Morgunblaðið - 11.11.1967, Blaðsíða 22

Morgunblaðið - 11.11.1967, Blaðsíða 22
22 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. NÓV. 1967 Einar Ástráðsson NCKKUÐ er nú tekið að saxast á kynslóð þá, er fæddist kring- um síðustu aldamót, þó að marg ir af benni séu enn hinir snöf- urlegustu og ekki líklegir til að lúta í gras að sinni. Nú fyrir nokkru hefir einn fulltrúi þess- arar kynslóðar, Einar læknir Ástráðsson, hnigið í hadd jarð- ar. Enda þótt talsvert sé liðið frá andláti Einars, þykir mér ekki hlýða, að hann lig.gi með öHu óbættur hjá garði af minni hálfu, þótt bætumar, ef svo má að orði komast, verði því miður ófúllkomnar eftir svo mætan mann. Einar læknir fæddist í Reykja vík 6. febrúar, 1902. Hann var t Móðir okkar Borghildur Björnsson lézt í Landakotsspítala fimmtudaginn 9. nóvember. Elisabet Thors, Pétur Ólafsson, Katrin Hjaltested, Björn Ólafsson. t Móðir okkar Sigurbjörg Hálfdánardóttir Hringbraut 75 andaðist 9. nóvember. Dæturnar. t Hjartkær systir okkar Ragnheiður Guðmundsdóttir, Ijósmóðir, lézt á Sjúkrahúsinu á Akra- nesi þann 9. þ. m. Systkin hinnar látnn. t Hjartkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi, Einar Einarsson Sperðli, Vestur-Landeyjum, andaðist að sjúkrahúsinu Sel- fossi þann 8. þ. m. Jarðar- förin ákveðin síðar. Fyrir hónd aðstandenda, Hólmfríður Jónsdóttir. t Móðir okkar, Ásdís Kristjánsdóttir andaðist á Sólvangi 8. nóv. Jarðarförin fer fram frá Foss- vogskirkju mánud. 13. nóv. kl. 10.30. — Fyrir okkar hönd og annarra vandamanna Dagmar Guðmundsdóttir, Haraldur Guðmundsson. sonur hjónanna Ástráðs verzl- unarmanns Hannessonar, Ara- son-ar, og konu hans Ingibj-argar Einarsdóttur, Þorsteinssonar. Ek-ki kann ég að rekja ætt Ein- ars. Sjálfur rakti hann ætt sína langt í aldir aftur. Stúdent varð hann úr Hínum almenna mennta skóla vorið 1921, og prófi í lækn- isfræði úr Háskóla íslands lauk hann 1928. Ég kynntist Einari fyrst 1930, aðallega á alþingishátíðinni og norræna stúdentamótinu, sem haldið var á Þin-gvöll- um ja-fnhHða henni, þótti ég raunar hefði vitað af honum fyrr. Hafði hann orðið s-túdent nokkrum árum áður en ég fcam í menntaskól-ann, þótt ég væri nokkrum árum eldri, en fcona hans varð mér samierða í skóla að nokkru l-eyti. Skömmu eftir fyrstu kynnni okkar Ein-ars var honum veitt læknishénað á Austurlandi (1931), Reyðarfjarðarhérað. Au-k þess þjónaði hann um hríð Fá- skrúðsfjarðarhéraði og Hróars- tunguhéraði. Er því auðsætt, að mikið hefir reynt á krafta hans og heilsu, því að hép er um geysi-víðlent svæði að ræða og ferðir allar erfiðar. Einar ílent- ist eystra í 25 ár, og má því segja, að hann eyddi þar að t Innilegar þakkir fyrir auð- sýnda samúð við andlát og út- för eiginmanns míns og föður okkar, Magnúsar Jóhannessonar, Björk. Sérstaka þökk færum við systrum hans og mági fyrir ómetanlega hjálp okkur til handa. Sigurborg Þorleifsdóttir og börn. t Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug vegna andláts Stefáns Pálssonar frá Miðhúsum. Jónfríður Elíasdóttir, Árni Stefánsson, Arndís Stefánsdóttir, Kristín Stefánsdóttir, Páll Stefánsson, Fríða Sigurðardóttir og tengdaböm. t Þökkum innilega samúð og vinsemd vegna andláts og jarðarfarar eiginmanns míns og föður okkar, Grettis Guðmundssonar Filippa Jónsdóttir, synir og tengdadóttir. t Hjartans þakkir til allra þéirra, sem sýndu okkur sam- úð og hluttekningu í veikind- um og við andlát og útför elskulegs eiginmanns, föður, sonar, bróður og tengdason- ar, Hannesar Thorarensen. Inga Bryde Thorarensen, Henrik Eyþór Thorarensen, Eyþóra og Henrik Thoraren- sen, Louise og. Hulda Thorarensen, Karen og Claus Bryde. mesfu starfsævi sinni og st-arfs- orku. Auk emibættisstarfa gegndi hann ýmsum t r ú naðar störfum, v-ar t.d. í hreppsnefnd og skatta rrefnd EskifjarðaT- og í sýsílu- n-efnd Suður-Múlasýslu um hríð. Árið 1956 var Einari veitt Kiefl.avíkurhérað, en varð að sleppa þvi sökum heilsubrests árið eftir, en hann mun mjög hafa verið farinn að heilsu, er han-n kom að austan. Fór hann þá til útlanda til að leit-a sér lækninga. Var á honum g-erð- ur uppskurður mikill, og fékk hann í bili dálíti-nn bata, þótt ekki heiimti hann beilsiu sína aftur. Ekki lagði þó Einar á-rar í bát eða héR að sér höndum. Vann ha-nn fyrst eitthvað í slysavarðstofunni, og 1959 varð hann kennari í Hjúkrunar- kvennaskóla fslands, en lét af því starfi fyrir tæpum tveimur áTum vegna heilsubrests síns. Auk þess starfaði ha-nn nokkuð í ígripum í sjúkr-amáladeild og örkumla í félagsmálaráðuneyt- inu. Fa-nn ég að Einar h-afði gam- an af að kenn-a í n-efndum skóla. Bar þar tvennt til. Ha-nn hafði yndi af að fræða aðra, og hann vildi vera þátitaka-ndi í hinu stritandi lífi, en ekki vera brautskráður úr hinu starfandi þjóðfélagL Kynni okkar Einars hófust fyrst a-ð marki fyrir 4—5 árum, en þá urðum við andbýlingar, áttum hekna hvor sínum megin sömu götu-. Er þar skemmst frá að segja, að hann var hinn yndislegasti nágra-nni, greiðvik- in og vingjarnlegur, enda mun ha-nn hafa haft manniheiil góða, hvar sem bann var, og hið sama reyndi ég éif konu bans. Nutum við hjónin, ég og kona mín, ef svo bar undir, læknisverka hans og 1-æknisdóma, og gerði hann það með glöðu gleði, þótt löngu væri hann hættur læknis- störfum. Ein-ar var dýrarvinur mikill, og ég held raunair, að hann hafi haft samúð með öllu, er lífs- a-n-da dró, borið virðingu fyrir lífin-u. Mér er tjáð, að hann hafi stundum hjálpað skepnum, er hann var héraðslæknir eystra. Einkum hafði hann mik- ið dálæti á köttum. Einu sinni sem oftar hitti Ein-ar mig úti, og segir h-ann þá með sínu hóglát- lega brosi: „Ég öfuruda þig af ein-u, Jóhajnn“. Ekki skildi ég, af bverju ég gæti verið öfunds- verður, en þá datt mér alilt í einu í hug, að hann ætti við g-arðinn kringum h-ús mitt, því að þá h-af-ði ég nýlega girt lóð- ina og búið til ofurlítinn garð með blómium og runnum. Gat ég þá upp á garðinum, en ekki átti ég kollgátuna. Ein- ar flýtti sér ekki að svara, en segir lo-ks: „Nei, það er köttur- inn“, en konan mín h-afði þá nýlega fengið kött, hálfsíamskan Alilöngu síðar misstum við kött inn. Fannst h-ann dauður nokk- uð frá húsinu. Þetta va-r mesti eftiriætisköttur, og vildum við vita, hvort skepan hefði orðið fyrir ökutæki og beinibrotnað. Bað ég því Einar að líta á kött- irm. Gerði hann það fúslega og taldi þessa líkskoðun auðsæi- lega ekki fyrir neðan virðingu srn-a-. En því greini ég frá þessu atviki, að það varpair ljósi' nokkru á skaphöfn Ein-ars og innræti. Hann var dýravinur, eins og ég hefi minnzt á hér að fram-an, og h-ann var með öllu laus við embættishroka og lær- dóms, sem stundum gætir hjá embættismönn-um og sérlærðum mönnum, ekki síður meðal lækna en annarra. Hins vegar er ég þ-ess fullvís, að hann hafði beilibrigðan metnað og sjá-lfs- traust, enda var Einar lærdóms- mað-ur góður. En þótt hann væri ljúfu-r og lítillátur, leit ég svo til, að ha-nn leyfði engum of mik- inn diællei-ka við sig. Sjálfur var hann manna kurteisastur. Einar lét ekki lækniisfræðina eina nægja sér. Til þess var þekkingarþörf hans of mikil. H-ann las margt bóka um ýmis efni. Á sdðari árum hans lagðd ha-nn sig mest eftir persónu- sögu og ættfræði. Annars fyi-gdi hann með í flestum greinum, og mér finnst, að hann hefði að mörgu leyti getað tekið sér í munn orð Terentíu-ss, eins konar einkunnarorð húmianistanna gömlu: Nikil huananá a me alien- um, puto. Oft urðum við Einar samferða á götunni, þá er við glengum í sölu-búðir. Einar varð jafnan að ganga mjög hægt, en þótt ég væri stórum hraðistígari og þyrfti að flýta mér, slægðist ég tl að njóta samfýlgdar hans. Var hann þá árvaílt málreifur og glaður og hafði á hraðlbergi ýmsar frásagnir og skrítlur, og og var honum þó oft „tnegt tungu að hræra“ vegna sjúk- dóms síns. Hann sagði prýðilega frá og hafði auðsæilega yndi af, en þótt hann segði frá hlægileg- um atvikum, hló hann ekki, varla brosti, en va-rð sviphlýr, og var sem Ijómi færðist yfir andlit hans. Þannig var Einar. Einar vissi vél, hvað heilsu sinni leið, sem raiunar var við að búast af lækni, en hann æðraðist ekki, tók öl-lu með sta-kri r,ó. Einstöku sinnum minntist hann á veikindi sín við mig, en ekki til að æðras-t eða kvarta yfir þeim. Eitt s-inn sa-gði hann við mig, a-ð hann „hefði átt að vera diauður fyrir að minnsta kosti sjö árum“, og var þá efcki laust við, að mér sýndiist sem sigunglampa nokk- uns k-enndi í svip háns. Skildi ég það svo, að hann fyndi til eins konar sigurgleði yfiir því að ha-fa boðið hinum „slynga sl-áttu manni“ binginn í svo mörg ár. En þótt Einar væri fulRjást, að hverju sbefndi, hvildist oftast mildi og djúpur friður ylir á- sjónu hans. Já, þannig v-ar hann. Einar var í tæpu meðallagi á hæð, en þrekl-ega vaxinn og vefl. á sig kamin-n. Einar var góður fulltrúi kynslóðar aldamótanna. maður, sem þreytti nám sitt við krappari kjör en nú tíðkast og vann mikið og gott starf við erfið skilyrði. Nú er þes-si hugjljúfi nágranni og málvinur horfinn sýrnum, og er mér mikill sjónarsviptir að, en þeim örlögum verðum vér dauðlegir menn að una, þar til vér sjálfir heltumst úr lestinni mifchi. Kvæn-tur var Einar Guðrúnu can-d. phil., dóttur Guðlmundar Gest-ssonar, barnakenna-ra og síðar húsvarðar Hins almenna merantaskóla í Reykjavík, prýðr lega- m-erantaðri og vél gefinni konu. Börn þeirra hjóna eru-: Bryrahildur Björk bennari, gift Eggerti Friðriikssyni Brekkan, lækni í Svíþjóð; Inga Valborg, gift Sveini K. Sveinssyni for- stjóra, og Auðunn trésmiðu-r, nú við nám í Kennaraskólanum í Reykjavík. Að endingu vil ég færa ekkju Einars mínar síðbomu sam-úð- arkveðjur, bömum h-ans, syst- kinum, tengidabörnum og öðrum venzlamönnum. Jóhann SveSmsson, Jóhann Pálsson, vélvSrkjameistari, Akranesi ÞEGAR mér var skýrt frá láti Jóhanns Pálssanar frá Steinnesi á Akranesi, rifjaðist upp fyrir mér, meir en 30 ára löng at- burðarás. Enda ekki að ástæðulausu, því sivo mjög lágu Leið-ir saman; öll okkar beztu áir. Sú atburða- rás verður að vísu ekki r-akim hér, til þess er ekki stund, og segir heldur ekki stóra hlutL Því hefir stundum verið hald- ið fram, að sá kunnin.gsskapur sem myndast í æsku vari lengst og best, og ég er eikki frá því að hér eigi það við. Að hausi-dögum 1931 bom í Reykholtsskóla, sem þá var sett u-r í fyrsta simn ung stúlka af AkranesL gædd glæsiileik og gáfum svo af bar, þetta var Sigríður Sigurðardóttir frá Hjarð-arbóli, sem síðar giftist Jóhanni PálssynL Má segja að þá hæfust löng og góð kyrani okkar hjóraa, við þau Sigríði og Jóbarm Pálsson, sem aldrei bar sku-g-ga á. Við mýmurrast þess raú, þeg-ax þaiu eru bæði horfin af sviðinu, hvað þau voru u-ng og glæsileg, hanm lærður iðnaðarmaður, með eigandi í stóru fyrirtæki, glæsi- leg framtíð blasir við, þau voru vissu-lega hamiragjusöm og 1-ífs- sól þeirra mun aldrei hafa skinið með þvílí-kri birtu. Það m-un hafa verið vegn-a þessarar fyrstu kynningar, sem svo atvik'aðist, að við Jóhan-n störfuðum sam-an við fyrirtæki Innilegar þakkir færi ég öll- um þeim sem glöddu mig me'ð heimsóknum, gjöfum og skeyt um á áttræðisafmæli mínu. — Guð blessi ykkur öll. Jóhanna Rokstad, Marklandi, Garðahreppi. hans Vélsm. Þorgeirs & Ellerts I samfleitt aldarfjórðung. Þegar hann himn stóri heili, sem sífell-t var ráðgefandi um hin vandasömustu verk hjá stóru umfangsmiklu fyrirtæki og mangir þurftu iðulega til að leita bæði innan fyrirbækisi-ns og víðar að, en þá lagði h>ann iðu-lega nótt við dag. Af þeim stóra hóp iðnniema og nýsveina, sem starfað hafa hjá Vélsm. Þorgeirs & Ellerts síðast liðin 25 ár munu fáir, sem ekki ein'hvemtíma hafa sótt góð ráð til Jóhann-s, sem gefin voru af einstakri ljúfmennsku og næm- um skilningL Meðfæddir hæfi- Þakka hjartanlega öllum þeim sem glöddu mig með gjöfum og skeytum á níræð- isafmæli mínu. Friðrikka Símonardóttir, Langhúsum, Fljótum, Skagafirði.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.