Morgunblaðið - 12.11.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. NÓV. 196?
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
því að ég væri orðin ástfangin
af Tony, en ég hlýt samit að hafa
verið í þann veginn, án þess að
vita af því. Kannski hefur Maud
vitað af þvL Eins og ég hef sagit,
var hún nógu glúrin, þó að hún
virtist stundum barnaleg.
Og þau voru ekki ein>u sinni
skilin. Maud sagði mér alla sög-
una þennan dag og það með,
að Bessie hefði ekki viljað fara
til Reno og að enda þóitt Tony
hefði hana grunaða um græsku,
hefði hann engar sannanir fyrir
þvi, að hún væri honum ótrú.
Og hann var víst líka búinn að
fá nóg af hjónabandi og langaði
ekki í meira.
— Hún dró hann á asnaeyr-
unum frá fyrsta fari, sagði Maud,
og sld nú yfir í alþýðumálið
sitt, eins og hienni hætti til stund
um. — Það var fyrir fimm ár-
um. Það var misheppnað frá upp
hafi, og hún kunni aldrei við sig
hérna. Við vorum of sveitaleg,
sagði hún. Svo fór hún að daðra,
eða jafnvel eitthvað verra, við
mann í borginni, og ég borgaði
henni hálfa miilljón dala fýrir
að fara til Reno. Ég sagði nú
ekki Tony frá því, bætti hún við.
— Hann var heldur illa leikinn
ai þessu öllu. Að þvi er ég bezt
veit, yfirgaf hún hann bara. Hún
andvarpaði og stóð upp. — Ég
verð einhvern veginn að láta
hann vita af þessu. Þá fær hann
16
ofurlítið svigrúm til að átta sig.
Ég gat séð, að hún var afskap-
lega slegin. Hún hafði alltaf far-
ið sínu fram, stórvaxin, róleg og
Iblátt áfram og næstum barnaleg
í trú sinni á meðhræður sína.
— Hún er ekki farin til Reno
enn, sagði hún — og ég býst
ekki við, að húri ætli sér þangað.
Og hún er ekki neitt neitt. Blátt
Fyrsti sykurlausi gosdrykkurinn á fslandi!
svalandi!
svalandi!
svalandi!
sukurlaust
8MAIAVH
áfram ekki neitt. Tony hitti hana
í einhverjum barnum í New
York. Ekki svo að skilja, að hún
sé drykkfelld. Peningarnir eru
hennar ástríða. Peningar og karl
menn. Ég held ég verði að
hringja í Dwight, hélt hún
áfram. — Mér þætti gaman að
vita .... heldurðu, að þú vildir
fara á stöðina á móti honum
Tony og segja honum frá þessu,
Pat? Hann fór með lestinni í
dag. Og honum er vel til þín.
•Hann kynni að taka sér það ekki
alveg eins nærri er þú segðir
honum það.
Ég fann, að ég skalf, og lík-
lega hefur Maud tekið eftir því,
því að hún gekk til mín og lagði
höndina á arm mér. — Þegar ég
hugsa um það, sem ég hafði í
hyggju .... sagði hún.
Mér tókst einhvern veginn að
hafa hemil á röddinni í mér: —
Heldurðu, að honum þyki enn
vænt um hana, Maud?
— Nei, og hefur aldrei þótt.
Hún sagði mér nú nokkuð af
Bessie en þó ekki mikið. Hún
var frá New York ein þessara
mörgu stúlkna, sem rétt hanga
í útjaðrinum á hóipi „betra“
flólksins. Þó hafði hún gengið i
góðan skóla, og einhvern veginn
hafði henni tekizt að kornast inn
í Æskulýðssambandið. Foreldar
hennar voru sæmilega almenni-
legt fólk, en Maud grunaði, að
Tony hefði borið kostnaðinn af
brúðkaupinu.
— Ég sá seinna eitthvað af
reikningunum, sagði hún þreytu-
lega.
Ég fór í bílnum á stöðina klukk
an hálfsjö um kvöldið. Dagarnir
voru þegar farnir að styttast og
það var næstum rökkvað, þegar
ég kom þangað. Ég sá Tony stíga
út úr lestinnp með kvöldblöðin
í hendinni og kveðja kæruleysis-
lega samferðamennina, eins og
vant var. Ég fékk fyrir hjartað,
þegar hann kom auga á bílinn og
gekk til mín.
— Hvað stendur til? Er það
afmæli eða eitthvað þessháttar?
spurði hann brosandL
— Afmæli?
— Já, ég á við, að þú skulir
koma á móti mér, sagði hann. —
Eða hiefur persónutöfrum mín-
um loksins tekizt að bræða ísinn
úr hjarta þínu?
— Ég var í sendiferð, og Maud
bað mig að fara á móti þér.
Hann settist við hliðina á mér
og lét mig aka. Gamli bíllinn
minn brakaði og brast undir
þunga hans, og hann átti bágt
rneð að koma fótunum á sér fyr-
ir.
— Það er þá svona, sagði hann.
— Ég mátti nú reyndar vita, að
þú hefðir aldrei tekið það upp
hjá sjálfri þér.
Við vorum bæði þögul, er við
ókum upp úr Þorpinu og lögðum
á brattann upp Hólinn. Ég man
eftir, að loftið var þegar orðið
haustlegt, enda þótt þetta væri
snemma í september. Hendurnar
á mér skulfu á stýrinu, og á
miðri leið uipp brekkuna, þar
sem var flatur stallur, ók ég bíln
um út af veginum og stanzaði.
Hann virtist hissa á þessu.
— Ertu orðin bensínlaus?
— Nei, bara dálítið óstyrk Ég
þarf að segja þér nokkuð, Tony.
Hann sneri sér í sætinu og að
mér.
— Mamma er þó ekki orðin
veik aftur?
NeL það er ekki það, heldur
sjálfum þér viðkomandi. Maud
hélt það vera heppilegra, að þú
vissir það áður en þú kæmir
heim. Ég veit það ekki almenni-
lega, enda er það sjálfri mér
•óviðkomandi.
— Þú ert þó ekki að fara frá
okkur?
Ég hristi höfuðið og mér
fannst honum létta. Svo fann ég,
að hann horfði á mig, en snögg-
lega eins og stirðnaði hann upp
og dró andann djúpt.
— Það er náttúrlega hún
iBessie, sagði hann.
— Já. Hún er komin.
— Ég skil.
Ég setti síðan vélina í gang
aftur. Hann sagði ekkert meira,
og það var eins og hann væri
að herða sig upp gegn því, sem
koma átti. Það var ekki fyrr en
við komum að heimreiðinni að
iKlaustrinu, að hann bað mig að
aka dálítið lengur. Ég gerði það
og það leið hálftími áður en ég
skildi hann eftir við dyrnar og
ók bílnum inn í skúrinn. Hann
sagði mér ekkert, nerna það, að
hann hefði reynt að losna við
hana. Hún hafði bæði skrifað og
s'ímað Maud, en hann hafði náð
í bæði bréfi og skeytin frá henni.
— Ég sagði henni að halda sig
frá okkur, en ef þú þekkir hana
færirðu nærri um, hvaða þýð-
ingu það hafði, sagði hann.
Ég var fegin þessum hálftíma,
sem hann hafði til að undirbúa
sig. En það var líka allt og sumt.
Ég skildi hann eftir við dyrnar,
og kuldaleg röddin í Bessie heyrð
ist úr löngum garðstól uppi á
'.arðthjallanum.
— Halló, Tony, drafaði hún.
— Varstu úti að aka með lag-
lega einkaritaranum?
Það sauð í mér, er ég fór með
bílinn inn í skúrinn og gekk síð-
an aftur að húsmu. Hvorki
Bessie né Tony voru sýnileg, en
Maud var að koma niður stigann
og það nægði til að gefa mér
bendingu um, hvað gera skýldi.
Andlitið á henni var óbifanlegt.
Hún hafði líka farið í svarta
kjólinn sinn fyrir kvöldverðinn,
og hún var með perlurnar sínar.
Sýnilega var ætlun hennar að
láta eins og ekkert hefði í skor-
izt.
— Þú ættir að flýta þér. Pat.
Hvar í ósköpunum hefurðu ver-
ið?
— Við ókum dálitla stund.
Hún kinkaði koili og ég sá,
að hún skildi mig.
Ég fór í rósóttan kjói þetta
kvöld. Þannig mundi Bessie vilja
að einkaritari væri' klæddur,
með stuittar ermar og háan í háls
inn, enda þótt hann væri drag-
síður En ég hefði ekki þurft að
gera mér neitt ómak. Bessie lét
eins og hún sæi mig ekki, og það
næstum áberandi. Ekki að hún
væri neitt sérstaklega að hugsa
um mig, heldur var þetta henn-
ar aðferð til að minna mig á
stöðu mína. Að þessu frátöldu
hefðum v:ð getað verið hvaða
veluppaldar fjórar manneskjur,
sem vera vildi. Bessie hafði aðal-
lega orðið, og tal hennar snerist
um París, London og Vínarborg.
Tony sagði varla orð, og ég hélt
BERNINA
BERNINA saumavélin er heimsfræg fyrir gæði, öryggi og hve
auðveld hún er í notkun enda hafa BERNINA verksmiðjurn-
ar í Sviss framleitt saumavélar í meira en 70 ár.
Á BERNINA er 5 ára ábyrgð og kennsla fylgir með.
BERNINA fæst með 1.000.— kr. útborgun.
Svissnesk vandvirkni
Ásbjörn Ólafsson
Grettisgötu 2
Bernmabúðin
Lækjargötu 2, sími 24440.