Morgunblaðið - 18.01.1969, Qupperneq 15

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 18, JANÚAR 1969
15
Bðrn eru skemmtilegustu
nemendurnir í látbragðsleik
Um þessar monidir er frú Tenig
Gee aS vinna ésaimit félögnim í
Litla léilkfélaigi'nu, sem eru gaml
ir nemendur henmar, að dagskrá,
sem sérstaklega er sniðin fyrir
heyrnarlausa og verður hún sýnd
nemendum Heyrnleysingjask.
Sagðist hún vænta þess að við-
brögð álhorfendanna yrðu hemmi
og leikuruinum, sem að sýninig-
unni standa, mjog laerdómsrfk. Þá
er sami hópur að æfa þátt, sem
sýndur verður í sjónvarpinu.
Ástralí uf erðir
— segir frú Teng Cee Sigurðsson, sem
opnar látbragðsskóla fyrir börn
FRÚ TENG Gee Sigurðsson opn-
ar í næstu viku skóla i látbragðs-
leik fyrir böm á aldrinum 7—12
ára og einnig mun hún verða meS
flokka fyrir unglinga. Er frú
Teng Gee þegar mörgum að góðu
kunn, en hún hefur stjómað
kynningu á látbragðsleik í skól-
nm á vegum Menntamálaráðu-
neytisins, auk þess sem hún hef-
nr kennt látbragðsleik í Leiklist
arskóla Leikfélags Reykjavíkur
síðan 1965.
— Ég hllakka milkið til að hetf ja
keninsluina, þrvá að reynsda mín er
sú, að bönn eru skemmltilegusitu
nemendiur, sem maður fær í líát-
bragðsleilk, sagði frú Tenig Gee
á fundi með blaðaimö'nmium í gær.
— Huigmiymdatfiluig þeirra er srvo
lifandi og frjótt og þau eiga ®vo
auðvélt með að ímynda sér, að
þau séu onmiur persóna éða eifct-
hvert dýr — en ímyndunarafiið
er einmitt undirsltaðam umdir góð
uim látbragðs'leilk.
— Látbragðsfléikurimm hjálpar
til að nlá valdi yfir huga og hreyf
inigum og því er hann talinm mjög
þroskandi — og böirniin, sem
finmsf þau vera að leilka skemmti
legan leik öðLast óafviltaindi auík-
inin þroska. Slík þjálfum geibur
hjálpað börnum, sem eru dul, að
opna sig og verða frj'áilisllegri og
hún getuir einnig hjálpað yfír-
spenntum bornium að nlá aulkmi
valdi yfir ti'ifinmiiinlgum símium.
— Við kenmsiluma mum ég einm-
ig nota tómlist og reyna að láta
nemendúrna sikilja hvernig tón-
listin taflar til þeirra og fá þá til
að hreyfa sig éðlilega í takit við
hana.
— í uniglinigaiflioklkumiuttn miun
ég taka kennslumia öðrum og al-
variegri töfeum, því að gera má
ráð fyrir að þeir, sem þangað
saekja, komi af áhu'ga á leiklist,
sagði frú Teng Gee.
Lá'tbragðsskólinin verður til
húsa í Lindarbæ og verða 12—15
börn í flokki. Aðstoðarkenmari
verður Þóruinn Sigurðardóittir
leiklkona.
ÞAÐ KEFUR eðlilega vakið
eftirtekt og allmikið umtal manna
meðal að tiltölulega stór hópur
Islendinga hefur flutt búferlum
til Ástralíu á undanfömum mán
uðum. Mat manna á 'þessum flutn
ingum hefur að sjálfsögðu ver-
ið margvislegt 'eins og verða vill,
þegar menn fjalla um málefni,
sem þeir hafa takmarkaða þékk
ingu á. „IÞeir hafa mest um Ólaf
konung að segja, sem hvorki hafa
heyrt hann eða séð“ En þegar
forustugreinar dagblaðanna ræða
um má'lið á þann hátt, sem Morg-
unblaðið gerði 21. des. s.l., hlýt
ur það að eggja til andmæla.
Ég ætla ekki að fjölyrða um þá
vanvirðu, sem fjariægum stjórn
völdum er sýnd með því að saka
þau um að „gefa út gylliboð um
gull og græna skóga“ og „bjóða
mútufé til þess að tæla fólk
til utanfarar", auk þess sem þau
eru sett á bekk með mismun-
andi heiðarlegum agentum Am-
eríkuferða á s.l. öld. Ef þeir,
sem bera fram slíkar sakir geta
sannað þær, væri full ástæða til
að þeir flyttu slíkt mál fjrrir ein
hverjum mannréttindadómstóli,
til að binda enda á slíkan ósóma.
En hætt er við að sannanirnar
séu ekki fyrir hendi. Það er að
minnsta kosti víst að sumir ís-
lendingar hafa í Ástralíu fund-
ið gull og græna skóga í miklu
ríkari mæli en þeir áttu að venj-
ast hér heima.
En þær köldu kveðjur, sem
blaðið sendir útflytjendunum tel
ég þó miklu alvarlegra atriði i
þessu máli. Sjálft hieiti greinar-
innar „Að flýja land“ er að vísu
tvírætt, því eins og flóttinn get-
ur verið eina leiðin til að bjarga
lífi og limum, þannig getur hann
einnig borið vott um hugleysi til
að takast á við aðsteðjandi erf-
iðleika, og virðist vafalaust að
þessi síðari, niðrandi merking er
í yfirskriftinni fólgin. Ég er viss
um að fæstar fjöls&yldur leggja
í þessa löngu ferð óyfirvegað
eða sársaukalaust, og útilokað er
að hægt sé að dæma almennt um
hvort þær sýni meira hugrékki
með því að fara eða vera.
Eigi að vinna gegn þessum últ-
flutningi fslendinga, verður að
gera það með rökstuddum upp-
lýsingum um blekkingar Ástra-
líustjórnar, ef einhverjar eru, og
réttum leiðbeiningum þeim til
handa, sem frekar kjósa að
„leita sér grænni haga“ — eins
og Aliþbl. orðaði það, — en sitja
áfram á harðbýliskotinu með sult
ardropann á nefinu.
Ég held að úrræði Mbl. séu
síst til þess fallin að gera gagn.
Þar er í fyrsta lagi lagt til að
ræna útflytjendurnar þeirri að-
stoð, sem Ástralíustjórn býður,
með skabtlagningu. Mér finnst
þétta minna allt of mikið á rík-
isstjórnir, sem heldur láta drepa
landa sína á landamærunum en
leyfa þeim að freista gæfunnar
utan þeirra.
Seinast hefði mér dottið í hug
að Mbl. bæri slíkt á borð, því
mér hefur alltaf skilist að það
vildi vera málsvari einstaklings
frelsins. í öðru lagi á að telja
fólfci trú um að ísland sé eða
verði eitthvert mesta velferðar-
ríki veraldarinnar. Þetta er úr-
elt blekking. Sú var tíðin að ís-
Framhald á bls. 17
Frú Teng Gee Sigurðsson á æfingu með gömlum nemendum.
4 LESBÓK BARNA'NNA
HVflÐfl DÝR ERÞETTfl?
4» »5
•»
\í& ‘*&gr***yw
. .35
31.
13- árg. Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson 18. jan. 1969
Járnbrautalestin
Eftir Jane Thayer
DAG nokkurn kom pabbi
Möggu litlu heim með
bók um járntorautir.
Mamma hennar lhs upp-
hátt fyrir hana í bókinni
og Magga skoðaði mynd-
irnar.
„Eru þetta alvöru járn-
brautalestir?" spurði
Magga.
„Já, já“, sagði mamma
hennar.
„Ég vildi óska þess, að
ég fengi að sjá j'árntoraut-
arlest", sagði Magga og
andvarpaði. En það voru
bara engar þar sem hún
bjó.
Magga hafði svo igam-
an af járnbrautatoókinni
að mamma hennar gaf
henni lest úr plasti. Og
pabbi hennar gaf henni
lest úr tré. Og allir ætt-
ingjarnir fóru að gefa
henni járnhrautalestir í
afmælis- og jólagjöf.
Og ekki leið á löngu
þar til Magga ótti trélest-
ir, plastlestir, pappalest-
ir og járnlestir. Hún átti
lestir, sem var ýtt áfram,
sjálfdregnar lestir, lestir
dregnar upp með lykli og
svo rafmangslestir. Alls
átti hún tuttugu og tvær
j árnhrautalestir.
Svo var það dag einn að
Magga flutti með fjöl-
skyldu sinni úr sveitinni
og til höfuðtoorgarinnar.
Magga raðaði járn-
brautalestunum upp í
nýja herberginu sínu. Því
næst fór hún út til þess
að líta í krignum sig og
sá þá strákinn í næsta
húsi. „Bara að hann
vildi koma og leika sér
með lestirnar mínar“,
hugsaði hún. En strúkur-
inn hljóp bara burtu.
Hann var svo feiminn.
Nœsta dag fór Magga
með mömmu sinni niður
í bæ. Þær voru að ganga
eftir einni aðalgötunni
þegar Magga heyrði allt
í einu skrítið hljóð:
„Klang, klang, klang“.
„Hvað er þetta?“ spurði
hún.