Morgunblaðið - 09.11.1968, Side 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. NÓVEMBER 1968
Hún hlaut að hafa þá verið
eitthvað um tvítugt. Hún var
föl, með litlaus augu og langt,
magurt andlit. Hann sá hana fyr
ir sér nú, þar sem hún var að
stanga úr tönnunum með eld-
spýtu, og síðan hellti hún sjóð
andi vatni í kaffikönnuna.
— Ég sagði að þér ættuð að
klæða yður.
Honum var heitt, og hann fékk
velgju af óþeínum, sem þarna
var. Hafði hún tekið eftir því,
að honum leið ílla?
Hún hafði farið úr sloppn-
um og undirkjólnum og buxun-
um, öll hin rólegasta, og lagzt
síðan allsnakin á óumbúið rúmið
og kveikt sér i vindlingi.
- Ég er að bíða sagði hann
við hana óþolinmóðlega, og píndi
sig til að líta undan.
— Það er ég líka.
— Ég hef handtökuskipun á
yður.
— Þá skuluð þér bara taka
mig fasta.
— Farið þér í eitthvað og
komið með mér.
— Það er allt í lagi eins og
ég er.
Þetta var allt heldur hlægi-
legt. Hún var sallaróleg og lét
sér hvergi bregða, en ofurlítil
glettni skein út úr litlausu aug-
unum.
— Þér segið, að það eigi að
taka mig fasta — sama er mér.
En þér þurfið ekkert að vera
að biðja mig að hjálpa yður.
Ég er heima hjá mér. Það er
heitt og ég hef fullt leyfi til
að fara úr öllu Nú, ef þér heimt-
ið að ég fari með yður, eins og
ég stend, þá er mér sama.
Hann skipaði henni að minnsta
kosti tíu sinnum að fara í föt.
Og kannski var það vegna lit-
lausa hörundsins á henni, eða
hins draslaralega umhverfis, þá
fannst honum hann aldrei hafa
séð nokkurn kvenmann svona
nakinn. Árangurslaust hafði hann
fleygt fötunum hennar á rúmið,
ógnað henni og síðan talið um
fyrir henni.
Loksins hafði hann farið niður
og kallað á tvo lögregluþjóna,
og þá fór þetta fyrst að verða
hlægilegt. Þeir urðu að sveipa
stúlkuna með valdi í ábreiðu og
bera haina síðan, eins og ein-
hvern böggul, niður mjóa stíg-
inn, en allair dyr opnuðust er
þeir gengu framhjá þeim.
Síðan þetta gerðist, hafði hann
aldrei séð hana, né heyrt henn-
ar getið.
— Látið hana koma inn, and-
varpaði hann.
Hann kannaðist undir eins við
hana. Þekkti aftur langa, föla
andlitið, litlausu augun og stór-
an, ofmálaðan munninn, sem var
eins og gapandi sár. Eirmigkann
aðist hann aftur við, í augnatil-
liti hennar, hina rólegu hæðni,
sem hefur séð svo margt og mik
ið, að ekkert skipíir hann neinu
máli.
Hún var alvanalega klædd,
með ljósgrænan stráhatt og með
hanzka.
— Eruð þér enn vondur við
mig?
Hann saug pípuna sína, án
þess að svara þessu neinu.
Hún tók vindling upp úr tösk
unni sinni og kveikti í.
— Ég vil gjarna segja yður, og
það án alirar gremju, að ég sagði
yður satt forðum. Ég fékk eitt
ár, sem ég hafði ekki unnið til.
Það var satt, að þetta var stelpa,
sem hét Lúlú, en þið lögðuð það
ekki á ykkur að leita hana uppi.
Við vorum saman, þegar við rák-
umst á þennan fituklump. Hann
tók okkur báðar á löpp og sagði
mér að hypja mig, og sagðist ekki
vilja hafa þær margar. Ég var
frammi í forstoíunni, þegar Lúlú
skaut að mér veskinu, til þess
að koma því undan.
— Hvað varð af henni?
— Fyrir fimm árum hafði hún
einhverja litla krá suðurfrá. Ég
vildi bai-a benda á, hvernig öll-
um getu." stundum skjátlazt.
— Er það erindið í dag?
— Nei. Ég vildi tala við yður
um hann Alfred. Ef hann vissi,
að ég væri hérna, mundi hann
halda mig vitliusa. Ég hefði get-
að farið til hans Boissiers lið-
þjálfa, því að nann þekkir hann
vel.
— Hver er Alfred?
— Maðurinn minn. Og meira
að segja heiðariega giftur hjá fó-
geta og presti, því að hann sæk-
2
ir enn kirkju. Boissier liðþjálfi
nappaði hann tvisvar eða þrisvar
og í eitt skiptið fékk Alfred
fimm ár.
Röddin var næstum hörkuleg.
— Þér kannizt auðvitað ekki
neitt við ættarnafnið Jussiaume,
en ef ég segi yður, hvað hann er
kallaður, veit ég, að þér kannist
undir eins við hann. Hann hefur
komið það mikið í blöðin. Þetta
er hann ,,Dapri Frissi“.
— Innbrotsþjófur?
— Já.
— Hefur ykkur lent saman?
— Nei, það var ekki erindi
mitt. Ég er ekki þannig gerð. En
þér skiljið nú, hver Frissi er?
Maigret hafði aldrei litið hann
augum, nema þá kannski i gang
inum þegar innbrotsþjófurinn
ASKUR
suöurlandsbraut H sími 38550
— Ég get því miður ekki vélritað í dag, því ég meiddi mig
í þeim fingri.
var að bíða yfirheyrslu hjá Bo-
issier. Hann minntist óljóst ves-
ældarlegs lítils manns með
hrædd augu, sem virtist alltof
lítill í fötin, sem hann var i.
— Hvar er hann?
— Ég er nú að koma að^því —
verið þér alveg rólegur. Ég veit
ekkert, hvar hann er, en hann er
í vandræðum og það er ekki hon-
um að kenna, og þessvegna er
ég hingað komin. En þér verðið
bara að trúa rnér, þó að það sé
kannski til nokkuð mikils mælzt.
Hann horfði á hana með at-
hygli, afþví að hún talaði svo
blátt áfram og biðjandi. Hún var
enganveginn að gera sér nein
læti til þess að hafa áhrif
á hann. Og ef hún var dálítið
lengi að komast að efninu, þá
stafaði það bara af því, hve efn-
ið var flókið.
Engu að síður var enn einhver
veggur milli þeirra og þann vegg
var hún nú að reyna að brjóta
niður, til þess að hann fengi ekki
kakka hugrnynd um það, sem um
var að ræða.
Maigret vissi lítið um Dapra
Frissa, sem hafði aldrei neitt
komið til hans kasta — annað en
það, sem hann hafði heyrt í lög-
reglustöðinni. Maðurinn var á
sinn hátt frægur, og dagblöðin
höfðu reynt að gera sitt bezta til
að blása hann upp í einhverja
rómantíska mannveru.
Hann hafði um árabil verið í
þjónustu Blanchard-fyrirtækis-
ins, sem bjó til járnskápa, og var
þar orðinn einn færasti verkmað
ur. Hann var bá þegar, dapur og
hlédrægur ungur maður, heilsu-
linur og fékk öðru hverju floga-
köst.
Boissier mundi sennilega geta
sagt Maigret hversvegna hann
hefði hætt að vinna hjá Plan-
chard.
En hvernig sem það nú var,
hafði hann hætt að smíða pen-
ingaskápa og farið að brjóta þá
upp í staðinn.
— Þegar þér hittuð hann fyrst
hafði hann þá cnn fasta atvinnu?
— Nei, það var ekki ég sem af-
vegaleiddi hann, ef þér eigið við
það.
Hann hafði bara hlaupavinnu
og stundum vann hann hjá ein-
hverjum lásasmið, en það leið
ekki á löngu áður en ég sá, hver
raunveruleg atvinna hans var.
— Haldið þér ekki, að yður
væri heppilegra að tala við hann
Boissier?
— Hanri er nú víst í innbrot-
um, skilst mér. En þér í morð-
um.

9. NÓVEMBER
Njóttu þess að allt fellur í ljúfa löð í dag, og reyndu að vinna
upp það sem niður hefur faiJið.
Naudð 20. apríi — 20. maí
Þér er óhætt að halda áfram með það framtak, sem hrint var í
framkvæmd í gær. Leggðu nart að þér ogeinbeittu þér.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní
Lognmolla dagsins í dag ferir ekki ráð fyrir neinum skyndi-
breytingum. Athugaðu aðs'öðu þína. Ljúktu öllu, sem eftir er.
Krabbin 21. júní —2 2. júli
Þú færð næði til að vir.no að heilbrigði þínu og einkamálum
Sinntu fyrst undirstöðuatr;ð, m. Skemmtu þér kvöld.
Ljónið 23. júlí — 22. ágúst
Sparaðu kraftana. Sinntu minni háttar störfum, sem hafa orð-
ið að víkja. Hvíldu þig um heigina.
Meyjan 23. ágúst — 22. sentember
Þú getur unnið heilmikið af hversdagsstörfum. Félagslíf borgar
sig, ef þú ert ekki of kröfuharður á skemmtikarfta vina þinna.
Vogin 23. september — 22. október
Snúðu þér að alvarlegri hugsunum, meðan tækifæri gefst. Þér
lætur að skipuleggja og rannsaka.
Sporðdrekinn 23. október — 21. nóvember
Sökktu þér niður í máLrannsókr. Allt ger.gur mjög hægt, og
því gott tækifæri til að einboita sér. Stilling þín er mikilvæg.
Bogmaðnrinn 22. nóvembei — 21. desember
Safnaðu saman því, sem þú átt útistandandi, þar sem þvi verð-
ur við komið. Farðu vel með fjármál.
Steingeitin 22. desember — J9. janúar
Verðu deginum i að fa>-a yfir tryggingar, fasteignaverð og
viðhald, skattaáætlanir, spa-ifé. fjárfestingu, o.þ.h. Gerðu ásetlun
um hvað hugsanlega geti skeð í náinni framtið.
Vatnsberinn 20. janúar — 18. febrúar
Hvíld og smáskemmtun eru á dagskránni. Hægt er að sjá
fyrir endann á gömlum má’efnum.
Fiskarnir 19. febrúar — 20. marz
Þér gengur vel, pví að þú hefur unnið talsvert undanfarið.
Ekki dagur til að nefja ný störf, eða fást við það, sem lítil
þekking er fyrir hendi í.