Morgunblaðið - 15.05.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
i
Sunnudagúr 15. maí 1966
Mary Raymond:
STÚLKA
MEÐ
GRÍMU
— Ég kannast svo sem heldur
ekki neitt við þetta, sagði Steve.
— Ég hef hingað til alltaf átt
við lögfræðing 1 París — eða að
minnsta kosti hefur minn lög-
fræðingur gert það — en það
framgengur af þessu bréfi, að
þið Tom 'hafið hafizt við á þessu
skemmtiskipi einhversstaðar við
Miðjarðarhafsströndina.
— En hvað þá um húsið okk-
ar?
Steve yppti öxlum. — Ég er
nú álíka ófróður um það og þér.
Heimilisfangið, sem ég sendi
bréfið til, hafði ég fengið hjá
lögfræðingnum mínum. Hann
veik nú aftur að bréfinu. — Að
minnsta kosti minnist hr. Renier
alls ekkert á bróður minn, en
segir, að þegar þér eruð orðin
ferðafær, muni hann koma og
fara með yður til Frakklands
aftur. Hann hefur líka sent yður
peninga, fyrir nauðsynlegum út-
gjöldum — en það er annars
bezt, að þér lesið bréfið sjálf.
Þér eruð sjálfsagt sterkari í
frönskunni en ég.
— Ef ég hef nokkumtíma
kunnað nokkuð í frönsku, þá
virðist það hafa gleymzt með
öllu hinu, sagði ég. En ég hafði
þó ekki gleymt nöfnunum á rós-
unum, hugsaði ég með sjálfri
mér, og datt í hug um leið, hve
minnið mitt gæti verið dutti-
ungafullt.
Ég tók nú við bréfinu hjá
Steve. Þ-að var vélritað á örk,
með ofurlitlu bláu flaggi og s/s
Afródíte í hausnum, og þar var
einnig teikning af Venus, þar
sem hún stígur upp úr öldunum.
Ég leit á efni bréfsins, og það
var eins og Steve hafði sagt.
Hr. Renier lauk því með ham-
ingjuóskum til mín og undir
stóð Y. með miklum sveiflum,
sem hefur sjálfsagt átt að vera
skammstöfun fyrir Yves.
Ég var að minnsta kosti feg-
in að fá peningana. Mér hafði
dottið í hug, að þessi tuttugu
pimd, sem ég hafði mundu ekki
duga mér mikið fyrir heimferð-
inni til Frakklands. En hvers-
vegna hafði Tom, maðurinn
minn, ekki skrifað sjálfur? Ég
ýtti þeirri ráðgátu frá mér aft-
ur. Hugurinn var of fullur af
ráðgátum fyrir.
— Sögðuð þér honum, að ég
hefði misst minnið? spurði ég
Steve.
— Eigið þér við Tom? Ég
sagði honum alla söguna —
hvernig þér fundust, og um
meiðslin yðar ...... Þessi Ren-
ier skipstjóri virðist vita það
út í æsar, svo að Tom hlýtur að
hafa sýnt honum bréfið.
□----------------------------n
9
□----------------------------□
— En Tom hefur bara ekki
skrifað, sagði ég. — Og Renier
skipstjóri nefnir hann ekki einu
sinni á nafn í bréfinu sinu.
Kannski er honum alveg sama
um mig. Ég fékk Steve bréfið
aftur. — Mér þætti bara gam-
an að vita, hvenær ég verð ferða
fær. Læknirinn segir mér, að ef
ég fari aftur til Frakklands og
komist í kunnugt umhverfi, sé
hugsanlegt, að minnið komi aft-
ur.
Steve leit undan. — Við verð-
um að spyrja lækninn að þessu,
næst þegar hann kemur, sagði
hann, — og þá get ég skrifað
þessum Renier skipstjóra, eða
kannski vilduð þér skrifa hon-
um sjá'lf?
— Já, sagði ég, og svo sneri
ég frá þessu leiða umtalsefni, og
bætti við: — Eruð þér að fara
út í hesthúsin? Má ég koma
þangað með yður?
— Ef þér viljið. Steve virtist
ekkert hrifinn. — Ein hryssan
mín er köstuð, og ég ætla að at-
huga, hvað henni líður.
ALLTAF FJOLGAR
VOLKSWAGEN
® ER 5 MAISIIMA BÍLL
® ER FJÖLSKYLDUBÍLL
® KOSTAR 151.600,-
Nœsta sending af Volkswagen 1300
vœntanleg á mánudag, er uppseld
Tökum á móti pöntunum til at -
greiðslu um nœstu mánaðamót.
Sirni
21240
HEKLA hf
Lau<j<tvr’ji
170 17 2
— Það er kominn tími til að þessi aurapúki fái sér stærra sjón-
varp.
— Ó, ég hefði svo gaman af að
sjá folaldið! Hvað er það gam-
alt?
— Svo sem tveggja daga. Það
fæddist meðan ég var í London.
Hundurinn hoppaði á hælun-
um á okkur, er við gengum út
úr rósagarðinum og gegn um
dyr, sem voru á húshliðinni.
— Hvað er hundu'rinn gamall
og hvað heitir hann?
— Níu mánaða, sagði Steve.
— Það á að heita svo, að hann
sé vaninn, en hann er nú hjálf-
gerður bjáni samt. Hann heitir
Bruno.
— Hann er fallegur, sagði ég.
Við gengum hægt, og Steve
reyndi að fara ekki fram úr mér.
Hann var með keyri í hend-
inni, sem hann smellti út í loftið,
eins og utan við sig, og raulaði
einhvarn lagstúf í hálfum hljóð-
um.
Nú var ég feiminn, eftir að
hafa verið svona framhleypin
áður, þegar ég var að troða mér
upp á hann, og samfylgd minni,
og einnig setti ég fyrir mig það,
sem síðast hafði gerzt í málum
mínum. Höfðum við Tom rifizt?
Var ég kannski bara að strjúka
frá honum? Ég óskaði, að Steve
vildi segja hug sinn allan um
málið, í stað þess að vera svona
hlutlaus og kærulaus.
Ég komst að því, að hesthúsin
voru ekki eins gömul og húsið.
Þau • höfðu verið endurbyggð á
síðasta áratug fyrri aldar, og
báru með sér ríkidæmi þess
tíma. Þau voru geysistór með
mislitum hellum í gólfinu, og
fallegum hellulögðum húsa-
garði. Flestir hestarnir voru úti,
en stóðhesturinn stóð þarna söðl
aður, tilbúinn fyrir húábónda
sinn, og hryssan og folaldið, sem
ég var komin til að sjá, voru
einnig inni. Folaldið var frá-
bærlega fallegt, Ijósjarpt á lit
eins og móðirin og með ljósara
tagl og fax. Það stóð þarna ó-
styrkt á beinunum og leit á okk-
ur spyrjandi augnaráði.
Ég gaf frá mér allskonar frá-
leitustu gæluhljóð, sem hægt er
að gera við ungviði, hverrar
tegundar sem er. Ég elti Steve
inn í hesthúsið og gat ekki stillt
mig um að snerta folaldið, bæði
mjúka hálsinn og granirnar,
sem voru enn mýkri. Steve
gældi eitthvað við hryssuna,
sem kumraði til hans og bjóst
sýnilega við einhverju sælgæti.
Hann renndi höndum kunnáttu-
samlega um hana, til að sann-
færast um, að allt væri í lagi
með hana.
Við gengum svo aftur út í
húsagarðinn, þar sem roskinn
hestahirðir hélt í stóðhestinn.
Steve kynnti okkur. — Þetta er
hr. Bromley, sem lítur eftir hest
unum fyrir mig .... Þetta er
frú Gerard, mágkona mín.
Hann hélt áfram: — Ég held
við verðum að setja hana Zeno-
biu út í dag, og lofa folaldinu
að skondra svolítið um og liðka
sig. Hvað finnst þér?
— Mér var einmitt að detta
þetta sama í hug, sagði Brom-
ley, og það var sterkur írskur
hreimur í röddinni. Hann rétti
Steve taumana á hestinum. —
Það er fínt veður í dag.
Steve steig fimlega á bak hest-
inum og leit niður til okkar. —
Ég verð svo sem klukkutíma
burtu.
— Ég vildi, að ég mætti koma
líka. Ég gat ekki leynt löngun-
inni í röd,dinni.
Steve leit beint á mig. —
Kunnið þér að sitja á hesti?
Munið þér eftir því?
— Ég þykist viss um, að ég
kunni það .... er þetta ekki
skrítið? En kannski er það vit-
leysa í mér .... að mig sé bara
að dreyma?
— Við verðum að prófa það
síðar, sagði Steve, — þegar yður
er alveg batnað. Ég held ekki,
að þér hefðuð gott af því, svona
strax, en hinsvegar þurfum við
alltaf að hafa einhvern til að
liðka hestana með mér, ekki
satt, Brom?
— Jú, vissulega.
— Hversvegna sýnirðu ekki
henni frú Gerard héma í kring,
Brom? sagði Steve. — Sýndu
henni reiðtýgjasalinn og öll
verðlaunin, sem þú hefur feng-
ið. Svo sneri hann hestinum,
en Broms skondraði á undan, og
þeir hurfu niður eftir braut-
inni.
Getum nú aftur afgreitt
Plastbréfabindin
margeftirspurðu
Stærðir:
32 x 27,5 cm
23 x 27,5 cm
17 x 27,5 cm
Hreinlegri, skrautlegri og
r
margfalt endingarbetri en
nokkur pappabindi.
Fjölbreyttasta og vandaðasta framleiðsla landsins
á skrifstofubókum úr plasti.
MIÍLALtNDLR
Öryrkjavinnustofur S.Í.B.S.
Ármúla 16 símar 38400 og 38450.