Morgunblaðið - 10.09.1970, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. SEPT. 1970
17
Pophátíðin mikla á Isle of Wright:
Umsjéfl
SliFÉ HALLDáBSSON
„það er óhollt að þvo sér”
- sagði einn “atvinnuhippinn44
SÍÐARI GREIN
En þó að mörgum finnist vafa
laust nóg um skemmdarverk,
eiturlyfjaneyzlu og annan ósóma
á pophátíðinni á Isle of Wight,
þá má ekki horfa fram hjá þeirri
staðreynd, að svona hátíð getur
haft sínar skemmtilegu hliðar.
Kjaftasögurnar þutu með eld-
ingarhraða um hátiðarsvæðið.
Fimm George Harrison sáust,
fjórir Ringóar (hann var raun-
ar í Nice í Frakklandi) og tveir
John Lennon. Allir þóttust sjá
Bítlana vegna þess, að Ports-
mouth-blaðið hafði slegið þeirri
fregn upp á forsiðu, að Bítlarn-
ir ætluðu allir með tölu að vera
á hátíðinni. Reyndar kom eng-
inn þeirra, en þeir voru hins
vegar fjölmargir, sem þóttust
hafa séð þá á svæðinu.
Eins og að líkum lét, týndu
ýmsir farangri sinum, annað
hvort í hendur þjófum eða á ein
hvern annan hátt. Á hlið hins
geysistóra hjálpar- og aðstoðar-
sveitatjalds voru hengdir upp
ótalmargir smámiðar með ýmsum
átakanlegum orðsendingum. Eins
og til dæmis þessari: „Hver sá,
sem hefur fundið kvenfatnað, er
vinsamlega beðinn um að koma
honum á lögreglustöðina. Ég
verð að fá fötin mín.“
Eða þessi: „Tvær ungar stúlk
ur óskast til að deila tjaldi með
Keith og Mick. Áhugasamir um
sækiendur vinsamlega gangi
inn fyrir.“
Og klæðaburðurinn var í
hæsta máta furðulegur. Piltur í
bleikri, gegnsærri skyrtu, gulum
buxum með skálmum niður að
hnjám, þykkri loðkápu og með
hárið bundið aftur fyrir hnakka
með slaufu, benti á lítinn mann
með risastóran Mexíkana-hatt,
sem faldi gjörsamlega efri hiuta
líkamans, og hrópaði upp yfir
sig: „Ilvað menn geta verið
fúrðulegir til fara.“
Sumir hippanna höfðu engan
sérstakan áhuga á hreinlæti.
Einn þeirra sagði við blaða-
mann: „Þið blaðamenn eruð al-
gerir lúðar. Þið látið fóikið
halda. að við séum einskis nýt-
ir drulludelar." Síðan sagði
hann blaðamanninum, að hann
hefði ekki unnið í þrjú ár og
hann teldi, að það væri óhollt
að þvo sér.
Tónlistin var að sjálfsögðu
mik’ivægasta atriði hátíðarinn-
ar. Alls áttu meira en 30 hljóm-
sveitir og listamenn að flytja
tóniist sina bá þrjá daga, sem
aða’hátíðin stóð yfir. Tvær eða
þriár hljómsveitir gátu þó ekki
leik’ð af einhverjum ástæðum,
en fó'kið tók satt að segja varla
eftir því. Á föstudeginum hófst
flutningurion fljótlega eftir
klukkan eitt og voru þekktustu
hljómsveitirnar þann daginn
Taste, Chicago og Family og
ekki voru undirtektirnar, sem
þær fengu, af verra taginu. Chi-
cago flutti helztu lögin af hin-
um vinsælu hæggengu hljóm-
plötum sínum við mikinn fögn-
uð áheýrenda. Taste, írskt blúes
tríó, lék í hálfan annan tíma og
var eiginlega um eitt langt gítar
sóló að ræða allan timann. Fami
ly s'-'ndi og sannaði enn einu
Sinni, að hljómsveitin á lítinn
veg ófarinn upp í hóp beztu
hljómsveita Bretlands. Tónlistar-
flutningurinn fór heldur fram úr
áætlun, lauk um klukkan hálf
fimm um nóttina.
Á laugardeginum átti tónlist-
arflutningurinn að standa i tólf
tíma, frá tólf til tólf. En miklir
umferðarhnútar töfðu mjög fyrir
aðflutningi listamanna og hljóð
færa og því fór áætlunin öll
úr skorðum. John Sebastian,
fyrrum fyrirliði Lovin’ Spoon-
ful, lék á gítarinn sinn og söng
í hálfan annan tima í upphafi.
Hann var stöðugt klappaður
upp á ný, þegar hann hafði lok-
ið við að syngja, og á endanum
varð hann svo hrærður af þess-
um móttökum, að hann táraðist
og gafst upp og gat ekki leikið
lengur. Fyrir mér var leikur
hans hápunktur hátíðarinnar.
Ten Years After sýndi svo ekki
varð um villzt, að hljómsveitin
er einhver sú allra bezta í heim-
inum. Joni Mitchell heillaði alla
með ljúfum söng. Tiny Tim
reyndist skemmtilegur áheymar,
en reyndar lélegur tónlistarmað
ur og undirleikararnir hans al-
veg hörmulegir. Hann fékk alla
til að syngja með í laginu
„There’ll always be an Eng-
land“ og komst þá áhorfenda-
skarinn í gott stuð. Emerson,
Lake og Palmer brugðust ekki
vonum manna, Emerson var
hinn ókrýndi konungur raf-
magnsorgelsins. Ég heyrði lítið í
Doors, því þeir komust ekki að
fyrr en klukkan 1.30 um nótt-
ina, Who komu næstir á eftir
klukkan 3.30 og klukkan 6.30
komu Sly & the Family Stone,
en þessa nótt sváfu tugþúsund-
ir svefni hinna örþreyttu.
Á sunnudaginn fór öll áætl-
un úr skorðum sem fyrr, en þá
var langur listi af topplistamönn
um, sem voru hver öðrum betri.
Donovan með nýja hljómsveit,
Open Road, hinir frábæru
Moody Blues, Free, Jethro Tull,
Jimi Hendrix, o.-fl. Allt heims-
þekkt nöfn, enda var flutning-
ur þeirra stórkostlegur. Dono-
van og Ian Anderson, fyrirliði
Jethro Tull, reyndust báðir mikl
ir grínistar og Moody Blues
kiknuðu ekki undir nafninu
„minnsta sinfóníuhljómsveit
heims". Free sýndi glöggt hvers
vegna hljómsveitin hefur þotið
svo hratt upp á stjörnuhimin-
inn. Hendrix spilaði í rúma tvo
tima við frábærar undirtekt-
ir, en um það leyti sem leik
hans var að ljúka, yfirgaf ég
hátíðina. Þá voru síðustu forvöð
að koma sér í burtu áður en
öll skriðan færi af stað og því
missti ég af listafólkinu Joan
Baez, Leonard Cohen og Richie
Havens. Feginn hefði ég viljað
hlusta á þau, en engin tök voru
á því. Joan Baez stóð sig ann-
ars með prýði og hélt áheyr-
endum algjörlega hugföngnum í
klukkutíma, enda geysimikil
söngkona. Hátíðinni lauk með
því að Richei Havens og allir
viðstaddir sungu Hare Krishna.
Og þó ekki allir. Nokkur hundr-
uð dólgar voru önnum kafnir
við að brjóta niður girðingar og
sölubúðir. Friðarsöngur unga
fólksins kom þeim ekkert við.
Alltaf finnast einhverjir, sem
ekki þola frið.
Free — ein vinsælasta hljómsveitin í Bretlandi þessar vikurnar.
Lögregiuþjónar og verðir standa yfir rústunum af þriggja metra hárri bárujárnsgirðingu, sem
snaróðir liippar rifu niður tii að komast inn á svæðið.
Útsýnið af hæðinni. Á myndinni sjást líklega um 100 þúsund manns.