Morgunblaðið - 20.04.1966, Blaðsíða 28

28
MORGU NBLAÐIÐ
Miðvikudagur 20. apríl 1966
SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
COSPER______________________________________________________________________________________________________~~~ 39fr- CÖPfNHffilH
— Viljið þér leigja hjólburur.
heppinn, að þetta var ekki
stærri kúla. Hvað var hún stór?
—> NSu mm. Luger, svaraði
Rod hiklaust.
— Mmm, sagði læknirinn.
Þær eru ekki nærri eins slæmar
á stuttu færi.
Hvað eru þeir að tala um?
hugsaði ég með sjálfri mér. Mér
finnst nú fóturinn á Rod sé að-
alatriðið. Ja, þessir karlmenn!
— Skotsár eru eftirtektarverð
sagði læknirinn, hugsi, á meðan
hann gekk vandlega frá fætin-
um, svo að það líktist mest
mynd í kennsluibók í hjálp í við
lögum. — Jæja, þetta lítur nú
betur út, hr. Armstrong.........
En ég held það væri betra fyrir
yður að hafa fataskipti áður en
þér fáið yður inni í einhverju
gistihúsinu. Og svo hló hann að
umíbúðunum á fætinum, og blóð-
ugu buxnaskálminni.
Við þökkuðum honum inni-
lega og fórum svo út úr húsinu,
og þernan fylgdi okkur hátíðlega
til dyra. Svo gengum við aftur
að ljóta Morrisbílnum.
— Þú ættir að fara úr þessum
rifnu buxum, Rod, sagði ég. —
Þetta var alveg rétt, sem lækn-
irinn sagði, að þær gætu litið
grunsamlega út.
— Ég skal gera það.
— Ég skal loka augunum á
meðan. Þú þarft ekki að setja
upp þennan hneykslunarsvip.
Svona nú. Ég greip höndunum
fyrir andlitið, eins og krakki,
sem er að telja í feluleik, meðan
Rod seildist aftur í bílinn, til
að ná í ferðatöskuna, og finna
aðrar buxur til þess að þurfa
ekki að líta út eins og særð
hetja.
— Jæja, þetta er komið í lag,
sagði hann svo. Ég tók höndina
frá augunum. Allt í einu tók ég
eftir þokunni og snuggaði.
— Já, sagði Rod um leið og
hann laut fram, til að setja bíl-
inn í gang. — Ég var að geta
mér til um, hvenær þú mundir
taka eftir því. Þetta er andstyggi
legt, finnst þér ekki? Og fer
versnandi.
Þetta var satt. Borgin var tek-
in að hverfa sjénum okkar. í
fyrstunni varð endinn á strætinu
ógreinilegur og síðan var eins og
húsin til beggja handa, bráðn-
uðu og yrðu að engu. Þetta var
svartasta þoka, sem ég hafði
nokkurn tima komizt í kynni
við. Lundúnaþokan var ekkert
í samanlburði við þetta. Og þef-
urinn var andstyggilegur.
— Jæja, við verðum að fá
inni einhversstaðar og ná okkur
í fleiri blöð, sagði Rod stuttara-
lega og mjakaði bílnum af stað.
Svo ókum við með hraða snigils
ins.
Við komum að einu stóru gisti
húsi, sem var eldgamalt, en
hafði verið gert upp. Það var
vel lýst og virtist hreinlegt, en
leiðinlegt með afbrigðum.
Við gengum inn í drykkju-
stofuna og Rod pantaði eitthvað
að drekfca.
— Guð minn góður, hugsaði
ég. Við lítum víst dáfallega út.
Við hófðum engan svefn fengið
í......ja, hvað' marga daga? Við
höfðum ekið um allt England í
leiðinlegasta mánuði ársins, og
ýmist elt eða verið elt af morð-
ingjaflokki. Við höfðum bjargað
veslings Firth, en hann var sýni
lega dauðveikur. Og það gat
hugsazt, að við hefðum drepið
eða hjálpað til að drepa eina af
þessum ófreskjum, þarna norður
á heiðunum. Bráðlega yrðum við
elt af lögreglunni. Og ef Firth
yrði veikur og jafnvel með óráði
hver gæti þá tekið svari okkar?
Og til þess að bæta gráu ofan á
svart, var ég öll útötuð.
Svo einkennilega sem það
kann að láta í eyrum, þá var
þokan eini sólskinsbletturinn,
og hún var á sinn hátt töfrandi.
Ég horfði á hana síast inn í
skenkistofuna, sem var blá- og
rauðmáluð og með silkifóðruð-
um stólum. Og hún hékk eins og
einhver dula í ljótu gluggatjöld-
unum. Ég leit á hendurnar á
mér. Þær voru bókstaflega svart
ar.
Rod talaði ekki við mig, en
hafði náð sér í annað blað og
var að leita í því.
— Er nokkuð um hana?
spurði ég.
— Nei. Firth hlýtur að hafa
misskilið þetta einhvernveginn.
Ég drakk vodka, sem Rod
sagði, að við gætum haft svo
gott af, og horfði á hann á með-
an, og hann var lítið hreinni en
□----------------------------n
28
□----------------------------□
ég. Hvað ég kannaðist vel við
andlitið á honum, með háu efri
vörina, ofurlítið klofna. Kinn-
beinin voru falleg. Ég hefði
gjarna viljað teikna þau og svo
hárið, sem vildi vera hrokkið,
en var stuttklippt. Ég var þreytt
.....hversvegna var ég að
hugsa um þetta?
Allt í einu leit hann upp og á
mig. Mér fannst eins og mér
hefði verið fleygt ofan í baðker
með sjóðandi vatni í.
Hann skildi allt. Ég gat bein-
línis séð það gerast. Það var eins
og allt hefði breytzt í sambandi
okkar. En hann sagði þó aðeins
rólega: — Ég er búinn að finna
hana.
— Hvar? Hvemig?
Ég gleymdi alveg, hvernig
hjartað í mér hamaðist, þegar
Rod benti á einn dálkinn í blað
inu. Þetta var sjónvarpsdálkur-
inn og þar var mynd af Pru-
denoe Caxton sem „ræðumanni
kvöldsins."
— Hún á að koma fram í
kvöld. Þá hlýtur hún að vera
komin í sjónvarpsstöðina. Við
skulum fara.
— Hvenær á hún að tala?
spurði ég og reyndi að vera ró-
leg. Þessi tilfinning hjá mér virt
ist ekki ætla að yfirgefa mig,
enda þótt svo hefði átt að vera.
Við vorum að komast í eitt þess-
ara ævintýra, sem koma í blöð-
unum undir fyrirsögninni: „Tvö
lenda í ævintýri."
— Það er ekki fyrr en hálf
ellefu.
— Þá er verið að æfa núna.
Við höfum kappnógan tíma. Get
um við fengið bað? spurði ég.
— Er það svo slæmt?
— Hefurðu kannski ekki séð
okkur? Ég benti að speglinum.
Hann var bak við skenkiiborðið
á bak við allar fiöskurnar. And-
litin á okkur sjálfum störðu á
okkur, útötuð eftir þokuna. Þok
an hafið skriðið niður eftir
gluggatjöldunum eins og ein-
hver ófreskja. Hálsinn á mér var
skrítinn. Hann var næstum
svartur.
Rod hló og hjálpaði mér niður
af háa stólnum.
Rod var laginn, þar sem gisti
hús voru annars vegar og hon-
um hafði tekizt að útvega okkur
herbergi með baði. Kannski
hafði þokan hrakið alla gestina
burt. Ég lá lengi í baðinu og
naut þess og skemmti mér við
að horfa á svarta hringinn, sem
kom innan í kerið við vatns-
borðið. Þegar ég var orðin þurr
og heit, leitaði ég í fötunum
mínum, sem ég hafði fleygt ein-
hvem veginn, þar á meðal var
kjóllinn minn frá Goldenhurst,
sem var í rennilástösku. Ég fann
jerseykjól, sem kruklaðist ekki
og fór í hann og hellti jrfir mig
nógu miklu ilmvatni. Þá var bar
ið að dyrum hjá mér.
— Kom inn.
Rod hafði einnig tekið lita-
skiptum. Nú var hann aftur orð
inn eins og snotur, fölleitur
froskur. Hárið á honum gljáði.
Skyrtan hans var tandurhrein,
enda þótt ég gæti ekki skilið,
hvernig hún gæti verið það.
Hann gekk til mín og leit á mig
þar sem ég sat við snyrtilborðið
og var að bursta stutta, raka hár
ið á mér (iþví að ég hafði þvegið
það í baðinu).
Hann lyfti hendi.
— Rautt hár er fallegt.
— Sumir karlmenn hata það.
— Þú lítur nú út líkast því
sem karlmenn hötuðu þig, sagði
hann og lagði frá sér vindling-
inn svo að reykurinn úr hon-
um stóð eins og hvirfilvindur
upp í loftið, sem var hátt uppi
og dökkleitt.
— Komdu hérna..........
Ég sneri mér og stóð upp og
hann vafði mig örmum og tók
að kyssa mig. Já, þetta var það
sem ég hafði verið að hugsa
um. Og ekki langað til, þótt
ótrúlegt væri. Þessi tvö, sem
voru að leita að ævintýrinu,
voru nú á einhverjum friðar-
stað. En þetta var líka ævintýri,
'þótt annarskonar væri.
Ég lagði armana utan um
hann og þrýsti honum að mér,
skjálfandi, og Rod þrýsti mér
svo fast að sér, að ég hélt að
öll rifin í mér ætluðu að brotna.
Þetta var öðruvísi en að kyssa
nokkurn annan mann. Það var
svo langdregið. Kossarnir hans
voru eins og leitandi. Og ákafir
og gáfu mikil loforð, en hræddu
mig um leið. — Þú ert falleg
kona, sagði hann, og það var
rétt eins og hann segði það nauð
ugur. Hann hörfaði undan,
horfði á mig og andlitið var ná-
fölt, rétt eins og það, sem hann
sá, hræddi hann. En svo setti
hann upp ógeðssvip, haliaði sér
að mér og tók að kyssa mig
aftur.
Hún er skrítin, þessi ást. Lík
ist mest bardaga. Það var rétt
eins og við værum að fljúgast á,
þegar við vorum að kyssast, rétt
eins og við hötuðum hvort ann-
að. Við þutum þarna fram og
aftur og héldum hvort utan um
annað, eins og í örvæntingu. Það
var eins og öll bein í mér yrðu
að brjóski, og ég svitnaði.
Loksins greip Rod báðum
höndum um kinnarnar á mér og
kyssti mig enn, en þá hætti
hann allt í einu. Hann hopaði á
hæl. Við vorum bæði eins og
lafmóð.
Einn vöðvi titraði enn í and-
litnu á honum, en andlitið var
eins og í þoku.
— Virginia.......
— Mmmm! Ég átti bágt með
að standa kyrr. Hvað hann var
fallegur, fölur, hávaxinn, gildur
eins og hnefaleikamaður, krafta-
legur en þó grannur.
— Virginia. Mig langar til að
segja þér nokkuð, en svo verðum
við að fara.
Ég greip burstann og fór að
laga á mér hárið. Ég skalf enn,
en þó var nokkuð tekið að draga
úr skjálítanum. Þetta var þó
kostur á ástinni. Hún hélt ekki
áfram að gera mann vitlausan,
eins og mér hafði verið sagt, að
eiturlyi gerðu. Með dálítilli ein
beittni var hægt að losna við
hana. Nú var ekki annað eftir en
einhver dejrfð, sem sópaðist yfir
mig, líkust þokunni úti fyrir
glugganum.
Rod hafði setzt á rúmið og
greip nú hendur mínar og sneri
mér að sér. Andlitið á mér var
sæmilega rólegt. Gat ég komizt
aftur til þessa félaga, sem ég
bar virðingu fyrir, og sem ég
missti á einhvern dularfullan
hátt um leið og hann tók mig I
fang sér?
— Virginia. Vertu ekki með
Hvítar drengjaskyrtur
Teryiene-buxur í úrvali
Aðalstræti 9. Símd 1®860.
Laugaveg 31. Sími 12815
STULKUR
Þetta vandaða og fallega skrifborð er
líka snyrtiborð.
Biðjið um P16/snyrti-/skrifborð.
%
Laugavegi 26.
UIU
pr Stangaveiðifélag
Reykjavíkur
ifFii
Félagsmenn munið að sækja veiðileyfin í dag
(Síðasti dagur). Eftir 20. apríl verða ósótt leyfi
úthlutuð öðrum. STJÓRNIN.