Morgunblaðið - 17.08.1966, Blaðsíða 20

20
MORGU N BLAÐIÐ
' Miðvikudagur 17. ágúst 1966
T
FÁLKAFLUG
•••••••••••••
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
Nasirnar á henni titruðu eins
og á kynbótahryssu, sem sér fol
ann nálgast. Ég bjóst við því á
hverri stundu, að hún færi að
krafsa í jörðina.
— í>ú veizt, sagði ég, — að
Giuseppe Fossi og konan hans
hafa verið boðin. Ef hann nú
skyldi sjá okkur? Gíetur það
ekki sett þessa indælu vináttu
ykkar út um þúfur?
Hún hló og yppti öxlum. —
Hann verður að taka það sem
sagði hún. — Auk þess er hann
svo uppblásinn af monti að hann
tekur áreiðanlega ekki eftir okk
ur. Jæja, eigum við þá að fara?
Klukkan var ekki nema kortér
yfir sjö. Giuseppe Fossi hafði
eitthvað verið að minnast á
það í bókasafninu að samkvæm
ið ætti að vera komið saman
kortér yfir átta. Og þetta sagði
ég henni.
Ég veit það, sagði hún. En
ég sting uppá að við borðum
snemma, og svo þegar sam-
kvæmi Donatis hittist í forsaln-
um til þess að fá sér glas á
undan matnum, þá læðumst við
út úr borðsalnum og sláumst í
hópinn. l>á tekur enginn eftir
því, að við séum ekki boðin
fyrr en seinna þegar fólkið geng
ur til borðs.
Ég hafði áður haft það hlut-
verk að beita svona smábrögðum
til að geðjast ferðamönnum
mínum. Þá var kvöldinu bjargað
hjá þeim, ef þeir gátu komizt
eitthvað í námunda við fræga
kvikmyndastjörnu eða stjórn-
málamann og geta ímyndað, sér
þótt ekki væri nema skamma
stund að þeir tilheyrðu annarri
þjóðfélagsstétt og hærri.
— Eins og þú vilt, sagði ég
við lagskonu mína. Eina skil-
yrðið af minni hálfu er það, að
við eltum ekki hópinn inn í
borðsalinn, til þess að láta reka
okkur út sem aðskotadýr og boð
flennur.
— Ég skal vera skikkanleg
lofaði hún. En það er aldrei að
vita. Tala gestanna kynni að
koma heim og ef einhver sæti
yrðu afgangs, mundi ég taka þau
án þess að blikna.
Ég efaðist nú um að sam-
kvæmi Aldos væri svo illa skipu
lagt, en gerði samt engar til-
raunir til að skvetta köldu vatni
á vonir hennar. Við gengum út
á götuna og samkvæmt beiðni
hennar settist ég við stýrið á ■
bílnum, sem hún hafði fengið
lánaðan. Við þutum niður eftir
götunni framhjá Cyprianusar-
kirkjunni og upp brekkuna á-
leiðis til Carlo hertogatorgs og
stönzuðum fyrir framan hið
glæsilega Hotel Panorama.
Við komum of snemma til að
sjá fólkið úr borginni, sem yrði
þama til að glápa, en koma okk
ar fór samt ekki framhjá öllum.
Dyravörður í einkenningsbún-
ingi kom þjótandi til að opna
fyrir okkur bílinn. Annar engu
óglæsilegri var við hverfuhurð-
ina. Ég hugsaði með meðaumkun
til hans Longhi kunningja míns
í gamla hertogahótelinu.
Forsalurinn var stór, með hellu
gólfi og súlum, og allt í kring
voru appelsínutré í bölum og
drjúpandi gosbrunnar. Gluggar
lengst burtu, vissu út að garð-
inum, þar sem fólk sat stundum
og jafnvel borðaði, ef veður var
gott. Hótelið, sem var nú á öðru
félagi og Elia, deildarforseti V og
félagi Elia, deildarforseti V og
H-deildarinnar var sagður vera
hluthafi. Það kom mér ekki á
óvart.
— Hugsaðu ekkert um kostnað
hvert co CD 3 tér faríð/h ivenær sem þér farið
hverr iig sem iþérferöií jf ALMENNAR /®\P0STH0SSTRÍII9 H TRYGGINGAR " SÍM117700
fnrXoolifOofmrrfninrfl
TorOdSiySdiryyyiny
inn, sagði Carla Easpa. Ég er
múruð, ef á þarf að halda. En
prísamir hér eru alveg voða-
legir. Þetta er auðvitað miðað
við ameríska og þýzka ferða-
menn. Engir aðrir hafa efni á
því, nema þá Milanomenn.
Við gengum gegn um veitinga
salinn sem nú var næstum tóm-
ur. Heljarstórt borð sem komið
var fyrir í miðjum sal, minnti
mig á samskonar skipulag hjá
sjálfum mér, þegar ég var með
ferðamenn. Það vantaði aðeins'
fánana. Yfirþjónninn, með ein-
hverja þræla sína í för með sér,
leiddi okkur buktandi að borði
□---------------□
43
□---------------□
sem Carla Raspa var búin að
panta fyrirfram og rétti okkur
matseðla, sem voru á stærð við
dagblað. Ég athugaði minn mat-
seðil þegjandi og mér varð
hugsað til buddunnar minnar.
Carla Raspa lét sér hvergi
bregða en pantaði fyrir okkur
bæði, og réttirnir — áll og kross
fiskur, gerði mig svefnlausan
fyrir fram. Kannski var það
líka tilgangur hennar.
— Svona vildi ég alltaf geta
lifað, sagði hún. — En það verð
ur nú ekki meðan ég er bara
fyrirlesari hérna við háskólann.
Ég spurði hana, hvað hún
vildi þá heldur. Hún yppti öxl-
um.
— Ná í einhvern ríkan mann
einhvers staðar, — helzt ein-
hvern, sem ætti konu heima hjá
sér. Ókvæntir menn eru fljótari
að þreyta mann, þeir hafa úr
svo miklu að velja.
— Þú finnur engan slíkan í
Ruffano.
— Ég veit ekki. Eg lifi í von-
inni. Elia prófessor á konu, sem
hreyfir sig aldrei frá Ancona.
Hún verður ekki hér í kvöld.
— Ég hélt, að allt þetta tilstand
þitt væri til að vekja eftirtekt
á þér hjá Donari? sagði ég og
leit á kjólinn hennar.
— Ég hef nú ekkert á móti
því að ná í þá báða. — En Don-
ati er sleipari í hendi. Hinsvegar
er mér sagt, að Elia sé lystar-
meiri.
Þessi hreinskilni hennar gekk
fram af mér, og ég fann mig
öruggari eftir. Tveggja manna
borðið i litla eldhúsinu hennar
og svefnsófinn var ekki mér
ætlað.
— Auðvitað, hélt hún áfram,
— ef einhver busi kæmi og
beiddi mín, þá mundi ég taka
honum. En hann yrði að eiga
nóg inni í bankanum. Ég skildi
sneiðina og andvarpaði. Hún
klappaði á höndina á mér. — En
til að vera úti með, geturðu
verið fullgóður, og enginn betri.
Ef ég næði í minn fisk og þú
yrði kyrr í Ruffano, gætirðu
setið að krásunum með mér.
Ég lét í ljós þakklæti mitt.
Við hresstmnst bæði dálítið af
einni fösku af Verdicchio, sem
við notuðum til að renna álnum
niður með. Ég fann, að ég brosti
alveg að ástæðulausu. Veggirn-
ir í Panorama fjarlægðust. Yfir
þjónninn hætti að vera sleikju-
legur, og hélt áfram að horfa
fram í forsalinn með öllum súl-
unum í.
— Ertu orðinn saddur? sagði
Carla Raspa. — Þá ættum við
heldur að færa okkur fram —
fólkið er víst farið að koma. Ég
heyri það á hávaðanum frammi.
Biddu um reikninginn.
Reikninguiínn var tilbúinn,
samanbrotinn á diski. Við höfð-
um ekki borðað nema þennan
eina rétt, en af verðinu gat ég
glöggt séð, að ekki mundi van-
þörf á bankainneigninni, sem
hún var að tala um. Ég tók upp
veskið, en samferðakona mín
rétti mér viðbót undir borðið.
Drembilátur eins og einhver
guð, sem hefur étið sig saddan
áður en hinir ómerkari dauð-
legu komu á vettvang, borg-
aði ég og leiddi svo samferða-
konu mína út úr veitingasaln-
um. Við komum fram í forsal-
inn, og sáum, að hann var þeg-
ar tekinn að fyllast af boðsgest-
unum. Þjónar voru á ferð og
flugi með glasabakka og buðu
gestunum. Eins og Giuseppe
hafði varað mig við, voru karl-
mennirnir smókingklæddir, en
konurnar í kvöldkjólum af öllu
hugsanlegu tagi. Og hárgreiðslu-
konurnar í Ruffano höfðu ber-
sýnilega staðið í yfirvinnu.
Carla Raspa greip, alls ófeim-
in, glas af bakkanum hjá ein-
um þjóninum. Ég fór að dæmi
hennar.
— Þarna er hann, sagði söku-
nautur minn. — Hann er næst-
um ennþá glæsilegri í smóking.
Alveg gæti ég etið hann.
Aldo stóð og sneri að okkur
baki, en þrátt fyrir skvaldrið
BAHCO
Vörugæðin
segja til sín.
Umboðsmtiin:
Þórður Sveinsson & Co. h.f.
Reykjavík.

BAHCO-verksmiðjurnar
búa til skiftilykía, rörtengur
skrúfjárn, rörtengur, hnífa,
skæri, sporjárn og margt fleira.