Morgunblaðið - 18.01.1969, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 1969
Helga S. Geirsdóttir
Minningarorð
ÞAÐ ER efckert eðliibegra en að
igamlir kvistir failli til jarðaj-, svo
er lífsins lögmál, en Helga Geirs
var raunverulega ekki gömiul þó
að 'hennar kalli væ>ri komið og að
(hverfa til þeirrar jarðar, sem
'henmd var kær. Það tekoir því
ekfki hér að rekja ferðir hetnnar
frá stað til staðar um Suöumes-
in eða baráttu henmar fyrir líf-
inu frá degi til dags. Helga var
srvona eins og við vinir hennar
þekktum hana bezt. Persómrleiki
var hún sterkur, talsrvert mótuð
arf erfiðri lífe'baráttu og þessvegna
viinur vina si-nmia, en átti til að
vera hornótt, þegar svo bar und-
t
Móðir mín
Jónfríður Halldórsdóttir
Hverfisgötu 45, Hafnarfirði,
andaðist 16. þ.m.
Fyrir hönd okkar systkinanna
og annarra vandamanna.
Haraldur Sigurjónsson.
t
Faðir okkar,
Stefán M. Bergmann
Hafnargötu 16, Keflavík
andaðist í Sjúkrahúsi Kefla-
víkur 17. janúar.
Börnin.
t
Eiginkona mín,
ir, hvort sem ég eða aðrir áttu
í hlut.
Undir skelinni var hin góða,
auðmjúka sál, sem emigum vildi
íllt, en sj-álf átti hún bágt með að
þola iilsku samtíðarinnax.
Sterkur þábtuir í lífi vimlkonu
minnar, Helgu Geirs, var ásd henn
ar til málleysingjanma — hún er
raumverulega síðasti bóndinin í
Keflavík, átti 4 kýr og 20 kindur
— fyrir utan alila keifetina — Helgu
mjólk var sú bezta sem fókksí
fyrir magaveikt fóŒk — henmar
búskapur var einhvensflÐonar þjón
usta við samtíðdma, eifetlwað sem
féflfl að henmar harðsótfeu lífsvenj-
um, og eoginm miun sé, ernin þanm
dflg í dag, sem vanþakkar henni
sitt lifsstarf, þó að moldin hylji,
í henmar kæru Keflavíflt.
Ef ég ætti að rekja öll okkar
samskipti á liðnum árum, þyrfti
ég 24. síðu Morigunblað, en verð
því að láta nægja einn dálik eða
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð við andlát og jarðarför
mannsins míns, foður og
stjúpföður
Hannesar Magnússonar.
Helga Guðmundsdóttir
og dætur.
Ingibjörg Úlvarsdóttir
frá Fljótsdal,
Dalbraut 1,
verður jarðsungin þriðjudag-
inn 21. þ.m. frá Fossvogs-
kirkju kl. 10.30 f.h.
Blóm vinsamlegast afþökk-
uð, -en þeim sem vildu minn-
ast hennar er bent á líknar-
stofnanir.
Guðjón Þorgeirsson.
t
Innilegar þakkir til allra
þeirra, er sýndu okkur samúð
og vináttu við jarðarför
Bóasar Daða
Guðmundssonar.
F.h. barna, tengdabarna,
barnabama, móður og syst-
kina.
Ragnheiður Magnúsdóttir.
t
Hjartanlega þakka ég öllum er sendu mér kveðjur
og minntust mín við andlát elskulegs eiginmanns míns
dr. ÁRNA HELGASONAR
Ég fæ ekki með orðum lýzt hve vinátta ykkar og
hugulsemi snart mig djúpt. — Guð blessi ykkur öll.
Christina Helgason.
t
Við þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við
andlát og jarðarför
JÓNS JÓNSSONAK
framkvæmdastjóra, Vesturgötu 52.
Vilhelmína
Sigríður Jónsdóttir
Guðmundur Kr. Jónsson
Ólafur Jóh. Jónsson
Hanna Jónsdóttir
og bamabðrn.
Kristjánsdóttir
Guðjón Pálsson
tngibjörg Jónsdóttir
Ingibjörg Þórðardóttir
Guðbjartur Haraldsson
svo. Það er svo margs að minniast
frá sa'mistarfi cdkkar Helgu í Unig-
miannaifélaginiu, £rá aflfLri góð'vild
heninar við móðuir mina og frá
svo ótal mörgu öðru.
Ég veit að Helgu er enginn
greiði ger með því að hossa henni
hátt, hún bar sína bagga og kívart-
aði aldrei, þótti vænt um sína
sarnlferðamenn og er það meira en
um marga aðra má segja.
Með Heligu Geirs, er hortfiinn
ein.n atf okikar kynlegu kv-istum,
sú sem alflitaif sitóð upp úr hjvað
sem ábjátaði, var Guði síinium og
ættjörð þakklát og öllum mönn-
um vefliviij.uð — þessvegna fylgja
henini ailar beztu flcveðjur og ósk-
ir yfir lamdamærin mifldlu — og
óg veit að ailir kefctimir, kýmar
og 'kinduimar taka á mióiti hernni,
ásamt viinuim henrnar sem áður
eru famir, við sem hér erum eift
ir söknum hennar innitega, því
það er sjónarsviftir að því að enig
in Helga Geirs er lenigur til á okk
ar siviði.
Kærar þakkír Helga Geirs —
vertu blessuð hvair sem þú ert. —
Helgi S.
Valdimar K. Benónýsson
síðasfi bóndi að Ægissíðu
Fæddur var hann að Kambshóli
í Víðidal V.Hún. 28. janúar 1884.
Oft hefur það sagt verið, bæði í
gamni og alvöru, að allflestir
norðlendingar og þá ekki sízt
húnvetningar væru hagmæltir.
Satt er það að vísu, að a.m.k.
á fyrstu tugum þessarar aldar
voru þar állmargir sem báru
slikt við, en einn og einn skar
sig jafnan úr, svo að honum
var lítið við aðra jafnað í sínu
nágrenni.
Hversu stórt slíkrt kynningar-
svæði var, var oftast komið und-
ir því, hve sterk sérkenni hver
höfundur hafði til að bera. Er
ég var drengur í Vestur Húna-
vatnssýsluv heyrði ég • engan
borinn saman við „Valda Kam“
eins og hann var oftast kallaður.
Hans tónn var svo sérstakur,
hrynjandin svo má'lmskær og
sterk.
Oft fullnægði honum ekki
veikara endarím en samhljómur
3ja atkvæða svo sem t.d. Granda
vísurnar í „STUÐLAMÁLUM".
Þá er Valdimar var ungur og
langt fram eftir starfsæfi hans,
var eins og allt frá tíð Orms
Stórólfssonar og Magnúsar sái-
arháska, sveitamannsins fræg-
asta starfsíþrótt, slátturinn með
orfi og Ijá, það var hverjum
manni mjög til frægðar, ef af
Bðrum bar og þá ekki sízt bú-
holl nauðsyn fátækum einyrkj-
um.
Æfintýraheimur ungmenna á
þeirra tíð — og þar, var má-
ske ekki svo víðfeðmur sem nú
og fyrirmyndir nærtækari, en
vel minnist ég aðdáunarhuga
míns frá bernsku, þá ég heyrði
um hin frábæru sláttumannsaf-
rek Valdimars, þá honum á ungl-
ingsárum hafði flugbitið á skræl-
þurrum harðvelli þótt öldnum
sláttumönnum ynnist lítt á, með
barkaða ljái. Þá var mér sem ég
heyrði hvininn í Ijá afreks-
mannsins í hans fleygu sláttu-
vísu, sem allir þar í héraði
kunnu svo:
Drekkur smárinn dauðaveig,
daggartárið hrýtur.
Einn ég skára á engjateig,
ennþá ljárinn bítur.
Mörgum til gremju kom hún
öðruvísi í „Stuðlamálum".
Öðrum betri skilyrði höfðu
þeir sláttumenn til afreka, er að
stöðu og hæfni höfðu til að búa
sjálfir vel í höndur sér, svo sem
Valdimar, er jafnhagur var á
járn sem tré. Nýfermdur snáði
var ég með honum að starfi og
leik, heyrandi eigin eyrum stuðl
ana glymja — fallandi saman
sem í meitluð mót, þannig, að
mér fannst þar ekkert orð geta
öðruvísi verið.
Ekki hélt Valdimar Ijóðum sín
um mikið á lofti og það er á blöð
komst, mun margt hafa glatazt,
en þó langflest aldrei skráð.
Minnið fannst mér alveg ótrú-
legt og þuldi hann mér eitt sinn
á sleðaferð á ís, harðstuðlaða
gamarnímu í „Heljarslóðaror-
ustu“ stíl, 96 vísur, sem aldrei
munu á blað hafa komist.
Eðlilegast hefði mér fundist,
að láta í stað þessarar tilraun-
ar til persónulýsingar, hann lýsa
sér sjálfann, með sínum eigin
ljóðum, en svo fjölbreytilega til-
tæk eru þau mér ekki, en ekki
get ég sti'llt mig um, að láta hér
fljóta með örfáar stökur, sem
aldrei gátu horfið úr minni þeim,
er heyrðu þær fæðast af vörum
hans við augnablikshrifningu,
svo sem þessa:
Leysir mjallar lín af brún,
ljómar alflur særinn.
Yfir hjalla, engi og tún
andar fjallablærinn.
Engan mun undra þótt yl-
mjúkur sé hreimur bóndans, er
hanm harfir á vaknandi líf allr-
ar náttúrunnar eftir norðlenzk
an vetur.
Þá lýsir þessi staka, er hann
mun hafa gjört til, eða í sam-
bandi við ljóðvinafélagið „Hend
ing“ á Hvammstanga, vel hverja
fró þessi íþrótt veitir þeim, sem
farinn er að lýjast af erli dags-
ins og ef til vill farimi að gefa
sér tíma'til að rísla sér við hálf-
gleymdar myndir:
Helst er sál'arheilsubót
hending þjál í kvæðum.
íslenzk mál á rammri rót
reisir bá'l á hæðum.
Nokkuð var þessi vísa hans
umdeild:
Beita sundi brims frá strönd,
bröttum dunda í giljum
ástum bundin hliki og önd,
bleikja undir hyljum.
Vildu sumir telja, að ekki gæti
bleikjan talist undir hyl, heldur
í honum, en dómur eða úrskurð-
ur málfræðinga varð Valdimar
þar jákvæður svo sem flestra
um málsmeðferð hans. Er ég
heyrði Valdimar eitt sinn flytja
á samkomu einn kafla úr íslend-
ingasögum varð mér Ijósit hvað-
an málskjarni hans var fenginn.
Hverjum þeim, er ann góðri
málsmeðtferð og sterkri stuðla-
hrynjandi, er mikil etftirsjá að
lífverði tungunmar sem Valdimar
var, og ekki sízt á þessum tím-
um, sem margir virðast í fullri
alvöru vera háttílofaðir fyrir það
sem þeir kalla ljóð, en ljóðelskit
fólk almennt, finnur oft ekkert
vit í, hvað þá heldur neitt sem
bendir til þess, að það eigi að
te'ljast Ijóð, nema stundum upp-
stillinguna.
Nú er sól hækkar og vorhug-
urinn flýgur yfir allar torfær-
ur fram til vorsins sem flestum
íslenzkum Ijóðsmiðum hefur orð-
ið einna kærast aUra yrkisefna,
er mér spurn, hver syngi því
dýrri dýrðaróð, en Valdimar í
einni stöku sinni sem er í Hún
vetningaljóðum.
Sólin hlær á himinboga,
hlýnar blær við árdagskin.
Al’lit sem hrærist lífs af loga
lagi slær á strengimn sinn.
Fleiri voru þau systkini vel
hagmælt og var t.d. af mörgum
talið eitt bezta ljóð er birzt hafði
um sjávargosið við Vestmanna-
eyj'ar, eftir Sveinbjöm Ágúst
Benónýsson er leng’staf bjó í
Vestmannaeyjum og nýlega var £
Morgunbl. minningarljóð um
Valdimar eftir Guðrúnu Benónýs-
dóttir er býr á Hvammstanga.
Og fiari maður að hugsa um slík-
an bragsnilling sem Valdimar,
fer maður ósjálfrátt sjálfur að
hugsa í hljómstuðluðum ljóðlín-
um.
Frjór og snjallur fram í elM
flaug um hjalla á skáldaís.
Er nú fallinn vígs á velli
Valdi kallinn Benónýs.
Sterkan hátt við heyrðum
löngum
hrynja dátt af vörunum.
Kveðinn þrátt með kímni á
vöngum,
kynngimát tí svörunum.
Jafnvel þeir sem aldrei höfðu
þó kynnst Valdimar persónulega
fór svo einnig, eins og t.d. Sig-
urbirni Stefánssynd, að hljómur
Grandavísnanna héflit áfram að
bergmála í hugia hans, þar til að
hann sló svo á sínar eigin nótf-
ur:
Þeystir gandi Ijóða landa
lékst að vandanum.
Ljár og brandur bragðs og
anda
brást ei landanum.
Bleikur gandur bar þér vanda-
boð frá andanum.
Við blik að handan bar til
landa,
burt frá grandanum.
Njóttu að vanda hagra handa,
í hinsta vandanum.
Sigldu handan hafs og landa,
heim frá grandanum.
Vitnar um trúnað, vits og rúna:
vísan búnaðsslyng.
Drýpur túna dögg og brúna,
drúpir Húnaþing.
Svo kveður Sigurbjörn Stef-
ánsson, og er ekki ólíklegt, að
þannig hafi einnig öðrum farið
t.d. er þeir lásu fjallgönguvísur
Valdimars í „GAUNGUR og
RÉTTIR. Þannig lætur góður
þjóðþegn eftir sig arf, sem ó-
metanlegur er tungunni og þar
með þjóðinni og hvatning og
stjrrkur þeim, er taka vilja við
og srtanda áfram á verðinum.
Þakka af alhug samstarfsfólki
mínu og öðrum kunningjum,
sem sýndu mér vinarhug með
gjötfum og kveðjum á sextugs-
afmælinu 14. þ.m.
Gísli Þórðarson
Flöt v/Sundlaugarveg.
Ingþór Sigurbjs.
Mníar beztu hjartans þakkir
flyt ég hér með, öllum skyld-
um, tengdum og vandalausum,
er glöddu mig með heimsókn-
um, skeytum og gjöfum á 90
ára afmælisdegi mínum.
Guð blessi yktour öll.
Guðmundína Sigurrós
Guðmundsdóttir
frá Sauðeyjum.