Morgunblaðið - 04.08.1967, Blaðsíða 28

MORGUNBLAÐIÐ. FöSTUDAOUR 4. ÁGUST 1967

28
Alan Williams:
PLATSKEGGUR
var minnzt á að varaliðsmenn
hefðu strokið yfir til Guérins.
— Þeir þora ekki að segja okkur
það, sagði Anne-Marie, — trúðu
aldrei því, sem stjórnin segir,
því að það er aldrei annað en
lygi-
Van Loon kom röltandi eftir
fjörunni, hárið stíft af seltu en
augun leftuðu hvarvetna í sand
inum eftir einmana stúlkum.
Hann skelti sér niður á hand-
klæðið við hliðina á Neil. —
Þessar déskotans stelpur! sagði
hann, — allar skipráðnar! Þú ert
heppinn, kall minn. Þú hefur
Anne-Marie. Farðu með hana í
hótelið, fáðu þér eina flösku af
víni og þá verður allt í lagi.
Neil lá í sandinum og var að
reyna að reka á flótta endur-
minningarnar um Caroline frá
Ostia í sumar sem leið — þegar
þau svo óku inn í Róm, til þess
að borða kvöldverð i næði hjá
Alfredo.
Þau klæddu sig nú og gengu
síðan inn í Casino. Þar var dans
gólé sem fór ekki mikið fram úr
spilaborði að stærð, og þarna var
fimm manna hljómsveit með
íbarðastóra hatta, sem lék Twist,
Cha-Cha-Cha, Madison og svo
meira Twist. Þarna var allt yfir
fullt enda þótt klukkan væri
ekki nema fimm síðdegis, og
Neil og Anne-Marie dönsuðu
lengi saman. Hún hreyfði sig
með miklum yndisþokkaj líkust
negrastúlku. Þegar tónlistin
þagnaði, stóðu þau með saman
fléttaða fingur og hlustuðu á
fílabeinsknöttinn smella í rúll-
ettuhjólinu.
Seinna fóru þau niður og spil-
uðu, hann mjög varlega en hún
að sama skapi glanna-lega, og var
á skömmum tíma búin að tapa
sem svaraði tuttugu sterlings-
pundum. Hann hafði grætt um
það bil þrjú. Hún kom frá borð
inu í illu skpi og hann keypti
handa henni flösku af kampa-
víni fyrir vinninginn sinn. Eng-
inn var við borðið þeirra, en á
því var haugur af öskubökkum
og kókflöskum. Morin lautinant
og Pip voru farin aftur til borg
arinnar í Austin-bílnum, og van
Loon stóð við barinn og drakk
dýra kokteila, sem hann hafði
alls ekki efni á.
— Við ættum að fara, sagði
Neil, — ef eitthvað skyldi koma
fyrir.
Hún hristi höfuðið. — Ef eitt-
hvað skyldi koma fyrir, hr. Ingie
by — hún kallaði hann enn hr.
Ingleby — þá fáum við að vita
um það.
— En ef herinn reynir að
26
brjóta niður götuvirkin?
— Það fréttum við líka. Upp-
iýsingaþjónustan okkar er í fræg
asta lagi. En í dag gerist ekki
neitt.
Þau luku við kampavínið og
gengu út á garðhjallann, þar
sem þau komu auga á van Loon,
sem sat álútur yfir glasi með
ávöxtum og grænum blöðum. —
Hann er eitthvað niðurdreginn,
Hollendingurinn, vinur okkar,
sagði hún, er þau gengu út á
sandinn, sem var tekinn að
kólna.
— Stúlkan hans hljóp frá hon
um heima í Hollandi, sagði Neil
— og nú þarf hann að fá sér ein-
hverja huggun.
Hún brosti. — Honum ætti
ekki að verða skotaskuld úr að
finna 'hana hérna. Hér skipta
stelpurnar þúsundum. Og við er
um hlýleg þjóð, hr. Ingleby....
við erum ekki með steinhjörtu
eins og Engilsaxarnir.
Hún kreisti á honum handlegg
inn og það hefði nú vel getað
verið í gamni gert, en einhver
æsikennd fór um hann allan.
— Eruð þér kvæntur? sagð;
hún allt í einu.
Hann leit við og sá hvítuna í
augum hennar, sem brostu til
hans. Hann hristi höfuðið.
— Þér ættuð að fá yður konu,
sagði hún. — Þér eruð viðkunn-
anlegur maður, og ég kann líka
vel við yður. Hversvegna hafið
þér ekki kvænzt?
Han hló dauflega. — Ég hef
víst enga fundið enn.
Sólin var komin lágt á loft og
sjávaraldan skolaði letilega um
fjöruna. Hún stanzaði og tók upp
vindlingabréf. Hún gaf honurn
einn og laut fram, svo að hann
fann ilminn af hári hennar. Það
var stafa logn. Hann kveikti á
eldspýtu og hélt henni að vindl
ingnum hennar. Hann heyrði
glamrið af tónlistinni innan úr
salnum: „Twist! Twist! Twist!
Everybody's doing the..........“
Það kviknaði á eldspýtunni og
slokknaði samstundis aftur.
Vindlingurinn þaut út úr munn-
inum á henni og stokkurinn var
rifin úr hendinni á honum. Hann
starði á han, en andlitið á henni
hvarf honum sjónum og var ekki
lengur til nema í minningu hans.
Tónlistin og sjórinn var hvort-
tveggja horfið og sólin, sem var
að setjast, var orðin svört og loft
ið var allt fullt af þrumugný og
hávaða, sem kreisti á honum
höfuðið, rétt eins og það væri að
springa.
Munurinn á honum var fullur
af sandi. Hann fann sársauka í
bakinu af snertingunni við sand
inn, sem eins og gekk í bylgj-
um undir honum og allt í kring
um hann var rautt myrkur, það
an sem heyrðist skrækt ýlfur,
sem steig og hneig, og síðan
færðist það í aukana, og þá átt-
aði hann sig loks á því, að þetta
var sírena á sjúkrabíl.
Hann brölti upp á hnén og
horfði á Casino. Þar voru ein-
hverjar ógreinilegar mannverur
í þoku af brúnleitu reykjarkafi.
Anne-Marie var horfin. Hann
var aleinn í fjörunni. Hann tók
að brölta upp eftir kókósdregl-
inum, áleiðis að hrundum bamb-
usleggjunum og ópunum og
brunaþefnum. Það brakaði und-
an skónum hans af glerbrotum
og hrundum pálmablöðum, ung-
ur maður rakst á hann og æpti,
og tveir hermenn þutu framhjá
honum með eitthvað á sjúkra-
börum. Hurðin inn í spilasalinn
var brotin í mél. Hann hélt
áfram inn í kæfandi reykinn, og
heyrði grát og stunur og menn,
sem gáfu fyrirskipanir, háum
rómi. Rúlettuborðið var hrunið
og það voru gubbublettir á merkj
unum á því, en hjólið var brot-
ið frá, og lá nú upp að ermi á
smókingjakka, sem var hvítur
af kalki. Undir borðinu var and-
lit, og Neil skrikaði fótur á ein-
hverju votu, en þá skein sterkt
ÚRVAL
Sportfatnaður
fyrir
verzlunarmannahelgina
„Við höfum
umboðið44
TWIGGY
DÖMUDEILD:
★ Sportgallar
■k Sportbuxur
★ Sportblússur
★ Sportpeysur
★ Sportkjólar
HERRADEILD:
★ Sportskyrtur
★ Sportjakkar
★ Sportbuxur
★ Sportpeysur
o.m.fl.
SÍMI 12330.
® KARNABÆR
TÝSGÖTU 1. -- SÍMI 12330.
ljós inn í alla þessa eyðilegg-
ingu, sveiflaðist yfir brotin hús-
gögn og rykið, sem gaus upp, og
hann sá við endann á salnum,
þar sem hljómsveitin hafði ver-
ið, að loftið hékk niður, með
kalki og grindarbrotum og lá á
einhverju, sem líktist mest
krömdum vínberjum.
Hann ruddist gegn um þennan
skóg af borðfótum, brotnum
flöskum og sprungnum gólffjöl-
um og hálfum kontrabassa, þar
sem rifið tréð skein ljóst við
dökkt lakkið. Hann kom að brún
inni á pallinum, þar sem hljóm-
sveitin hafði staðið. Gegn um
rykið, sem var að hníga og leit
út eins og snjór, séð gegn um
ljósgeislana, gat hann rétt greint
einhverjar mannverur, sem sátu
stanzaði og hugsaði til Anne-
í hnipri upp við vegginn. Hann
Marie og van Loon, sem hafði
verið við barinn, handan við
hrunið loftið. Rétt fyrir framan
hann, við eitt borðið lá kven-
mannsfótur afskorinn fyrir of-
an hné, en blóðugur sokkurinn á
inn undir borðið, líkast skinni
af pylsu. Gólfábreiðan var þak-
in vindlingastúfum, sem margir
voru með varalit á.
Neil sneri sér við í hálfgerð-
um svima og hrasaði um stól,
sem lá á hliðinni. Hann rétti út
handlegginn til þess að detta
ekki, og snerti vegginn. Hann
var votur af einhverju rauðu,
sem kom ofan af loftinu fyrir
ofan. Franskur liðsforingi stóð
hjá honum og studdi við hann.
Neil starði á blettinn á hendinni
á sér, og 'heyrði foringjann
tauta: — Þetta er ekki rauðvín,
herra minn.
7. kafli.
— Þeir hljóta að hafa notað
ein þrjú hundruð kíló af sprengi
efni, sagði læknirinn. — Ég er
þegar búinn að telja tuttugu og
sjö lik. Hann sneri sér að Neil
og sagði rólega en grimmdar-
lega: — Herra blaðamaður, þér
skrifið þetta hjá yður......allt
saman! Hann benti í kring um
sig í eyðilögðum salnum. —
Svona fara Arabarnir með okk-
ur! Þetta er það, sem Samein-
uðu þjóðirnar vilja láta okkur
gera okkur að góðu! Að vera
í sambýli við svona fólk. Svona
morðingja!
Neil leit á van Loon og var allt
í einu orðinn argur út í lækninn.
Hvaða rétt hafði hann til að
fara að blaðra um stjórnmál,
eins og á stóð? Hollendingurinn
lá á gólfinu og hallaði höfðinu
upp að barnum og spennti greip
ar í kjöltu sinni. Augun í hon-
um voru opin og hann horfði nú
á Neil og glotti með daufum
augum. Hann var mjög mikið
drukkinn. Þegar sprengjan
sprakk, hafði hann verið að
ljúka við sjöunda Bacardi-kok-
teilinn sinn. Hann hafði vakn-
aS á gólfinu með einn bambus-
legginn, sem hafði etungizt alla
leið inn í innýflin. Læknirinn
hafði gefið honum morfín-
sprautu. Nú skríkti hann hásum
rómi: — Hæ, NeiJ, ég var ekki
búinn að borga neinn af þess-
um andskotans glösum!
— Reyndu ekki að tala, saigði
Neil.
Læknirinn sagði: — Ég ætla
að reyna að tala við sjúkrabíls-
mennina. Þið búið báðir á Mira-
mar, er ekki svo?
— Æ, gefðu mér eitthvað að
drekka, sagði van Loon.
— Þú mátt ekki drekka neitt,
sagði Neil. Hann laut niður og
horfði döprum augum á Hollend
inginn.....það vætlaði blóð úr
munninum á honum og niður i
skeggið. — Hvernig líður þér?
sagði hann.
— Æ, mig langar svo í eitt-
hvað að drekka, gamli minn, taut
aði hann — helzt vildi ég ouzo.
Hann brosti. Ég hefði átt að fara
til Beirut. Þar hefði ég fundið
nóg af stelpum.
Neil reyndi að brosa á móti,
en hljóp svo til þess að ná srft-
ur í lækninn. Hann fann hann
við brotna spilaborðið, að gefa
einhverjum burðarmönnum fyr-
irskipanir. Maðurinn sneri sér
við, óþolinmóður — þetta var
miðaldra maður með snoðklippt
grátt hár og hausinn minnti
mest á fótbolta. — Hvað viljið
þér, hvæsti hann.
Læknirinn fórnaði höndum. —
— Honum vini mínum, Hol-
lendingnum blæðir illilega.
Við hverju er að búast? Hann
er með sár í magann. Hér blæð-
ir öllum. Andlitið á honum var
uppgefið og væsældarlegt. — Af-
sakið, sagði hann, — en ég get
ekert gert fyrr en á spítalanum.
Það eru hundrað aðrir, sem ekki
er betur ástatt fyrir.
— Má ég gefa honum eitt-
hvað að drekka? Konjak?
— Já, ef yður xangar til að
drepa hann, sagði læknirinn.
Neil gekk aftur að brotna barn
um og fann, að Anne-Marie var
að stumra þar yfir van Loon.
Hann brosti til hennar og bað
hana að gefa sér eitthvað að
drekka.
— Gefið honum ekki neitt,
hvíslaði Neil. — Læknirinn r
þegar búinn að líta á hann. Þeir
ætla að fara með hann í spít-
ala.
Hún kinkaði kolli. Andlitið á
henni var gráfölt undir sólbrun
anum, og augun galopin og try’l
ingsleg.
— Er allt í lagi með yður?
spurði hann.
— Já, það er ekkert að mér.
Hún leit í kring um sig og það
kom eins og skjálfti í andlitið.
— Þetta er handaverk AIi La
Joconde, sagði hún lágt, — það
er svona , sem hann fer að því
— og svo kalla þeir föðurlands-
vin eins og Guérin hershöfðingja,
landráðamann!
Neil greip í handlegginn á
henni. Van Loon hafði aftur lok
að augunum og andlitið á hon-
um var orðið eins og sveppur á
litinn. — Pieter! kallaði Neil og
greip í aðra stóru höndina. Van
Loon opnaði augun sem snöggv-
ast og sagði. — Ég verð að fá ein
hvern andskotann að drekka!
— Það máttu ekki, bjáninn
þinn. Liggðu bara kyrr. Sjúkra-
bíllinn er alveg að koma.
— Þessi blövaður sjúkrabíll,
urraði van Loon. — Hvar er hún
Annetta? Ég vil fá hana!
Anne-Marie tók í hina hönd-
ina á honum, og sagði bliðlega:
— Við skulum finna hana fyrir
þig. Hún kemur til þín á spítal-
ann.
Hann brosti og lokaði augun-
um, og þau biðu bæði hjá h<m-