Morgunblaðið - 10.03.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR IO. MARZ 1067.
Sögulegt
sumarfrí
eftir Stephen
Ransome
Brad gekk last að mér, alvar-
legur og ákafur. — Jú, það
mundi það gera. Það mundi
gera mér það versta, sem enn
getur 'hugsazt — beinlínis sanna
á mig sökina. Af því að það
mundi leiða í ljós, að þarna
hefði sjónarvottur verið á staðn
um.
Hann tók að stika fram og aft
ur. 'Hann var sýnilega að brjóta
heilann. Loksiins hafði ég ge.’t
skarð í varnarvirkin hans. Hann
aetlaði að fara að leysa frá skjóð
unni.
— Ég sást þetta kvöld.........
þegar ég var með henni Evvie.
Haan benti í áttina til skógar-
in« en leit ekki á mig.
— Var það MoNeary, sem sá
ykkur?
— Nei, ég er viss um, að hann
hefur ekki séð okkur, vegna
þess að hann reyndi aldrei að
nota sér það. Ég hefði aldrei
haft eins miklar á'hyggjur út af
honum. En þessi sjónarvottur er
stórhættulegur.
Ég horfði á hann ganga um
gólf, haegt og hægt álútan jg
hugtsi, og beið eftir því, að hann
héldi áfram.
— Það var þetta kvöld, þegar
Evvie var að ákveða fyrst þetta
síðan hitt — hvort hún ætti «ð
fara frá Dick eða ekki. Hún var
frá sér, hálffull og hálfvitlaus.
Hún byrjaði á að skrifa mér
kveðjubréf, en fleygði því síðan
og 'hringdi til mín. En hún tal-
aði ekki nema vitleysu, svo að
ég skellti á. En það varð til þsss,
að hún kom hingað sjálf, til að
kveina við mig. Hún talaði eitt-
hvert draumarugl um að gera
enda á þessu öllu saiman. Buil og
stunur, sem enginn botn fannst í.
Ég ýtti henni til dyranna, og
tók af henni loforð um að fara
heim. En í þess stað fór hún í
alveg öfuga átt — áleiðis til ár-
innar. Þá fór ég að verða hrædd
ur. Ég hafði aldrei séð hana
svona viti sínu fjær. Þetta bull
um að fremja sjálfsmorð — hver
gat vitað nema það væri alvara?
— Svo að þú flýttir þér á eftir
henni til að halda í ‘höndina á
henni og draga hana thingað aft-
ur, eða hvað?
— Já, svo vitlaus var ég.
Brad herti gönguna. — Ég fann
hana rétt hjá Latakletti, þar sem
hún var að ráfa um. Hún bsin-
línis fleygði sér í fang mér >>g
var alveg æðisgengin. Áður en
mínúta var liðin hafði hún gert
þetta fagra tunglsljós að hreinni
martröð. Hún gæti ekki lifað an
mín, og 'hún mundi deyja, ef
hún fengi ekki að koma aftur til
mín. Ég var svo vitlaus að reyna
að koma fyrir hana vitinu. (Hún
hafði alltaf lag á þvi, eins og
þú veizt, að finna veiku blettina
á mér. Og þessu lauk með því
að ég varð sjálfur æðisgenginn
og barði hana.
— Baxðir hana — með
hverju? spurði ég dræmt.
Hann starði á mig. — Bara
með hendinni, það var allt og
sumt. Ég hafði, hvort sem var,
ekkert vopn í höndum, ef það
er það, sem þú ert að tala utan
að. Ég gaf henni bara löðrung
— sem er venjulega aðferðin til
að sansa móðursýkiskast hjá
kvenmanni. En það hafði engin
slík áhrif á Evvie. í þessari rugl
un sinni fékk hún þá hugmynd,
að ég ætlaði að kála henni. Hún
öskraði upp: „Dreptu mig ekki,
Brad!“ 9vo sneri hún sér við og
hljóp eins og vitlaus eftir stígn-
um.
— Og þetta heyrðist og sást?
— Já, einmitt.
— Og þú slepptir henni
svona?
— Ég gat nú ekki almenni-
lega látið hana hlaupa svona út
um borg og bý, og öskra upp, að
ég ætlaði að drepa hana. Hún
hafði skotizt eitthvert þar sem
ég sá hana ekki — og var að fela
sig fyrir mér. Ég kallaði á hana
og hún svaraði ekki. Ég leitaði
að henrvi í runnunum í eina eða
tvær mínútur, sagði henni þá að
Q a ❖❖❖❖❖❖❖❖❖•;
❖❖❖❖❖é ❖❖•;••; U U ❖❖❖❖❖❖❖❖❖•:
fara fjandans til og fór hingað
aftur.
— Og það var það síðasta,
sem þú sást af Evvie?
— Já. Hann dró andann djúpt.
— En nú kemur það versta,
Steve. Heyrnarvotturinn hefur
heyrt allt, sem ég sagði, en er
samt ekki sannfærður um, að ég
hafi ekki myrt Evvie.
Það fór að. verða bægaTa að
skilja kvíða Brads. Þessu varð
að leyna, næstum hvað sem það
kostaði. Heyrnarvotti höfðum
við ekki beinlínis þörf á, en nú
var hann til staðar — og 'heldur
en ekki hvalreki fyrir sækjand-
ann.
Ég spurði: — Er þessi heyrn-
arvottur sá sami, sem er að fela
sig í naustinu?
Hann svaraði engu.
— Hvað heitir þessi heyrnar-
vottur?
Brad var að hiusta eftir ein-
'hverjum öðrum hljóðum úti fyr-
ir. Það átti að fara að trufla okk
ur. Bíll hafði stanzað á braut-
inni, og nú náigaðist fótatak
karlmanns við dyrnar á vinnu-
stofunni.
Walker Martin barði að dyr-
um og kom síðan inn, allur eins
og að liðast í sundur og með
áhyggjusvip. Nú heilsaði hann
okkur ekki með neinum gaman-
yrðum. Það fyrsta, sem hann
sagði, var að biðja um að gefa
sér eitthvað að drekka. Meðan
Brad var að hella í glasið, hlykkj
aðist 'hann niður i stól og sat þar
alvörugefinn en hnöttótta, sköll
ótta höfuðið, gljáði innan um
alla ólánlegu limina.
— Ég hef eytt nokkrum tíma
í að at'huga það orð, sem fer af
McNeary í New York, hóf hann
mál sitt. — Þetta virðist ekki
vera tiltakanlega geðsleg per-
sóna.
Hann tók við glasinu hjá Brad
og þakkaði fyrir sig í lágum
hljóðum. — Morðinginn hefur
komið aftan frá, krækt vinstri
handleggnum undir hökuna á
McNeary og haldið hnáfnum í
hægri hendi. Það sést á því, að
sárunum veitir niður á við. Þau
eru átta alls, og flest þeirra
ónauðsynleg. Eins hálsskurður-
• » •
• • •
• • •
• • •
• • •
• • •
• • •
• •
• • •
• • •
• • •
• • •
• • •
• • •
• • •
• • •
• • •
. • • •
• • •
• • •
• • •
• • •
• • •
• • •
:•:•:•
• • •
••••••
•••••.
• • •
• • •
• • •
• • i
• • •
••••••
••••••
• t •
• • •
• • •
• • •
•••••*
••••••
.• • •
:•:•:•
.•••••
•:•:•:
• • •
• • •
• • •
•:•:•:
Coroiyn Somody, 20 óta.
_ fró Bondorikjunum stgir:
Ú • Þ«gor fiiíponsor þjóðu míg.
royndi *g morgvíslog tfni.
Einungis Qeorosil hjólpoði
1 rounvtrwlego •
Íísv'..«..-•-..*
Nr. 1 f USA þvf það «r raunhoaf hjélp — CUoratll
„sveltir” fílípensana
►etta vtsJndolega samsetta efnl getuf hjólpoð yður ó soma
hótt og þoð hefur hjólpod mtljónum unglingo í Bonda-
frtqunuot og viðor - Því þoð er rounverulega óhrifQmikið—
Hörundelhað: CUormll hylur bólurnor i meðon
þoð vfnnur ó þeim.
Þor sem Oeorosrf er hörundslitað leynosl lilípensornlr —
somtímis þvt, sem Cleorosrf þurrkor þó upp með því oð
fjcttlosgja húðfituna. sem noerir þó -sem sogt .sveltir' þó.
1. Fer innl
húðina
©
2. Deyðír
gerlana
3. llSv*Hlr,‘
filípeneana
• 'eeeeeee
— Ef þú ert svona þreyttur af hverju hvilir þú þig ekki
nokkrar nætur.
inn, sem hefur átt að ganga al-
veg frá honum, en að nauð-
synjalausu.
Walker smakkaði á viskíinu
og ég spurði: — Hver&konar hnif
ur?
— Mjótt blað, fimm þumlung-
ar á lengd. Við höldum, að það
hafi verið smelluhnífur.
Þessi hnífstegund, sem hann
nefndi, var algeng hjá glæpa-
unglingum og fékkst í hverri
járnvöru'búð, og stórhættulegur.
Það er stutt á hnapp með þum-
alfingri og blaðið skýzt fram,
bert og reiðubúið í sama vet-
fangi.
— Ekkert fannst á honum,
sem eftirtektarvert getur talizt,
hélt Walker áfram. — Skilríkin
hans, lyklar og annað slíkt, sem
hver maður hefur í vösumim.
Ég skaut spurningunni á ská
um það, sem mér var mest for-
vitnin á. — Hvernig bjó hann
með peninga?
— Samkvæmt ýmsum bréfum,
sem hann hafði á sér, þá sendi
skrifstofan hans honum reiðu-
fé frá New York, eftir því, sem
hann kallaði eftir því. Hann
hafði talsvert á sér — eittíhvað
tuttugu dali í einum vasa, einn-
ig vöndul af seðlum í öðrum
vasa, alls þrjú hundruð og sex-
tíu dali.
Þessi vöndull voru peningarn-
ir frá Brad.
— Er nokkur leið að rekja
feril seðlanna? spurði ég spennt
ur.
— Það er ólíklegt. Við verðum
náttúrulega að reyna það, hvort
sem það gefur nokkurn árangur
— en ég býst ekki við, að svo
verði, sagði Walker og hristi
höfuðið.
Brad sendi mér augnatillit,
sem lýsti miklum létti og ég
svaraði í sama. Hér kom loks
eitt atriði, sem gæti orðið Brad
til gagns. En peningarnir gætu
ekki sett hann neitt í samband
við McNeary, þá var ekkert til
að benda á hann sem morðingja
hans. Þar gat ekkert dugað nema
vitnisburður Kerry, og hún færi
nú líklega ekki að hafa hann á
hraðbergi! Ekkert annað —
ekkert, sem ég gat látið mér
detta í hug. Þetta var gott. Loks
ins kom eittíhvað, sem vatr gott.
Betur, að það héidist!
Jú, það hélzt íheldur betur. í
tíu eða fimmtán sekúndur!
— Evvie var myrt á ntákvæm
lega sama hátt, sagði Walker.
— Við störðum á hann stein-
hissa og hjatrtað seig aftur.
— Það er nú ekki eins greini1
legt með hana eins og McNeary,
en það er enginn vafi, að Evvie
’hefur verið stungin aftan frá
aftur og aftur í brjóstið, bætti
Walker við, lágt. — En það var
látið duga. Hún var ekki skorin
á háls.
Rétt sem snöggvast datt mér
í hug, hvort morðinginn hefði
vitað, hve hreykin Evvie var af
fallega hálsinum á sér.
— Með öðru.n orðum, bætti
ég við, — úr því að þau voru
bæði myrt á sama bátt, þá verð-
um við að ganga út frá, að sami
maðurinn hafi verið að verki I
báðum tilvikum?
— Já, það verðum við að
halda.
— Sjáðu nú til, Walker.
Hversu mikilvægt atriði í mál-
inu er það, að lík Evvie fannst
hér á landareign Brads?
— Það er að minnst kosti of
mikilvægt til þess að láta það
alveg fram hjá sér fara.
— En það er niú samt engin
sönnun, nauðaði ég. Hefurðu
nokkuð í höndunum til þess að
sanna, að Brad hafi dýpkað
gryfjuna til að koma ihenni þar
fyrir? Lögreglumennirnir hafa
ekki fundið neitt, sem gæti bent
til þess, eða hvað?
Það var eins og kæmi á Walk-
er. — Þetta er skrítið, Steve —
mjög skrítið, að þú skyldir segja
þetta.
Hann rétti nú úr öllum ihlykkj
unum, stóð upp áliútur og setti
frá sér glasið. Úr vasa sínum tók
hann umslag. Og úr umslaginu
hvolfdi hann vindlakveikjara.
Hann var ryðgaður, en annars
hreinn og á hliðinni á honum var
vel læsilegt fangamark: Brads.
— Nei, það var ekki skilið þar
eftir beinlínis, sagði Walker, —
heldur rar það í vasanum á jakk
anum, sem Evvie var í...........
Hvenær saknaðirðu þess fyrst,
Brad?
Áður en ég gæti gripið fram
í, var Brad búinn að svara: —
Sama kvöldið sem þetta gerðist,
eftir að Evvie fór frá mér.
— Láttu það eiga sig, aðvar-
aði ég hann í snatrL — Við
skulum fá hann Dick hingað,
áður en þú svarar fleiri spurn-
ingum. En anrvars hefur þessi
kveikjari enga þýðingu, Walk-
er. Evvie var hérna, eins og við
vitum allir, og talaði og reykti
— tók kveikjarann hans Brads
af teikniborðinu eða ikrifborð-
inu hans — stakk honuan í vas-
ann óviljandi, rétt eins og ég
sting sjálfblekungum kunningja
minna í vasa minn. Og þess
VORFERÐIR FRA REYKJAVÍK
3. 15/4. 6/5.
FERÐIST MEÐ
16DAGA VETRARFERÐIR
FARSJALD FRA AÐEINS KR.5950-
HAUSTFERÐIR FRA REYKJAV I K 30/0. 21/10. 11/11. 2/12.
GULLFOSSI