þótt
hann hefði oft rifizt við hana
út af bílastæði, og ég vissi, að
honum þótti það skemmtileg til-
breyting að láta fylgja sér eftir
teppalögðum gangi, með snoð-
klipptan og kurteisan lögreglu-
liðþjálfa fyrir fylgdarmann, sem
leiddi okkur inn til lögreglu-
stjórans með ennþá meiri hátíð-
leik en við höfðum fyrirhitt
heima hjá Firth.
Lögreglustjórinn leit út eins og
skrípamynd af hertoganum af
Wellington. Hann heilsaði okk-
ur með handabandi og bauð okk
ur sæti, en leit mig um leið
miklu vanþóknunarauga.
— Ég var líka með í þessu,
sagði ég og brá fyrir mig beztu
auglýsingaröddinni minni.
Hann leit á mig ennþá hvass-
ar en áður, og ég iðraðist eftir
framhleypni mína.
Steve sagði: — Segðu söguna,
Rod. Þú ert okkar gagnorðastur.
Rod endurtók söguna. Wrex-
ford hlustaði með meiri athygli
en ráðherrann hafði gert, og
horfði þungbúnum augum á Rod
meðan hann talaði. Ég fann, að
ég rak neglurnar á kaf í lófana,
eins og ég geri hjá tannlæknin-
um. Áreiðanlega myndi hann
þekkja sannleikann, þegar hann
var borinn jafn skilmerkilega á
borð fyrir hann og Rod gerði.
Þar var engu orði ofaukið.
Þegar Rod hafði lokið máli
sínu, tók Wrexford innanhússím
ann og bað um einhvern að nafni
Palmer, og sagði við hann: — Ég
hef handa þér verk að vinna, nú
tafarlaust.
— Ég er hræddur um, að það
verði að vera lögregluibíll, sagði
Palmer, þegar Steve bauð honum
far. Það er bezt fyrir ykkur að
sitja afturí.
— Já, en.......
— Því miður, herra.
— Þá skulum við vona, að ein
hverjir leigubílar séu til í Isling
ton.
— Auðvitað ökum við ykkur
heim og komum bílnum ykkar
þangað líka, sagði Palmer, og
röddin var guðrækileg og
hneyksluð. Rod og Steve hlógu,
en það kom Palmer ekkert út úr
jafnvæginu, því að hann brosti
bara eins og lögreglumenn gera
við sína óþægu krakka, almenn-
ing.
Ég varð að játa, að Palmer
var allra laglegasti maður og
meðan við ókum til Islington í
hinum lítt áberandi en hræðilega
hraðskreiða lögregluvagni, var
ég að velta því fyrir mér, hversu
margir réðu fólk 1 þjónustu sána,
eftir útliti fremur en hæfileik-
um. En kannski hefði Palmer
líka hæiileika til að bera, auk út
litsins. Hver vissi það? Að
minnsta kosti hafði hann þykkt
hár, og ólívugrænan yfirlit, sem
féll vel við hárið. Það mundi
ekki gera til þó að hann væri dá-
lítið heimskur.
Islington var ennþá eyðilegra
nú en það hafði verið fyrra
kvöldið. Búðir voru lokaðar en
einn eða tveir gluggar báru birtu
út í þokuna. Bíóið, sem við fór-
um framhjá, gaf einhvernveginn
til kynna, að þar væru svo sem
fjórir áhorfendur inni, þrátt fyr-
ir myndina úti fyrir, sem sýndi
unga stúlku, elta af tveimur blóð
sugum .
Palmer sagði eklinum, þögul-
um manni með andlit eins og úr
gömlu leðri, að stanza við lög-
reglustöðina.
— Ég ætla að vita, hvað þeir
hafa handa okkur, sagði hann og
steig út úr bílnum. Hann kom
aftur eftir nokkrar sekúndur og
áður en Rod og Steve gátu
kveikt í vindlinum sínum. —.
Þetta virðist vera einfalt mál,
sagði hann. — Þetta hús er tal-
ið vera manntómt — ég á við
þetta, sem þið fóruð í. Eigandinn
er suður á Spáni. Hann er vín-
kaupmaður og er þar í verzlun-
arerindum. Þeim tókst á stöðinni
að útvega mér lyklana.
Við frum aftur framhjá hlið-
inu, yfir ána og inn á gamla
torgið. Ég var tekin að gerast
óróleg. Ég greip í handlegginn
á Steve, og hann kreisti mig ofur
lítið. Við stigum út úr bílnum
þegjandi og gengum að húsinu,
en nú fórum við eftir grasigrón-
inni brautinni og framdyrameg-
in. Húsið var þögult og eyðilegt
þarna í þokunni, gluggar allir
dimmir, og útidyrahurðin, sem
hafði orðið fyrir veðrum og vind
um, var orðin grá og málningar-
laus.
— Þetta lítur heldur eyðilega
út, sagði Palmer. Svo stakk
hann lyklinum í skráagatið, sneii
honum' og við gengum inn. Og
allt í einu áttaði ég mig. Dimm-
an, rakinn og dauðaþögnin —■
allt talaði þetta sínu máli. Og
það gerði líka þessi tilfinning,
sem fólk fær og sagt getur til
um, hvort nokkur lifandi vera sé
í nánd við það eða ekki.
— Þessa leið, sagði Steve utan
úr myrkrinu, sem geislinn frá
vasaljósi Palmers klauf. — Ef
við snúum til vinstri, komum við
inn í skrifstofuna.
Palmer hratt upp hurðinnL
Við stóðum inni í stofunni þar
sem skjöldurinn var yfir arnin-
um.
Þar var niðdimmt.
— Ekkert ljós, sagði rödd
Palmers í myrkrinu og beitti
vasaljósi og Rod kveikti á kveikj
aranum sinum.
í daufu birtunni frá þessum
ljósatækjum gátum við séð um
stofuna. Skrifborðið, síminn,
ljósin — allt horfið. Stofan var á
kafi í ryki, gólfið bert, ekkert
fyrir gluggunum. Það var eins
og þarna hefði ekki mannvera
komið í hundrað ár.
4. kafli.
— Þetta getur ekki átt sér
stað, æpti Steve bálvondur. —.
Vitanlega voru þeir hérna inni.
Hvernig hefði ég átt að þekkja
þessa andskotans kompu ef ég
hefði aldrei komið hérna áður?
Þessi veggskjöldur var þarna áð-
ur. Ég sá hann með eigin augum.
— Það gerði ég líka, sagði ég.
Palmer lét ljósið leika um her-
bergið. — Því miðjur, herra
minn, hefur ykkur skjátlast. Það
hlýtur að hafa verið eitthvert
hús hérna í nágrenninu. Það er
fullt af svona húsum bæði í Isl-
ington og Canonbury.
— Hlífið 'þér mér við Lundúna
korti fyrir skólakrakka!
— Það er nú samt hægðarleik-
ur að villast hér á nágrenninu,
sagði lögreglumaðurinn góðlát-
lega. — Ekki get ég fengið hús-
leitarskipun fyrir allt nágrennið,
eða finnst yður það?
Nú, hann er þá ekki aðeins lag-
legur, heldur er hann líka fastur
fyrir, hugsaði ég með mér. Nú,
jæja. Ég get ekki láð honum það.
ALLTAF FJOLGAR

>
VOLKSWAGEN
□

Hér a 1andi er Volkswagen fvímælalaust
vinsælasfi, eftirsóttasti og mest seldi bíll-
inn, enda er hann vandaður og sígildur
bíll, en ekkert tizkufyrirbæri. Volkswagen
er því örugg fjórfesting og í hærra end-
ursöluverði en nokkur annar bíll.
Volkswagen 1300 er með 50 ha. vél.
Vélin er loftkæld — Aukin afköst um
8.5 hö., ekki með yfirstillingu, heldur
hefur slagrúmið verið aukið. Vélin er
„flöt“ 4ra-strokka — komið fyrir tveim-
ur og tveimur, gegnt hver öðrum í ló-
réttu plani. — Hljóðari og þýðari gang-
ur, minna vélarslit og því meiri ending.
Hún er sterk, örugg og endingargóð.
Gírkassinn er al-samstilltur, 4ra hraða.
Gírskiptibúnaður vel staðsettur. Auð-
veldur og hórnókvæmur í notkun, þann-
ig að orka vélarinnar nýtist að fullu.
Gírkassinn er ein af óstæðunum fyrir því
hve auðvelt og ónægjulegt er að aka
Volkswagen.
Komið, skoðið og reynið Volkswager..
Simi 21240 HEILDVERZLUNIN HEKLA HL Laugavegi 170-172