Morgunblaðið - 09.11.1968, Síða 5

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. NÓVEMBER 1968
I Bolungavík er ekki hægt að verða gamall
Spjallað við Sigurgeir Sigurðsson,
útgerðarmann og skipstjóra r Bolungavík
„ÞÚ getur ekki hitt á svart-
sýnni mann en mig til a3 tala
við um fiskveiðar. Svei mér,
ef mér finnst ekki, að fisk-
urinn sé horfinn af þessum
miðum okkar,“ sagði Sigur-
geir Sigurðsson, útgerðarmað-
ur og formaður í Bolungavík,
þegar við hittum hann á heim
ili hans við Völusteinsstræti,
en þar býr hann í nýbyggðu
húsi með konu sinni, Margréti
Guðfinnsdóttur. Lítil barna-
börn voru komin í heimsókn
og príluðu upp á hné afa síns,
og sögðust vilja fara með hon
um inn í Vatnsnes á heyvagn-
inum, en Sigurgeir hefur jafn
an stundað nokkurn búskap
með útgerðinni, þótt búskap-
urinn hafi minnkað með ár-
unum, eftir því sem börnin
fóru að heiman, en þau höfðu
alltaf hjálpað foreldrum sín-
um við heyskapinn.
Sigurgeir Sigurðsson er
stundum kallaður Sigurgeir
á Fæti, því að hann er fædd-
ur í Folafæti, nesi sem geng-
ur fram í ísafjarðardjúpið
gegnt Vigur, milli Seyðis-
fjarðar og Hestfjarðar. En of-
ar blasir við hi’ð fallega fjall,
Hesturinn. Þeir voru kallaðir
Fótungar, sem þaðan voru
ættaðir, og margir þeirra búa
í Bolungavík nú, og halda
hópinn, og hafa m.a. einskon-
ar þjóðsöng.
Þótt Sigurgeir hafi þannig
tekið okkur með því að segj-
ast vera svartsýnn, er þó
varla til bjartsýnni maður í
umgengni og blíðan í brosi
hans vermir um hjartaræt-
urnar, einlægari og hressi-
Sigurgeir Sigurðsson framan við hús sitt við Völusteinsstræti.
Margrét Guðfinnsdóttir kona hans við hlið hans og Erla dóttir
þeirra.
legri hlátur sjaldheyrður.
Þ&gar við erum seztir inn í
stofuna hjá Sigurgeir, innum
við hann nánar eftir þessari
svartsýni hans um fiskveið-
arnar.
„Ég er nú búinn að vera
mánu’ð á línuveiðum. Það
hefur oftast gefið illa, ég held
ég hafi barasta aldrei fiskað
eins illa. Ég er búinn að róa
17 legur og þetta er enginn
fiskur. Eins og hann sé horf-
inn. Rányrkjan er líka svo
voðaleg. Hér eru líka 2—3
trollbátar að skrapa þennan
litla fisk inni í landhelginni.
Plássið hjá okkur minni bát-
unum er svo lítið, við getum
ekki róið langt, að það leyfir
alls ekki, að 2—3 bátar stundi
trollveiðar. En það þýðir ekki
a'ð varðskipin komi, haldi með
þá til hafnar til yfirheyrslu
og dóms, ef þeir eru svo bara
látnir greiða sektir. Það ætti
að varða réttindamissi, a.m.k.
við ítrekað brot, Þeir skilja
ekkert annað, þessir kappar.
Það hefur alltaf verið álit-
ið, að landhelgin fyrir Vest-
fjörðum væri of lítil, en sjálf-
sagt er erfitt að laga hana.
Báturinn minn, hann Húni,
er ekki stór, hann er 9,6 smá-
lestir að stærð, og ég get ekki
rói'ð á djúpmið eins og stóru
bátarnir, ég ræ þetta út á
Eldingar, mið, sem svo eru
nefnd út af Djúpinu.
Annars hefur svo sem ekki
gengið vel hjá stóru bátunum
heldur, þeir hafa tæpast haft
. fyrir tryggingu, en þeir
hafa sótt vel, og afli
þeirra, ásamt afla handfæra-
bátanna og þess fisks, sem
hefur verið keyptur af að-
komubátum, hefur gert það
að verkum, að fólk hefur haft
vinnu í hraðfrystihúsinu við
vinnslu aflans, og auk þess
hefur mikið verið unnið hjá
því opinbera í hreppnum,
bæði við nýja sjóvarnargar’ð-
inn og malbikun Hafnargötu,
auk þess eru einstaklingar
alltaf að byggja og við Bol-
víkingar þurfum ekki að
kvarta um atvinnuleysi, og
það er nú fyrir öllu.
En til að sanna þér um afl-
ann, þá kom Hugrún inn
um daginn með 1 tonn úr
róðri. Það var helmingur
fiskur, hitt lóskata og drasl.
En eins og ég sagði áðan, þá
var keyptur fiskur af öllum,
sem hingað vildu selja. Það
Vélbáturinn Húni, 9,6 tonn, á sig'lingu utan við brimbrjótinn
í Bolungavík. Þarna er Sigurgeir að koma úr róðri.
er áreiðanlega framsýni hans
Einars Guðfinnssonar a@
þakka. Það er nú meiri áhug-
inn og dugnaðurinn, sem þeim
manni er gefinn“.
„Já, það má nú segja, og
væri margt fleira hægt að
tína til, en máski við skipt-
um nú um umræðuefni og
minnumst svolítið á búskap-
inn þinn inni í Vatnsnesi?"
„Þetta er frægur staður,
Vatnsnesið, eins og þú veizt,
því að talið er, að þar hafi
búið landnámskonan Þuríður
sundafyllir, sú sem setti Kví-
armi'ð, og sumir segja, að enn
marki fyrir rústunum af feæ
hennar. Við keyptum Vatns-
nesið í upphafi þrír, ég, Hann
es bróðir minn og Einar Guð-
finnsson. Kaupverðið var 5000
krónur þá, en landið var þing
lesið á mitt nafn, og svo
keypti óg þeirra hluti síðar.
Fyrst þegar ég hóf að rækta
það, var þama mikill sandur,
nokkuð slétt land, en með
ávölum hólum. Ég fékk beina
úrgang og slor frá bátunum,
þurrkaði þetta inn á sandin-
um, og reyndist það gó'ður
áburður, en síðan varð ég að
skila draslinu þurru í bölum,
en þá hafði það gert sitt gagn.
Auðvitað tók þetta ræktun-
arstarf ærinn tíma og nokk-
ur ár, en nú er tún þarna
allt véltækt. Flutti ég síðan
gamla verbúð, sem stóð þar
sem íshúsið er nú. Var sú
kölluð Sölubúð, eftir eiganda
sínum. Þar gátum vi'ð fjöl-
skyldan búið, meðan á hey-
skapnum stóð. Áttum við
þarna mangar ánægjustundir.“
„Mér er kunnugt um, að þú
hafðir þitt eigið reykhús hér
á árum áður, Sigurgeir, og
magállinn þinn og þverhand-
arþykku síðubitamir þínir
voru vinsælir?"
„Já, ég reykti allt mitt kjöt
sjálfur og einnig mikið fyrir
aðra, og stundum fæst ég við
þetta ennþá.“
„Hvar varstu fyrst á ver-
tíð, Sigurgeir?"
„Ég var fyrst á vertíð í
Seljadal. Það var verstöð í lít-
illi dalkvos utanvert við
Hnífsdal á Öshlíð. Þetta var
árið 1916, þá var ég 14 ára.
Ég reri með honum Salla,
Salomon Rósinkarssyni. Þarna
voru tvær verbúðir. Einnig
reri ég síðustu vertíðina, sem
stunduð var frá Kálfadal, en
það var annar útgerðarstaður,
utar á Óshlíðinni. Það er orð-
i'ð langt síðan útgerð var
stunduð frá þessum stöðum.
En það var stutt að róa, að-
eins beint fram, og þarna var
nógur fiskur eftir 15. maí.“
„Og ætlarðu ekki að halda
svolítið lengur áfram á sjón-
um, Sigurgeir?“
„Ætli það ekki, ef aflinn
glæðist. Sjáðu nefnilega til
kunningi, hér í Bolungavík
er ekki hægt að verða gam-
all. Þá fær maður ekkert að
gera, ekkert fyrir mann ann-
a'ð að gera en fara á skýlið,
ég meina elliheimilið hérna,
og það á ekkert við mig, a.m.
k. ekki ennþá.“
Og með það kvöddum við
heiðursmanninn Sigurgeir,
sem alla ævina hefur verið sí-
vinnandi, en hið góða og
glaða geð hans og ósvikna
kátína, hefur ekki látið á sjá,
þrátt fyrir einstaka mótlæti,
sem komið hefur fyrir í lífi
hans eins og annarra. Hann
er og verður fulltrúi þess
traustasta, sem til er í ís-
lenzku þjóðlífi.
(Samtal þetta var tekið í
september. Fr. S.)
OPNUM I DAG NÝJA VERZLUN AÐ
LAUGAVEC 5
Höfum á boðstólum m.a.:
Silfur og stálvörur frá Georg Jensen, Kaupm.höfn.
Postulín frá Konunglegu postulínsverksm. Kaupm.höfn.
Úr frá Alpina, Sviss.
Kristalsvörur frá Orrefors, Svíþjóð.
Fondus-pottar frá Spring, Sviss.
ásamt fjölbreyttu úrvali af öðrum innlendum og erlendum vörum
þ. á. m. skartgripi, klukkur, koparvörur, tinvörur, stálvörur o. fl.
í tilefni af opnun verzlunarinnar hefur silfursmiðja Georg Jensen
í Kaupm.liöfn sent ýmsa fagra silfurmuni til sýningar.
VERIÐ VELKOMIN
Jóhannes Norðfjörð hf.
S í M I 1 20 90.