Morgunblaðið - 06.09.1969, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. SEPT. 1969
15
ferð, ef eittlhvað væri atíhuga-
vert við það. En. harm miumdi
ekki senda aðra. Hanm hafði
yndi af að fljúga þessia leið.
Ynidi af að hverfa inin í gráa
þögninla. Vetra frjáls. Vera örin.
Ekki átti haran votn á því að
forlöguinium dytti í huig a@ eitra
fyirir hanm. Hanm treysti á dóm
greind sína og reynislu. Hamn
tireysti á þessa litlu flugvél,
sem bar hanm með 135 míln-a
(hinaða til Meistaravíkur. Hamm
átti aðma vél sömu tegundar.
Hún var blá. Hún hafðá eiom-
ig borið hanm yfir fjöll og
firniinidi. Milli þeirra ríkti einm
ig þaegilegt viðim'ót. Nú var
hún orðin 16 ára. Hún var einis
og hitabrúsd kamlsims á Eyr-
immi: þenmian brúaa er ég bú-
imrn að eiga í þrjátíu ár, sagði
hann. Bn hanm gat þess ekki
hvað hanm hefði oft Skipt um
lok, tappa og hylfci.
Nú er suimar. Enigin hætta
á ísinigiu, þótt hanm kióind að.
Hanm hefiuir fflogið þeissa
leið oft áðiuir, þafð er hon-
uim eftdkert mýrnaemi. Hanm hef-
ur oft séð þoifeumia ffljólta upp
af 'Sjó og landi og perla af vél-
inini. Niú ietr faanm faáltfnaðiur til
Græmlands, aðeimis tveir tímar
eftir. Og vélim smýigutr létltileiga
'gegniuim þétta möskva þokumin-
aT. Þetta stóra, rauðlitaða fiðr-
ildi.
Harnm hiulgsar mieð tilMökk-
un um, að hann verði ekki eimrn
á heimiieiðinini. Það yrðu tveir
farþegar með 'homum. Báðir lif-
andi. Það yrði Skemmtilegra
fyrir þá alla. Lifiandi: mieð
eyru sem hökkuðu í sig hvert
orð sem banm sagði, auigu sem
tækju á móti anidliti harns af
sömiu áfergju og beiðatjarmir
spegla skýjiaðan himin, hemduæ
sem iðuðu í allar á'ttir. Og
miuinin. Æja, muinm. Uppaprettu
mórillunimar í miainmlífimu. Hanm
var farinin að kvíða fyrir fé-
laigsskapmiuim. Einhiverjir út-
lendingar. Spyrjandi uim jaka
og ísbirmi. Haldamdi að hvort-
tveggja sé inmiMið í fargjald-
iniu. Ó, Jesús rninm.
Hanin bristir þetta af sér.
Hugsar um koimuina, sem hann
sótti fárveika til Grseniands.
Hún hafði fæt't amnain briafn-
hærða tvíbura, mokkrir dagaæ
liðu og hinm kom ek'ki. Hvað
hún hafði verið sveitt. Og hvað
hún hafði andað þumgt. Og
faveið allir yrð>u Æegnir, þegar
síðari tvíburinin birtist fa.gn-
■andi höndum læknisins eins og
sólgeisli, og hún fæiri að anda
léttar. En ihairnn dó.
Nei, hanm var etekert stolt-
ur, en glaður. Stumduim glað-
ur. Líf hans vígt sjúfcu fólki
og dauðu, fólki í erfiðleikuim,
kvíðnu fólfci, fólki með spyrj-
andi augu, grátbólgnu fólki,
fólki með sólmjrrkva í brjóst-
inu, sorgmæddu fólki. Martröð.
Og svo ... ef ... ef allt getek
vel: glatt fólk, fólk fullt af
bjartsýnii, þakklátt fólk með
vor í brosi.
Harnn þekkti báðar þessar
hliðar á lífsmyntinni. Stundum
kom kórónian upp, stumduim
kirossiinm. Eða faðir graenlenzka
dremigsins, sean hunidarmir átu.
Guð minin góður, bvermig jörð-
in, tiilveram, alheimiurinm getur
splundrazt í upphaflega smæð.
Týnzt. Hætt að vera tiL Og
emgin huggun nemia GoLgaiba.
„Þeir ráðast ekki á fullorðið",
höfðu Græmlendinigarmir sagt.
„En ef börm detta og hund-
annir glefsa til þedrra, má bú-
ast við öllu.“
f Grænlaindi, þar sem frelsi
náttúrummiar er öllum efst í
huga, verða bönmin jafnvel að
deitta á rétitum stöðum. Annars
er voðinm vís.
Nei, ökki glefsaði þokiam. En
fjölíl, snjór og lamid gátu glefs-
aið. Þó aðe>inB ef maður hætti
sér of nænni þeiim, eins og bamn,
sem dettur hjá grælenzkum
hundi. Um að gera að læra af
reymslumni og detta á réttum
stað.
Binu sinini haifði hamm verið
fífldjarfur eins og uimgir piltar
eru. Stumdum áður fyrr faxdð
eims lanigt og freteast var uranit.
Aldrei lengra, þá væri 'hamn
elktei hér. Nú orðið veit haon
að það endar með því að reynisl
am gerir j afinvel mestu glanma
hættulausia sjálfum sér oig öðr-
um, Ef þeir lifa til að eign-
aist þessa reynislu. Öðrum, já.
Ef aðrir hefðu mú alltaf verið
óhultir. Sá sem tekiur að sér
©rfiðama verkeÆni em bamn hef-
ur reynslu til, bíður hættummd
heim. Svo mdkið þykis't hanm
vita. Giræinlenizku humdairmir
geta einindg birzt okteur í
reynisíluleysi. Og auðvitað'ð allt-
af: á örlagasbuimd, eims og sagt
er.
Nú hefur hanin ágæta fflug-
mienn, sem byrjiuðu með litla
reynslu, en unnu sér trauist
vegnia aðgæzlu og hæfileika.
Bamm er stoltur af þeim. Hanm
fylgist með þeim. Einu sinnd
komst hamn að því að unigur
piltur, nýorðinin flugmaður,
flaug lanigt út á haf með far-
þega í eins breyfils fflugvél í
mjög lélegu skyggni og engri
skýjahæð. Þegar piliuxinm sótti
síðar um sbarf hjá homium, sagði
Bjöm fastmæltur og ákveðdnm:
„Ef glíkt kernur fyrir á mínium
vélum, rek ég þig á sbund-
inni.“
Já, hianm heitir Bjöm Páls-
son. Frekari kynninig, eins og
sjúkraflugmaðuir, er óþörf.
Honum féll vel hvennig flug-
maðurinm ungi tók orðum bans.
Hamm hefur ávallt síðan flog-
ið með ábyrgðartilfinniingu.
Hanm lítur á klukkiuna. Tæp-
ur klukkutími eftir. Nálgast
land. Þegar hann kæmi upp
■að Strömdinini fynidi hamm gat í
lágSkýjumum, þá stynigi hann
sér niðuæ. Hanin hlatokaði til að
sjá þessar hvítu vígtennur jökl-
anna og ísinn, eins og fljót-
andi sykurmola á fjörðunium.
Og banin styngi sér í vatn 'him-
inisinis eins og önd.
Já, það er nauðsynflegt að
halda vel í taumana, meSam
l'ífsreynisfluina skortir. Aðal-
atniðið að hlaupa af sér hom-
in, ám þess að verða fynir slys-
um. Nú er piíturinin orðinm
hörku fflugmaðuir. Á börm og
buru. Og koniu sem er stolt af
honium.
Björn veit að hanrn er sjláMur
ekk-i eims sakftaiuis og hanm vifll
vera láita. Er ihianrn hafði fflogið
aðeinis 60 tíma, þóitti homium
ekkert dkorta á kumnáttu sina
og reynslu. Harnn vissi ekki að
heimsstyrjöld væmi í aðsigi,
samt var hún ekki langt und-
am. Hanin lék sér í loftimu einis
og hver aninar óábyrgur lóu-
ungi. Stofnaði Svifflugfélagið
með Agmari Kofoed-Hanisen og
fleiri. Gaf hættumum langt nef.
Og hugsaði ekki um smámumi
eins og heimsstyrjöld. Eða
dauða ... eða ... Sem sagt: með
nógu mikið reynsluleysi til að
vera óhræddur.
Hann átti eimis hreyfils vél
með Albert bílstjóra á Vífils-
stöðum. Þeir kölluðu hania Bljú-
bördinm, það þótti fíona. Það
var áður en þeir komust í venu
leg kynini við heimsmemnimguna.
Nú þætti fínrna að skíra hana
BláfugL
Hann brosir að þessu öllu.
Og gefur Skít í það. Allt breyt-
ist. Eitt Sinm var jafnvel Blá-
fugl í tízku, sætin tvö eins og
opin sár á bakinu og vélim
hemlalaus. Þurfti að kasta nið-
ur akkeri, þegair lent var. Eim-
hvers konar drag í lagimu einls
og undirskál, sett í staðiimn fyr
ir stélhjól og hemla. Þannig
var nú heimlað fyrir stríð. Og
svo bölva þeir stríðinu.
_ Og eggið flaug úr hredðrimu.
Út í ævintýri nýs hreiðursmeð
bláuim, gagnsæjum himni. Og
ölflu var ófaæitt, Etekert lofit-
ferðaefitirflit. Enginm að h.nýs-
ast í 'hvers rmamms kimnu. Hamin
'kvaddi Albert og 'hélt austur.
Með aðra hönd á bemzímigjöf-
inmá, hina (a.mnjk. í 'huiganium)
urn kærustunia. Ævinitýraferð á
heimaslóðirniar ausibur í Skrið-
dal. Hver hafði áðuir komið með
unnlustuna af himnd ofan?
Það er náttúra ævinitýra að
fara vel. Þetta var eiminig með
því marki bremnt. Og sumartið
1939 flauig Björn Pálsison, ný-
trúlofaður, í Biáfiugli kringum
lanid og heimsótti foreldra sína
og æbtfólk ausbur í Skriðdal á
Framhald á bls. 16