Morgunblaðið - 08.11.1969, Blaðsíða 24

24
MOBGUNBiLAÐ'IÐ, LAUGARDAGUR 8. NÖVEMBER 1089
■v.
slæmt held ég ekki, að það verði
>eir ganga aidrei svo langt að
gefa þrælunum hér í nýlendun-
um frelsi.
Dirk yppti öxlum. — Ég vildi
óska að þú hefðir á réttu að
standa, en engu að síður finm ég
það alveg á mér, að þetta vetrð-
ur og það tiltölulega bráðlega,
og þess vegna er ég að ráðleggja
ykkur að gera þegar ráðstafan-
ir til að styrkja aðstöðu okkar.
Svo sem á næstu tveimur árum,
en ekki of snögglega og af of-
lítilli forsjálni._ í>ið naegið ekki
misskilja mig. Ég ætlast ekki til,
að þið farið að reka upp nein
fagnaðaróp að því, sem ég segi
og samþykkið samstundis að
breyta lifsvenjuim ykkar tafar-
laust. Nei. Ég vil að þið hugs-
ið vandlega um þetta, eins og
ég hef bent á. Sameimast, vinna
saman og draga saman. Hafið
þessi þrjú orð í huga. Ég fer
ekki fram á annað en það, að
þið farið héðan með málið íhug
anum og íhugið það vandlega. . .
Seinna, þegar þau sátu öll í
setustofunni, sagði Elflrida við
Dirk. — Þú ert nú ekki sérlega
vel máli farinn, en þú ert hræði
lega hreinskilinn.
— En hvað finnst þér um
þetta? sagði hann. — Heldurðu,
að ég hafi sannfært þá? Held-
urðu, að þeir hugsi um það, sem
ég sagði og geti orðið tilleiðan-
legir til að fara að ráðum mín-
um?
Hún hristi höfuðið. — Það eru
litlar harfur á, að þeir taki til-
lögur þínar til greina. Bænd-
umir héma í nýlendunni eru
ekki ginnkeyptir fyrir nýjung-
um. Sízt svona róttækum breyt-
ingum. eins og þú komst með.
Þú hlýtur að vita, hvað má bjóða
þolimmæði þeirra.
Hann kinkaði kolli, dræmt. —
Já, en ég varð að gera tilraun-
ina, og enn hef ég nokkra von.

mmmmmmmmm
Allar
innréltlngar
á einum slað
Allar
innréttingar
á einum stað
EMhútinnféH’ingar
Viðarþiljur
Stólhúsgögn
Yiðarþiljur
Svefnherbergisinnréttingar
Innréttingamiðstöðin hf. Innréttingamiðstöðin hí.
VHJAVlK, SIMI
— Þú verður að líta inn hjá
okkur áður en þú feirð aftur til
Berbice.
—- Það ætla ég að gera. Mig
langaæ að sjá Fraincis lit'la.
— Hann hefur augu eins og
þú. Kanimski hann verði líka
merkilegur maður.
Rafael kom nú til þeirra og
klappaði á öxlina á Dirk. —
— Þetta vair góð ræða hjá þér,
drenguir minn. En því miður held
ég, að þú hafir fæðzt of snemma
Leiðinlegt það!
— Hvens vegna er það leiðin-
lagt, Rafael frændi? þaut Elf-
rida upp. — Við þurfum einmitt
á að halda mönnum eins og
Dirk, hérna í nýlendunum.
Mönnum með djarfar hugmynd-
ir. Mönnum, sem sjá nýjar leið-
ir. Og sem hafa þor til þess að
takast á við verkefni sem virð-
ast erfið. Þú hefðir gott af því
að hugleiða það, sem hann sagði
við borðið.
— Það er gleðilegt að heyra
þig styðja þennan hugrakka
62
frænda minn, Elfrida. Og ég
ætla sannarlega að hugsa um
það, sem hann sagði við okikur
við borðið. Hann greip í hand-
legginn á Dirk og hvíslaði rámri
röddu: — Þú hreifst mig meira
en ég vildi láta uppi, ungi mað-
ur. En það var af pólitískum
ástæðum — ættarpólitísíkum —
að ég gat ekki látið það í ljós.
Þú verður að muna, að ég á
ekki nema hluta af Degries.
20.
Þegar Dirlk kom í heimsókn-
ina til Flagstaff, gætti hann þess
vel að víkja ekki nokkru orði
alð ræðu sfinni, daginn áður.
Dirk lét í Ijós mikinn áhuga
á Francis frænda sínum. — Ég
er á sama máli, sagði hann, er
þau Elfrida stóðu bæði við rúm
barnsins, — að hann hefur
eins augu og ég. Þau eru græn,
eins og í mér — en þau eru
samt ekfci villikattaraugu.
— V illikattaraugu ?
— Vissirðu eklki, að Graham
fannst ég hafa villikattaraugu.
— Ekki get ég sagt að mér
fitnnist þau grimmdarleg. Vesl-
inigs Graiham. Þess vildi ég
óska, að ég gæti gert eitthvað
fytriir hann.
Diirk hleypti brúnum — Hvað
heldurðu eiginlega, að gangi að
honum? Það er eins og hann sé
ekki lifandi, Elfrida. Hanin er
ekki sá sami og ég þekkti áður
en hann fór frá Betrbice.
Hún leit glettnislega á hann.
— Hefurðu ekki í bréfunum þín
um kallað hann „linu taugina“.
Hann hefur tekið sér það niærri,
skilurðu.
— Bull og vitleysa! Það ætti
sannairlega ekki að nægja til
þess að gera hann að þesisum
hlédræga, yfir sig varkára og
dauðyflislega sérvitringi, sem
hann er orðinn. Ég skal aldrei
trúa því, að bréfin mín hafi haft
slík áhrif á hann.
— Því vil ég heldur ekkifaTa
að halda fram. Nei, það er hon-
um. sjálfum að kenna. Hann er
að eðlisfari hlédrægur og þetta
samband hans við hana Klöru
Hartfield bætti þar ekkert úir
skák. Þegar þau hættu að vera
saman, dró hann sig bara enn
meir inn í sjálfan sig. Svo komu
þessi vonbrigði út af trú-
J
■■ jfi s
i\\\Iió/
iWUWli
í ffil XtARMATINN

hemm

ASKUR
nVm’ii
YÐUR
GIX )ÐARST. GRÍSAKÓTELI7ITUR
GRILLAÐA KJÚKIJNGA
ROAST BEEF
GIiÓÐARSTEIKT LAMB
IIAM BORGARA
DJÚPSTEIKTAN FISK
g.bíi **
pantat ,,jd ítnA""'1 s
suöurlandabraut 14
.sí m i 38550
lofun þeirra Mary Beokles, sem
fór nú esins og hún fór.
— Hann fullvissaði mig um, að
það hefði bara verið sér léttir
og síður en svo saart sig. Að því
er hann sagði, þá var það frú
Hartfield, sem kjaftaði þau sam
an.
Það fcann vel að vera, en
mér finnst nú samt hann hafi
orðið fyrir andlegu áfalli
við þetta. Hann umgengst
varla fólk lengur. Hann er
að veirða meiri og meiri einsetu-
maður. Ég vildi að þú vildir tala
um þetta við hann, Dirk.
Dirk beið með að hefja áhlaup
ið þangað til hann var kominn
heim í Kaywianahúsið. Þegar þeir
sátu firammi í forskálanum eftir
kvöldverð, sagði Dirk: — Nú
verðum við að ræða eitt eða tvö
peirsónuleg atiriði, Graham.
— Þú ætlar náttúrlega að fara
að skamma mig fyrir, hvað þér
mistókst í gær?
— Ekkert í þá átt — og meira
að segja, er ég ekkert viss um,
að mér hafi mistekizt. Það sann-
ast á næstu tveim árum, eða svo.
Nei, þetta er viðvíkjandi þér
sjálfum. Síðan sagði hann hon-
um frá samtali þeirra Elfridu og
Graiham hleypti brúnum og
hreytti út úr sér: — Elfrida er
óþarflega óháttvís að mínu áliti.
Aldrei get ég skilið hvemig
Pelham fór að giftast amnarri
eins mannesfcju.
Dirk hló. — Góðurinn minn,
gerirðu þér það ekki ljóst, að
þú ert farinn að tala eins og
gamall og önuglyndur afi?
Hvað gengur eiginlega að þér,
Graham? Hvers vegna um-
gengstu ekki kunnimgja þína
meira en þú gerir? Og skyldfólk
þitt? Elfrida segir, að þú komir
ekki í Flagstaff meira en svo
sem tvisvar á ári, og þú býður
ekki fólki heim hingað. Og hvað
segirðu um að gifta þig? Hef-
urðu ekki séð neina stúlku, sem
þér lízt nógu vel á?
— Nei. Og það verður víst
aldrei. Ég verð líklega piparkarl.
— Það er mesta heimska. Það
er ekki hollt. Það er nauðsyn-
legt að hafa kvenmann.
Graham lét í ljós uppgerðar-
undrun. — Er þetta allt og sumt?
— Hvað áttu við?
— Kæri iækmiiir, ég veit ekki
hvað ég á að gera. Þér einuð
þtriðiji lætoniiirimm, siem ég ieáitia til.
— Nú, edmmitt. Hvað genigiur
að yðiur?
— Ég etr — ég er aillllt of feitur,
segja þedr.
— Og hvað haifla biiniir liæton-
arrniir ráðiiaglt yðtuir?
— Ammiair • róðiiagði már að
hiaiupa, en himn mðdagði mér að
fara á hieillsuhæMð í Hvenagierði.
Hvað náðieiglgið þér mór?
— Að hfllaiupa ti!l Hveriagaröis.
— Þú hieimisœikir efckjunia á
hverj'u krvöidi — hrveins vagrua
@enigturð>u ektoi að eiga haina?
— Ég hef stunidium verið að
hulgsa um það, etn hvar ætti ég
þá að vera á kvöilditn?
— • —
— Hvers vegima fler fortst j órinin
ailtaf ‘hiedm kiiufckiam 11?
— Þá er vilðttalistimi hjá boi>
um.
— Viðtailstimi kliukkam 11?
— Já — við frúna.
— • —
Hanin: — Eg skil ekkeirt í því
hvens vegnia þú vairst að hvetja
mig til þesis að biðj a 'þíin, og
hrygigbrjóba miig 'svo?
Hún: — Hvatti ég þig til þess
að biðja mín?
Hamin: —■ Já, þú sagðir að
pabbi þiinn væri mMtjóniamæritnig
ur.
— Hvenær ætia Jón og Eiiín að
gifta sdig?
— Ég er hr æddiur um að það
verði seáimt.
—• Hvens vegna?
— Vegnia þesis, að hún vill
efaki giftast hioraum fyrr etn hamin
hefur borigað skulidliir síruar, og
haram getur ekfci borigað þær fynr
en þau eiru gitft.
— • —
í saimtovæmd veiðdmiamma gort-
aðd einm þeima atf því, að bamm
hietfði skotið samtais 999 rjúpmr
síðustiu þrjú áirim.
— Hvems vegnia segirðu etoki
bara 1000? spurðii eimlhver.
— Ertu friá þér maður, var
svairið, heGidurðu að ég fari að
geria mág að lygaria fyrir eiraa
rjúpu.
— • —
— Maimma, hvað er ianigt síð-
an pahbi dó?
— Hamin er eikki dáinrn, væmii
miinm, em hianin er fariinm að
stunda goltf.
Blaðburðarfólk
óskast
í DIGRANESVEG.
Talið við afgreiðsluna Kópavogi, sími 40748.