Morgunblaðið - 11.09.1966, Blaðsíða 5

SunnuSagur 11. sept. 1966
MORGU N BLAÐIÐ
5
■M fi HiT» ' '*" ".............. ..............* ............ " ....... ' "
IÚR
ÖLLUM
ÁTTUM
HEYBRUNAR ERU ALLTÍÐIR OG ÞYKIR OKKUR ÞVI ÁSTÆÐA
TIL AÐ VEKJA ATHYGLI A MJÖG HAGKVÆMUM HEY-
TRYGGINGUM, SEM VIÐ HÖFUM ÚTBÚIÐ. TRYGGINGAR
ÞESSAR NÁ M. A. TIL SJÁLFÍKVEIKJU. HAFIÐ SAMBAND VIÐ
NÆSTA KAUPFÉLAG EÐA UMBOÐSMANN OG GANGIÐ
FRÁ FULLNÆGJANDI BRUNATRYGGINGU Á HEYBIRGÐUM
YÐAR.
SAMVINNUTBYGGINGAR
____ UMBOÐ UM LAND ALLT ÁRMÚLA 3 - SlMI 38500
hafði Kv'abryggja tekið stór
um stakkaskiptum hvað bygg-
ingar og annað áhræðri,
hafði ég ekki komið þangað
um mörg ár, alltaf ekið fram-
hjá, svo segja má að forvitn-
in hafi ekki borið mig ofur-
liði.
Því var það einn dag sein-
ast í ágúst að ég ákvað að
taka mér frí nokkrar klukku
stundir og svipast um á þess-
um fornu og frægu stöðvum,
jafnframt því að hafa tal af
nefndum manni, fá að taka
þarna myndir ef það gæti gef
ið lesendum Mbl. einhverja
stöðumanninn Ragnar Guð-
jónsson og hans ágætu frú.
Þau buðu okkur inn í hið nýja
og vandaða hús sem þau eiga
nú heima i og þegar við litum
til þeirra forna bústaðar kom
í huga okkar máltækið svart
og hvítt. Þeim breytingum
verður ekki lýst. Heimili
þeirra er mjög smekklegt og
vistlegt og Ragnar tjáir okk-
ur að hann og vistmennirnir
hafi reist þetta myndarlega
hús og ekki aðkeypt annað en
innréttmgar, hurðir, rafmagns
vinnu og eitthvað af múr-
vinnu. Það sér ekki annað
Leslie Cumby — með pensilinn
á Kvíabryggju
Stykkishólmi: —
ÉG hafði fengið spurnir af
því að á Kvíbryggja væri
snaggaralegur og huggulegur,
enskur togaraskipstjóri, sem
væri þar að bæta fyrir brot
sitt á fiskveiðalöggjöfinni. Það
fylgdi og sögunni að hann
væri duglegur að hverju
verki sem hann gengi og
ekki að tvinóna við hlutina.
Þá var og, að þótt ég ætti
heima í næsta nágrenni og
vissi að á undanförnum árum
innsýn í það sem fyrir augu
mín bar.
Ég held klukkan hafi verið
um fjögur þegar við rennd-
um þarna í hlað, en sóknar-
prestur minn séra Hjalti Guð
mundsson hafði verið svo
elskulegnr að slást í för með
mér. Ekki spillti veðrið, sól
og NA andvari og fjallasýnin
öll hin tignarlegasta, enda við
urkennd af hverjum ferða-
manni, sem þarna á leið um.
Við hittum fljótt fyrir for-
en hér hafi fagmenn verið
að verki. Við berum strax upp
erindi okkar og er það fúslega
veitt. Ragnar fer m,eð okkur
um staðinn og sýnir okkur
allt það helzta, fræðh okkur
um vinnubrögð þeirra, sem
þarna dveijast og sýnir okkur
hælið. Hann tekur það strax
fram að honum veitist ekki
erfitt að stjórna þessum her
sem þarna dvelst, en eins og
menn vita þá er það ekki
hann sem velur sér mannskap
heldur koma aðrir þar við
sögu, en Ragnar segir að enn
sem komið er hafi allt geng-
ið ágætlega. Enda hefði ég
ekki verið við þetta svona
lengi ef þetta hefði ekki geng
ið vel, segir hann. En í haust
er hann búino að hafa þarna
forstöðu í 11 ár.
Við göngum inn í vistheim
ilið. Þar eru menn að enda
við að fá sér kaffisopa svo
það hittist vel á. Við spyrjum

hér í fjórar vikur í heyskap
og að mála húsið. Þetta er
fyrsta sinn, sem ég kem í hey-
vinnu og er það rnikill munur
á við að veiða þann gula en
þó líkar mér það ekki illa,
ilmur úr grasi.
Ég á garð heima og það er
mín tómstundaiðja að hugsa
um hann og gera hann sem
ánægjulegastan. — Það marg
borgar sig.
— Þú ert enskur?
— Já, ég er frá Grimsby, 36
ára gamall og hefi verið á
sjónum frá 15 ára aldri. Tog-
araskipstjóri í 3 til 4 ár og
við ísiandsstrendur hefi ég
verið á fiskiríi í alls 16 ár svo
ég er hér kunnugur. Ég er
kvæntur og á 3 börn.
Það vill svo til að á meðan
ég dvel hér eiga öll börnin
mín afmæli, sonur minn 2
ára þegar ég hafði verið hér
í 3 daga. Dæturnar 9 ára og
15 ára eiga svo afmæli 1. og
2. október og því miður verð
ég af öllum þessum afmælum
og verð að hugsa til þeirra og
dvelja í huganum heima.
— Ykkur finnst íslenzka
landhelgin freistandi er ekki
svo?
— Nci, alls ekki og við ætl
um okkur alls ekki inn fyrir
mörkin, það er annað sem þar
kemur tii. Hugsið ykkur til
dæmis þegar við erum nálægt
línunni og talsverður fiskur
þá getur án þess að við at-
hugum það komið fyrir að
við höfum borizt inn fyrir
mörkin. Það þykir okkur
leitt og það get ég fullvissað
ykkur um að eigendur skip-
anna brýna fyrir okkur að
fara varlega og leggja blátt
bann við að við brjótum fisk-
veiðilögsöguna.
— Átt þú kannske í útgerð
inni?
— Nei, síður en svo. Ég á
ekkert í togaranum, sem ég
hefi verið á heldur er það
fyrirtæki sero heitir Consoli-
dated Fisheries. sem á hann og
ég hefi verið i þjónustu þese
í 16 ár og hefir gengið ágæt-
lega. Yfirleitt verið mjög fisk
inn, já, þetta hefir gengið vel,
það er að s.egja með þeirri
Framhald á bls 25
BÆNDUR
brunatryggið
heybirgðir
yðar!
Séff heim að Kvíabryggju
eftir hinum enska (eða rétt-
ara sagt skozka) skipstjóra og
og að vörmu spori birtist hinn
myndarlegi skipstjóri, alúð-
legur og brosandi. Við heils-
um og segjum erindi okkar.
Hann kveðst lítið hafa að
segja enda viðburðarlítið á
þessum stað. Hinsvegar sé
það ánægja að fá menn til að
ræða við og býðui okkur inn
í lítið herbergi þar og síðan
ekki að orðlengja að samræð-
urnar verða alltaf eðlilegri og
greiðari og við komumst strax
að því að hér er á ferð bæði
skemmtilegur og aðlaðandi
náungi.
— Jú, segir hann, vistin
hér er ágæt, það er ekkert
undan eð kvarta, nema helzt
að ég er enn ekki búinn að
venjast rnataræðinu. Það er
allt öðruvísi hér en heima og
það tekur sinn tíma að venj-
ast því.
— Jú, hér er ágætt að vera,
það er betra en þurfa að húka
inni og gera ekki neitt, það
á illa við mig svo ekki sé
meira sagt. Auðvitað er bezt
að vera við sitt starf og á
kunnugum slóðum, en maður
verður líka stundum að gera
meira en gott þykh og það
þroskar. Ég er búinn að vera
Enskur togaraskipstóri