Morgunblaðið - 07.10.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. OKT. 1967
MAYSIE GREIG:
Læknirinn
og
dansmærin
hér virðcist allir vaða í pening-
um. Ég verð að vera kyrr og
reyna að hugsa upp eitthvert
ráð.
— Ég skil ekki, hvar þú gætir
fengið peninga fyrir lítið hér,
sagði hún og var dáuf í dálkinn.
— Eða neinsstaðar annarsstaðar.
— Ég verð að reyna að hugsa
það út ....... Ég vildi bjarna
bjóða þér út að borða, en ég á
bara alls ekki fyrir því.
— í>ú skalt ekki fást um það.
Ég er ekki laus, hvort sem er.
— Heldurðu, að þau mundu
bjóða mér í mat heima hjá þér"“
Hún var næstum búin að
segja: „Það skyldi ég ekki
reyna“, en þá greip Dickie fram
í: — Mamma býður þér áreiðan-
lega að borða .... Ég skal sjá
um það, Tim. Komdu með mér.
Ég skal strax fara með þig til
mömmu.
Tim leit á Yvonne. — Ertu
viss um, að mér sé óhætt að fara
með honum Dickie?
— Ef honum finnst það sjálf-
um. Og frú Hennesy virtist lítast
vel á þig.
Þeir gengu svo saman upp að
húsinu. Yvonne kom á eftir en
fór sér hægt. Hugur hennar var
allur á ringulreið. Hvernig
mundi fara fyrir Tim? Hún átti
dálitla aura, sem hún gæti lánað
honum, en þeir hyrfu bara á
svipstundu við spilaborðin. Það
var óumflýjanlegt, að (hann næði
sér í ríka konu, og það fljótt. En
hverri gat hann gifzt? Það var
sagt, að þarna við strondina væri
allt krökt af ríkum erfingjum,
en hún hafði aldrei hitt neinn
þeirra. Og auk þess voru þær
víst flestar þegar giftar.
En hvernig mundi henni
sjálfri líða, ef Tim færi að gifta
sig og þá líklega heizt einhverri
amerískri? Þeirri spurningu gat
hún ekki svarað. Hún hafði ver-
ið frá sér í dag, vegna Marcels.
En nú hafði hún engu minni
áhyggjur af Tim. Hún hafði fyrr
verið að velta því fyrir sér,
hvort það væri hægt að vera ást-
fangin af tveimur mönnum sam-
títnis, og nú kom þessi spurning
aftur upp í huga hennar.
Henni datt í hug tilboð Arons
Hennesy — hálf milljón dollara!
En mundi hún nokkurntíma geta
eignazt þessa hálfu milljón, án
þess að láta eitthvað í staðinn?
Þetta kvöld var hið fyrsta af
mörgum, sem Tim kom þarna í
mat. Grace umgekkst hann með
einhverskonar glettnislegu
daðri, og Tim svaraði með hof-
mannlegri kurteisi. Þessa daga
heyrðist Bonneau greifi ekki oft
nefndur á nafn, enda þótt
Yvonne vissi, að Grace var enn-
þá að hitta hann. Svo var búið
að fá annan húslækni, að nafni
Hermiez. Þetta var hár og grann
ur maður, en skorti algjörlega
persónutöfra Marcels. Grace
þreyttist fljótt á þessari hjarta-
bilun sinni og hætti algjörlega
að nefna hana á nafn.
Yvonne saknaði Marcels ákaft.
Hvað eftir annað datt henni í
hug að fara í lækningastofuna
til hans. Og hún átti svo sem
gott og gilt erindi, ef út í það
var farið. Hún vildi vita, hvenær
henni væri óhætt að fara að æfa
sig, fótarins vegna. Oft var hún
alveg að því komin að fara.
Hvernig mundi hann taka á
móti henni?
Síðast þegar þa.u töluðu sam-
an sagðist hann elska hana, og
þetta vildi ekki liða henni úr
minni. Og svo velti hún því oft
fyrir sér, hvað Tim mundi 'hafa
til að lifa á. Hún hélt samt, að
hann sækti ekki spilabank-
ana lengur, enda þótt hún spyrði
hann aldrei að því.
Tim var tekinn að fara með
Grace í hin og þessi samkvæmi.
Kannski vonaðist hann til að
geta gert Yvonne afbrýðissama?
En Marcal var alltaf efst i huga
hennar.
Eitt kvöld hafði Tim farið með
Grace í eitthvert samkvæmi í
litla sportbílnum sínum. Það var
komið að miðnætti, þegar hún
var allt í einu vakin við síma-
hringingu. Og síminn þrá-
hringdi. Þjónustufólkið svaf í
annarri álmu í húsinu, Og Aron
hlaut að Vera í fasta svefni, úr
því að enginn svaraði í símann.
Hún seildist eftir inniskónum
sínum og slopp og fór niður í
forsalinn.
— Halló! sagði hún syfjulega.
Rödd Marcels, venju fremur
snögg, sagði: — Ert þetta þú,
Yvonne?
— Marcel! sagði hún stein-
í kvöld kl. 9—2. — Hvað skeður kl. 12.
Kynnt hljómsveitin REIN.
Sætaferðir kl. 9 og 10. IILÉGARÐUR.

Það er flöskuskeyti frá mörnmu. — Hún ætlar að vera hjá
okkur i nokkra daga.
hissa, — hversvegna ert þú að
hringja?
— Ég er hræddur um, að ég
hafi slæmar fréttir að færa. Er
hr. Hennesy þarna?
— Hann er heima, en ég býst
við, að hann sé sofandi.
— Þá er betra að vekja hann,
sagði hann. ■— Konan hans hef-
ur lent í slysi, og hann vinur
þinn, hann Tim Aiwater. Þau
voru flutt hingað. Lentu í
árekstri.
•—- Það er ómögulegt!
— Vektu hr. Hennesy tafar-
laust. Ég verð að tala við hann.
Konan hans er mjög alvarlega
meidd. Hættulega.
— En Tim? sagði hún og rödd-
in skalf.
Hann hefur orðið fyrir tauga-
áfalli, en er ekki alvarlega
meiddur. Það er frú Hennesy,
sem ég hef mestar áhyggjurnar
af. Viltu ekki vekja manninn
hennar?
Með skjálfandi hendi lagði
Yvonne frá sér símann. Svo fór
hún upp stigann og barði að
NÝR
síðsir brjóstahaldari
Tegund 2000, er með lausum
hlýraböndum. Framleiddur úr
mjúíku foami, nælonblúndu
og léttri lycrateyju.
I mittið er breið teygja.
Litir: Hvítt og svart.
Stærðir: 32—34—36—38
Söluumboð:
Davíð S. Jónsson & Co.
Þingholtsstr. 18 - Sími 24333
dyrum hjá hr. Hennesy. Hann
var í fasta svefni, svo að hún
varð að berja, hvað eftir annað.
En lo.ks opnaði hún dyrnar og
kveikti ljós.
Hann reis snöggt upp við oln-
boga, þegar hann sá hana. —
Hvað er að, Yvonne? Hann virt-
ist orðinn glaðvaknaður.
— Það hefur orðið bílslys,
sagði hún, — og konan yðar er
hættulega slösuð. Sellier læknir
er í simanum. Bæði Tim og frú
Hennesy. hafa verið flutt í am-
eríska sjúkrahúsið.
Hann seildist eftir sloppnum
sínum. — Ég skal koma niður
og tala við hann. Röddin var
grimmdarleg.
Marcel sagði honum að efninu
til það sama, sem hann hafði
sagt Yvonne. Rjótt and'litið á Ar-
on fölnaði er hann hlustaði á
frásögnina. — Ég skal koma
strax. Þakka yður fyrir að þér
hafið gert það, sem hægt var
læknir. Hann lagði símann.
Hann sneri sér að Yvonne. —
Það virðist svo, sem Grace sé al-
varlega siösuð. Ég verð að fara
iil sjúkrahússins strax.
Hann hringdi svo í Jean
Garcin, bílstjórann sinn, sem
bjó uppi yfir bílskúrnum og
hafði sérstakan síma. — Taktu
bílinn út og hittu mig við fram-
dyrnar eftir tíu mínútur, sagði
hann.
— Sellier læknir viriðst mjög
áhyggjufullur um Grace, sagði
hann um leið og hann gekk upp
stigann til að klæða sig. — Hvað
í dauðanum hefur þessi Atwater-
asni verið að hugsa, að þurfa
að lenda í árekstri?
— Slys geta nú alltaf komið
fyrir, sagði Yvonne, — og ekki
alltaf bílstjóranum að kenna.
Það snuggaði í honum. — Það
lá að, að þér þyrft-uð endilega að
taka svari hans.
— Má ég koma með yður til
sjúkrahússins? bað Yvonne. —
Ég skal kalla á Antoinette og
hún getur sofið í rúminu mínu,
svo að Dickie sé ekki einn.
— Já, þér getið komið ef þér
viljið, sagði hann. — Ég er ekki
nema feginn að hafa einhvern
félagsskap.
Þegar þau komu til sjúkrahúss
ins, hitti Marcel þau, alvarlegur
á svipinn. — Ég er hræddur um,
að þetta sé ekki sem bezt, sagði
hann. — Frú Hennesy er raun-
verulega veil fyrir hjarta, svo
að það er alveg viðbúið, að hún
lifi þetta ekki af.
— Aron spurði, hvort hann
mætti sjá hana.
Sellier læknir kinkaði kolli.
— Já, þér megið fara inn til
hennar, en bara ekki vera þar
oflengi. Hún er afarilla farin.
Ég efast um, að .hún þekki yður.
Ég skal fá einhverja systurina
til að fylgja yður til stofunnar
hennar.
Yvonne varð eftir ein með
Marcel.
— Er það svona alvarlegt?
sagði hún.
Hann kinkaði kolli. — Sannast
að segja gæti það ekki verra
verið. Ég reyni að gera það, sem
ég get.
— Það gerirðu, áreiðanlega,
sagði Yvonne. — Það var heppni