Morgunblaðið - 21.09.1966, Blaðsíða 23

Miðvikudagur 71. sept. 1966
MORGUNBLAÐIÐ
23
ÞÆR skoðunarfsrðir. sem Garð-
yrkjufélag Tslands hefur efnt til
í sumar hafa fengið verð-
skuldað lof. Það sýndi sig
bezt þegar boðið var til þátt-
töku í hringferð um borgina til
að skoða nokkra fallega garða.
Minnst 100 manns, mestmegnis
frúr og blómarósir mættu kl. 2
e.h. og í tveim strætisvögnum
var fyrst haldið vestur í bæ.
Formaður félagsins Kristinn
Helgason stjórnáði ferðinni í
heild og öðrum vagninum. í hin-
um var leiðsogumaður Hafliði
Jónsson garðyrk,ustjóri, og báð-
ir leystu þessa vinnu sem „guides
1 eigin borg“ p: ýðilega af hendi.
Allar götur. sern ekið var uro
voru nefndar með nafni, einnig

Garður Ámunda Sigurðssonar,
Skoiunarferðir Garðyrkjufélagsins
um skrúðgarða borgarinnar
minnismerki og sagt var frá i
nafni allra aimenningsgaroa,
aldri og stnrð.
Nú við stönzuðum við Faxa-
skjól 4 þar sem Jóhann Wathne
og frú Martha tóku á móti hópn
um. Eins og vænta mátti af áður
verðlaunuðum garði var allt í
fínasta lag). biornaskrúð og upp
að þakrennu sennilega hæsta
„geitablað"1 í Reykjavík, og það |
þrátt fyrir legu hússins að opnu
hafi.
Hér var snúið við og ekið að
Kvisthaga 23 h]á Georg Lúðvíks- |
syni. Einnig hér hafa áður verið
veitt verðlaun og ekki að ósekju.
Garðurinn, sem snyr að götu er
mjög fallegur og nú þéttvaxinn
en vel hirtur, en bak við húsið
• I
er yndislegur og hlýlegur blett-
ur. Því næsc var haldið að Miklu
braut 7 hja hin.im kunna blóma
áhugamannt Gunnari Hannessyni
en hann á mikið af fallegum rós-
um, enda eitt af „sérhobbies“
hans.
Þá var ekið lúsnægt gegnum
Brekkugerði með mörgum fall-
egum, nýjum görðum. Einn garð i
sáum við þó ekki, því hann er
staðsettur efst á tveggja hæða
einkennilegu iiúsi fyrir enda göt
unnar.
Þá var okkur ekið i Smáíbúða
hverfið til ÓJafs B Guðmunds-
sonar lyfjafræðings, Langagerði
96. Þessi garður er í sérflokki,
næstum þvi j hollenzkum stíl,
því hver ferþumiungur er vaxta
staður blóma, einar 500 tegund-
ir í garðinum, og einnig runnar.
Hafi eigandi þessi líka þökk fyrir
iiðlegheit.in að hleypa svo mörgu
fólki inn, en þar sem hér var
eingöngu blómafólk á ferðinni
var mjög vel gengið um.
í Njörvasundi 12 hjá Guð-
brandi Bjatnasyni og frú vakti
athygli fyrir snvrtimensku, suna
arblóma og gosbrunn.
Við vorum nr komin nær því
í hinn enda borgarir nar, svo snú
ið var við og ekið um Vestur-
brún með hinu annálaða fallega
útsýni, að Kieifarvegi og með
leyfi gengið um hinr. dásamlega,
útlendingslega, en þó íslenzka
suðræna garð hié Ámunda Sig-
urðssyni. Sólin skein og þetta
var góður endir ferðarinnar. —
Leiðsögumönnunum var lofþakk
að þegar við komum niður í mið
bæ.
Hinn ötuii formaður bauð þá
til skoðunarferðav til fróðleiks og
ræktunaruppörfunar í „Gras-
garðinn“ í Laugardal viku
seinna. Þá söfnuðust saman um
40—50 áhorfeudur Hér skýrðu
Sigurður Aibert Jónsson garð-
yrkjufræðingur og verkstjóri og
hinn þekkti garðyrkjumaður og
margreyndi blómagrúskari Krist
inn Guðsteinsson frá öllu, sem
sást eða menn vildu vita, nöfn á
íslenzku eða latinu, aldur og
ræktunarniöguieika blóma og
runna.
Þá voru þessar 3 eftirhádegis
ferðir búnar. Nú nálgast berja-
tíminn, með krækiberjum, blá-
berjum, tins-. sól- og stikkil-
berjum, en það er ekki neitt,
sem maður skcðar heldur tínir og
etur. Trúað get ég að ef Garð-
yrkjufélag tslavds (sem er ekki
fagmannafélag heldur fyrir alla
blómaræktunar- og áhugamenn)
héldi innanhus skemmtun t.d.
með litskuggamyndum o. fl.,
myndi verða húsfyllir. Vonum
vér að stjórnin kalli aftur næsta
sumar og „láti hlómin tala“ —
og blómailmurinn mun fylla loft
ið í staðinn fyrir . . . nú já.
— K. Br.
LESBÓK BARNANNA
Hraínkelssoga Freysgoða
Teiknari: Ágúst Sigurðsson
' %
Hann kvaðst eigi þræta
þess mega. Hrafnkell
svarar: „Fyrir hví
reiðstu þessu hrossi, er
þér var bannat, þar er
hin váru nóg til, er þér
var lofat? Þar mynda ek
hafa gefið þér upp eina
sök, ef ek hefði eigi svá
mikit um mælt, en þó
hefir þú vel við gengit.“
En við þann átrúnað,
at ekki verði at þeim
mönnum, er heitstreng-
ingar fella á sik, þá
hljóp hann af baki til
hans ok hjó hann bana-
hógg. Eftir þat ríðr hann
heim við svá búit á Aðal
ból ok segir þessi tíð-
endi. Síðan lét hann fara
annan mann til smala í
selit. En har.n lét færa
Einar vestr á hallinn frá
selinu ok reisa vörðu hjá
dysinni. Þetta er kölluð
Einarsvarða, ok er þaðan
haldinn miðr aftan frá
selinu.
7. Sámr tók við máli á
hendr Hrafnkeli.
Þorbjörn spyrr yfir á
Hól víg Einars, sonar
sins. Hann kunni iila tíð-
indum þessum. Nú tekr
hann hest sinn og ríðr
yfir á Aðalbol ok beiðir
Hrafnkel bóta fyrir víg
sonar síns.
Hann kvaðst fleiri
menn hafa drepit en
þenna einn. „Er þér þat
eigi ókunnigt, at ég vil
engan mann fé bæta, ok
verða menn þat þó svá
gert at hafa. En þó læt
ek svá sem mér þyki
þetta verk mitt í verra
lagi víga þeira, er ek
hefi unnit. Hefir þú ver-
it nábúi minn langa
sýna, at mér þykir þetta
verk mitt verra en önnur
þau, er ek hefi unnit. Ek
vil birgja bú þitt með
málnytu í sumar, en slátr
um j haust Svá vil ek
gera við þik hvert miss-
eri meðan þú vilt búa.
Sonu þína ok dætr skui-
um vit í brott leysa með
minni forsjá ok efla þau
svá, at þau mætti fá góða
kosti af því ok allt, er
þú veizt í mínum hirzi-
um vera ok þú þarft at
hafa héðan af, þá skaltu
mér til segja ok eigi
fyrir skart sitja héðan af
um þá hluti, sem þú
þarft at hafa. Skaltu
búa, meðan þér þykkir
gaman at, en fara hing-
at, er þér leiðist. Mun
ég þá annast þik til
dauðadggs. Skulum vit
þá vera sáttir. Vil es
þess vænta, at þat mæli
fleiri, at sá maðr sé vel
dýrr“.
stund, ok hefir mér lík-
at vel til þín ok hvárum
okkar til annars. Myndi
okkr Einari ekki hafa
annat smátt til orðit, ef
hann hefði eigi riðit hest
inum. En vit mundum oft
þess iðrast, er vit erum of
málgir ok sjaldnar
mundum vit þess iðrast,
þó at vit mæltim færa en
fleira. Mun ek þat nú
. Skrýtla
Pétur litli: Mamma,
hefur Stína sagði þér, að
é~ hafi verið óþekkur
meðan þú varst í burtu?
-— Nei.
— Jæja, þá aetla ég
ekki að segja þér frá því,
að hún braut kínverska
blómsturvasann.
12
10. árg. Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson. 21. sept. 1966
Walter Stenström:
Drengurinn
og tröllið
Einu sinni var karlsson,
sem langaði út í heiminn í
ævintýraleit. Honum fannst
dauflegt heima í kotinu og
aldrei skeði neitt. Að vísu
hafði dcottningin í landinu
dáið fyrir nokkru og síðar
kom önnur * í hennar stað.
En grunur lék á, að hún
væri flagð og galdrakind,
sem hafði orðið þess vald-
andi að kongsdóttirin týndist
úti í skógi, þegar hún var að
leita að blómum.
Karlsson gekk langt inn í
skóginn í ævintýraleit. „Ævm
týr, ævintýr, komdu og mættu
mér‘‘, kallaði hann. t>egar
kvöldaði settist hann á stem
að hvíla sig.
Allt í einu .sá hann,
hvar tröllkarl kom
skálmandi með stóran
poka á baki. Þarna var á
ferðinni hann Gamli-
Trölli, sem var elztur
þriggja bræðra. Hann
var afburða ljótur. en
ljotust af öliu voru þó
eyrun á honum, svo löng,
að þau löfðu næstum
mður á jörð.
„Klafs, klufs, klafs,
klufs“, rumdi í honum
við hvert skref, sem
tók.
„Gott kvöldið, gamii
minn“, sagði karlsson.
Tröllkarlinn stanzaði,
sló til löngum eyrunum
og kom loks auga á strak
inn.
„Þvílíkur dvergur",
sagði hann.
„Eg er enginn dvergur,
ég er drengur", sagði
karlsson
„Strákpatti", leiðrétti
tröiiið. „Osköp hefur þú
lítil og ljót eyru. Líttu á
mín! Það eru eyru, sem
um munar. Ég er viss
um að kóngsdóttirm
verður hrifin af svona