Morgunblaðið - 11.09.1966, Síða 3

Sunnudagur 11. sepl. Í9W
MORCUNBLAÐIÐ
3
Við sem fylgzt höfum með
hinni opinberu heimsókn
norsku forsætisráðherrahjón-
anna veittum því athygli, er
ljósmyndir voru framkallaðar
eftir fyrsta daginn, að frúin
var nær hvergi í fremstu röð.
Hún hafði á svo látlausan og
hæglátan hátt orðið eftir við
að skoða og spyrja, að það
vakti ekki sérstaka athygli. En
glaðlegt viðmót hennar og vak
andi áhugi gerir þægilegt að
vera í návist hennar. Er frú
Magnhild Borten varð með
nokkuð skyndilegum hætti for
sætisráðherrafrú landsins í
fyrrahaust, hafði norskt blað
það eftir henni, að hún hefði
gert það upp við sig strax að
ekki þýddi fyrir sig að fara að
leika hlutverk forsætisráð-
herrafrúar. Hún yrði aðeins
að halda áfram að vera hún
sjálf, það yrði svo að fara
sem vildi um hvernig því
Sr. Jón Aubuns, dómprófastur:
„Löngu fyrir dögun“
11. sept.
EITT guðspjalla þessa dags seg-
ir fróðlega sögu og fagra:
Heitum starfsdegi er að ljúka.
Kveld er komið, sól er setzt og
þreyttum meistara er þörf
hvíldar. En þá verður ys fyrir
utan hús þeirra bræðra, Simon-
ar Péturs og Andrésar, og þröng
mikil, því að þangað er búið að
færa sjúka menn, svo að þeir nái
fundi Jesú. En í húsi bræðranna
er hann staddur.
Nei, þeir verða að bíða —
segja lærisveinarnir — meistar-
inn verður að njóta næturhvíld-
ar eftir þennan erfiða dag. Öllu
má ofbjóða, einnig þreki hans.
En orðalaust gengur Jesús út
úr húsinu. Hinstu geislar kveld-
sólarinnar slá roða á hóp hinna
þjáðu, sjúku. Löngu eftir sól-
arfall gengur Jesús enn á meðal
þeirra. „Og hann læknaði
marga“, segir Markús samstarfs
maður Péturs, en fyrir dyrum
hans hafði þessi atburður orðið.
Þegar sjúka fólkið er loks far-
ið, er komin nótt.
Frú Magnliild Borten
Ég er fyrst og fremst húsmóðir
En með höflum er þettu nohkuð öðruvísi líf
Viðtal við frú IVIagnliild Borten,
forsætisráðherrafrú IMoregs
mynda þetta
fjall, Þyril.
sérkennilega
— Það er fagurt hér, segir
frúin af hrifmngu. Og við
tefjum hana ekki lengur. —
E. Pá.
yrði tekið. Hún ætti ekki ann-
arra kosta völ. Og þannig er
framkoma hennar, látlaus og
hýrleg, og örugg eins og hún
sé heima á búi sínu.
Okkur langaði til að vita
ofurlítið meira um frú Magn-
hild Borten sjálfa og tækifær-
ið gafst á siglingu upp í Hval-
fjörð með varðskipinu Óðni á
föstudag.
Frúin kvaðst vera frá
Þrændalögum, úr sveit sem
ætti sér gamla sögu, Medal-
huset eða Melhus, eins og það
heitir nú. Þaðan eru kunnar
persónur úr sögunni, Ásbjörn
frá Medalhuset og Einar
Þambaskelfir. Þetta er 3 míl-
ur fyrir sunnan Þrándheim
eða Niðarós, en því nafni
hefði bærinn átt að halda,
segir frú Magnhild. — Það
virðist í rauninni ekki svo
langt síðan saga þjóða okkar
var ein, segir frúin. Og
mér finnst ég hitta á íslandi
alveg sama fólkið og heima í
Noregi.
Frú Magnhild sagði, að þau
hjónin væru nýflutt til Osló.
Þar bjuggu þau að vísu í 8
ár, þegar maður hennar var
þingmaður. En þegar börnin
fóru að ganga í barnaskóla,
þá fluttu þau aftur heim í
Syðri Þrændalög. í sveitinni
eru barnaskólarnir smærri,
allir þekkjast og börnin verða
meiri einstaklingar í skólan-
um, ekki bara númer.
Áður höfðu Bortenshjónin
búið búi sínu í Flá í Þrænda-
lögum, en nú síðast ráku þau
ekki bú þar.
Við spurðurh hvort ekki
hefðu orðið mikil viðbrigði
og breyting á lífi hennar
við stöðuskiptin:
— Ég er nú fyrst og fremst
húsmóðir. En með köflum er
þetta talsvert öðruvísi líf, svar
frú Borten. Það eru ávallt
tvær hliðar á hverjum pen-
ingi. Stöðu forsætisráðherra-
frúar fylgir oft að koma mik-
ið opinberlega fram og það
er skemmtilegt. Nú fæ ég að
kynnast fólki, sem ég hafði
áður aðeins heyrt um .Og
einn af kostunum við stöð-
una er t.d. sá að ég fékk
þessa ferð til íslands, sem mig
hefur alltaf langað til að
koma til.
Frú Borten hafði brugðið
sér á sjóferðinni í ákaflega
skemmtilegan jakka með
norskum handsaumi. — Já,
þetta er mynstur úr heima-
héraði mínu, segir hún. Syst-
ir mín hefur saumað í hann.
Hún hefur sett upp vinnu-
•stofu, og hefur fólk sem saum-
ar í og teiknar mynstur. Sjálf
hafði ég gaman af slíkri handa
vinnu, en hefi nú orðið alltof
lítinn tíma til þess. Ég hnýtti
líka teppi og ég sá á Bessa-
stöðum svipað teppi, gert af
forsetafrúnni. Eins hefi ég
haft gaman af að syngja, við
sungum öll systkinin sex í
kórum. Það var mikið sung-
ið heima á æskuheimili mínu
og elzta systirin lék undir.
— Svo þér eruð alin upp
í stórri fjölskyldu. Eigið þér
sjálf mörg börn?
— Þrjú. Þau eru öll á skóla
aldri 8 ára, 14 ára og 15 ára.
Ég var svo heppin að systir
mín, sém er við hjúkrun, kom
í sumarleyfinu sínu, til að
vera hjá börnunum meðan ég
fór til íslands, svo ég get
verið alveg róleg um þau og
heimilið, segir frú Broten.
Nú er verið að sigla inn
að hvalstöðinni og allir að
Morguninn rís, og þegar lærl-
sveinarnir vakna, er meistarinn
fyrir löngu risinn úr rekkju.
Þeir leita hans og finna hann á
óbyggðum stað, þar sem hann er
að biðjast fyrir.
Næturhvíld hans hafði orðið <*
stutt eftir erfiðan dag, því að
„árla, löngu fyrir dögun, fór
hann á fætur og gekk út og fór
á óbyggðan stað og baðst þar
fyrir“, — segir guðspjallið.
Nútímasálfræðingur segir:
„Ég gæti nefnt þess mýmörg
dæmi, að s kölluð hvíldarlækn-
ing varð engin lækning, og
vegna þess að það var ekki lík-
aminn heldur hugurinn, sem var
sjúkur og þreyttur. Aðgerðar-
leysi er mjög sjaldan lækning
við þreytu, og þó segja læknar
þrásinnis við fólk sem finnst
það vera að yfirbugast: „Þér
verðið að taka yður algera
hvíld“. En aðgerðaleysi er ekki
læknisdómur þreyttum huga. v
Víkjum aftur að guðspjallinu.
Eftir erfiðan starfsdag nægði
Jesús örstutt r.æturhvíld. Og
meðan vinir hans sváfu enn, reis
hann á fætur „löngu fyrir dög-
un“ jós orku til nýrra starfa af
lindum einverubænar. Þá var
hann reiðubúinn til mikilla af-
kasta á nýjum degi.
Auðvitað hafði hann verið
þreyttur, þegar komið var fram
á nótt og síðasti sjúklingurinn
var farinn af fundi hans. Ut-
streymið sem sagt er að frá hon-
um hafi gengið til hinna sjúku,
dró frá honum orku. En á
bænarstundinni hlóðst hann
orku á ný. Ekki með því að hvíl-
ast í athafnaleysi, heldur með
því að byggja upp hug sinn og
næra hann af blessun guðssam-
félagsins, bænarinnar. Líkama
hans virðist hafa nægt örstutt
hvíld, ef sál hans náði sambandi
við uppsprettuna í Guði.
Sú uppspretta er öllum opin,
í sameiginlegn guðsþjónustu
safnaðarins, eða á einverustund-
um þinum með Guði. Merkur
samtíðarmaður segir um þetta:
„í bænina áttu að sækja huga
þínum heilbrigði og líkama þín-
um um leið. Öruggasti læknis-
dómurinn við ofþreytu, jafn-
vægisleysi i skapsmunum, óstyrk
um taugum og óstjórnlegum
geðbrigðum er sá, að taka þér
stundarfjórðung til þess á hverj-
um degi að loka dyrum þínum,
hverfa frá skarkala inn í þögn-
ina, þar sem þú ert einn með
Guði. Þá skaltu margendurtaka
með sjálfum þér: Friður Guðs
er með mér. Guð er að gefa már
sinn frið. Þá mun friður og kyrrð
falla yfir sál þína, og um laið
muntu finna með sjálfum þér
nýja orku og nýjan starfsþrótt.
Þú skalt ekki biðja ákaft. Með
rósömum, hljóðum huga skaltu
veita viðtöku blessun, sem áreið-
anlega mun veitast þér“.
Af þessari dýru lind hafa
margir drukkið. Heilagur Franz
frá Assisi var heilar nætur á
bæn. Hann bað ekki um neitt
sérstakt, en hann endurtók ró-
lega aftur og aftur sömu orðin:
„Guð minn. Guð minn“! Frá
bæninni, guðssamfélaginu, gekk
hann hlaðinn nýrri orku til
nýrra starfa. .
Bænin er ekki að sjálfsögðu
beiðni. Hún er samfélag við
Guð. Hin sjálfselskulausa bæn
opnar farveginn guðlegri náð,
endurnýjun og orku.
Eftir örstutta næturhvíld reis
Jesús úr rekkju. „Árla, löngu
fyrir dögun“ leitaði hann ein-
veru til að biðjast fyrir. Þar
fann hann uppsprettulindir, sem
bæði mér og þér er þörf að
hprffia j»f