Morgunblaðið - 28.01.1967, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, .
Útgefandi: Hf. Árvakur, Reykjavík.
Framkvæmdastjóri: Sigfús Jónsson.
Ritstjórar: Sigui'ður Bjarnason frá Vigur.
Matthías Johannessen.
Eyjólfur Konráð Jónsson.
Ritstjórnarfulltrúi: Þorbjörn Guðmundsson.
Auglýsingar: Árni Garðar Kristinsson.
Ritstjórn: Aðalstræti 6.
Auglýsingar og afgreiðsla: Aðalstrætl 6. Sími 22480.
Áskriftargjald kr. 105.00 á mánuði innanlar.ds.
f lausasölu kr. 7.00 eintakiS.
AFSTAÐA FRAMSÓKN
AR TIL SPARNAÐAR
Blómleg draugatrú meðal
íbúa Malasíu
Frásögn Mervyn Pereira, fréttam. AP
VANSÆLAR afturgöngur,
nornir, illir andar, blóðsugur
og hverskyns annarlegar ver
ur, sem fara á kreik að næt-
urlagi, eru snar þáttur í hug-
myndaheimi innfæddra i
Malasíu. Meginhluti þjóðar-
innar hefur hrollkennda
skemmtan af alskyns frásögn-
um um yfirnáttúruleg fyrir-
brigði. Það telst til hversdags
iðju lögreglumanns, að kanna
hvað hæft sé í sögum um
heimsóknir frá neðra. Sá sem
þetta skrifar hefur rannsak-
að mörg fyrirbæranna. Til að
mynda barst okkur orðróm-
ur um reimleika í hinu yfir
gefna sendiráðí Pakistana í
september. Það er einmana-
leg bygging í nýlendustíl i
grennd við kirkjugarð Mú-
hammeðstrúarmanna, þéttvax
inn illgresi.
Byggingin hefur staðið
mannlaus frá haustinu 1905,
er Pakistan rauf stjórnmála-
samband við Malasíu og stað
hæfði, að landið væri á bandi
Indverja í hinu skammvinna
stríði þeirra og Pakistana um
yfirráðin yfir dvergríkinu
Kasmír.
Skeggjaður Jaga (varðmað
ur) við hið þögla sendiráð
barði sér á brjóst og sór, að
draugar gengi þar ljósum
logum. „Á hverri nóttu heyri
ég raddir og hljóð eins og í
kvöldu fólki“, sagði hann.
Sikh þessi með óhreinan vefj
arhött áleit, að drepnir ind-
verskir hermenn gæfu frá
sér þessi hljóð þeir væru
komnir að leita hefnda. Og
hann bætti því við, að þján-
ingaróp þeirra, sem dóu í
bardögunum hefðu verið hvað
ámátlegust nóttina 5. septem-
ber, — nákvæmlega ári eftir
að stríðið brauzt út.
„Hinir dauðu hafa værngi",
tónaði hann hátíðlega.
September var góður mán-
uður fyrir vofur í þessum
landshluta. Hermenn við
gæzlustörf í frumskógum
Suður-Malasíu skýrðu frá því
í ofboði, að þeir hefðu séð
„svart, loðið skrímsli“ með
logandi augu. Veiðivörður,
sem stýrði leitinni að óvætt
þessum sagði mér, að hann
væri viss um, að þetta væri
eintómur heilaspuni. En „olíu
maðurinn" átti sér greinilega
holdlegri uppruna en I of-
höldnu ímyndunarafli her-
mannanna. Það blæddi úr
honum.
Þessi „olíumaður" skaut úr
kollinum í Singapore og viða
í þorpum Malasíu. Enginn
vafi leikur á, að sefasýki var
undirrót margra frásagnanna
um hann. Hann var klæddur
þykkum frakka, smurðum olíu
eða feiti. Hann hélt áfram,
þrátt fyrir víðtæka eftir-
grennslan, að ónáða fólk, eink
um og sér í lagi ungar stúlk-
ur. Kvartanir bárust tugum
saman frá kirkjum, skólum,
húsmæðrum og elskendum í
fáförnum og skuggsælum
skemmtigörðum.
Loks náðist til óvættarins í
þorpi nokkru. Hópur fólks
elti hann vopnaður prikum,
kyndlum, kylfum og parangs
— það eru banvænir, hár-
beittir, þriggja feta langir
veiðihnífar. Einn þorpsbú-
anna stakk til hans með
hnífnum og olíumaðurinn“
hljóðaði og hvarf inn í frum-
skóginn. Blóðferilinn mátti
rekja langa leið.
>að er engin nýlunda að
rekast hér á galdralækna.
Eitt sinn stanzaði ég til að
virða fyrir mér einn slíkan.
Hann var önnum kafinn við
að pranga töfrasteini inn á
væntanlegan viðskiptavin.
„Steinn þessi“, sagði galdra-
læknirinn", hefur þá frábæru
náttúru, að hver sá, sem ber
hann innanklæða verður ham
ingjusamur maður til æfi-
loka“. Auk þess var steinn-
inn sprelllifandi. Þetta sann-
aði töframaðurinn á þann
hátt, að hann setti steininn
á borð og viti menn: Steinn-
inn mjakaðist fram á við,
ævinlega í beina línu. Við-
skiptavinurinn keypti hann
þegar í stað á 800 krónur og
yfirgaf galdralækninn harla
kátur.
„Þessi steinn", sagði töfra-
meistarinn, „var tekinn úr
skrokknum á lifandi kóbra-
slöngu“. Hann vildi ekkert um
það ræða hvenig hann taldi
slönguna á að fá sér stein-
inn.
Fyrir 30 krónur lýsti hann
því grandgæfilega hvernig
hægt væri að komast, á snoð-
ir um návist hinna fjölda-
mörgu drauga, sem al'ls stað-
ar eru á kreiki: „Smyrjið tár
um hunds eða nautgrips á
augu yðar. Eða skerið yður
í fingur og látið blóðið renna
á rætur nýgróðursetts banana-
trés að næturlagi og þér
munuð öðlast skyggnigáfu“.
í nóvember fékk stúlka
flogaveikiskast, er hún var
á leið til skóla sins í nánd
Kuala Lumpur. Hún tjáði að-
steðjandi fólki, að hún hefði
séð „háa fígúru í líkklæðum“.
Næstu daga greip um sig
flogaveikisfaraldur meðal
stúlkna í skólanum. Loks
varð að loka honum og hinn
vinsamlegi galdralæknir stað
arins var fenginn, gegn
þóknun, til að kveða niður
drauginn. Hann hefur áreið-
anlega haft ýfir rammar sær-
ingar því draugurinn lét ekki
á sér kræla upp frá því.
íbúar Kuala Lumpur eiga
sér uppáhalds draugasögu.
Hún er á þá lund, að ungur
maður ók að morgni dags
heim til sín og var stöðvað-
ur af stúlku fríðri sýnum,
sem bað um far. Hann tók
eftir því, að stúlkan skalf og
sveipaði frakka sínum yfir
axlir henni. Þegar heim kom
þakkaði stúlkan velgjörðar-
manni sínum mörgum grát-
klökkum orðum, og bað hann
heimsækja sig daginn eftir
til að ná í frakkann. E»ar eð
maðurinn hélt, að hér væri
um meira en vanalegt heim-
boð að ræða kom hann stund-
víslega næsta dag. En í hús-
inu voru aðeins öldruð hjón,
sem kváðu enga stúl’ku eiga
þar heima og því síður hefði
frakki verið skilinn þar eftir.
Ungi maðurinn tók þá eftir
mynd af stúlkunni og benti á
hana máli sínu til sönnunar.
„Þetta var dóttir okkar“, var
svarið. „Hún fórst í’ bílsJysí,
þegar hún var að koma úr
partíi fyrir ári“, Þett.a vakti
forvitni hins unga manns og
fór hann að leiði stúlkunnar.
— Á legsteininum var frakk-
inn hans, vendilega saman-
brotinn.
Þetta gæti verið draugasaga
ársins, en ég hef lesið margar
áþekkar í hrollvekjusaman-
tektum. Hins vegar vilja þeir,
sem söguna segja, leggja út
á það eið, að hún sé dagisönn
og nefna því til stuðnings
nöfn mannsins og stúlkunn-
ar.
Og þá er sagan um mala-
sísku blóðsuguna, sem venju
lega er mjög falleg ung dama,
sem ekki eldist. Hún lifir sið
fáguðu og formföstu lífi og
giftir sig stundum.
En við hverja tunglfyllingu
verður hún að fá blóðsop-
Framhald á bls. 19.
egar F r a msók n a rf lökiku r -
inn er í stjórnarandstöðu
lætur hann oft sem hann haifi
mikinn áhuga á að gæta
sparnaðar í ríkisbúskapnum.
Hann deiíir á ríkiisstjórnina
fyrir fyrirhyggjuleysi, eyðelu
og sóun. Jafnhiliða þessum
staðhæfingum keppast Fram
- sóknarmenn við að flytja til-
lögur um aukin útgjöld við
afgreiðslu fjárlaga og yfir-
leibt í löggjafarstarfi á Al-
þingi.
Þegar Fra msókn arfiokkur-
inn á aðild að ríkisetjórn og
Eysteinn Jónsson er fjármála
ráðherra er afstaða Fram-
sóknarmanna til sparnaðar
allt önnur. í*á hika þeir ekki
við að viðurkenna að megin-
hluti útgjalda fjárlaga sé lög
bundinn og að víðtækan
sparnað og samdrátt í ríkis-
útgjöld.um sé ekki hægt að
framkvæma nema með stór-
fellidri stef n ubrey ti ngu og
breytingum á löggjöf.
Þessi afstaða Framsóknar-
flokksins kom meðal annars
greinilega fram í útvarpsum-
' ræðum við þriðju umræðu
fjárlaga fyrir árið 1952. Þá
komst Eysteinn Jónsson m.a.
að orði á þessa leið,er hann
kepptist við að leiða rök að
því aðí raun og veru væri
ekkert hægt að spara:
„Hvað er það, sem á að
spara? Hvað er það, sem er
svo auðvelt að spara og á að
vera svo þungvægt, að
atraumhvörfum valdi í skatta
álögum? Vilja þeir fækka
dómurum og lögreglumönn-
um? Vilja þeir draga úr land
helgisgæzlunni eða fækka
mönnum á varðskipum? Vilja
þeir fækka læknum, spítölum
eða fækka starfisifóllki á spítöl
um, eða draga úr fæðiskostn-
aði sjúklinga eða hækka dag-
gjöld á spítölunum ? Vilja
þeir draga úr styrkjum tiil
berklasjúklinga eða vilja þeir
lækka framlög til þeirra, sem
þjást af langvarandi sjúkdóm
um? Vilja þeir draga úr fram
iögum tifl. nýrra vega eða tifl
viðhalds vega, framlögum tifl
hafnargerða og viita, framlög
um til fLugmáflia og strand-
ferða? Vilja þeir fækka
prestum? Vilja þeir loka skól
juim eða leggja niður skóla?
Viflja þeir lögbjóða lengri
vinnutíma fyrir kennara og
fækka kennurum? Viflja þeir
loka 9Öfnunum? Vilja þeir
draga úr námsstyr'kjum?
Vilja þeir lækka jarðræktar-
styrki, framflög til búnaðar-
bankans, skógræktar og sand
græðslu? Vilja þeir læfldta
framlög tifl fjárskiptanna eða
hæbta við þau í miðju kafi,
draga úr framflögum til afla-
tryggingarsjóðs eða til fiiski-
féLagsins eða tii raforku-
mála? Viflja þeir lækka fram-
lög til Tryggingastofnunar
rikisins, jiil sjúkrasamlaig-
anna, framflög ti'l bygginga í
kaupstöðum og kauptúnum?
Vilja þeir láta hætta að
greiða eftirlaun eða draga úr
eftirla-unum? Vilja þeir Mta
lækka Mun opinberra starfs-
manna? Þannig mætti halda
áfram að spyrja....“
Þetta voru ummæli núver-
andi formanns Framsóknar-
flokksins þegar hann átti
sæti í nlkisstjórn. Þau varpa
skýru Ijósi yfir afstöðu hans
þá. Er mjög gagnlegt að bera
þessi ummæfli saman við um-
mæli formanns Framsóknar-
flokksins nú, þegar hann og
fylgismenn hans staðhæfa að
hækfcun fjárlaga undanfar-
in ár hafi fyrst og fremst
sprottið af taumlausri eyðslu
og ráðleysi ríkisstjórnarinn-
ar.
Sannlelkurinn er auðvitað
sá, að meginorsökin fyrir
hækkun fjárlaga er sitórfelfld
efling almannatrygginga og
jafnframt launahækkanir og
víðtæk l'öggjöf tifl stuðnings
atvinnulífi og alhfliða upp-
byggingu í landinu. Það sem
mestu máfli skiptir nú er að
sjálifsögðu það aðfjáúhagur
ríki'ssjóðis er góður og að ás-
Lenzfca ríkið nýtur lánstrausts
út á við og inn á við. Er það
mikil breyting frá því, sem
var þegar vinstri stjórnin
hrökklaðist frá völdum.óða-
verðbólga var skoílin yfir og
fjárreiður ríkisins í ömurleg-
asta ástandi.
BRUNABÓTA-
FÉLAG ÍSLANDS
Drunabótafélag íslands, sem
** á 50 ára starfafmæli um
þessar mundir hefur unnið
mikið og gagnlegt starf. Það
var fyrsta alfclenzika trygg-
ingarfélagið, sem hafði allt
landið að starfssvæði sínu.
Þótt undarlegt megi nú virð-
a/st, mætti stofnun þess veru-
legri andistöðu ásínum tíma.
Leið nær aldarfjórðungur frá
því að frumvarp var fyrst
fliutt á Alþingi um stofnun ís-
lenzks brunatryggingafélags
þar til sMk löggjof var sebt.
Var það fyrtst og frernst lands
höfðingjavaflidið, sem snerist
gegn þessari sjálifstæðisvið-
leitnl
Brunabótafélagið hefur
lagt áherzlu á að dreifa því
Lánsfjármagni, sem það heíur
haft tifl ráðsböfunar milfli
hinna ýmsu sveitar- og bæj-
arfélaga víðsvegar um land.
Hefur það þannig stuðlað að
margvíslegum nauðsynlegum
umbótum í landinu. Einkum
hefur það stutt vatnsiveitur
og framkvæmdir í þágu
brunavarna, en einnig ýmsar
aðrar umbætur. Margir dug-
andi og víðsýnir menn hafa
veitt félaginu forustu og er
ástæða tifl þess að óska því
bil hamingju á hálfrar afldar
starfsafimæl'i.
ÞRÓTTMIKIL
FÉLAG5-
STARFSSBMI
C’amtök Sjáifstæðismanna í
^ landinu halda um þessar
mundir uppi öflugri og fjöl-
þaet'tri félagsstarfsemi. Er
það vel farið. Sjáflifisitæðis-
þurfa að treysta samtök sín.
Tiil þess ber brýna nauðsyn,
ekki sízt vegna þeirra átafca
sem framundan eru í kom-
andi kosningum.
Það er abhyigflisvert, að
Sj'állfstæðisiféflögi-n í liimnm
ýmsu landshflutum hafia tek-
ið upp margvíslega nýbreytni
í félagsstarfisemi sinni á aíð-
ustu árum. Héraðsmótin, sern
haldin eruá sumrin hafa tefc-
ið upp nýtt og vinsæflt fyrir-
komuflag. Er óhæbt að fiuflfl-
yrða, að það bafi reynzfi mjög
vel. Byggðalþing Sanabands
ungar Sjálifistæðismanna hafa
einnig reynat mjög vol, svo
og ýmsar aðrar nýjungar í fé-
lagsstarfinu.
Sjál'fstæðisifiliókkurinin er
hið sameinandi afil islenziku
þjóðarinnar. Það er þess
vegna mifcílisvert að félaigslulf
innan samataka flokkwins aá
JAfandi og þróttmikið.